Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης, ''Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον''

 

[6 μ.μ.]

Θα βγούνε.
Πάντα σίγουρα.
Όλες οι μάχες σταματάνε.
Λευτερωμένες ξεπετιώνται,
κάθε μια, αφόβιστες, κι αρχίζουν να μιλάνε.
Είν’ οι ψυχές του δειλινού.
Και λίγο ανάβουνε στο φούντωμα του γέλιου.
Στου πόνου το καμίνι.
Κοντά τους όλοι οι πεθαμοί.

( Θεόδωρος Ντόρρος )

 

It was not Death, for I stood up,
And all the Dead, lie down—
It was not Night, for all the Bells
Put out their Tongues, for Noon.

It was not Frost, for on my Flesh
I felt Siroccos—crawl—
Nor Fire—for just my Marble feet
Could keep a Chancel, cool—

And yet, it tasted, like them all,
The Figures I have seen
Set orderly, for Burial,
Reminded me, of mine—

As if my life were shaven,
And fitted to a frame,
And could not breathe without a key,
And ’twas like Midnight, some –

When everything that ticked—has stopped—
And Space stares—all around—
Or Grisly frosts—first Autumn morns,
Repeal the Beating Ground—

But, most, like Chaos—Stopless—cool—
Without a Chance, or Spar—
Or even a Report of Land—
To justify—Despair.


By Emily Dickinson

 

You swallowed everything, like distance.
Like the sea, like time.
In you everything sank!
It was the happy hour of assault and the kiss.
The hour of the spell that blazed like a lighthouse.
Pilot's dread, fury of a blind diver,
turbulent drunkenness of love,
in you everything sank!

By Pablo Neruda

 

Ονομάζοντας σε

Όχι το ποίημα της απουσίας σου,
μόνο ένα σχέδιο, μια γρατζουνιά σ’ έναν τοίχο,
κάτι στον άνεμο, μια γεύση πικρή.

( Alejandra Pizarnik )

* Μετάφραση, Βασίλης Λαλιώτης

 

"Έλα με την ευωδιά σου μόνον.
Μην μπεις σ’ αυτόν τον ποταμό ντυμένος.
Οι δρόμοι σε πάνε απ΄εδώ ως εκεί.
Αλλ’ από πού ξεκινάνε;
Ώρα να ζήσουμε γυμνοί.
Ο δρόμος κάποτε τελειώνει
όχι όμως η αγάπη.
Η Αγάπη είναι ποτάμι.
Πιες πλύσου"


Ρουμί

 

Αστεροσκοπείο


Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

Να πεθάνουν

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί

Μίλτος Σαχτούρης

 

“Ο Έρωτας ήρθε και με άδειασε.
Ο Έρωτας ήρθε και με γέμισε
με τον Αγαπημένο.
Έγινε το αίμα του κορμιού μου
Έγινε τα χέρια μου και τα πόδια μου
Έγινε τα πάντα.
Τώρα ό,τι έχω είναι μόνο ένα όνομα.
Όλα τ’ άλλα είναι του Αγαπημένου”

Ρουμί - από τη συλλογή "Ο Αγαπημένος"

 

Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν

Κανείς δεν ξέρει πού
κοιτούν
τα σπίτια

μέσ’ από τ’ ανοιχτά παράθυρά τους
σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν
φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο

Τα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν

μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου

Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους
όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν
ο χρόνος τους ακινητεί
το παρελθόν τους και το μέλλον τους
χωρούν
μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους

Όμως
πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκαλά τους απ’ το βάρος

και ξαφνικά
μια νύχτα
καταρρέουν
μ’ ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει

Ορέστης Αλεξάκης

 

Στην αργυρή σελήνη

Σελήνη να ‘ναι αλήθεια ότι είσαι από ασήμι;
Κι όλοι αυτοί πού στο βελούδο της προθήκης στέκονται
Αρθρώνοντας ψιθύρους αισθημάτων
Άραγε
Σε ρίχνουνε στο τάσι του ματιού ζυγίζοντας
Βάρη κι άξιες;
Δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Πώς μαγνητίζεις
Τον πόθο της απόκτησης και αλλοπαρμένοι
Ανοίγουν τις κουρτίνες βιαστικά ή απ το μπαλκόνι

‘Ορμάνε να σε δουν. Ουράνια δόκανα
Στην έχουνε στημένη. Κι έχουν στείλει δυο αρκούδες να οσμίζονται
Τα βήματά σου. Πρόσεξε
Το’ βέλος του Τοξότη, φυλάξου απ το φαρμάκι του Σκορπιού.

Σελήνη, θα ‘ναι αλήθεια ότι είσαι από ασήμι. Δέξου το
Πώς μόνο εκείνο πού μπορεί να πουληθεί έχει τιμή και είναι
Απ’ όλους σεβαστό. Απ’ όλους μας τιμώνται οι πουλημένοι.
διάβολε
δέκα χιλιάδες στίχοι έχουν γραφτεί για σένανε

Κι ούτε για δείγμα ένας που να πει
Τα στοιχειώδη. Ούτ ένας αργυραμοιβός που να τολμήσει
Ξεκάθαρα μια προσφορά.
Το απρόσιτο μένει συχνά στο ράφι.
Κι ας το ορέγονται.

Κάνε λοιπόν εσύ το πρώτο βήμα
Τώρα πού ολόκληρη σε βλέπω κι αυγωμένη΄

Γιατί από αύριο θ’ αρχίσεις να φυραίνεις
Κι έπειτα

Ποιος θα βρεθεί τα ωραία του λεφτά να πετάξει
Για το ασήμι σου
Το σώμα σου
Το εφήμερο
Το ελλιποβαρές.

Αντώνης Φωστιέρης