Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Θέλησες να σε δαγκώσω
για να καταλάβεις
ότι μέσα στο στόμα μου
έχω δόντια."
B.S.

 

Τώρα θα κοιτάζεις μια θάλασσα. Η διάθεση να σ’ εντοπίσω στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών έτσι σε βρίσκει: πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει κι ας νύχτωσε τόσο εδώ, των τόπων οι κρίσιμες ώρες σπάνια συμπίπτουν. Κάτι σαν φως κι ούτε φως, η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει. Χορεύουν φύκια κάτω απ’ το τζάμι του νερού. Τα ρηχά έχουν κι αυτά τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.Τώρα, θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους οι αγνές ησυχίες τριγύρω, με τη σιωπή σου θα τις κάνεις γυναίκες σου εκπληρωμένες. Ξαπλώνουν δίπλα σου. Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της. Πού ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους για να σε καταλάβω;Θα κοιτάζεις μιαν έρημη θάλασσα. Το βλέμμα σου θα παραλλάζει από πλαγιά που γλυκά και μ’ ανακούφιση σκουραίνει κατρακυλώντας μες την απομάκρυνση. Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών, που έχω γι’ αυτές διαβάσει στους πολύτομους κόπους που έδεσα. Σ’ ένα αβαθή του στεναγμού βούλιαξε ένα βαπόρι. Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήταν σκιάχτρο στα υγρά βαπόρια της φυγής να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις να την τσιμπολογάνε.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα, η κίνηση του πλάτους, φτάνει στα πόδια σου αφρός, ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα. Τους σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει. Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν οι αναδιπλώσεις των κυμάτων και θα επιστρέφεις κάπου. Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο, μιαν άλλη άπλα, αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση!Η σκέψη σου, μετά από θάλασσα, κατέβηκε από γλάρος, βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται. Όπου είναι θάμνος, πράσινη, όπου σκοτεινό, σκοτεινή. Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους, ψιθυριστή, όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη, όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.
Στην ψυχή σου δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης!
Αυτό το δισκίο, το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι, που το περνάς κι εσύ κι οι άλλοι, για φεγγάρι. Είναι το βραδινό μου χάπι το ψυχοτρόπο

Κ. Δημουλά, Γη των απουσιών

 

"Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση
Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο
Χωρίς εσένα που τέμνεις τα νερά με τη φωτιά
δεν μένει ούτε ήλιος ούτε γη να καρποφορεί
Χωρίς εσένα μόνο οι γλουτοί, το στήθος και το στόμα σου
μένουν οφθαλμαπάτες σε αποδεκατισμένο επίλογο
Χωρίς εσύ να είσαι εδώ μένουν μονάχα
το κρύο ή το ζεστό σώμα της απουσίας σου
Μένουν όλα όσα δεν έβλεπα τις ώρες που σε κοίταζα
Μένει το άδειο βάθος της καρδιάς μου να το ρυπαίνει ο κόσμος
Χωρίς εσένα ο κόσμος στέλνει μόνο αρνήσεις
κι είμαι ανέτοιμος για αυτά τα κομμάτια της ψυχής μου από κενό εκμαγείο
Και δεν αντέχει χωρίς εσένα καμιά πραγματικότητα
Γιατί ό,τι και να σκεφτούμε, εσύ και εγώ, τ’ανθρώπινα, το τώρα, τα κανονικά
Όχι δεν είναι αυτά ποτέ το βάθος του κόσμου
Βάθος του κόσμου είσαι εσύ, που ξέρεις να συγχωρείς έναν ερωτευμένο
Και μοιάζουμε, μοιάζουμε σ’ότι δε φαίνεται μοιάζουμε σ’ότι δε φαίνεται από μας"
Θ.Α.

