Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

The coming of wisdom with time/Η σοφία της ωριμότητας

Though leaves are many, the root is one;
Through all the lying days of my youth
I swayed my leaves and flowers in the sun;
Now I may wither into the truth.

Αν και τα φύλλα είναι πολλά, η ρίζα είναι μία.
Σ' όλες τις μέρες που περάσανε της νιότης μου
Τον ήλιο με τα φύλλα και τα άνθη μου χαιρέτησα.
Τώρα μπορώ να μαραθώ μες στην αλήθεια.

W.B.Yeats, μετάφραση Μαρία Αρχιμανδρίτου

 

..Όταν περνάς τα χρόνια στο νερό
Όχι σαν ναυτικός
παρά σαν λάθος σημαδούρα
Έχεις να πεις για τα ναυάγια πολλά
κυρίως για το πώς ξηλώνονται ατάκτως οι ατόλες

– Συμβαίνει από καιρού εις καιρόν/ να παρελαύνουν φάλαγγες Χειμώνες/
σαν να χειρονομούν τα κύματα κερκίδες/ σε κάποιο σώμα ανοχύρωτο ξηράς-.

Τώρα απ´ τον βυθό
Φρόνιμα ποιούντες,
έτσι που να φαντάζει απόκοσμη η γη
Ας σφίξετε όλοι τις γροθιές κι ας επικαλεστείτε λίγο
ησυχία.

Χρειάζεται ενός λεπτού σιγή Και μόνο δέκα δάχτυλα
Για να χυθεί το Καλοκαίρι στα μαλλιά

Στάχυ αθέριστο και κεχριμπάρι.

Ειρήνη Καραγιαννίδου

 

Life is just pain and piss
Life is the madness of a drunken city night, with wet leather on your back and rain dripping of your spikes
Life is the comfort of a good old friend's advice
Life is the impact of a falling brick wall of rain, coming down on your long walk home when your thoughts are sobering
Life is your consciousness as you tame your wild beasts
-Woods Of Ypres / Wet Leather

 

"Deep into that darkness peering, long I stood there, wondering, fearing, doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before." - E.A. Poe

 

ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΑΙ ΧΑΝΩ ΤΙΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΕΣ ΖΩΝΕΣ

Περπατώ και χάνω τις ενδιάμεσες ζώνες.
Αντιλαμβάνομαι τα πλησιέστατα μόνο
ή τα απώτατα.

Αυτή η ριζική εναλλαγή των αισθημάτων
ή μπορεί και αυτή η ανάδυσή τους σε αίσθημα διακριτό
μου επιβεβαιώνει την υποψία
ότι το πραγματικό
μόνο στα άκρα υφίσταται.

Το άπειρο δεν είναι σε όλα τα μέρη εξ ίσου άπειρο.
Στις στιγμές του τις πιο έντονες
οι πιο μεγάλες αποστάσεις απορροφώνται μεταξύ τους.
Το μεγαλύτερο μάθημα του απείρου
είναι ότι μερικές φορές δεν μπορεί να είναι άπειρο.

Roberto Juarroz

 

..Ό,τι πλησιάζει
απομακρύνεται συγχρόνως
κι αυτό που μένει τελικά
μοιάζει με πάχνη που θολώνει τη ματιά
με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη

Χάνονται στο απροσπέλαστο οι μορφές
Τέφρας σωροί στη θέση των πραγμάτων

Πώς ξάφνου καταρρέουν τα περιγράμματα
και χύνονται στην άβυσσο οι ουσίες;
Πώς αναστρέφεται ο καιρός
και προς το παρελθόν γυρνάει το μέλλον;

Κλείνουν οι κύκλοι
Κλείνουν οι εποχές
Φυσούν από τα βάθη πεπρωμένα

Ορέστης Αλεξάκης

 

..Μην απορείς που δυνασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη
Γνωρίζω την αλήθεια τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε… σώπασε… η ψυχή κοιμάται
Μην την ξυπνάς… κουράστηκε να ελπίζει
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει

Ορέστης Αλεξάκης

 

Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

7
Η ηθική είναι εντέλει χρήσιμο αφροδισιακό
κι ας επιμένει ο Σπινόζα περί του αντιθέτου.
Σε κανενός την πλάτη δεν φύτρωσαν φτερούγες,
όμως εμπλουτίσαμε τις διαστροφές μας
και μπορούμε να συνεχίζουμε αμέριμνοι το φαγοπότι μας.
(Από τον αδέκαστο Ζαν-Ζακ στον αδέκαστο Ζαν-Πωλ και πάει λέγοντας...)
Η Ιστορία ξέρει καλά (αλλιώς προς τι το «γιώτα» κεφαλαίο)
τι σημαίνει επιμονή στην ανθρωπομετρία.
Κάθε εποχή έχει τον ηρωικό Προκρούστη της
και τα σημαιοστολισμένα της κουφάρια.
Γι' αυτό κάθε φορά
που η λεπίδα σκίζει τη σάρκα
μάς κλείνει με νόημα το μάτι
και ψιθυρίζει συνένοχα: Μπίνγκο!


