Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Διάλειψη

Χτες βράδυ για δύο ολόκληρα λεπτά
ξέχασα το όνομά μου.

Για δύο ολόκληρα λεπτά βούτηξα στην ανυπαρξία,
πέταξα από πάνω μου όσα ήξερα
και κυρίως όλες τις λέξεις που μου φορτώσαν
από γεννήσεως.

( Άννα Νιαράκη )

 

Ο ερημίτης

Η ξύλινη πόρτα έτριξε ανοίγοντας, και μια μακριά πάλλευκη γενειάδα στρώθηκε στα πόδια μας
κι έφεξε τις μορφές μας, αστράφτοντας μες στο σκοτάδι.
Περπατώντας επάνω της, μπήκαμε στην καλύβα.
Δυο κορμοί δέντρων ήταν γερμένοι, για καθίσματα, καταγής.
Αφού φιλήσαμε πρώτα το χέρι του γέροντα, αρχίσαμε να γδυνόμαστε.
Εκείνος είχε τραβηχτεί σε μια γωνιά και, δίχως να μας προσέχει,
κούρντιζε ήσυχα το πανάρχαιο βιολί του, απ’ όπου έσταζαν κάθε τόσο χοντρά δάκρυα κερί.

( Επαμεινώνδας Γονατάς )

 

Η ερημωμένη και περιπλανωμένη

Σελήνη, άθροισμα πλήρες όλων των ωχροτήτων,
σαρακοφαγωμένη, με τους μηνιαίους περίπλους,
το άριστο των συμβόλων, που κρέμαται και δείχνει
το θάνατο των κόσμων, και το μηδέν, πως φέγγουν !
…Μάταιο μηδέν, με φάσεις, με απατηλές κινήσεις,
με δάνειο φως δοσμένο στη δίνη των φροντίδων,
σ’ έλξεις χωρίς αγάπη, σφραγίζει τη ζωή μας
νυχτερινό, κερένιο - και, προ παντός, εντάφιο…

( Τάκης Κ. Παπατσώνης )

 

Με τον εαυτό του

Αντίκρυ στον εαυτό του προβάλλει ένας άνθρωπος.
Ζει με τον εαυτό του ,
τρώει τον ίδιο του τον εαυτό
κι ό, τι αγαπά.
Από της μάνας την κοιλιά φτάνει στο μνήμα : στον εαυτό του .
Διασχίζει το δάσος και ψάχνει ένα ίσκιο .
Προχωρά στην άκρη της θάλασσας ,
βλέπει τoν ίσκιο του και τον ίσκιο του βράχου
στην άκρη της θάλασσας ενωμένους ,
διαρρέοντας προς την άλλη ακτή του πελάγου .
Βλέπει πράγματα στ’ όνειρο , βλέπει στον ξύπνιο :
στο χωράφι το χαμομήλι φθονεί .
Κι ο φθόνος στο χωράφι
και στο χωράφι ο ίσκιος σου κι ο ίσκιος των κυπαρισσιών
που φυλάγουν τον ίσκιο σου .
Μπροστά στον εαυτό του προβάλλει ένας άνθρωπος.
Το παρελθόν του ,
ραγισμένο ,
σαν το φλοιό μιας γέρικης ελιάς .
Καταιγίδες στα βουνά , καταιγίδες στην άκρη της θάλασσας .
Φεγγρίσματα καιρού :
αστραπές φωτίζουν πρόσωπα που έχουν γίνει ανάμνηση ,
ποιήματα που απομένουν
μαρτυρία

Δαυίδ Ρόκεαχ

 

«Στον αγώνα και την αγωνία μου, υπάρχω»

«Δεν είμαι έτοιμος σου λέω

Φύγε, μη με τραβάς απ’ το μανίκι
Ένας ερωτευμένος είμαι
Είναι ιεροσυλία να σκοτώνεις
τον έρωτα
Η ίδια η ζωή είναι ο έρωτας
Δεν μπορώ να ‘ρθω, φύγε
Είμαι ερωτευμένος με την ζωή
Αγαπώ, ακόμα και τους μίζερους
δρόμους, με τα βρώμικα σπίτια,
Αγαπώ, ακόμα και τις πίσω αυλές
με τα τεντωμένα σχοινιά
Εκεί που κρέμονται οι άδειες ζωές
σαν άδεια πουκάμισα,
νοτισμένες στη σκουριά των αξιών

Δεν είμαι έτοιμος σου λέω, φύγε
Έρχεσαι απρόσκλητος,
μονοσάνταλος
Να μου αμφισβητείς τη ρότα
Δεν θησαύρισα αρκετό πόνο
για την επιστροφή μου
Με την απόχη του νου μου
Κυνηγάω ψυχές ερωτημάτων
στα λιβάδια της ανεπάρκειας
Δένουν την γλώσσα μου
οι βρόγχοι της αμφισημίας
Τσακίζεται το καράβι μου
Στα βράχια των αντιφάσεων

Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά
κάτω απ’ το φεγγάρι
Και η αδικία κόμπος στο λαρύγγι μου
Όμως αντέχω
Θέλω να παλέψω ακόμα, φύγε
Βαθειά στη στάχτη τ’ όνειρο
Φυλάει ζηλότυπα την σπίθα
Και η αγάπη ακόμα ξεχειλίζει

Φύγε τώρα
Κι όταν έρθει η ώρα, υπόσχομαι
Να κρεμάσω στο παράθυρο, σινιάλο
Μαύρο μαντήλι
Θα σε περιμένω στα σκαλιά
γαλήνιος
Δεν θα μπορώ να παλέψω τότε
Ξέρεις μόνο στον αγώνα μου
και στην αγωνία μου, υπάρχω
Γι’ αυτό και θα ‘ρθω, αδιαμαρτύρητα
Τώρα όμως άσε με,
έχω πολλά να κάνω αυτή την εβδομάδα
Δύο συγκεντρώσεις, μια διαδήλωση
και ένα ποίημα»

Γιάννης Ποταμιάνος

 

Αγωνία

«Οι γραμμές της παλάμης σου
ενθάρρυναν τ’ άλογα ταξίδια μου.

