Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..Όπως το βλέμμα που υγραίνεται
απʼ το αδύναμο φτερούγισμα της καρδιάς
– μα χαμηλώνει υποταγμένο
στην ξερή γη του καθεμέρα

όπως λύνει τα μαλλιά της η πρώην ερωμένη
πριν παραδοθεί στο κρεβάτι της αφλογιστίας
και κατρακυλούν από την κώμη αστέρια
αναμνήσεων, βροχή συνεπαρμένων εξάρσεων

όπως στο τέλος της ημέρας
λύνει την ποδιά της η ταπεινή ολιγαρκής
στην κόψη του σκοταδιού, ανάμεσα
κούραση και επαπειλούμενη θλίψη –
λήθη φευγιού και οίκτο των παρόντων.

H γούρνα στην πέτρινη βρύση
σκάβεται μέρα τη μέρα
στιγμή τη στιγμή – μόνο
με μια σταγόνα την ώρα.

Νανά Τσόγκα

 

Το πιο βασανισμένο αμφίβιο
είναι το κύμα
της ακτης.

Γιάννης Βαρβέρης

 

Κι αν γονατίσω μπροστά σου
δεν θα ’ναι για να με λυπηθείς.

Ν’ απλώσεις τα χέρια
και να μπλέξεις τα δάχτυλα στα μαλλιά μου˙
να σκύψεις λίγο, να χαμογελάσεις
και, πρόσεχε, μη μιλήσεις.

Τα χείλη μου θέλουν σιωπή
για να βρουν το δρόμο τους.

Λαζαρίδης

 

I took my Power in my Hand—
And went against the World—
'Twas not so much as David—had—
But I—was twice as bold—

I aimed by Pebble—but Myself
Was all the one that fell—
Was it Goliath—was too large—
Or was myself—too small?


By Emily Dickinson

 

Όρθιος

σαν να μην ήταν το παιχνίδι
απ’ την αρχή στημένο

σαν να νικούσε κάποτε
τον θάνατο η αγάπη

όρθιος
στο μονοπάτι προς μια κορυφή
που δεν υπάρχει

όρθιος
περήφανο ένα τίποτα
στην άβυσσο της λήθης

Τόλης Νικηφόρου

 

Μη με ρωτάτε τίποτα.
Είδα τα πράγματα όταν ζητάνε πλησμονή να βρίσκουν το κενό τους.

Federico Garcia Lorca

 

Το δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου..

Charles Pierre Baudelaire

 

Ο Ανθρωπος ειναι μικρος

Ειναι μικρος οταν ειναι ορθιος
ειναι μικρος οταν περπαταει
ειναι μικρος οταν δουλευει
Γιατι τον κυβερναει τοτε η υλη

Μα ο ανθρωπος ειναι μεγαλος οταν κοιμαται
γιατι τοτε το πνευμα του υψωνεται
περα σε κοσμους αγνωστους
υψωνεται στον ουρανο

 

χάρτινες πόλεις
έντιμοι συμβιβασμοί
όμορφα λόγια
της απάτης
υπόσχονται ευημερία
τα όνειρα βυθίζονται
σε τούνελ σκοτεινό
οι νύχτες μας περιγελούν
και κλαίνε

χάρτινες πόλεις
πέτσινα πρωταθλήματα
η βία της εξουσίας
μπύρα, σουβλάκι, τηλεόραση
αθλητική εφημερίδα
φανέλα ιδρωμένη, τσιγάρο
η γειτονιά ένας σκουπιδότοπος
ερχόμαστε
που πάμε

χάρτινες πόλεις
κίβδηλα αισθήματα
ο φόβος του άλλου ως ιδεολογία
μοναχικές παρέες
ψάχνουν συντροφιά
κρυφά συνομιλούν
για έρωτες μεγάλους
για άπιστες γυναίκες
φοβούνται

χάρτινες πόλεις
νύχτες με φθηνό ποτό
τσιγάρα κάμελ
πολιτικές αναλύσεις
λόγια σοφών επιστημόνων
στρατεύονται
στην καλλιέργεια του μίσους
μη με κοιτάς Ρόζα μουδιασμένο
πιάσε το χέρι μου

Ειρηναίος Μαράκης

 

Ωδή στη Μελαγχολία

Μη! Μην πας στη Λήθη και μην ζητάς το στάλαγμα
Τ' Ακόνιτου να πιεις. Στο γαλανό σου μέτωπο
Φιλί του Στρίχνου μη δεχτείς ποτέ - κι ας είναι
Εκείνος άλικο της Περσεφόνης δώρο,
Αλήθεια με καρπούς Ιτάμου θες να φτιάξεις Κομπολόϊ; Α, τη θλιμμένη σου ψυχή!
Μα πως αντέχεις τριζόνι του θανάτου να τη δεις
Η πεταλούδα νεκρική και μες στις χώρες της Λύπης
Το μοιρολόϊ του γκιώνη να 'χεις συντροφιά;
Φυλάξου τώρα! Γιατί θα 'ρθει αχνόθωρος ίσκιος πάνω στη σκιά
Και την ασίγητη αγωνία της ψυχής θα πνίξει ...

