Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Αρνήσου τη χρονική διαδοχή, αρνήσου το Εγώ, αρνήσου το αστρονομικό σύμπαν, είναι απελπισίες προφανείς και παρηγοριές κρυφές.

Το πεπρωμένο μας (εν αντιθέσει με την κόλαση του Swedenborg και την κόλαση της θιβετιανής μυθολογίας) δεν είναι τρομακτικό ως εξωπραγματικό. Είναι τρομακτικό ως μη αναστρέψιμο και σιδηρούν.

Ο χρόνος είναι η ουσία από την οποία είμαι φτιαγμένος. Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που με παρασύρει, αλλά εγώ είμαι το ποτάμι. Είναι μία τίγρη που με κατασπαράζει, αλλά εγώ είμαι η τίγρη. Είναι μία φωτιά που με κατακαίει, αλλά εγώ είμαι η φωτιά.

Ο κόσμος, δυστυχώς, είναι αληθινός.
Εγώ, δυστυχώς, είμαι ο Borges.

J. L. Borges, Labyrinths

 

Εξαιρετικό  

 

Τυχαία συνάντηση

Τακτοποιώντας της ζωής μου τα συρτάρια
σε συνάντησα.
Σε κάτι στίχους μου παλιούς είχες τρυπώσει.
Φορούσες το γαλάζιο σου παλτό
κι όπως με κοίταζες κρυφά στον Επιτάφιο
στο άδειο μου πακέτο σε ζωγράφισα
να ‘χω δυο χείλη να φιλήσω στην Ανάσταση.
Σε ρώτησα : Πού πήγαν οι γιορτές;
Οι περατζάδες στη βροχή χωρίς ομπρέλα;
Οι παντομίμες στον Ηλεκτρικό;
Εκείνα τα φιλιά στη διαδήλωση
απέναντι στις άναυδες ασπίδες;
Σε ρώτησα : Ποιος έκλεισε το ράδιο;
Ποιος έκλεψε τα χρώματα της νύχτας;
Ποιος άνοιξε την πόρτα στο βοριά;
Ποιος άφησε τα χιόνια να περάσουν;
Μα το χειρότερο είναι πως μου απάντησες
Απ’ την κουζίνα.

Χάρης Μελιτάς

 

Μια παλια ιστορία

Με χαρά ανακαλύπτω, υπό το φως μιας αναδρομικής εξέτασης
ότι αυτή η ιστορία σήμαινε για μένα λιγότερα απ’ όσα νόμιζα.
Καταλαβαίνει κανείς ότι το πλοίο έχει σαλπάρει
Σαν βλέπει τα κιβώτια στην προκυμαία ν’ απομακρύνονται,
Να γίνονται ολοένα μικρότερα – και νιώθει μια περίεργη αγαλλίαση
Όταν το λιμάνι έχει αδειάσει, και η ακτή έχει γίνει πλέον αθέατη
Και τα πλοία λιγοστά, το καθένα στη σωστή του πορεία
Δίχως αφορμή για προσέγγιση ή συνομιλία.

Ρόμπερτ Γκρειβς

 

Όταν βραδιάζει

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,
λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,
– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι.

Ν. Λαπαθιώτης

 

ΘΑ ΗΘΕΛΑ NA MEΙNEI

Θα ‘θελα να μείνει αυτή η στιγμή˙
κι όμως δεν περιέχει τίποτα ενδιαφέρον
ούτε χαρά ούτε θλίψη,

μονάχα που εσταμάτησε ολόκληρη
και μ’ αφήνει να κοιτάζω έξω,
να βλέπω τη ζωή μου που διαβαίνει…

δεν ξέρω τι θα γίνει μα φοβάμαι
το πιο παράδοξο απ’ όλα,
μήπως ξαναρχίσομε τον δρόμο
κι εγώ και η στιγμή…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

 

Ζωή στο μισό κέλυφος

Το προφανές θα μας σκοτώσει,
το προφανές μας σκοτώνει
η τύχη μας εξαντλήθηκε
όπως πάντα ανασυντασσόμαστε
και περιμένουμε.

