Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Τουλαχιστον άδικη!

 

γεωμετρικά σχήματα


Οι άνθρωποι αποδέχονται ό,τι κατανοούν

και κατανοούν ό,τι χωρά στα γεωμετρικά σχήματα

που κατασκευάζει η εμπειρία τους.


Τα σχήματά τους έχουν ορθές γωνίες.

Οι άνθρωποι φοβούνται τις καμπύλες

επειδή ξεχειλώνουν και χωρούν κι άλλους

κι άλλους.

Η καμπύλη αγκαλιάζει στοργικά το Διαφορετικό.

Το παραλληλόγραμμο το περιορίζει στη γωνία.


Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν οι γωνίες

Ό,τι αρνείται τον περιορισμό

βγαίνει εκτός γραμμής

σαν το παιδικό χρωμάτισμα.


Δήμος Χλωπτσιούδης

 

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στις μαύρες σελίδες που κάποτε ζωγράφιζες αστέρια,
να πέφτουν στα απόμακρα βουνά σαν δυστυχισμένα περιστέρια...
Τοπία, μυρωδιές και χρώματα μιας ταινίας φαντασίας,
που κατέληξε σε ένα βρώμικο αδιέξοδο μιας πικρής μελαγχολίας...

Έφτιαξα μια πόλη μυστική, έναν προορισμό γεμάτο ευτυχία,
ένα ταξίδι για όλους αυτούς που με φέραν σε μια ξένη πατρίδα,
για φίλους και γνωστούς που θα μου λείψουν τα χαμόγελα και η λατρεία,
για το βιολί που παίζει, υμνώντας εκείνη την μικρή αξέχαστη αμαρτία...

Μαύρος ο ωκεανός, και φεύγω...
Για άλλους ουρανούς, με άλλα περιστέρια κι άλλους γνωστούς.
Κλείνω τα μάτια, λιγοστεύω...
Απλώνω τα χέρια να σας πάρω μαζί μου, μια ανάμνηση από θνητούς...

Παρέα με αναμνήσεις που ποτέ σου δεν θα ζήσεις,
ζωγράφισε κι εσύ τη δική σου πόλη σαν μεθύσεις...
Εκεί θα πάρεις μαζί σου όλες τις φωνές που θα αγαπήσεις,
για να ξεγελάσεις το Θεό, το πρωινό που δεν θα ξυπνήσεις...

 

..Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα.
Καὶ γίνε σὰν ἀηδόνι,
καὶ γίνε σὰ λουλούδι.
Πικροὶ ὅταν ἔλθουν χρόνοι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ πέ τονε τραγούδι.

Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου
παρὰ μὲ ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-- γιὰ μπάλσαμο -- καὶ ἀφιόνια.
Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου,
καὶ τὸ αἷμα σου, πορφύρα.

Λέγε στοὺς θεοὺς «νὰ σβήσω!»
μὰ κράτα τὸ ποτήρι.
Κλότσα τὶς ἡμέρες σου ὄντας
θὰ σοῦ ῾ναι πανηγύρι.
Λέγε στοὺς θεοὺς «νὰ σβήσω!»
μὰ λέγε το γελώντας.

Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα.
Καὶ δρόσισε τὰ χείλη
στὰ χείλη τῆς πληγῆς σου.
Ἕνα πρωί, ἕνα δείλι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ γέλασε καὶ σβήσου.

Κώστας Καρυωτάκης

 

Raven
In memoriam E. A. P.

Χρόνια σαν τα φτερά. Τι θυμάται τ' ακίνητο κοράκι;
τι θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων;
Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει.
Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.

Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια
ακούνε τον αγέρα ακούνε πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα
σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε
τίποτε άλλο, δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών
ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δε γυρεύουν
κοιτάζοντας ένα κοράκι σ' ένα ξερό κλωνί, τι θυμάται.

Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιο ψηλά
σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια
είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ' αυτό το πουλί
χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες
ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν
έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί
ένας ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα.

Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τι θυμάται;
Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους, μέσα του
πάθη μετέωρα περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία
επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα
σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες που κουράστηκαν την αυγή.
Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί τάχα να βαραίνει
πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου πάνω στους ώμους
των άλλων ανθρώπων, τις παράξενες φυσιογνωμίες
που δεν τολμούν να γγίξουν μια στάλα νερό βυθισμένοι στο χώμα
τάχα να βαραίνει πουθενά;

..

Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ' απ' τη βροχή· τι θυμάται
η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό
σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ανάμνηση του ανθρώπου
ανάμεσα στην πληγή και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη,
σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή, έπεσε ο αγέρας
δε σώνει η δική μου πνοή, ποιος θα το μετακινήσει;
ανάμεσα στη μνήμη, χάσμα - ένα ξαφνισμένο στήθος
ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα
ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο στεκάμενη ζωή.

Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου
χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη
φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών
τα κλεισμένα βλέφαρα τα κλεισμένα φτερά ...

Γιώργος Σεφέρης

 

Χαιρετισμός

Ω γενιά της απόλυτης αυταρέσκειας
και της απόλυτης αμηχανίας,
έχω δει ψαράδες στον ήλιο να τρων να πίνουν,
τους έχω δει μαζί με τις ατημέλητες οικογένειες τους,
έχω δει τα ορθάνοιχτα χαμόγελα τους
κι έχω ακούσει τα άξεστα γέλια τους.
Και είμαι από σένα πιο χαρούμενος
κι εκείνοι ήταν πιο χαρούμενοι από μένα.
Και τα ψάρια στη λίμνη κολυμπούν
και δεν είναι καν ντυμένα.

