Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Τι

Τίνος;

 

-Τάκης Σινόπουλος, «Το σώμα και το μηδέν»

«Όνειρο διπλωμένο στ’ όνειρο
η μέρα στάχτη, η νύχτα τίποτα
η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς
σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά
φεγγάρι ασύγκριτο
περνώντας των δασών τα αινίγματα
τις αίθουσες των δέντρων.

Ναι μοναξιά
κι ένα κορμί
γεμάτο με ησυχία και μηδέν.»
 

 

'''' Η ταδε '''' χαχαχα, γιαυτο δεν εβαλα ονομα!

 

Γι’αυτό αν τύχει και αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.

Κατερινα Γωγου

 

Αυτός που σωπαίνει Τ.Λειβαδίτης

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…

 

Απολλώνιος ο Tυανεύς εν Pόδω

Για την αρμόζουσα παίδευσι κι αγωγή
ο Aπολλώνιος ομιλούσε μ’ έναν
νέον που έκτιζε πολυτελή
οικίαν εν Pόδω. «Εγώ δε ες ιερόν»
είπεν ο Τυανεύς στο τέλος «παρελθών
πολλώ αν ήδιον εν αυτώ μικρώ
όντι άγαλμα ελέφαντός τε και χρυσού
ίδοιμι ή εν μεγάλω κεραμεούν τε και φαύλον.» —


Το «κεραμεούν» και «φαύλον»· το σιχαμερό:
που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή)
αγυρτικώς εξαπατά. Το κεραμεούν και φαύλον

K.Π. Kαβάφη

 

Αγάπη από αγάπη κι αν έχει διαφορά!
αγάπη που ενώνει, αγάπη που χωρίζει
αγάπη που θεραπεύει, αγάπη που αρρωσταίνει
αγάπη που δημιουργεί, αγάπη που καταστρέφει
αγάπη μεγαλοπρεπής σαν αυτοκράτειρα,
αγάπη ταπεινή σαν φτωχή εργάτρια,
αγάπη ξεριζωμένη σαν μετανάστης χωρίς πατρίδα
μετέωρη να αστράφτει χωρίς αποδέκτη,
κρυφή να σιγολειώνει σαν κερί δίπλα σε ανοιχτό βιβλίο
απλωμένη σαν φτηνή πραμάτεια στην αγορά
κι άλλη δυσεύρετη σαν το γιούσουρι των θαλασσών
αγάπη που πέθανε και πήγε στον παράδεισο
αγάπη κολασμένη καταδικασμένη στα επίγεια δικαστήρια,
η αγάπη η δική μου...
η αγάπη η δική σου...

Μαρία Μπιχλη  

 

[υπο][σχεση]

θα σ αγαπήσω, μ’ όλους τους τρόπους τους δυνατούς
-θα σ αγαπήσω-
θα σε στριμώξω μες στον κόρφο μου γερά και ο,τι κι αν γίνει δεν θα σ’αφήσω
[θα σ αγαπήσω]
.
κι αν δεν μπορώ κάνε το πάλι
σαν να μαι άλλη
δώσε φιλιά σ’ όποια σε πάρει
και μην ξεχνάς ότι εγώ -δεν κάνω πίσω-
μπορεί απόψε να χω φύγει -μα θα γυρίσω-
πάνω στα χείλη σου εραστή
πως αν ξαναρθώ στη ζωή
αν μάη απόγευμα απ’ τους νεκρούς γυρίσω
ορκίζομαι,
να σ αγαπήσω …

Ευσταθία
 

 

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην πηγαίνουμε κόντρα στη ροή (μη φορτωνόμαστε και τσάμπα κάρμα... !!!)
Αν αφήνεις το διάδρομο της ροής της ενέργειας καθαρό όλα γίνονται όπως πρέπει και πάντα για το ανώτερο καλό ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή δεν είσαι σε θέση να το δεις  
Και ναι δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε όσα δεν θελήσαμε ποτέ αρκετά ή φοβηθήκαμε να μείνουμε πιστοί στο στόχο (δεν είναι κι εύκολο άλλωστε να θέτεις σωστά στόχους)  

 

Έχω φάει εγώ ξένο κάρμα, πού να το χωνέψω! Ακόμη στο Ντάρμα είμαι... 
Εντελώς μοντερνιστική η τομή, αφιερωμένο!



Στίχοι: Λίλυ Βαρίνου
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Πρώτη εκτέλεση: Λιζέτα Καλημέρη

Κάρμα και Ντάρμα και μετενσαρκώσεις σου τριβελίζουν το νου
και την ψυχή σου ζητάς να λυτρώσεις με νόμους του ουρανού.
Κι αν της ζωής σου το δρόμο γυρεύεις και το νιρβάνα ποθείς,
πάψε, αγάπη μου, να με παιδεύεις και έλα να κοιμηθείς.

Τι κάρμα και ντάρμα σ' έχω εδώ και είναι χάρμα
της πλήξης μου τ' άρμα δίπλα σου παίρνει φωτιά.

Ξέχνα απόψε τις άδειες σοφίες, ρίξ' τα χαρτιά της ζωής
κι όλη τη νύχτα θα λέμε ιστορίες για παραδείσους της γης.
Κι αν στην πηγή της αλήθειας δε φτάσεις υπάρχουν κι άλλες ζωές,
θα 'χεις μια νύχτα να το ξεπεράσεις με γιόγκα κι αναπνοές.

Τι κάρμα και ντάρμα σ' έχω εδώ και είναι χάρμα
της πλήξης μου τ' άρμα δίπλα σου παίρνει φωτιά.

 

Χωρίς Ντάρμα δεν φτάνεις Κάρμα ...
Σε καλό δρόμο είσαι χαχα  

 

Η λησμονιά

Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο
πλατύ σαν τη γη,τον έρωτα
με αστέρια και αγκάθια σου έδωσα,
αλλά περπάτησες με μικρά πόδια,
με βρώμικα τακούνια στη φωτιά,
σβήνοντάς τη.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ ανθρώπινα μάτια
δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες με το μικρό έντομο
που έπεσε στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πισω μέινε
με αυτό που άφησα σε σένα,
περπάτα με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά,
κάνοντας γλυκιά τη ζωή,
μοιράζονταςτο αστέρι σε όποιον έρχεται.
Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή θα ιδωθούμε πάλι.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Π. Νερούντα