Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Με μιά σου πνοή
Ηλεκτρικά ρόδα
Λύνονται και πάλι
Συναρμολογούνται.

Σκοινιά γλυστράνε σαν λυγμοί
Είναι οι αρτηρίες μου ώρες
Που τρέφονται με πυρετό
Τα δυναμό του αίματός μου.
Κυκλοφορώ σαν το νόμισμα
Κι’ απ’ τονα χέρι στ’ άλλο
Πόλεις με πολιορκείτε μ’ εξισώσεις
Με χιλιάδες χημικές ενώσεις
Πάθη από κατράμι εκλάμψεις
Μνήμες τούνελ και συνωστισμούς.

Ποίηση είναι ένας κόμπος ιδρώτα
Δεν είναι όγκος σύννεφου. Φτάνει.

Η σκιά σου σαν βουλιμία
Απέραντη πέφτει πάνω
Στις πράξεις μου μπερδεύεται
Στα βήματά μου αν κι είσαι
Ελάχιστη όπως μια φούχτα στάχτης
Ελέγχεις τη ζωή μου.

Η στοργή σου κυρίαρχη
Και μητριαρχική με φέρνει
Σ’ αδιέξοδο: δανείζεις αιωνίως
Την καρδιά μου. Δεν ξέρω
Αν κάνω καλά. Ασκούμαι
Στην υπομονή: τη βρίσκω
Πρακτική σαν γέφυρα.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά.
Μεταναστεύω: σε κάθε
Διάλειμμα χαράς ή λύπης
Η σιωπή σου φορά το σχήμα
Μουσικής και γνέφει.
Η αρετή σου απλώνεται σαν ήπειρος
Εμπρός μου.
Σ’ ευγνωμονώ.
Μεσ’ από έλη ονείρου σε ανακαλώ.

Σκύβοντας μες τον ύπνο μου
Να σ’ αποθέσω ένα φιλί
Όχι με σύγχιση και έπαρση
Καθώς φιλά κανείς σημαία
Αλλά με ένα κόμπο στο λαιμό
Ξυπνώ κι είμαι έτοιμος να
Τρέφομαι με πυρετό είμαι
Έτοιμος να πάλλομαι σαν ένα
Δυναμό…

Νίκος Σπάνιας

 

Ξύπνησα νύχτα.
Ο αχός από το απορριμματοφόρο αν και ξηρός οξίδωσε την ακοή
μπέρδεψε ακόμη πιο πολύ τα όνειρα,
όμως σε κείνο ακριβώς το μέρος του σπιτιού δεν ξύπνησε κανείς.
Η αύρα είχε κατακτηθεί με τρόπο μοναδικό και η τεχνολογία της μνήμης
αντιμετώπιζε με εξαιρετική επιείκεια το κόλπο των χοίρων.
Γύψινα αγάλματα σκοτείνιασαν την έκφραση του ρύγχους.
Ματωμένες προβιές, οπλές λασπωμένες, πολύχρωμα οπίσθια.
Απ’ τον σωρό των σκουπιδιών βγήκες εσύ ανατέλλοντας
με τη διττή σου υπόσταση, με ό,τι εντέλει προσδίδει ουσία στο ψάξιμο του ανθρώπου.
Μελωδίες ακούστηκαν από παντού.
Σωροί, σωρός από χώμα αλλά κατάξερη γη.
Άκαρπη η αναζήτηση.
Φωνές, κραυγούλες χαρούμενες
–τι τραγουδάκια- συγχρωτισμός των βελασμάτων με τα μουγκρητά.
Φοβερό της αυγής ναυάγιο.

Βερονίκη Δαλακούρα

 

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Κική Δημουλά

 

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΨΑΝ

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…

Ν. Χριστιανόπουλος

 

Το απόβαρο

Μιλάς με λέξεις.
Μεταφράζεις το άγνωστο
Σε κάτι πιο άγνωστο. Ανταλλάσσοντας
Τʼ ασήκωτο της ύλης μʼ ένα κίβδηλο
Χαρτοφυλάκιο
Γεμάτο άυλες μετοχές
Αντωνυμίες
Και ρήματα.

