Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ο Χριστιανόπουλος διαβάζει Χριστιανόπουλο

Μοντέρνος ποιητής από τη Θεσσαλονίκη.

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Έλα!!! Σαν πολλά Χριστιανόπουλα αρχίσανε να μαζεύονται εδώ...

 

Re: Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Αφού μαζεύτηκαν, καιρός είναι να τραγουδήσουν:

«Τα Χριστιανόπουλα θα πάνε σινεμά, να δούνε πράκτορα 007.
Τα φώτα σβήνουνε και βγαίνει ο Τζέιμς Μποντ με μια γκόμενα χωρίς κομπινεζόν».

Η γενιά της αμφισβήτησης της δεκαετίας 70, παραλλάσσει το γνωστό ηθικοπλαστικό τραγουδάκι του κατηχητικού, κάνοντας πλάκα με τον λαμπερό, κοσμοπολίτη ήρωα, ο οποίος στην τότε κοινωνία, θα πρέπει να φάνταζε κάπως σαν εξωγήινος  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Μπιέν... Κελ ντεκαντάνς... Εντός θέματος είμαστε...

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Lady_in_Black,
παρακαλώ να αναφερθεί ο συγγραφέας, για λόγους τάξεως, αλλά, κυρίως, ουσίας. Εκτός αν είναι δικό σου, οπότε δεν έχω παρά να σου ευχηθώ καλές ποιητικές περιπλανήσεις.

 

Η ύστατη στιγμή

Το ξέρω γκόμενα εσύ με τ' άγριο ύφος
μετράς για αδυναμία την ηδονή
για σένανε σημαίνει υποταγή

Ζητάς να κατακτάς χωρίς να κατακτιέσαι
μα κάποιος κοίτα που ξαφνικά
δήθεν χωρίς να θες σε ξάπλωσε γυμνή

Μια νύχτα ολόκληρη σ' ένιωθε που ψαχνόσουν
ποτέ του δεν κατάλαβε τι θες και το γιατί
δεν ήξερε πως θέλεις να σε παίρνουν
μα προς Θεού αυτό ποτέ να μη φανεί
ακόμα και την ύστατη στιγμή

Σου 'πε να σε πετάξει σπίτι κι είπες ναι
αφ' υψηλού περήφανα σκληρή
στο δρόμο χύμηξε και του 'πες ένα όχι
σάμπως να του 'λεγες να παίξει λίγο
το παιχνίδι του βιαστή

Έξω από το σπίτι σου 'πε κάτι για καφέ
κι είπες το ναι
κοίταξε του 'πες θα 'ναι μόνο για καφέ
μπαίνοντας σου 'σβησε το φως
κι έτσι βρεθήκατε γυμνοί και εσύ κι αυτός

Δεν το περίμενες ξέρω σ' έγδυσε με το ζόρι
κι ήταν βιτσιόζικο αγόρι
ήθελε να στο κάνει από πίσω
σε τόσες χάρες άντε στην κάνω
του 'πες και τη χάρη αυτή
κι ήταν αδιάφορη κι άκρως φλεγματική
ακόμα και την ύστατη στιγμή

Κι ήταν αργά όταν σε βρήκα να τα πίνεις
τώρα το σώμα σου ζητούσε τη δικιά του πληρωμή
χαμένη μες το ίδιο το δικό σου το παιχνίδι
κρατώντας πάντα με τ' αρσενικά την ίδια πισινή
έψαχνες τώρα στα τυφλά για λίγη ηδονή
προπάντων για την ύστατη στιγμή




Υ.Γ. Ο Πρίγκιπας ... ήταν "μπροστά" πριν από πολλά χρόνια. Αυτός ο απόγονος του Ζορμπά και της Έλλης Αλεξίου....


Ένα από τα αγαπημένα μου και αφιερωμένο στον νηματοθέτη.

 

Re: Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα, θα παρακαλούσα --όλους-- να αναφέρονται και οι μεταφραστές, για λόγους τάξεως, αλλά, κυρίως, ουσίας. Εκτός αν η μετάφραση είναι του γράφοντος κ.ο.κ.