 

Αεροδρόμιο Μίκρας

Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα κι ο δρόμος
χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας
μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα
σ’ έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό

Τότε λάμπουν για μας οι προβολείς, λάμπουν για σένα
ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν
το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα·
έτσι φέγγει βαθιά στον ουρανό η αγάπη μας
θρυμματισμένη μουσική στον αερολιμένα, φέγγει
για τη στιγμή που η φλόγα θα εγγίσει
γλείφοντας το δοσμένο χέρι, κι όμως τρέμει
σαν ανοιχτή πληγή στη μουσκεμένη ώρα

Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα
μες στο μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται
και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

 

Λιακάδες

"Είναι οι σταγόνες
που σταμάτησαν στη φωνή σου
πριν προλαβουν να με αγγίξουν.
Είναι τα ταξιδία
που έραψαν τα βλέφαρα μου
αφού τα έφερες μετανιωμένος.
Σου γονάτισα.
Αιμορραγεί η μέση μου
οργασμούς.
Κρατιέμαι απο τα αεροπλάνα
που πέθαναν στην αυλή σου.
Δε με αφήνουν να μπω μέσα,
σφηνώθηκα στο πεζοδρόμιο
μαζεύοντας τους λογαριασμούς
που πεταξες
καπνίζοντας το βράδυ του ύπνου σου.
Ποτέ γυρνάς είπες ;
Ο σκύλος σου κρύβεται
στο στομάχι μου.
Μου τραγουδάει τους πνιγμούς μας.
Αν βρεις τη μυρωδιά μας,
είναι που έχουμε μπει
στις στάχτες των μαλλιών σου.
Μην μας λυπηθεις.
Πάντα μας αρεσε
να κοιμόμαστε στις σκιές σου."
Β.Σ.

 

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΨΑΝ

"Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ."

 

"η νύχτα με οδήγησε σ’ αυτούς τους δρόμους;
ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;"

Χριστιανόπουλος

 

Αναχώρηση δίχως αστέρια

Καθώς η ανάμνηση το νερό κάτω από το καράβι και η ώρα
των πιο μεγάλων μυστικών
Το όνομά σου είναι μπλε ένα μπλε της φωτιάς και της ελπίδας
Θα ’θελα να το αφανίσω
Να κηλιδώσω το ζεστό σου αίμα και να πνίξω την τόλμη μου
Το αίμα χάθηκε στα μοιρολόγια
Έχασα το κλειδί των ονειροπολήσεών σου
Σε έχασα σα μια πεντάρα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες
Ζήλευα τον ίδιο μου τον εαυτό
Και την απεραντοσύνη των θαλασσών
Αλλά είναι εσένα που λυπάμαι
Τα ταξίδια σου χωρίς όνειρα
Τις άγονες σου νύχτες
Τα μαλλιά σου που παίζουν μόνα τους
Τα όνειρά σου χωρίς καθρέφτες παγωμένα όπως η επιθυμία ενός άλλου
Ίχνη αίματος καταυγάζουν το πρόσωπο

Είμαι απείρως περισσότερος από το πλούσιο και ηδυπαθές χρώμα
ενός εγκλήματος
Πέρα από ένας καθρέφτης για τα μάτια σου
Πέρα από την αναχώρησή σου
Πέρα από ένα αβέβαιο μέλλον
Περπατάω χωρίς ηχώ
Η επιστροφή σου δε θα προσέθετε τίποτα
Μαζί είμαστε πάρα πολλοί για μας τους ίδιους
Πάρα πολλοί σαν ένας στρατός σε άτακτη υποχώρηση ή μια κακή σοδειά
Όλα μυρίζουν προδοσία ένα όνειρο που διακόπτεται μια σκέψη
που ξεφεύγει απ’ τον αέρα
Η αναμονή εκ γενετής τυφλή
Πριν σε γνωρίσω η φωτιά ήτανε ιερή
Τώρα είναι η γη που καταρρέει
Θα επινοήσουμε κάτι άλλο
Μια καρδιά που να λειτουργεί σα δαιμόνια μηχανή
Μια ημιτονοειδή ή έναν καινούργιο χαρταετό
Έναν καινούργιο χώρο ένα καινούργιο επίχρισμα για την αυγή
Δεν τα ’κλεψαν όλα ούτε τα καταβρόχθισαν
Ο ουρανός είναι απέραντος και πέφτοντας το πιο μικρό αστέρι
θα τρόμαζε τα μάτια σου

( Νικόλαος Κάλας )

 

Θα γαμήσω λίγο το thread, αλλα έχει διαβάσει κανένας ποιηση κουράκη??

 

@estarian έχει φαντασιώσεις πολλες,δε μπορεις να πεις....
Χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις, στεγνός πάρα τις λέξεις του μου κάνει εμενα .

 

Την παλεύει το παλλικάρι, αλλα κατα την γνώμη μου μηδέν εις το πηλίκον...
Πιο πολύ γέλιο μου βγάζει. Του αξίζει όμως ένα πόστ, απλά και μόνο για αυτό...