Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο,
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσακισμένους.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Θα μπορούσα
Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου νά γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα
ή την πλάτη σου να σκεπάζει την κάμαρα
και να σωπαίνω. Ο χρόνος έφερε
αυτό το απροσδόκητο μέσα μου:
σ’ έλαμψε τίμια και τώρα σε νιώθω
σαν πράσινη φωτιά να μεγαλώνεις.
Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική
για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο η ανείπωτο

Ανδρέας Αγγελάκης

 

Βολέματα καταστροφής

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ·
θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου.

Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί,
να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με χορταίνει.

Όταν βουλιάζω σ’ εύκολες εξάψεις,
να ’ρχεται μια εξευτέλιση και να με συνεφέρνει.

Όταν βουρλίζομαι στα δρομολόγια του πάθους,
να ’χω ένα όραμα να με θαμπώνει.

Όταν εξαγριώνομαι για τρυφερότητα,
να βρίσκονται δυο χέρια για τον παιδεμό μου.

Μα πάνω στου σπασμού την αποθέωση,
που εκμηδενίζει κάθε άλλη ομορφιά,

να ’χω τη δύναμη να πω «Κύριε, όχι άλλο» –

κόβοντας τις υπερωρίες της καταστροφής μου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Άνθρωπος και Αντι - άνθρωπος

Πιστεύω στον μοναχικό άνθρωπο,
αυτόν που πορεύεται μόνος,
χωρίς να τρέχει σαν σκυλί πίσω απ΄τα χνάρια του
και των ανθρώπων την οσμή, λες κι είναι λύκος, δεν την αποφεύγει:

Άνθρωπος και την ίδια στιγμή Αντι-άνθρωπος.
Πώς γίνεται η συνύπαρξη εφικτή;

Διέφυγε απ΄ τον πάνω, τον εξωτερικό δρόμο -
ό,τι είναι ζώο στους άλλους, ζώο είναι και σε σένα.

Πήγαινε απ΄τον κάτω, τον εσωτερικό δρόμο -
ό,τι είναι μέσα σου βυθός, βυθός είν΄και στους άλλους.

Είναι δύσκολο να συνηθίσεις τον εαυτό σου.
Είναι δύσκολο να συνηθίσεις χωρίς τον εαυτό σου.

Όποιος όμως το κατορθώσει, δεν θα εγκαταλειφθεί ποτέ.
Όποιος όμως το κατορθώσει, θα είναι πάντα αλληλέγγυος.

Γιατί το Άβολο είναι μακροπρόθεσμα
το μόνο Βολικό.

Gunnar Ekelöf (1907-1968)

μτφρ. Γιώργος Καρτάκης

 

Στην ελπίδα

Σε τι άθλιες συνθήκες ζει
στριμωγμένη μέσα μας
σα να’ ναι αέρας χωρίς φτερά
σα Κική να’ ναι φως
από τον ουρανό τιμωρημένο
στα σκοτεινά να πνέει

ανέχεται
να την ενοχοποιούν τα βάσανά μας
πως τ’ αμελεί

να την καταριούνται οι προδομένοι
λες κι είναι η μάνα του Ιούδα

τη ραπίζουν οι απώλειες
πως άλλα είχε υποσχεθεί

τα δέχεται όλα, ευγνώμων
αρκεί που μένουμε όλοι μαζί της

το απωθούμε
σα να μη συμβαίνει του φερόμαστε
κάπως ταπεινώνει να ελπίζεις

κι όμως
ενώ είναι πρωί
σα να νύχτωσε μοιάζει

όταν αντιληφθούμε ότι λείπει η ελπίδα
για λίγο δηλαδή κάνα δεκάλεπτο το πολύ

όσο για να ψωνίσει για μας από δίπλα
κάτι που έχει από παντού αλλού
εκλείψει.

Κική Δημουλά

 

Άνθη

Μάτια που πλέον δεν βλέπετε
βλέμματα όπου δεν
σας ελκύει πια η μορφή του κόσμου

είσαστε αστέρια

φωτίζεται.

Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Εγγονόπουλου, Στην κοιλάδα με τους ροδώνες

 

Το πνεύμα μου,
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο
χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος
το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα,
θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Μεταρσίωση -Νικηφόρος Βρεττάκος
Από τη συλλογή, «Η εκλογή μου: Ποιήματα 1933-1991»

 

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος

Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε,
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.

Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.
Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα,
να πετάνε κάτω από τον γαλανό ουρανό,
να πάλλουν κι αμέσως να σπάνε.
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα.

Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο.
Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας.

Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις.

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος,
μόνο απόνερα στη θάλασσα.

Antonio Machado

 

«Μοναξιά»

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα.

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.

Ζωή Καρέλλη

 

Θα μπορουσε να ειναι η αποτυπωση δικων μου σκεψεων αν ειχα το ταλεντο   Στρατο μου χίλια ευχαριστω γι αυτο το δωρο. Που το ανακαλυψες;

 

ΧΜΜΜΜ Γράφει ο τίτλος, Ποίηση της Παρακμής και βλέπω Εγγονόπουλο, Βρεττάκο κ.α.
αχχχχχχχχ
πουτάνα θάλασσα .... που σε γαμούν τα ψάρια και χύνουν τα σκυλόψαρα......
να σε γάμαγα και γω... να σου βγαζα παλικάρια.........