Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ω, ναι θα συμφωνήσω  

 

..Το βλέμμα πηγαίνει από το άσπρο στο μωβ
Παλινδρομεί
Το μαύρο το πνίγει

Κι αλλάζουμε πάτημα
Πήδημα
Βάθος
Νερό
Η αναπνοή γίνεται μέχρι το εξήντα
Σιγή
Για ένα λεπτό

Μετά αρχίζουμε να κόβουμε ανάσα από
Το γέλιο
Το κλάμα
Την ομιλία
Την σιωπή
..


Δίνουμε σάρκα
Συλλέγουμε νου
Αραδιάζουμε λέξεις
Όλα αυτά συμβαίνουν τις
Πρώτες

Αυγερινές

Σαρκοφάγες

Λυκανθρώπινες
Ώρες

Γεωργία Τρούλη

 

"Να πιάσεις μια γωνία και να τη τραβήξεις
να μαζέψεις τα γυαλιά από το στόμα σου
και να φτύσεις τις απελπισίες που σου ζήτησε.

Να σταθείς στις μύτες των ποδιών σου
να σηκώσεις τα μάτια στη τροχιά του
και να νιώσεις τη φωτιά που σου έκαψε.

Έτσι θέλει να έρθει αυτός
χωρίς να τον δεις
να σκύψει το πρόσωπο του στα χέρια του
να σε δέσει πριν χαθείς στο χαμόγελο του
να ακούσεις μόνο τους ήχους από τα χείλη του
και
να λένε πως δε θα φύγεις ποτέ ξανά από εκεί."

Β.Σ.

 

Ας μου συγχωρεθεί η έξαρση μαύρου χιουμορ σε ένα ποιητικό νήμα, αλλά ....
"Κι ήτανε τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα
και μου 'λεγες "γαργάλα τα".
Φερόμενος «ποιητής» Αθανασιαδης-Νόβας, Πρωθυπουργός
Πλήρως παρακμιακοί στοίχοι και εποχή, και από μοντερνιστική τομή.... άλλο τίποτα.

 

Γεια σου πουτάνα θάλασσα
που σε γαμούν τα ψάρια
που σε γαμεί κι ο κάβουρας
με τα στραβά ποδάρια.

Γιάννης Σκαρίμπας

 

ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΡΥΠΝΟΥ ΕΡΩΤΑ

Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ’ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ΄ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

F.G. Lorca

 

Όσο πιο ξεκίνημα τόσο πιο απροετοίμαστα.
Τόσο πιο αυθεντικά.
Και είναι πιο πρωί όσο πας πίσω.
Στο πρωί της μέρας.
Στο χάραμα.
Στο πρωί της ζωής σου, όσο παλιά ήταν.
Ο Καμύ έλεγε δεν αξίζει σ'όλους ο καφές.
Εγώ λέω δεν αξίζει σε όλους η νύχτα,
αλλά όλοι δικαιούνται ένα πρωί να ξεκαθαρίσουν τη ζωη τους. Κι ο καφές δεν είναι προνόμιο.
Ο καφές είναι στιγμή και κατάσταση μαζί.
Το πλασίμπο μαζί με παραμύθα.
Πρέπει να το πιστέψεις.
Ένα πλασίμπο που δουλεύει.
Πρέπει ό,τι σου λένε να πιστεύεις, κι εσύ ποτέ δε θα προδωθείς.
θα δεις πόσο αντιφατικά είναι όλα τα ναι που είπες
και θα τους καταλάβεις.
Ενώ αν πιστεύεις στα λίγα, τα δικά σου ,
ή θα τυραννιέσαι από σκέψεις ή θα αμφισβητείς την ίδιαν ορθότητα.

Κι αυτό είναι ό,τι καλύτερο και χωρίζεται απ'το ό,τι χειρότερο από μια λεπτή κλωστή νευρώνων.
Κι έναν καφέ που να σε βρεί αδύναμο και να σε σκίσει στα δύο.
Όλοι χρειάζονται ένα χάδι ,απροετοίμαστο.
Μια μοναξιά προετοιμασμένοι.

Linam Kerotany

 

Το ρηχό κοπυπεϊστάκι

Είμαι ένα κοπυπεϊστάκι
Κάνε μου ένα likeάκι
ένα - ένα τα μαζεύω
τόση ποιότητα παιδεύω!

Είμαι ευγενική ψυχούλα
δες με την ευαισθητούλα
είμαι μια ρομαντικούλα
που αγναντεύει ακρογυαλιές.

Μα όταν like δε μου κάνεις
σε ποιον δαίμονα με φτάνεις!
Στο πριβέ θα σε μαλώνω
τόσο Λαπαθιώτη λιώνω!
Αδικα κοπυπειστάρω?
Στο κρανίο θα τα πάρω.

Δεν έχω ούτε φωνή ούτε θέση
μόνο η μεγαλομανία μ αρέσει
δίχως like δεν αντέχω
τον καημό μου κατατρέχω.
Και την τέχνη όλη πουλάω
και τους ποιητές πηδάω
για τα like που λαχταράω!

Και όποιος διαφωνεί μαζί μου
παίρνει την απαξίωση μου
μπας και νιώσω μια αξία
Δεν με νοιάζει η ουσία.
Έχω στόμφο και σνομπάρω
και όλο κοπυπεϊστάρω.

Κάνω κοπυπεϊστ κι άλλο
είμαι ένα μυαλό μεγάλο.
Έχω μια τρανή κουλτούρα
και ας μια πιάνει μια θολούρα
σε όποιον δεν μου κάνει like
και ορμάω στα πριβέ του με θυμό.

Και όποιος διαφωνεί μαζί μου
νιώθω ακόμα πιο σπουδαία
με μανία να χτυπιέμαι στα πριβέ.
Ενοχλώ όλα τα μέλη
που το δήθεν μου δεν θέλει,
θα σκυλιάζω θα μανιάζω
και μετά ignore.

Είμαι ένα κοπυπεϊστάκι
κάνε μου και άλλο like
για να νιώσω ω! σπουδαία
και ας μην έχω ούτε ιδέα.

Και ας είμαι μια απάτη,
Του γιατρού πετάω το χάπι.
Μόνο εγώ τα ξέρω όλα
Η αλήθεια θέλει φόλα.

Δεν χρειάζομαι να ζήσω
δεν χρειάζομαι να μάθω,
είμαι ήδη μια σοφή
και η κούνια μου χρυσή.

Αδαή μικροαστέ,
όλη η σκέψη είναι πασέ.
Η φαυλότητα αξίζει
και το like σας ορίζει.

Κάνε ένα likeάκι
στο ρηχό κοπυπεϊστάκι.
δώσε στην ψευτιά μου βήμα
να ξεχνώ πως είμαι βλήμα.

 

xaxaxaxa το καλυτερο ποιημα ever......
 

 

Προσκυνώ...

Φωτογράφιση κανονική..

Και θα συμπληρώσω εγώ...

Αν δεν μου κάνει like το μαντρί δεν θα το βγάλω για βοσκη..

Αν δεν μου κάνουν like τα προβατάκια θα τα μαλώσω τα ατιμακια...

 

Του δε πόιντ...
   

 

Έβγαλα τη μάσκα

Έβγαλα τη μάσκα και στον καθρέφτη κοιτάχτηκα.

Είδα το παιδί που ήμουν εδώ και πολύ καιρό…

Αυτό είναι το πλεονέκτημα
το να ξέρεις τη μάσκα να βγάζεις.

Είμαστε πάντα παιδιά,
το παρελθόν που ήταν το παιδί αυτό.

Είναι καλύτερα έτσι/ έτσι χωρίς μάσκα.

Γυρίζω πίσω στην προσωπικότητά μου,
όπως στης γραμμής το τέλος.

Φερνάντο Πεσσόα