Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Το κομμένο σχοινί - Μ.Μπρεχτ

Το κομμένο σχοινί μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι,
ωστόσο θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς.

 

Επίλογος - Ράινερ Μ. Ρίλκε

Ο θάνατος είναι µεγάλος.

Είµαστε δικοί του
κι όταν γελούµε.

Κι εκεί που θαρρούµε
πως η ζωή µας ζώνει
τολµά να κλάψει εντός µας.

 

Ηλιοτρόπια

Βαθύ το τραύμα που άνοιξε στο κρύσταλλο
του φεγγαριού η καρίνα,
τυφλός ο καθρέφτης δεν βλέπει,
δεν ακούει το μαχαίρι,
η κίτρινη πούδρα χυμένη στο ερμάρι,
στο πάτωμα φιαλίδια αρωμάτων, άδεια.
Ένα νυσταγμένο κορίτσι λύνει το στηθόδεσμό του
κι ανεβαίνει πρώτο την ξύλινη σκάλα.

Στα μάτια της το βλέπω πως γνωρίζει
αυτό που από καιρό υποπτευόμουν,
ανάμεσα στα γένια μου φυτρώνουν κίτρινα ηλιοτρόπια,
οι ρίζες τους τρυπώντας τα οστά
βαθιά μες στο μυαλό μου διακλαδίζονται,
ακούω κραυγές που βγαίνουν απ’ το στόμα μου,
ψιθύρους σαν την ανάσα του νερού.

Κάποιος μέσα στο σπίτι
τη θάλασσα υποδύεται,
από τον γλόμπο κρεμασμένος
μπορεί τις ώρες να μετρά,
την άμπωτη του χρόνου.

θέλω να ξυρίσω τα ηλιοτρόπια απ’ το λαιμό,
τ’ άλλα που φυτρώνουν στο πηγούνι,
όμως φοβάμαι τις κινήσεις.
Τόσο άχρηστη η ομορφιά στα χέρια μου
που το σπασμένο κάτοπτρο μου επιστρέφει
ακέραιη τη λάμψη του θανάτου.

( Νίκος Δαββέτας )

 

Πορτραίτο - Δ.Σολδάτος

Ένα πορτραίτο μου παλιό βρήκα στην αποθήκη.
Με κοίταξε με λύπηση, το κοίταξα με φρίκη
καθώς τα χρόνια σκέφτηκα πως πέρασαν. Ω, Θεέ μου,
νομίζω είκοσι χρονών δεν ήμουνα ποτέ μου.

Κοίτα τι μάτια καθαρά, με δύναμη στο βλέμμα!
Τώρα σταχτί σαν μολυβιά κυλά στις φλέβες το αίμα.
Κοίτα τι δέρμα λαμπερό και τι μαλλιά που είχα!
Τώρα βουνό είμαι φαλακρό, μ' εδώ κι εκεί μια τρίχα.

Κοίτα πουκάμισο λευκό, κοίτα γραβάτα πού 'χα!
Τώρα ατημέλητος γυρνώ, φορώντας μαύρα ρούχα.
Ωρίμασα! Το ντύσιμο πια δεν με νοιάζει διόλου,
μα κι η ζωή μου που περνά και πάει κατά διαόλου

ελάχιστα μ' απασχολεί. Σιγά-σιγά το νιώθω
πως κάθε όνειρο παλιό κι εφηβικό μου πόθο
περιγελώ στο βάθος μου, κι όσο περνά η ώρα
όλο και σιγουρεύομαι. Καθώς κοιτάζω τώρα

λιγάκι πιο προσεκτικά την ζωγραφιά εμπρός μου,
είμαι απολύτως βέβαιος: δεν είναι ο εαυτός μου
αυτός, που αλαζονικά μαζί μου κάνει χάζι,
μα ένα παιδί ανόητο, που θέλει άντρας να μοιάζει.

 

Η ατελής προδοσία - K. Δημουλά

Δέ θυμάμαι άν φεύγοντας μου έδωσες
το σεσημασμένο φιλί.

Είπες μόνο φεύγω για λόγους αναψυχής
αφήνω ανοιχτή την πόρτα της προδοσίας
θα επιστρέψω εξολοκλήρου
αυτό ναι, το θυμάμαι καλά
κεντήθηκε με καυτή βελόνα
τατουάζ ανεξίτηλο στην παρειά μου.

Ξέρεις τι είναι προδοσία;

Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση
όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπροστά σ΄ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θέα νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της.

Ξέρεις ποιός είναι ο διαφημιστής
ο αντζέντης της προδοσίας;

Το προδοτικό φιλί.