32
Αυτό ήταν το σωστό: να υπακούσεις στις προτροπές της μάνας σου, ν' αποχωρήσεις απ' την κοιλάδα των νεκρών
(θα καταλήξεις εκεί ούτως ή άλλως) και να επιστρέψεις στο φως.
(Και ο θερμοκέφαλος Αχιλλέας καλά σ' τα είπε. Και ο μάντης καλύτερα.)
Όταν άφηνες πίσω σου το «κεκαλυμμένο» νησί της απαστράπτουσας θεάς
(Hotel Calypso, Super Paradise, 200 ευρώ το δίκλινο, με πρωινό),
σίγουρα δεν νοσταλγούσες τα πεσμένα βυζιά της Πηνελόπης.
Η Ιθάκη δεν ήταν το ταξίδι, όπως είπε (πλήττοντας αφόρητα προφανώς) ο Κ.
-«να γράψει κι αυτός ένα κακό ποιήμα, δεν πειράζει κύριε γυμνασιάρχα!»-,
ήταν το τέλος. Η αποδοχή του τέλους. Ο εναγκαλισμός του.
(Όταν έσφιγγες στα χέρια σου τον Λαέρτη θα ένιωσες το ψυχρό του χάδι.)
Χωρίς αυτό, η περιπλάνηση θα έμοιαζε με βαρκάδα σε τεχνητή λιμνούλα.
Τώρα όλοι ξέρουν τ' όνομά σου. Όχι μόνο εκείνο το πλαδαρό, αόμματο τέρας.
Έχασες αιωνιότητα/κέρδισες υστεροφημία. (Το Χόλλυγουντ καραδοκεί.)


58
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται
ότι εξημερώνουν τον θάνατο
λένε ψέματα.
Τα χέρια σου όμως που τώρα κρατάνε
την τεφροδόχο με τις στάχτες της είναι αληθινά.
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται ότι παγιδεύουν την ομορφιά
λένε ψέματα.
Τα χείλη σου όμως που τώρα γεύονται
μες στο σκοτάδι τα δικά της
είναι αληθινά.
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται
ότι αλώνουν τη σιωπή
λένε ψέματα.
Το ποιήμα όμως που τώρα έρχεται στο φως
καταλύοντας τη λευκότητα
είναι αληθινό.


Κρατιέσαι από τις λέξεις, λες και η θάλασσα έχει κλαδιά.
Όμως βουλιάζεις διαρκώς. Το στόμα σου είναι ήδη κάτω απ' το νερό.


Χάρης Βλαβιανός, Σονέτα της συμφοράς

 

Μάσκες

Πόσες μάσκες, και πόσες άλλες
πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;

Άραγε, όταν γι αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει
ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;

Η μάσκα η πραγματική, δεν νιώθει τίποτα κάτω απ’ τη μάσκα

Αλλά κοιτάζει μέσα απ’ αυτή με μάτια κρυμμένα.

Φερνάντο Πεσσόα

 

Δεν έρχονται

Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν
έρχονται. Ούτε στα όνειρα.
Το ξύλινο πάτωμα και
η παλιά σκάλα δεν τρίζουν.
Ο αέρας είναι που χτυπά τα παντζούρια,
όχι χέρι αγαπημένο.
Το σπίτι άδειο. Άδεια
η μοναξιά υπακούει
κι απόψε στο ξεχαρβαλωμένο συντακτικό της.

Στερείται ευκτικής ο πόνος.

Χάρης Μιχαλόπουλος

 

Όταν όλες οι γέφυρες...

Όταν όλες οι γέφυρες κοπούν πίσω σου,
τούτο μόνο πρόσεξε μη κάμης:
μη παραστήσεις τον ήρωα
που σε ώρα μάχης – τάχα – έλαχε νάναι, και πολεμά.
Εσύ ξέρεις πως καμιά δεν έγινε μάχη ποτέ!

Όταν όλες οι γέφυρες κοπούν πίσω σου,
και δεν υπάρχη τρόπος να ξαναγυρίσης
στο καμμένο σπίτι,
κάπνισε το τσιγάρο σου και περιπάτει.
Εσύ ξέρεις πως καμμιά δεν άναψε φωτιά μεγάλη ποτέ!

Όταν όλες οι γέφυρες κοπούν πίσω σου,
κ' εκλείψη κάθε πιθανότης διαφυγής,
ξάπλωσε λίγο στο ρείθρο του δρόμου, και ξεκουράσου.
Έτσι ήσυχο, και με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος σου,
κανείς δε θα βρεθή να σε τρομάξη.
Εσύ ξέρεις πως σ' αυτή τη χώρα εχθροί δε φάνηκαν ποτέ!


Παναγιώτης Σπηλιοτόπουλος

ps. δεν έχω πολυτονικό...