Ποιο χθόνιο λαρύγγι άραγε
Δίνει φωνή σʼ ένα φωνήεν;
Με ποιο στοιχείο αυτού του κόσμου
Συμφωνεί ένα σύμφωνο;

Μηδαμινές μπουκιές αέρα
Υποδύονται τέρατα. Σκέψου λοιπόν:
Για τον ψαρά
Η λέξη δίχτυ περιττεύει. Ατίθασα
Έμψυχα κι άψυχα ορμούν στις σημασίες
Σαρώνοντας. Ποδοπατούν
Το νόημα των ονομάτων και άηχα
(Τι εμπαιγμός! Τρία ηχηρά
φωνήεντα στο άηχα)
Σώμα με σώμα διεκδικούν
Ό,τι ονειρεύτηκαν πως είναι. Μεταλλάσσοντας
Έξω από γλώσσα κι από σκέψη
Το άγνωστο
Σε κάτι ακόμα πιο ερεβώδες.
Και ασήκωτο.

Στο άυλο
Απόβαρο
Της ύλης.

Αντώνης Φωστιέρης

 

ΑΦΡΟΣ

Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι
Λάμψεις του μουεζίνη στην κορφή τους
Φωτοβολίδες των κραυγών της οικουμένης
Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων
Που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σε επαύλεις
Και τρέχουν με ποδήλατα σε κήπους
Άλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι άλλες φορώντας
Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια
Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα
Όπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάνε
Μες στον αφρό της θάλασσας

Αντρέας Εμπειρίκος

 

 

Ένα ποίημα του Καβάφη κοσμεί ένα κτίριο της πόλης Λέιντεν της Νότιας Ολλανδίας, από τη συλλογή «Κρυμμένα»

 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΠΟΤΑ

Μπότες, κειμήλια των φετιχιστών,
κειμήλια, λατρεία των μαζοχιστών,
αυτοί που σας φορούν, σας σιχαίνονται, κι όμως ξέρουν
καλά τι οφείλει σ΄ εσάς ο αντρισμός τους
ακόμη και ένα μαλακισμένο , άμα φοράει μπότες ομορφαίνει

μονάχα οι ποιητές δεν πρέπει να φορούνε μπότες,
γιατί οι μπότες θέλουν ομορφιά, θέλουν δύναμη, θέλουν σκληράδα,
θέλουν να είναι αρσίζης αυτός που τις φοράει,

θέλουν ηλικία των είκοσι με τριάντα,
θέλουν προπάντων όλους εμάς, που είτε νοερά (οι περισσότεροι)
είτε και φανερά (μερικοί τολμηροί)
σκύβουμε και λατρεύουμε αυτά τα βάρβαρα ινδάλματα
μιας μυστικής θρησκείας των τσαλαπατημένων.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Ἐκμυστήρευση

Κι μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.

Τάσος Λειβαδίτης, Τὰ χειρόγραφά του φθινοπώρου (1990)

 

Πληρότητα;

...

Κάτι συνέχεια μου λείπει
Τον βασάνιζε αυτή η φράση
Όχι η φράση, το βαθύ αυτό αίσθημα
η αρτιμέλεια αυτής της αναπηρίας - ή, καλύτερα, το καιρικό της φαινόμενο
Κάτι συνέχεια μου λείπει
Σαν να έχω δύο
αλλά εμένα πάντα να μου λείπει ένα
Σαν να έχω δύο
αλλά να θέλω να φυτρώσει ένα τρίτο
Περνούν
τα χρόνια
Κάτι συνέχεια μου περισσεύει, λέει
Τον βασανίζει να έχει παραπάνω -
Σημαίνει δεν μοιράστηκε ακόμη αρκετά
Και πως ο χρόνος για να δίνει λιγοστεύει
Κάτι συνέχεια μου περισσεύει -
Γιατί μου λείπαν όλα -
και το γιόρτασα

...

Κατερίνα Έσσλιν

 

Αν τότε...

Τι ωραία που θα 'ταν
αν είχαμε συναντηθεί τότε που σ' ονειρεύτηκα,
πριν ξεφυλλίσω τα ημερολόγια
στο φύσημα του ανέμου,
πριν γκρεμιστούν τα είδωλα
στα πάρκα των ελπίδων.

Τότε που δεν είχες όνομα
κι ήμουνα όλη δική σου.

Α. ΞΥΔΗ