------------------------------------------------------------

Meditatio

Όταν προσεκτικά εξετάζω τις περίεργες συνήθειες
των σκύλων
κατ’ ανάγκη συμπεραίνω
πως ο άνθρωπος είναι ζώο ανώτερο.

Σαν εξετάζω τις περίεργες συνήθειες του ανθρώπου
ομολογώ, φίλε μου, πως τα χάνω.

( Ezra Pound )

* Μετάφραση, Γιάννης Λειβαδάς

 

Μνήμες

Η φωνή του κολλημένη στον ουρανίσκο
τσίχλα πολυμασημένη
έχασε τη γλύκα της.
Τα γάντια του, φοράνε τα δάχτυλά του,
ανάποδα.
Στο καπέλο του πλεγμένες
λογής - λογής, οι μνήμες.
Κάθε που φυσάει μοναξιά, επιστρέφουν.
Ξηλωμένες.
Βαστάει την ομπρέλα της βεβαιότητας
και κάθε που φυσάει το άγνωστο
τα χαμόγελα μετράει
που περάσανε από τις φωτογραφίες του
Όταν όλα τον διώχνουν,
γυρεύει στα παλιά του τα παπούτσια
τα γραμμένα του.
Οι δρόμοι τον καλούν
με διαφορετική φωνή ο καθένας.
Δεν ξέρει προς τα που να βαδίσει.
Υπνοβατούνε οι άνθρωποι.
Μονάχοι.
Έτσι κι αλλιώς

ο ύπνος δε μοιράζεται.

Μα, δε δοκίμασαν ποτέ
να μοιραστούν
ούτε τα όνειρα τους.

Σπεντζάρη Λίνα

 

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Να υποθέσω πως σε λίγη ώρα
ο καιρός θ’ αρχίσει να φτιάχνει
ή ότι ανάμεσα σε δύο βουνά
κατοικοεδρεύει μια μελωδία
κι αν πηδήσω από τέτοιο ύψος
διαπράττω κραυγαλέα ασέβεια
..

Η ζωή είναι ιδιωτική υπόθεση
για να τελειώνει εκκωφαντικά

Γιώργος Γκανέλης

 

Μη μου θυμώσεις, που θα βιάσω τη σιωπή

πούχεις κλειδώσει το μυαλό σου.

Από την άκρη του κορμιού σου θα εκκινήσω

και θα γλιστρίσω ανέμελα

μέχρι τις κόγχες των ματιών

και ως το βάθος του λαιμού,

πίσω απ' τις φλέβες που χτυπούν

και το παλόμενο μοτίβο της ανάσας...


Κι όλα τα σύνεργα του μαρτυρίου

θα πάρουν μέρος στο χορό,

που στροβιλίζει την ύπαρξή σου,

μέχρι αυτή να γκρεμιστεί

μέσα στο πιο πυκνό κι αέναο σκοτάδι,

κει που βρυχάται το θεριό της προσμονής

και γίνεται άπειρος της στιγμής ο χρόνος...


Όλα όσα πέρασαν εικόνες μπρος στο φως σου

τ΄αναζητάς σα σύννεφα ανέφελου πρωϊνού

κι ό,τι αγκαλιάζεις είναι βένθος

και σκόνη πυκνή,

πάνω στα μάρμαρα σπασμένων αγαλμάτων.


Σαν λίμνη ατάραχη,

θα αναρηγίσεις στο χτύπημα της πέτρας

και κάθε χτύπημα μια πέτρα θα σηκώνει

απ΄το σωρό που σ' έχει θάψει,

μέχρι που να φανείς διάφανη κι ολόκληρη

σαν το βλαστάρι που τρυπά τη γη

μετά την ανοιξιάτικη βροχούλα...


Φιγούρα διάφανη,

ούτε στο φως, ούτε στο έρεβος έχεις εικόνα,

μόνο οι σκιές σου δίνουν σώμα,

υπάρχεις μες τις αντιθέσεις...

 

Η επίγνωση του φοίνικα

..Κι είναι που ήξερε πόσα βουνά
που είχε πάνω τους πετάξει
είχαν σβηστεί και γίνει ένα με το χώμα.
Κι είναι που ήξερε πως τα λουλούδια κάτω του
θα ζούσαν για λίγες μέρες μοναχά
όσο όμορφα κι αν ήταν.

Θα μπορούσε κι αυτός κάποτε έτσι να τελειώσει
θεαματικά, να μην ξαναφουντώσει απ’ τις στάχτες
να τον σκεφτεί ένα μικρό λουλούδι
σαν κάτι όμορφο που χάθηκε
κυρίως: να πάψει να κουράζεται
χωρίς να ξέρει το γιατί
το πού πηγαίνει.

Όμως δεν μπορεί.
Ξέρει και νιώθει πως πρέπει ο κύκλος να μην σπάσει
πρέπει να συνεχίσει να γδέρνει τον αέρα με τα νύχια
και να βλέπει τον κόσμο από κάτω να πεθαίνει
αυτός
σαν να του έλαχε από κάπου να τραβάει με τις φτερούγες του
το αντίβαρο στον θάνατο.

Τόση ζωή δεν τη βαστώ
σκέφτεται
καθώς ετοιμάζεται για την επόμενη φωτιά.

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

 

χέρσα γη



Σε χέρσα γη καλλιεργήσαμε όνειρα

και φύτρωσαν

αυταπάτες μ’ αγκάθια.

δίχως λίπασμα

πού να βγάλεις σπόρους για νέα σπορά;



όνειρα που βιάστηκαν να ενηλικιωθούν

πριν ακόμα βρουν το δρόμο

για τα σύννεφα

και οργώσουν τη γης

με φωτιά κι ουτοπία
..


Δήμος Χλωπτσιούδης