Αλλ΄ όταν ο ζόφος γείρει της μελαγχολίας
Κι έξαφνα από τους ουρανούς το δακρυσμένο σύννεφο κυλήσει
Τα λιπόθυμα τινάζοντας των λουλουδιών κεφάλια, και τους πράσινους
Λόφους σκεπάζοντας, με τ' Απριλιού το νεκρικό σεντόνι
Τότε τη θλίψη σου χόρτασε, με τη δροσιά του πρωινού τριαντάφυλλου,
Ή πάνω στο ουράνιο τόξο, που με το κύμα σπάζει στ΄ ακρογιάλι
Ή ακόμη πέρα στο βασιλικό της παιώνιας πλούτο
Κι αν την αγαπημένη σου μια μέρα, έξαλλη δεις από θυμό
Το τρυφερό της χέρι αιχμαλώτισε - άσε τη να λυσσομανά
Κι εσύ πιες - πιες ως το τέλος - τη φλόγα που καίει βαθιά
Στα σμαράγδινα μάτια της

Ζει με την Ομορφιά η Μελαγχολία - την Ομορφιά
Που πρέπει να πεθάνει. Και τη χαρά που πάντα
Το χέρι στα χείλη της έχει κι είναι έτοιμη να πει: αντίο.
Εκεί κοντά της δονής ο πόθος - μα φαρμάκι γυρίζει
Την ίδια στιγμή που αχόρταγα πίνει το μελίρρυτο στόμα.
Α, ναι! Μες στο ναό της Ηδονής, τ' αληθινό της ιερό
Η πεπλοφόρος Μελαγχολία έχει κεντήσει.
Κι είναι απ' όλους αθέατη - παρεκτός και αν κάποιου η αδάμαστη γλώσσα
Της Χαράς το σταφύλι να σπάσει μπορεί
Στον κρουστό του ουρανίσκο επάνω.
Αλλά τότε, η πανίσχυρη θλίψη της μεμιάς θ' αναρπάσει
την ψυχή του
Κι εκεί ψηλά, καταμεσής στ' αραχνιασμένα της τρόπαια, θα κρεμαστεί!

( John Keats )

* Μετάφραση: Κώστας Μπουρναζάκης

 

Η σκηνή

Απάνω στο τραπέζι είχανε στήσει
ένα κεφάλι από πηλό
τους τοίχους τους είχαν στολίσει
με λουλούδια
απάνω στο κρεβάτι είχανε κόψει από χαρτί
δυο σώματα ερωτικά
στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια
και πεταλούδες
ένας μεγάλος σκύλος φύλαγε
στη γωνιά

Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο απ' όλες
τις πλευρές
δε θά 'ταν φρόνιμο κανείς
να τους τραβήξει
ένας από τους σπαγγους έσπρωχνε τα σώματα
στον έρωτα

Η δυστυχία απ' έξω
έγδερνε τις πόρτες

Μίλτος Σαχτούρης

 

Καμπύλη καταδίωξης

Ένα σημείο, μια γραμμή, ευθυγράμμιση. Ωραία
τα χασομέρικα φώτα κατά μήκος της ακτής
καθώς ο αιώνας θέτει εαυτόν προς παρατήρηση:

πείνα και η νεανική αδιακρισία.
Είμαι ένας απ’ τους πολλούς, ή ούτε καν ένας,
αλλά είμαι απ’ τους πολλούς ένας που τα κύματα χαζεύει

και επιτρέπει στην σωματιδιακή άμμο να σούρει τα δικά της,
ας πούμε, το σάουντρακ της, ψιθυρίζοντας. Απ’ τους πολλούς ένας
που στήνει αυτί λες και ο Ειρηνικός

να εννοούσε το όνομά του, σαν η ακμή της
ηπείρου να μας εξυπηρετούσε με τα όρια.
Σχεδιάστε μια γραμμή από το A στο B. Ζήστε εκεί.

( Bin Ramke )

* Μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου