Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΔΥΣΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ

Έρχεται πάλι τεφρώδης ο Τειρεσίας
με το δεξί του χέρι ανεμίζοντας υπεράνω
το σπαραγμένο στεφανοχάρτι του Οιδίποδα
με τ' άλλο χέρι κρατώντας από χρυσή
αλυσίδα τα χρώματα.

Έρχεται τώρα στεφανωμένος με χαμομήλι
(κάποτε είχε ρίξει στο κεφάλι του ασβέστη).
Λένε πως πάει στην Ανακήρυξη του Νερού
μελετώντας ουράνια πράματα
και κάθε τόσο τρίβει
τα θλιβερά καλάμια τα μαστάρια του που κρέμονται
σ' ολάκερη την αποτυχία του σώματος
γιατί το ξέρει: περισσότερο απ' όλες τις αισθήσεις
η αφή λυτρώνει, η πιο άσημη.

Χαζεύω τυφλός-είπε ξάφνου και κάθισε
βάζοντας θεατρικά το ραβδί του στα γόνατα,
χαμένο από μέρες κι ανεύρετο.-

Έτσι χαζεύουν κ' οι απέραντοι νεκροί
την πλάση στα ψυχιατρεία
κάθε αμνός που σφάχτηκε λαβαίνει πάλι το κορμί του
με αστραπές που μεγαλώνουν την ευλάβεια.

Η νύχτα πρήστηκε κι ο Τειρεσίας μυρίζει άσχημα
όσοι τον βλέπουν κάνουν πέρα πιάνοντας
τη μύτη τους με χαρτομάντιλα.
Μονάχα ο αγέρας περιβάλλει άνετα
το γηραλέο τούτο ψοφίμι
γεμάτο σκοτάδι και αγνή αποσύνθεση.
Ούτ' ένας ήχος μέσ' στο βάραθρο του στήθους

Κι όμως χαιρόμαστε κανονικά
ποιμαίνουμε τις εβδομάδες
όσο κι αν η τέφρα δυναστεύει την όραση
χαρίζοντας το πλήγμα να λιγοστεύουμε.

Γι' αυτό και οι καρποί σαν ταξιδιώτες παρατούν τα δέντρα
πέφτοντας έρημοι στην απέραντη τύχη.

Ο Τειρεσίας αναπνέει με τα βράγχια του απόλυτου
τον ξεκλειδώνει κάποτε ξαφνική ανατριχίλα
γυρίζοντας το αίμα
καθώς γυρίζει ο φτωχός
το παλιωμένο ρούχο και το ξανανιώνει.

Τίποτα δεν υπάρχει ανάμεσα
στη σφύρα του θανάτου και στον άκμονα
που είν' ο απόρρητος ήλιος.

Εκείνος που δεν άντεξε τ' αστέρια
γνωρίζει τη λεπίδα του κενού και ουρλιάζει.

Νίκος Καρούζος

 

Αδύνατο να δούμε τίποτε· μόνο ακούγαμε
λες κι ο Θεός μας έκανε μια μικρή συγκατάβαση.

Όμως εκείνος έβλεπε καλά,
με μια ψυχή αναλωμένη περισσότερο,
όσα δεν είδαμε εμείς ως τώρα μασώντας χασίσι
ή αφήνοντας από σκοπού τη φαντασία μας να δουλεύει.

Ακούγαμε, μα δεν καταλαβαίναμε τη γλώσσα του ουρανού.

Τέλος τονε σηκώσαμε τυφλό.
Η αποκάλυψη τον έκανε ερείπιο:
πολύ ακριβά την πλήρωσε την άλλη ομορφιά.

Έτσι ο Σαύλος έγινε Παύλος – όσο για μας,
μείναμε οι ίδιοι ύστερα απ’ τις πρώτες εντυπώσεις,
ίσως γιατί δεν ήμασταν σκεύη εκλογής· αργότερα
πήραμε απόφαση ν’ αλλάξουμε, όταν νιώσαμε
τριγύρω μας μονάχα εγκατάλειψη,
έστω κι αν ξέραμε πως μέσα μας
φέρναμε τον δαίμονα μιας νέας φυγής.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Ο Λαβύρινθος

Ο Δίας ο ίδιος δε θα μπορούσε να ξεμπλέξει
τα δίχτυα αυτά της πέτρας που με ζώνουν.