Μα ούτε η αρχή, ίσως ούτε και το τέλος
να βρίσκονταν εκεί σωσμένα.
Τα μάτια σου καρφωμένα στον ορίζοντα
κάνουνε σκιά να ξεκουράζονται
της απειρίας μου τα νοήματα.

Και στα μαλλιά σου βουτώντας
ανασαίνω ξανά την γέννα
και ό, τι σ’ έφερε σε μένα.

Γλυκιά αιχμή της χαύνωσης.
Κρέμομαι σ’ ένα όνειρο με τελεία.
Κι αν είμαι το μοτίβο τόσο πειραγμένο
κι αν είμαι το πέταλο τόσο αλλόχρωμο
στη συμφωνία του ανθού,
αγωνιώντας να ξεφύγω
στον αέρα ταπεινώνομαι.»

Χρήστος Βασματζίδης

 

«Πληγές της αγάπης»

«Αυτό το φως, τούτη η φωτιά που κατατρώει,
τούτο το σταχτί τοπίο που με τυλίγει,
τούτος ο πόνος για μια και μόνη ιδέα,
τούτη η αγωνία τ’ ουρανού, του κόσμου, της ώρας..

Τούτος ο θρήνος του αίματος που στολίζει
λύρα δίχως παλμό πια, φευγαλέο δαυλό
τούτο το βάρος της θάλασσας που με χτυπά
τούτος ο σκορπιός που μου φωλιάζει στο στήθος

Είναι στεφάνι του έρωτα, κλινάρι πληγωμένου
όπου δίχως ύπνο ονειρεύομαι την παρουσία σου
μέσα στο ρημαδιό του στήθους μου βουλιαγμένο

Και μόλο που ψάχνω την καμπύλη της φρόνησης
μου προσφέρει η καρδιά σου κοιλάδα απλωμένη
με φαρμάκι και πάθος γνώσης πικρής…»

Λόρκα

 

ΧΑΡΑΥΓΗ


ΠΡΑΞΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ:

Εσύ ήμουν εγώ
……..



ΠΡΑΞΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ:
Αντιμεταθέτω τις σάρκες,
για να ορίσω παρόν,
παρελθόν και μέλλον.
Από αγιοπότηρο
ρουφώ τις αμαρτίες σου.
Πετώ ζοφερές ανάσες
εντός του και λιώνω.
Εσύ κολασμένη γεύση
στα χείλη ποθείς…


ΠΡΑΞΗ ΜΕΘΕΞΗΣ:
Ξεχνιέμαι τις χαραυγές
Ο δρόμος είναι γλιστερός
Δε νιώθω κινδύνους…
Ριγώ, τρέμω, πεθαίνω !
Πίνοντας αχαλίνωτα μαρτύρια,
σκορπώντας παντού τις γεύσεις,
σαρκάζω την υγρή μου θλίψη
με βλέφαρα ριγμένα στο πάτωμα
Στο στόμα σπασμοί, τόξα λαιμοί
Χέρια ριγμένα στο άπειρο
Σαν γάτα κουρνιάζω…



ΠΡΑΞΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ :
Μια χαραυγή μου δική σου…



ΠΡΑΞΗ ΣΥΖΕΥΞΗΣ :
Τώρα που σώμα μου έκλεψες
τιμωρία σου αιώνια
να νιώσεις τι νιώθω:
…ΜΑΝΙΑ!


...?

 

Σ’ ένα κόσμο δικό μου
φυλαγμένο καλά
τη θεά της αγάπης
θα `χω κάποια βραδιά

Με χρυσάφι θα ντύνω
το γυμνό της κορμί
κι Κ θα γίνω
μ’ ασημένια ψυχή

Θα φροντίζω το κορμί σου / όποτε διψάς
και στην αγκαλιά μου θα `χω / σύννεφα δροσιάς
και για στεφάνι στα μαλλιά / το φεγγάρι
από ψηλά θα σου φέρω

Φόρεμά σου θεά μου
η δικιά μου ενοχή
πανωφόρι θα κάνω
όλη μου την ντροπή

Και στη θλίψη μου μέσα
θ’ ακονίζω σπαθιά
της καρδιάς σου θα ψάχνω
όλα τα μυστικά

Σαν τεχνίτης του έρωτά σου / θα σταθώ ψηλά
φτιάχνοντας τραγούδια / από μέταλλα σκληρά
και σε ποτάμι σκοτεινό / της αμαρτίας
τον καημό σου / θα σβήνω

Θα σκοτώσω το τέρας
που σου τρώει την καρδιά
κι από κάτω απ’ το θρόνο
θα το βάλω γλυκιά μου να πατάς σταθερά

Μη βουλιάξεις στον κόσμο
η νύχτα είναι κοντά
κι ώς το τέλος της μέρας
θα `μαστε αγκαλιά

Κι ως της κόλασης τα βάθη
εγώ θα κατεβώ
Στου παράδεισου τις πύλες
θ’ αναρριχηθώ
και σε ποτάμι σκοτεινό
της αμαρτίας τον καημό σου
θα σβήνω
Στέλιος Παπαϊωάννου

 

Ν. Λαπαθιώτης, «Όταν βραδιάζει»

«Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,
– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι.»