 

Re: Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Πηγή: http://www.urmyangel.gr/vk0001.htm
Προσοχή στην αναφορά: "Το περιεχόμενο της τοποθεσίας αποτελεί κατοχυρωμένη πνευματική δημιουργία και η μερική ή ολική αναπαραγωγή του απαγορεύεται χωρίς την άδεια του δημιουργού."

 

Οδός Νικήτα Ράντου

[...] Σμίξαν τα κορμιά, πέφτει το προσωπείο για να φανερωθούμε δίχως Εγώ
χάριν ασκήσεως αποβιβάσαμε το πάθος. Νέες διαστάσεις ίσως να βρεθούν
'Επιβολή κι υποβολή. Ακτινοβολεί η διγλωσσία. Μα τον κύνα!
Τι σημασία έχει το πόθεν ξεκινήσαμε; Κάποιος θα ξαναρχίσει το "πρώτη φορά"
με δισταγμούς και δυσκολίες άλλες. Οι ρόλοι μεταβάλλουν τις ορέξεις.[...]​

Νικόλαος Κάλας​

 

...ένα από όλα τα βιβλία που έχω μέσα μου βαθιά
του έρωτα φεγγάρια μαύρα το φωτίζουν...



[yt]y6oXLdSjaks[/yt]

 

Το τραγούδι της νύχτας
(Μιχάλη Μαρματάκη)

Εκεί σκορπισμένη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράματα
και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.

Αίμα στο σώμα μου και τ' όνειρο άσπρο
γυμνή ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
Φαντάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
στο χρώμα μπερδεύτηκα - δεν βλέπω - μ' αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν -άσ' το.

Εκεί διαλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάματα

-Να 'μαι . Φωνάζω κοντά στον καθρέφτη
γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη
Κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
-Να 'μαι .Ψελλίζω μπροστά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
και κει μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει
-Να 'μαι .Υστερίζω σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη.

Ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ' ένα κάλπικο ψεύτη.

Ξυπνώ μουσκεμένη...

 

Απάντηση: Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΑΝΤΙΝΟΟΣ
(απόσπασμα)

Καθώς σκέφτεται ακόμη, η λαγνεία δεν είναι πια
παρά ανάμνηση λαγνείας, ξαναζεί κι αρπάζει
τις αισθήσεις του, η σάρκα του ξυπνά
και όλα γίνονται πάλι σαν πρώτα.
Το νεκρό του κορμί απ’ το κρεβάτι ζωντανό σηκώνεται
κι έρχεται μαζί του να πλαγιάσει, κοντά, ακόμη πιο κοντά,
κι ένα σερνάμενο χέρι, στον έρωτα έμπειρο, αθέατο
απαλά έρχεται να χαϊδέψει την κάθε είσοδο του σώματος
και με αίμα να γεμίσει και τη στερνή των νεύρων του ίνα.
Ω, γλυκά κι αδυσώπητα Πάρθια βέλη φευγαλέα.
Μισοσηκώνεται κοιτάζοντας τον εραστή του,
που τώρα αγαπά τόσο πολύ όσο κανείς δεν ξέρει.
Ακαθόριστα, μόλις διακρίνεται αυτό που λάτρευε άλλοτε,
τα κρύα χείλη του περνά σε όλο το κορμί του.
Αναίσθητα σαν πάγος είναι, αλίμονο, τα χείλη του!
Δύσκολα νιώθει το θάνατο από το κρύο πεθαμένο σώμα.
Μοιάζουν κι οι δυο νεκροί ή ζωντανοί κι οι δυο σαν να ‘ναι.
Και είναι ο έρωτας ακόμα παρών και κινητήρια δύναμη.

Τα χείλη του τότε σταματούν στην κρύα
χαραματιά των χειλιών του άλλου.

Φερνάντο Πεσσόα: Αντίνοος (Παρουσία, 2007)
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης