Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το ποίημα πάντα μου ασκούσε μια περίεργη γοητεία...

Μανόλης Αναγνωστάκης «Επιτύμβιον»

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος (1970), που περιέχει ποιήματα γραμμένα στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).

Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

 

καθώς και αυτό.... (αλλα για τελείως άλλους λόγους  )

SELF PITY

I never saw a wild thing

sorry for itself.

A small bird will drop frozen dead from a bough,

without ever having felt sorry for itself.

{ D.H Lawrence : selected poems}
~~~~~~~

Ποτέ δεν είδα αγρίμι τον εαυτό του να οικτίρει.

Παγωμένο πέφτει νεκρό το πουλάκι από το κλαδί,

χωρίς ποτέ, μα ποτέ τον εαυτό του να λυπηθεί.

 

Ερωτικός λόγος ​

Α'

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.


Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γ. Σεφέρης

 

ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Όταν, μετά από χρόνια, ξυπνήσεις

Όλα θα είναι αλλιώς

Δεν θ’ αναγνωρίζεις τη ζωή

Που μαζί της κοιμήθηκες

Η μορφή της θα έχει αλλοιωθεί

Σαν χαρτί στο νερό

Όταν, μετά από χρόνια, ξυπνήσεις

Ένας άγνωστος θα σου μιλάει

Χωρίς η φωνή του να φτάνει ως εσένα

Σαν ταινία του βωβού

Ή όπως όταν ο ύπνος

Εμποδίζει ν’ ακούσεις

Αυτούς που σ’ επισκέπτονται

Όταν, μετά από χρόνια ξυπνήσεις

Σ’ έναν θαυμαστό, καινούργιο κόσμο

Θα είναι για να τον αποχαιρετήσεις

Γιατί η ανάμνηση του δικού σου

Θα σε τραβάει στο βυθό

Και η αλήθεια του παλιού

Θα είναι το ψέμα του καινούργιου

Όπως στα παραμύθια

Κι ίσως, τότε, να ζήσουν αυτοί καλά

Και, ποιος ξέρει, κι εσύ καλύτερα ( Αθανασία Καραγιάννη)

 

Να ήξερες τι σημαίνει
σε αγαπάω.
Από αυτό τρελάθηκα
όπως γνωρίζεις
δεν ήμουν ικανός
να απαντήσω τι σημαίνει
σαγαπάω
όταν ρωτήθηκα
απ τους γιατρούς.

«Δεν είναι αυτό το σαγαπάω»
επέμεναν.
«Δεν θα μας τρελάνεις εσύ».

«Πες μας τι σημαίνει σαγαπάω»
ρωτούσαν επίμονα.

Εγώ ένα σαγαπάω γνώριζα.
«Δεν είναι αυτό» και χτυπούσαν
το χέρι στο τραπέζι.
«Σύνελθε είναι κρίμα
τι σε ρωτάμε,
τι σημαίνει σαγαπάω»

Δεν τα κατάφερα
Τώρα που έρχεσαι και με βλέπεις
«Σαγαπάω» μου λες.

Πίνω απ όλα τα καλά.
Φαρμάκια κι αγιασμούς
ποτά βαριά και λικεράκια
κάτι αποσταγμένα δάκρυα
και ανθρακούχα σάλια

Κατόπιν πίνω θάλασσες
να τις πιεις στο ποτήρι
λίμνες στα χίλια μέτρα
υψόμετρο
και κάποιους καταρράκτες

Πίνω κι άλλα που είναι κοκτέιλ

Ας πούμε μια τζούρα
πρωινή δροσιά ανοίξεως,
δυο στυμμένα σύννεφα –
τις πρώτες δυο σταγόνες-
απόσταγμα βουνίσιας
ανεμώνης
και λίγο ανθό πορτοκαλιού
για άρωμα

στο τέλος πίνω μεταλλικό
έρωτα για να χωνέψω.

Στα ραντεβού πιστός
και ακριβής
με συναντώ κρυφά
με πάθος κάθε ημέρα
μου λέω πόσο με αγαπάω
και να μην αμφιβάλλω
αν με βλέπω σκεφτικό.
κάθομαι και πίνω μαζί μου
ένα ποτό και ευθυμώ.
Μου λέω πολλά
από τα μυστικά
και τα όνειρα μου
μετά με παίρνω αγκαλιά
και βολτάρουμε με το κρύο
στην πόλη.
«Κρυώνεις;» μου λέω και
μου δίνω το μπουφάν μου
μου παίρνω κάστανα και ένα
λαχείο
«άμα κερδίσεις όλα δικά σου»

«Δεν είμαστε μαζί συνέχεια»
μου λέω «και δεν σε χαίρομαι
καθόλου».
«Έχεις δίκιο» απαντώ
«άμα κερδίσω όλα δικά σου» ( Νίκος Σκούτας )

 

σιωπή
αυτόνομος χρόνος περισυλλογής
διάλειμμα στην ηχητική ροή
χρόνος συμπαγής
ουδέτερο έδαφος

σιωπή
τα σήματα της σιωπής μπορεί να είναι
πιο καθαρά από τα σήματα των ήχων

σιωπή
γομολάστιχα της ροής

διακοπή ρεύματος μνήμης

ευθυγράμμιση με το κενό
συνδέσεις κι αποσυνδέσεις
κρυπτογράφημα

αόρατα αποσιωπητικά

μπουχτισμένοι από τις επιθέσεις
εικόνων – ήχων – συνθημάτων
καταφεύγουν στην εσωτερική σιωπή
για να απωθήσουν τον κλοιό του κόσμου

σιωπή φίλτρο
μακροβούτι – βαθιά ανάσα

ιδεογράμματα σιωπής
το θέαμα του μη συμβάντος

ίσως λίγο πριν την αρχή
ή λίγο πριν το τέλος

Σάκης Παπαδημητρίου

 

Μετά σου το παν, νομίζω, προσηνές με μειδιά,
στον καθρέπτη των ματιών σου την χαράν αντανακλά.
Στάσου, φως μου, και ακόμη δεν σε είπα τα μισά
απ’ εκείνα που πιέζουν την ερώσαν μου καρδιά
και στα χείλη μου ορμούνε με μια μόνη σου ματιά.
Μη με ομιλής αν θέλης, μη με πης γοητευτικά
λόγια αγάπης και λατρείας. Φθάνει να ’σαι εδώ κοντά,
να σε λέγω πως σε θέλω, να σ’ εγγίζω, την δροσιά
του πρωιού που αναπνέεις ν’ αναπνέω· κι αν και αυτά
υπερβολικά τα βρίσκεις, να σε βλέπω μοναχά!

~ Κ.Καβάφης ~

 

οκ παραδέχομαι ότι η ποίηση δεν είναι το φορτε μου, αλλά...
μπορείς να μην εκτιμήσεις ένα τέτοιο ποίημα;

ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩ ΣΕ...ΠΟΙΗΜΑ


One day στην λιακάδα
Sitting on the πρασινάδα
Where the flowers ανθούσαν
and the horses χλιμιντρούσαν
Say ο Μήτρος to Κρουστάλλω :
Do you μ' απατάς με άλλο;

Κι η Κρουστάλλω σαν το hear
τηνε πιάνει μέγας fear
Because τόπε η Μαγδάλω
ότι did it μ' έναν Γάλλο.

And the girl πονηρεμένη
Lay down σαν πεθαμένη
Μήτρο μ' if you don't believe me
με το καριοφύλι kill me.
And the Μήτρος που ήταν θύμα
την επίστεψε the βλήμα.

 

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνετ’ απ’ τον ύπνο
με κοιμισμέν’ ακόμα τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους δροσερούς μέσα στη χούφτα.

Το σώμα είναι η Ήττα των ονείρων
σαν κείται μακρύ κι αδειανό
–να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ–
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απ’ το χρόνο
βογκάει, πλήγεται μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται την τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο.
Με τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.

Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του
με θάνατο στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω – ανατρέπω»
«πεινάει το μωρό μου».

Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.
Το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι-θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται γύρω απ’ την καταβόθρα
–κίνηση του κόσμου–
στ’ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στους δρόμους
κι υποφέρει·
χάνει τα δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.

Αγγελάκη-Ρουκ

 

Άτιτλο

Άνθισα γύρω μου στη θάλασσα
άνθη – πουλιά που ζήσανε
στο εφήμερο κλίμα της νύχτας εκείνης.
Bρήκα τις κλωστές σαν ξημέρωνε,
αυτές που ζωντάνευαν τους τεχνητούς κύκνους μου,
σαν νεύρα με τη σάρκα
στην πλασματική τους ύπαρξη.
H κατασκευή τούτη που αρνήθηκες
με το φως της ημέρας
τον εαυτό της τόσο
τον εαυτό μου τότε που κυβερνούσε ένα καράβι
άσπρο κι αυτό σαν τα φανταστικά πουλιά
κείνη τη νύχτα που μου γύρεψες.

( Δημήτριος Αντωνίου )

 

Παιχνίδια

Σχεδίαζε κύβους μικρούς,
ακανόνιστους.
Δέντρα με ίσιες γραμμές
και ανθρώπους αλλόκοτους.
Γελούσε.
Αργότερα ο έρωτας
το παιχνίδι της σάρκας.
Η παγίδα της σάρκας.
Η παγίδα
κι ο αγώνας ο άχαρος.
Αναπολεί.
Δε γελάει.

( Χρήστος Ντάλιας )

 

Του ύπνου

Αντεραστής ανάμεσά μας πλάγιασεν
ο ύπνος. Πήρε τα γλυκά μάτια
και τα κλεισε· πήρε το στόμα,
κι έσβησε το μειδίαμα και το φιλί.

Την ξανθή κόμη χτένισαν τα ήσυχα νερά
της Λήθης, που παρέσυρε τ' αγαπημένο σώμα
σ’ τον κόσμο των αστέρων και των σκιών.

Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,
φωνές υπνόβιες τ' αυτιά, και μεσ’ στες φλέβες
ακούω τη βαθειά βοή του ταξιδιού.

( Αλέξανδρος Μάτσας )