Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Θά ’ρθει ο θάνατος και θά ’χει τα δικά σου μάτια –
εκείνος πλάι εκεί ο συνοδίτης
ο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακοίμητος
και απηνής και αδιάφορος, σαν γριαφαφούτα Ερινύα
ή σαν τ’άραχνα κρίματα τα παραλοϊκά. Τα μάτια σου
θά ’ναι μάταιο ρήμα,
κραυγή πνιγμένη θα είναι, θά ’ναι σιωπή.

Κι έτσι δα, έτσι θαν τα βλέπεις κάθε που ξυπνάς το πρωί
και σκύβεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη
μονάχη. Ω ηδεία ελπίς,
την ημέρα εκείνη θα δούμε και θα μάθουμε όλοι
ότι του βίου είσαι το πλήρωμα και το κενό της αβύσσου.

Για όλους έχει ο θάνατος μια ματιά φυλαγμένη.
Θά ’ρθει ο θάνατος και θά ’χει τα δικά σου μάτια.

Θά ’ναι σαν να ξεπλένεις κρίμα παλαιό
σαν να κοιτάς μες στον καθρέφτη και να βλέπεις
όψη νεκρή που αναδύεται,
και σαν ν’ ακούς να σου μιλάνε σφαλιστά χείλη.

Άλαλοι θα καταδυθούμε στα τάρταρα.

CESARE PAVESE

 

Βλέπω το κυματώδες ανάστημα σου

Ξεσηκωμένο από πανάρχαια ερειπωμένα πρότυπα
Πλασμένο με τη δύναμη της φλόγας
Που χρωματίζει τη φωνή το σύννεφο και το μικρό λουλούδι
Την αυγή όταν γυρίζω
Σα δροσερούς ορίζοντες και σε κοιτάω
Με τη λαχτάρα της μητέρας για το παιδί
Κοιμισμένη ακόμη στο λίθινο κρεβάτι σου.

( Αναστάσιος Δρίβας )

 

Κοντὰ στὸν ἄξονά τους…

Κοντὰ στὸν ἄξονά τους – μιὰ νύχτα, μιὰ νύχτα γιομάτη – ἀνοίξαμε,
κάτου ἀπὸ τὴ σκιὰ διπλωμένων πανιῶν, τὰ μαῦρα πέπλα τῆς χαρᾶς μας.
Κι ἀντὶς ἀπὸ γέλοια κι ἀντὶς ἀπὸ δάκρυα – δὲν εἴχαμε καιρὸ γιὰ τέτοιες ἐκδηλώσεις –
κλείσαμε τὰ ὁλάνοιχτα μάτια μας, ἀνοίξαμε τὰ σφραγισμένα μας χείλια.
Διπλασιάστηκε ἡ νύχτα καὶ μᾶς κατάπιε.
Ποτισμένη ἀπὸ μαῦρα φιλιά, φάνηκε ἄσπρη.
Σφιχτοδεμένοι, τὸν κόσμον ὅλο εἴδαμε ἀλλιῶς
– καὶ στὸ ἄγγιγμα τῶν δοντιῶν δυὸ στομάτων ἔτριξε ἡδονικὰ ὁ σκελετὸς τὴν ἀπόκρισή του.

( Νικήτας Ράντος aka Νικόλαος Κάλας )

 

Εγώ είμαι ανοίξτε

Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους
Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι τόσο ωραίες
Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον ώμο τους
Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια
Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα
Μια αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ’ ένα άδειο πτώμα
Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη
Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό φανάρι που χαμηλώνει
Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρεις άσπρες κουκουβάγιες
Την ανάμνησιν των ερώτων της ώρας
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες κορόνες
που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα νεκρά δένδρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια.

Berlot Breht

 

ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

Αυτά τα ερείπια είναι κομμένα φτερά

Αυτόν τον μισόν άνθρωπο άφησε ο σεισμός σου ψυχή μου

Η πυρκαγιά σου αναμμένη από χιλιάδες μοναχικά άστρα

Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι

Η σκοτισμένη κλειστή κάμαρα

Τα χαλασμένα σου χρόνια

Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι

Το σώμα όπου είδες να πέφτουν

Ένα ένα όλα τα φύλλα ή άλλη σου γύμνια

Τότε ξέρεις πως ό,τι έδωσες σε σένα δόθηκε

Ό,τι χάθηκε μέσα σου χάθηκε

Ό,τι είναι να φύγει από σένα θα φύγει

Τότε ξέρεις την περιπέτεια του αίματος

Το δυσοίωνο μέτρημα των σφυγμών

Το μάτι σου που μεγαλώνει να χωρέσει τον κόσμο

Ο κόσμος μίκρυνε χάθηκε

Όχι, μόνον εσύ μικρύνες

Μόνον εσύ αδυνάτισες

Μόνον εσύ χάθηκες

Και δεν μπορείς να σηκώσεις τίποτα

Κι έγινε η καρδιά σου κουρέλι κόκκινο

Ανεμισμένο απ’ τα σκοτάδια

Κι έγινε πλάνη εξαίσια στη φωλιά των κοκκάλων

Αθωότητα αποσπασμένη και πεταμένη

Στη σκληρή θάλασσα και τα σκληρά λιθάρια

Φωνή της θλίψης καλώντας για μεταμόρφωση

Καλώντας μ’ ένα χέρι μικρού παιδιού

Να αποτραβήξουν από δω αυτό το μουντό φως

Να το πάρουν να το σηκώσουν

Για να μπορέσεις να ξεπεταχτείς

Ν’ αλλάζεις να δεχτείς


Αλέξης Τραϊανός

 

Παράδεισος

Θα είναι το παρελθόν
και θα ζούμε εκεί μαζί.

Όχι όπως ήταν όταν το ζούσαμε
αλλά όπως το θυμόμαστε.

Θα είναι το παρελθόν
και θα πάμε πίσω όλοι μαζί.

Όλοι αυτοί που κάποτε αγαπήσαμε,
και χάσαμε, και θέλουμε να θυμόμαστε.

Θα είναι το παρελθόν.
Και θα είναι για πάντα.

Patrick Phillips
(μτφ. Ιωάννης Πάππος)

 

..Θὰ περάσουν ἀπὸ πάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιά -
αὐτός ἂς εἶναι ὁ κανών τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν αγάπη
θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισιά μας
ἀπ' τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δέν εἶναι φορτίο γιὰ τἠ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισιά.
Καὶ προπαντός
ἂς μήν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα...

Νίκος Καρούζος

 

Fresco
Ο Fra Giovani σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα
το αγγελικό σου πρόσωπο χυμένο στη σπουδή
Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα
έτριβε τ' αγια χρώματα σε πέτρινο γουδί

Όργανο σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα,
που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς?
Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας.
Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς

Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο.
Χρυσόβουλη βαστάω γραφή κι ένα πουγγί φλουριά.
Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο,
γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά.

Άσχημος είμαι, Αμαρτωλός, σε φρέσκο του Ανωνύμου
χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
τ' αυτί κομμένο κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
στη ναυμαχία του Μισιριού.

Κι αυτός ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria!
το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή.
Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια,
πέφτει το ράσο του ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί

Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο.
Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω?
Κοστάρω κι όλο με τραβά μακριά το καραντί.

Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά.
Μα τάπιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες
και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.
(Ν.Καββαδίας Τραβέρσο 1975)

 

Οἱ προσευχὲς τῶν ναυτικῶν
Στὸν Θανάση Καραβία

Οἱ Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν,
βρίσκουν στὴν πλώρη μία γωνιὰ ποὺ δὲν πηγαίνουν ἄλλοι
κι ὥρα πολλὴ προσεύχονται, βουβοί, γονατιστοὶ
μπρὸς σ᾿ ἕνα Βούδα κίτρινο ποὺ σκύβει τὸ κεφάλι.

Κάτι μακριὰ ὡς τὰ πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οἱ ὠχροκίτρινοι μικροὶ κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε μὲ τὴν ψιλὴ φωνή τους προσευχὲς
κοιτάζοντας μία χάλκινη παγόδα ποὺ καπνίζει.

Οἱ Κούληδες μὲ τὴ βαριὰ ὠχροκίτρινη μορφὴ
βαστᾶν σκυφτοὶ τὰ γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οἱ Ἀράπηδες σιγοκουνᾶν τὸ σῶμα ρυθμικά,
κατάρες μουρμουρίζοντας ἐνάντια τοῦ θανάτου.

Οἱ Εὐρωπαῖοι τὰ χέρια τους κρατώντας ἀνοιχτά,
ἐκστατικὰ προσεύχονται γεμάτοι ἀπὸ ἱκεσία,
καὶ ψάλλουνε καθολικὲς ᾠδὲς μουρμουριστά,
ποὺ ἐμάθαν ὅταν πήγαιναν μικροὶ στὴν ἐκκλησία.

Καὶ οἱ Ἕλληνες, μὲ τὴ μορφὴ τὴ βασανιστική,
ἀπὸ συνήθεια κάνουνε, πρὶν πέσουν, τὸ σταυρό τους
κι ἀρχίζοντας μὲ σιγανὴ φωνὴ «Πάτερ ἡμῶν...»
τὸ μακρουλὸ σταυρώνουνε λερὸ προσκέφαλό τους.

Νίκος Καββαδίας - Μαραμπού

 

@Stilvi , @brenda δειτε πως συμπυκνώνεται η κουβέντα μας στο παρακατω ποιημα..

 

Να το δεχτώ για το βίντεο, όχι για το ποίημα. Ήταν ο Πούσκιν μετανεωτεριστής?
Ο κυριούλης και το ΑΕΚοπόπολο πάλι, βγάζουν μία ντεκαντάνς, ένα βλαχομπαρόκ, ένα κάτι.
Εν πάσει περιπτώσει, καλύτερα να απαγγέλουν ποιήματα και να το διασκεδάζουν, παρά να γίνονται ασχήμιες.
Οπότε ναι, η όλη φάση, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μετανεωτεριστική... 

 

Αυτό ακριβώς!