Λησμόνησα τους άντρες που προϋπήρξα∙
τη μισητή των μονότονων τοίχων διαδρομή ακολουθώ,
που ‘ναι η μοίρα μου. Στοές ευθείες
που καμπυλώνουνε κρυφά φτιάχνοντας κύκλους μυστικούς
στην εσχατιά του χρόνου.

Στηθαία σημαδεμένα απ’ του χρόνου το αποτύπωμα.

Στην ωχρή σκόνη επάνω αποκρυπτογραφώ
τα ίχνη που φοβάμαι.

Μές στις κοιλότητες ο εσπερινός αέρας
φέρνει ξέπνοο ένα μουγκρητό
ή την ηχώ ενός μουγκρητού απελπισμένου.

Ξέρω πως μέσα στις σκιές παραμονεύει ο Άλλος, που ή μοίρα του προστάζει
να βάλει τέρμα στις μεγάλες μοναξιές που υφαίνει και ξυφαίνει αυτός ο Άδης,
να λαχταράει το αίμα μου και να τραφεί απ’ το θάνατό μου.

Γυρεύουμε ο ένας τον άλλο. Ας ήτανε ετούτη εδώ
η τελευταία της προσμονής μας μέρα.

Jorge Luis Borges

 

..Όταν χτυπά η βροχή στους τσίγκους
και σε τραβούν του ύπνου τα τελώνια
γλιστρούν στ’ άδειο πλακόστρωτο οι ίσκιοι
βρεμένοι ώς το κόκκαλο. Επιστρέφουν.
Τρυπώνουν στα ραγίσματα των τοίχων
ύστερα στα θεμέλια κατεβαίνουν·
βυθίζονται στου κόκορα το αίμα.
Όταν χτυπά η βροχή στους τσίγκους
και σε τραβούν του ύπνου τα τελώνια
έρχονται πίσω των σπιτιών οι πεθαμένοι·
σε γνώριμους βυθούς να ξεχειμάσουν.

Χρήστος Μπράβος
Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985

 

« Ποιητές:
Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών
την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.»
(Τάσος Λειβαδίτης)

 

Πρέπει να μιλήσουμε

Πρέπει να μιλήσουμε! Είναι ανάγκη να μιλήσουμε!
Αλλά μετά σε βλέπω και μου πέφτουν όλες οι

λ έ
ξ ε ι
ς
μέχρι να τα θυμηθώ, όταν θα με αφήσεις ξανά

Κοραλία Δημητριάδη (Coraly Dimitriadis) - Ποιήματα για την αγάπη και το γαμήσι

 

Κάνε το σώμα μου φωλιά
Για κάθε σου μεράκι
Για να κουρνιάζουν μέσα μου
Τα όνειρά σου
Υπάρχει τόση αφθονία λουλουδιών
Γιατί λοιπόν παραπονιούνται οι μέλισσες;
Είσαι υπόκοσμος
Είμαι απόκοσμος
Καινούριο χιόνι πέφτει
Επάνω στο παλιό
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη
Όσο σε λατρεύω τόσο διαφθείρεσαι
Κάτι ξέραν οι αρχαίοι
Που λάτρευαν αγάλματα
Είσαι υπόκοσμος
Είμαι απόκοσμος

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

ΙΘΑΚΗ
Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

Ν.Χ.

 

ΑΠΟΨΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους
—Ν’ ακούνε μουσική και να καπνίζουν—
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν’ αυτοκτονήσουν με ομορφιά
—Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν—
Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ’ όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

 

Με Προσοχή

Ανάσα κοντή
αιχμάλωτη χρόνου μοχθηρού.
Ανάσα βαθιά
απ’ τα βάθη του ωκεανού
προσταγή.
Ανάσα βαθιά
απ’ το μολύβι
ως τις εσχατιές του πόρου.
Ανάσα βαθιά
απ’ του χαδιού
και της βρισιάς το βάθρο.
Μια τέτοια νύχτα έλα σαν φωτιά
να κυρτώσεις τα σπαθιά.
Από του πόνου τους βωμούς
Καθοδικά, ανάστροφα
την έρημη βλακεία εξέπνευσε.

Παναγιώτης Θανασούλης