Δεν έχουμε ξεχάσει πώς να παλεύουμε
Αλλά η πολύχρονη μάχη μας έχει κουράσει.
το προφανές θα μας σκοτώσει,
μας έχει καταβροχθίσει κιόλας το προφανές.

Εμείς το επιτρέψαμε,
καλά να πάθουμε.

Έα χέρι κινείται στον ουρανό.
Μια εμπορική αμαξοστοιχία περνάει μες την νύχτα.
Οι φράχτες είναι ξεχαρβαλωμένοι.
Η καρδιά μένει μονάχη.

Το προφανές θα μας σκοτώσει.
Περιμένουμε, στερημένοι από όνειρα.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

Όνειρο μέσα σ' όνειρο

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.
Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.
Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
απ' το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

Edgar Allan Poe
(μετάφραση: Κώστας Ουράνης)

 

Μονάχα αντίο

Μη λες: «Αντίο, μας χωρίζει ένα χάος»,
γιατί εγώ δε βλέπω κανένα χάος.
Όμορφη η νύχτα, με πουλιά, με ολάνθιστους θορύβους,
όμορφη η νύχτα και σπιθίζουν τ’ άστρα και γελούν
μακριά οι χαρούμενες επιγραφές τής ευτυχίας…

Μη λες: «αντίο, μας χωρίζει το άπειρο»,
γιατί μετριούνται αυτά που μας χωρίζουν,
γιατί δεν είναι καθόλου το «άπειρο» που μας χωρίζει,
μα είναι το ανήλεο σφυροκόπημα της δυστυχίας,
  που θρυμματίζει καρδιές,
ξηλώνει σιδεροδεσιές και συνειδήσεις,
ξεριζώνει τα δέντρα,
κόβει τις άγκυρες και ρίχνει τα καράβια στη στεριά,
ισοπεδώνει τις κραυγές τής άνοιξης, τους ουρανούς,
  τα όνειρα και τ’ αρώματα,
είναι τα δαγκωμένα χέρια μου,
το πρόσωπό μου, που το ανάσκαψαν τα σκάγια τής κακίας,
είναι τα πληγωμένα χελιδόνια των ματιών μου
– κι οι αποδημητικές επιθυμίες τού σώματός σου…
Ποιός σκέφτηκε ποτέ να τις σκλαβώσει;

Γι’ αυτό, μη λες: «αντίο, μας χωρίζει μιά άβυσσος».
Κοίταξε τί απλός, τί καθαρός, που είναι τούτος ο δρομάκος
  με τις νεραντζιές και πες μονάχα «αντίο».

Βύρων Λεοντάρης

 

«Φεύγεις την ώρα ακριβώς που σε σκέφτομαι.
Αφήνεις πίσω το λιγοστό άρωμα της μνήμης σου
και τα δεσμά του μυαλού και του πόθου μου.
Φεύγεις, άρα υπάρχεις.
Eρχεσαι, όταν ζητάς να με υποτάξεις,
να παίξεις ανασύροντας τη φωνή μου
από τα έγκατα του ασύλληπτου.
Έρχεσαι, άρα σου ανήκω.
Ετσι φτιάχτηκε ο κόσμος για μας.
Αφηνέ με ν’ αγγίζω την αύρα σου έστω,
την άκρη απ’ τη σκιά σου έστω,
τη θέρμη στο μέρος που ακουμπούσες το χαρτί.
Υστερα κοίταζέ με
να σου αφήνω λέξεις πάνω στο σεντόνι.
να γίνομαι ποτάμι από σιωπές.
Γερνάμε μαζί αλλά
θα πεθάνω μόνο εγώ,
αγάπη μου.»

Γιάννης Ευθυμιάδης

 

 
Γιλιενα Αντρεγεβνα Σβαρτσ