Εκείνο μεριμνά για τη φήμη της
της κλείνει κερδοφόρα συμβόλαια
με την αθανασία
εκείνο φέρνει γενεές και γεμίζουν
οι οθόνες των αιώνων
γιατί αυτό το φιλί
είναι που διεγείρει
την καταπιεσμένη αγριότητα
προσηλυτίζει το αίμα
στη θρησκεία του θανάτου
εκείνο είναι που
κόβει την ανάσα των θρήνων
κι αν ανασαίνουν ακόμα οι δικοί μου
είναι γιατί θυμάμαι

ότι φεύγοντας άφησες μεν ανοιχτή
την πόρτα της προδοσίας
αλλά το προδοτικό φιλί της
δεν μου το έδωσες.


Γράψε μου σε παρακαλώ
τη διεύθυνσή του.

 

Πώς να κλείσεις
έναν κόσμο ολόκληρο
φόβους και όνειρα
μέσα σε λέξεις
πώς σε φωνήεντα μέσα
μέσα σε σύμφωνα
άφωνη η ψυχή
να συμφωνήσει?

Ι. Ν. Μαρκόπουλος

 

Το μόνο που κερδίζεις όταν νοιάζεσαι συνέχεια για τους άλλους,
είναι σαν να κάνεις άσκοπους σταθμούς.
Προχώρα και μη φλυαρείς.
Αυτοί που δεν μπορούν να σ' ακολουθήσουν,
είναι μάταιο
να προσπαθείς να τους πείσεις.
Κι αν υποκριθούν μια στιγμή πως σε κατάλαβαν,
αυτοί είναι που θα σ' τη φέρουν χειρότερα.
Μην αναλώνεσαι...
Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι...

 

ΕΥΓΕΝΕΙΑ
Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα.
Καὶ γίνε σὰν ἀηδόνι,
καὶ γίνε σὰ λουλούδι.
Πικροὶ ὅταν ἔλθουν χρόνοι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ πέ τονε τραγούδι.

Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου
παρὰ μὲ ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-- γιὰ μπάλσαμο -- καὶ ἀφιόνια.
Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου,
καὶ τὸ αἷμα σου, πορφύρα.

Λέγε στοὺς θεοὺς «νὰ σβήσω!»
μὰ κράτα τὸ ποτήρι.
Κλότσα τὶς ἡμέρες σου ὄντας
θὰ σοῦ ῾ναι πανηγύρι.
Λέγε στοὺς θεοὺς «νὰ σβήσω!»
μὰ λέγε το γελώντας.

Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα.
Καὶ δρόσισε τὰ χείλη
στὰ χείλη τῆς πληγῆς σου.
Ἕνα πρωί, ἕνα δείλι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ γέλασε καὶ σβήσου.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα κι ο δρόμος
χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας
μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα
σ’ έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό

Τότε λάμπουν για μας οι προβολείς, λάμπουν για σένα
ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν
το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα·
έτσι φέγγει βαθιά στον ουρανό η αγάπη μας
θρυμματισμένη μουσική στον αερολιμένα, φέγγει
για τη στιγμή που η φλόγα θα εγγίσει
γλείφοντας το δοσμένο χέρι, κι όμως τρέμει
σαν ανοιχτή πληγή στη μουσκεμένη ώρα

Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα
μες στο μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται
και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας

Αλέξης Ασλάνογλου

 

Στο βάθος του χρόνου

Τα σώματα,
δύο γιγάντιες αγνύθες κρεμασμένες
από το στόμα τ’ ουρανού.
Οι έρωτες το ριζικό του κόσμου
συνεχίζουν να υφαίνουν…

-------------------------------------------------

Τα χέρια ενωμένα

Προσεύχομαι στην εικόνα της Καρδιάς,
ακίνητος με βλέμμα, που περιμένει σημείο,
μέσα της,
χελιδόνι να πετάξω ανάμεσα σε αιθέρια μαλλιά,
παπαρούνα ν’ ανθίσω σε σώμα λιπαρό,
με τον Έρωτα κρυφτό σε πορφυρά μάγουλα
παίζοντας
την Πυθία σε οίστρο του αναστεναγμού
και για της ήβης το ιερό νερό, δοχείο από λευκό μάρμαρο
οι παλάμες μου
κρατώντας λύρα στον εαρινό χορό των μουσών,
κάνω τάμα
η στάχτη μου να φωλιάσει στη λήκυθο του έρωτά σου…

( Αθανάσιος Πάσχος )

 

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
όχι-όχι – μια απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο.

Να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
– που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία”
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία.

Ίσως όχι πολλές – ίσως νασ’ άτυχος: καμμία –
τότες εσύ προσπάθησε να γίνεις καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ηρεμία.

Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου – τώρα πια – με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις ναρθ’ η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του θάνατου κρεββάτι.


Νίκος Εγγονόπουλος