Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

" Ποιο ' ναι πάνω από τα λόγια;
Η πράξη.
Ποιο 'ναι πάνω από την πράξη;
Η σιωπή."
(Καζαντζάκης)

 

Όταν κοπάζει ο θόρυβος

Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρήστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω, πρέπει να μου δοθεί μονάχη.

Τίτος Πατρίκιος

 

Μια ζωή,
Εξαίρεση στους κανόνες,
Δεν είχα βρει

ΕΔ

 

Για εμπειρίες, στις αμαρτίες,
τώρα ψάχνω και ας καώ.

ΕΔ

 

Μη δείχνετε δειλία απέναντι στις πράξεις σας! Μην τις αφήνετε να παραπαίουν μετά! Οι τύψεις της συνείδησης είναι ανάρμοστες.

 

Στην δική μου λογική η σιωπή που ακολουθεί την πράξη, δεν είναι λόγο δειλίας... Απλά αν η πράξη δεν γίνει κατανοητή, δεν υπάρχει περίπτωση τα λόγια να την κάνουν. Και για αυτό το λόγο επιλέγω την σιωπή.
Και για να γλυτώσουμε το off topic....  

 

Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τις σιωπές σου δεν θα κατάλαβει ουτε τα λόγια σου..... Φύγε.... Φύγε μακριά του.

Τους είδαν να χορεύουν και τους ειπαν τρελούς...... Δεν μπορούσαν να ακούσουν την μουσική της σιωπής που τους έδινε τον ρυθμό της.

 

..θα σε περιμένω εκεί.

που δυο ουράνια τόξα θα κόβουν τις φλέβες τ’ ουρανού.
εκεί θα σε περιμένω.
να κρατάς κούπα να πιούμε
από τις δυο προδοσίες την πικρότερη.

-κρατώ σε μπουκαλάκι
αέρα ραγισμένο
όπως η έφηβη του αγαπημένου τα μαλλιά.
«Αγαπημένου», είπα, και σε γεύτηκα
υγρή αψίδα και Χειμώνα μου

γιατί με ζήτησες λυμένο κύμα καταπάνω σου

έλα. και θα μιλήσουμε κοφτά.
σαν σφαγείς.

-όπως ανοίγουμε ένα μικρό λακκάκι στην άμμο
να θάψουμε τη δαγκάνα ενός κάβουρα ή μια ρωγμή από ήλιο-

και αν ακόμα βόσκω σε κείμενα χωρίς δάση αναψυχής
για τις ζημιές, δεν σε χρεώνω, να ξέρεις.
στα παραμύθια με κατάγματα
πάντα έδινα ασπιρίνη με ζάχαρη.
..

α λογάκια από ζάχαρη
στα χείλη που αναβλύζουνε φαράγγια
και στο λεπίδι του παλιού μου τρόπου ν’ αγαπώ
μόνον Εσύ να κόβεσαι.

Στέλλα Δούμου

 

"Πονάνε και περνάνε όλα
περνάνε και πονάνε όλα
τα χείλη άνοιξαν
μια σταγόνα αίμα
τάισε τις ηδονές των δήμιων σου.
Δε θα κοιμηθώ πριν ανασάνεις."
Β.Σ.

 

Μια επισημανση αν μου επιτρεπεις ...για αυτο το υπεροχο ποιημα.

Αυτο το ποιημα...δεν θα μπορουσε να εχει αποδοθει ποτε κ απο κανεναν αλλον, καλυτερα....απο οτι το εχει απαγγειλει ο Νικος Ξυλουρης,στο αλμπουμ "Σαλπισμα" που κυκλοφορησε λιγο μετα τον θανατο του!