Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..είμαστε κάτι χαμένες αναμνήσεις ,
που στεριώνουμε το βλέμμα μας,
σε όνειρα:

αντικριστά από μας να κρέμονται,
σε κάτι μελαγχολικές βεράντες ,
που κλείσαν μια για πάντα τα βλέφαρά τους,

αντικριστά από μας να φλέγονται,
σε τσιμεντένιους λόφους,
μνημεία αλλοτινής ζωής,
και σε βουνοπνιγμένες ζωγραφιές ,
να προσκαλούν σκοτάδια κι άβυσσους
να βγούν απ’την φωλιά τους.

..
και τα χέρια μας θα κουρνιάσουν,
σε σώματα που δεν αγγίχτηκαν ποτέ,
και θα ακούσουμε τραγούδια,
που δεν ακούστηκαν ποτέ.

μακρινές αστροφεγγιές στο βάθος των θωριών μας,
θα ξεσκονίζουν κάποιες γνώριμες γωνιές,
κι ανέμισμα θα γίνονται ,
σε σώματα σκιών, ερωτευμένα να χορεύουν ,
στις έρημες σκεπές ανθρώπων.

Σαν κάτι που υπήρξε,
και δεν θα θυμηθούμε.

Αλέξανδρος Νασόπουλος

 

@rea..

 

 

Εις μνήμην ενός ελιτιστή . Ενός αλήτη . Εις μνήμην Ελύτη .

¨ Ευτυχία είναι η ορθή σχέση , ανάμεσα στις πράξεις ( σχήματα ) και στα αισθήματα ( χρώματα ) . ¨

Τελώντας εν προσμονή ( του μηνός ) Ιουλίου ή μιας Ιουλίτας ...

 

Άσε με να σ’ αγαπώ

αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα

το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου

η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι

αγαπώ τον ιδρώτα σου

μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου

περίρρυτες από χαρά

άσε με να σ’ αγαπώ

άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια

άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα

και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου

σάλιο

άσε με να σε τυφλώσω.
Τ. Μανσουρ
(Μτφ.: Έκτωρ Κακναβάτος)

 

Ο ίσκιος της ψυχής μου
χάνεται μέσα σε ένα σούρουπο από αλφάβητα
ομίχλη από βιβλία και λόγια

Ο ίσκιος της ψυχής μου!
¨Εφτασα στη γραμμή όπου σταματά η νοσταλγία
και το δάκρυ μεταμορφώνεται σε αλάβαστρο του νου

Ο ίσκιος της ψυχής μου
Η ανέμη του πόνου φτάνει στο τέλος της
μα μέσα μου απομένει, ουσία και λόγος,
ένα παλιό μεσημέρι από χείλη,
ένα παλιό μεσημέρι από βλέμματα

Lorca

 

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της....

Κική Δημουλά

 

Μπροστά γυαλί πίσω λυχνία
μαλακισμένη φαντασία
Θέλεις να δεις δε θες να ζήσεις
στη μοναξιά της Άγριας Δύσης


Μαλάκα, μαλάκα


Πέντε ορφανά και μια χείρα
να κολυμπάς σε καθετήρα
Πλήθος βυζιά τα ίδια πέη
και η ζωή σου παραπαίει

Μαλάκα, μαλάκα

Απ' τον πρωκτό μέχρι το αιδοίο
κάπου χαθήκατε και οι δύο
Σε ζωντανό νεκροταφείο
σ' ένα ανώμαλο ωδείο


Μαλάκα, μαλάκα

πανουσης

 

xaxaxaxaxa που το θυμηθηκες?? 

 

Απόψε σήμερα και χθες, όλες οι πόρτες είναι κλειστές...και εγω είμαι απόξω...και μες το θάμπος το θαμπό, πήρα αμπάριζα να μπω, μα με πετάνε όξω. Όλος ο κόσμος με αγνοεί, βαρέθηκα πια την ζωή, τους φθόνους και τα μίση...Αλί, Αλι και Τρισαλί...φωνάξτε αμέσως τον Αλί, να με καρατομήσει.

 

..συχνά στο πηγάδι, όταν χαράζει,
την βλέπεις να στέκεται μαγεμένη
κάτασπρη, όπως νεκρή, κοιτάζει κατά κει
κι από τα δέντρα κρυφακούει, του φεγγαριού η μορφή

ασημένια η μορφή της στον καθρέφτη
ξένη, στου λυκόφωτος την λάμψη να κοιτάζει
αργά η καμπάνα δώδεκα ηχεί
ίσκιοι γλιστρούν πάνω απ’ το μαξιλάρι·

ξανθά τα μαλλιά της πετούν
σύννεφα πάνω από σιωπηλά δάση
δύστροπος ο άνεμος κλαίει στο λιβάδι
κι η σκιά της, σκοτεινιάζει ωχρή μες στο σκοτάδι

σαν σε όνειρο συναντάει ένα γέλιο·
άγγελος ξεπροβάλλει, από γκρίζα δωμάτια, με λασπωμένες
φτερούγες
σαν όνειρο υπηρέτης τραγουδάει στο σκοτάδι
κι εκείνη μοιάζει με ίσκιο

φυσούν τα μαλλιά της σε γυμνά κλαδιά
τα φλογισμένα βλέφαρα χαμηλώνει
χορτάρι ξερό η παρακμή
κάτω, στα πόδια της, κυρτώνει

στάζει
κόκκινο μέσα στο σκοτάδι.
στις οξιές οι κάργιες πετούν
βοριάς απότομος την πύλη τραντάζει

σε λίγο ένα γύρο τ’ αστέρια χλωμιάζουν
κρυώνει εκείνη· γονατιστή
μακριά ένας πετεινός λαλεί
πάνω απ’ τον βάλτο
γκρίζο, σκληρό το χάραμα ριγεί

Georg Trakl

 

Καφαρ

Να ζείς στην ίδια πολιτεία παντοτινά
και να ‘χεις των αναχωρήσεων τη μανία,
μα φεύγοντας απ’ το γραφείο τα βραδινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία.

Αλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό,
μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα,
είναι το ίδιο πια να μένεις στην Ελλάδα
με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po.

Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν,
μες στα ποστάλια πλήττεις βλέποντας τουρίστες,
το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν
είν’ ένα πράγμα που σκοτώνει τους αρτίστες.

Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,
θαυμάσαμε πολλές φορές το Βόρειο Σέλας
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλλας.

Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί,
αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες,
που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες,
καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty.

Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή,
κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι,
έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη
και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί.

Η αυτοκτονία, προνόμιο πια στα θηλυκά –
κάποτε κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη.
Πεθαίνεις πιο σιγά με τα ναρκωτικά,
μα τελευταία κι αυτά τάχουν νοθέψει.

Καββαδίας

 

Και τώρα;

οι λέξεις έχουν ειπωθεί,
κάθομαι άρρωστος.
το τηλέφωνο χτυπά,οι γάτες κοιμούνται.
Η Λίζα καθαρίζει.
Περιμένω να ζήσω,
περιμένω να πεθάνω

Μακάρι να μπορούσα να φανώ λίγο γενναίος.
είναι μια άθλια υπόθεση
όμως το δένδρο εκεί έξω δεν το γνωρίζει:
το παρακολουθώ να λυγίζει με τον άνεμο
κάτω απ΄τον απογευματινό ήλιο.

δεν υπάρχει τίποτα να δηλώσουμε τώρα πια,
μόνο μια αναμονή.
ο καθένας την αντιμετωπίζει μόνος του

Ω, ήμουν κάποτε νέος,
Ω, ήμουν κάποτε απίστευτα
νέος!