Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Στη θεατρική μέρα
του κορμιού σου
παίζω
φεγγάρια μιας νύχτας
του Μπέκετ
γδύνομαι στη σκηνή
έφιππων πόθων
απεμπολώ θνητότητες
στα τέσσερα
γιατί, δες
η γύμνια βαλσαμώνει
θεό στον άνθρωπο
κι όπου αγγίζεις δέρμα
σελιδώνει δέος
Κι αν δεν κατάλαβες ακόμα
τη γλώσσα των φτερών μου
μιλώ μιαν άφεση
με την ξενυχιασμένη νοημοσύνη
των αγγέλων

Άγγελος Παπαμιχαήλ

 

Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
τα λυγισμένα κάτω από το βάρος μέλη μου
σε ανόσιες να σε σμπρώχνουν πράξεις
τα ίσια μαλλιά της αφημένης κεφαλής μου
να μπλέκονται στα χέρια σου απ'την παραφορά
καμπυλωμένη τυφλός να κρατιέσαι
ορθός και αφοσιωμένος απ'του μαδημένου μου κορμιού το ύψος να ξανοίγεις.
Να σε προκαλούνε τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλα σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν
θέλω τ'ανατριχιάσματά σου αναμεσα στα σκελια μου θέλω να αστράψεις πάνω στο καρπερό του κορμιού μου χώμα οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.
Τζόυς Μανσούρ

 

ΑΠΛΟΙΚΑ μου πηρε χρονια/μου πηρε εαυτους/ντροπες μου ζητησε ΚΑΙ χαμαιλεοντες φοβους μα προσαρμοστηκα ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ και να μην με ανταμωνω/φωτιες να ορθωνω στο κορμι μου και ν τις βλεπω δροσερες πηγες/να με αγγιζω και να ειναι η αισθηση ενος αλλου........... ΔΥΣΚΟΛΟ ΗΤΑΝ μοναχα στην αρχη μ η θυσια εγινε και η τελετη δεν ειχε μεγαλειο κανενα το αιμα που ετρεχε προσεχα μονο να μην ποτιζει τα ονειρα μου αλλα να πλενει απο τις ενοχες οσες δεν καταδεχτηκαν να γινουν λεξεις ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΛΟΙΠΟΝ το χαραξα στο μενταγιον του πονου να τρεφομαι μοναχα με τον ελαχιστο απο τον ηλιο που δικαιουμαι/να εχω δανειες φωνες και να τις λεω δικες μου/να με φονευω ηρωικα και να με αθωωνω/δεν κανω για ξενος εγω ουτε για οικειος και προστυχα με βαφτισα ποιητη για να ξορκιζω το βλεμμα του οικτου πανω στην αθλια φορεσια μου/το σκαλισα λοιπον και αυτο στο εκκρεμες ομοιωμα μου/να εχω πυρετους εγωισμου και να τους λεω ερωτες/στην απεναντι οχθη να με αντικρυζω αλλα να μην μπορω να φτασω ως εκει και κποτε πια να μην με νοιαζει/δεν κανω για ξενος εγω ουτε για οικειος/δεν κανω για ποιητης εγω/ανθρωπος στον δρομο του ΑΝΘΡΩΠΟΥ/ισως/ετσι σκανδαλωδως απλοικα.............ΚΑΙ ΕΧΩ ΟΦΕΙΛΕΣ ΑΚΟΜΑ............D.P.

 

Να πάρεις όλο το πρόστυχο φως από τα μάτια
Να το πλύνεις στο πυρ που ξεμπροστιάζει το αίμα
Να το κρατήσεις αλώβητο απ’το πένθιμο σέλας
Να το γευτείς… ολόκληρο…
Κι ύστερα αν το αντέχεις
Να περάσεις απ’το εδάφιο πνεύμα
Στον μετάρσιο χιτώνα
Κι απ’το λυπρό του κόσμου δέρμα
Στο άπεφθο των αιώνων βλέμμα…
Να το σηκώσεις
αν μπορείς
το σώμα σου…
Από τη μέρα Εκείνη
δεν επέστρεςψες ακόμη…
D/P.

 

Το σώμα δεν άντεξε
μια πληγή όλα
και όλα μια κουρασμένη δίνη

το στερέωμα σχίζεται
στα δυο
όπως το παραπέτασμα εκείνου του Ναού
και μολυσμένο αίμα
αφιονίζει στους δρόμους

και η στάχτη
βάρυνε πολύ
έκατσε στα ρουθούνια
έκατσε στα πεζοδρόμια
κάλυψε τα σωθικά των αγγέλων

το σώμα δεν άντεξε
το πνεύμα ριγούσε
και φλεγόταν
ιδρωμένος ρόγχος
υδατώδες πυρ
και πόνος

ίμερος μόλυνε τα ύδατα με λήθη
ο τρόμος σάστισε
ως και ο χρόνος…

που πρόκειται να πας;
σε ρώτησα
έχεις αφήσει πίσω σου φωτιά
και λέξεις δίχως συλλαβές
και καλοκαίρια
που δεν γιορτάστηκαν ακόμα
και τα γενέθλιά σου που έρχονται
και λέμε να ουρλιάξουμε μαζί
ανέκπληκτοι
όπως πάντα
για τη ριπαία τροπή
του είναι

που πρόκειται να πας;

το σώμα δεν άντεξε
ράγισε
έσπασε σε αναρίθμητα κομμάτια

κι όπου στρέφω το βλέμμα
υπάρχει ένα μικρό σύμπαν
ασχημάτιστο ακόμα
έτοιμο ν’ανθίσει σαν λουλούδι
με το άρωμά σου

και το βλέμμα σου

να κουρνιάζει σαν μικρό πουλί
στη χούφτα του απείρου…D.P.

 

Σάρκινος


Δρόμε του Απείρου
Γραμμή της Γης
Φοβάμαι να σε περπατήσω
Κι όμως πρέπει…
Έχεις τόσα σπαρμένα αγκάθια
Τόσες στιγμές ωκεάνιας μοναξιάς
Τόσες ιλιγγιώδεις ματαιώσεις

Δρόμε της ευθύνης αν μπορώ
Θέλω να σε αποφύγω
Κι ας με πεις δειλό…
Έχεις τόση Ανάγκη, τόση Ομορφιά
Που στο Απόλυτό τους τρέμω
Σάρκινος είμαι, κατανόησέ με
Από τη σκόνη των άστρων
Μ’ επλασαν
Από νερό και χώμα…
Δρόμε της Ύπαρξης
Αυλάκι του αιώνιου
Το πρώτο βήμα έμεινε να κάνω
Το πιο σπουδαίο
Και στο ακροσύνορό σου
Κείνος που στέκει
Αναλογίζομαι
Αν είμαι εγώ που περιμένει
Να ξεκινήσει
Έναν ακόμη δρόμο…D.P.

 

Το χνώτο του χρόνου
και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…
κρατούσες στα χέρια σου
κείνη τη κλεμμένη άμμο
από το περιθώριο της θάλασσας
ο ήλιος σε διαπερνούσε
εκατοστό εκατοστό
και τόσο αργά
που δεν καταλάβαινες το θάνατο
παρά σαν χάδι τρυφερό…
από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας
ζούμε
να το ξέρεις
κι όχι απ’το περίσσευμα…
Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μάς περιμένει ακόμα.D.P.

 

Κομμάτι, κομμάτι
μάς μαζεύω
και μάς πετάω στα σκουπίδια…
και ταυτόχρονα ακούω
και βλέπω
και περπατάω
και αγγίζω
και τρώω
και σκέπτομαι
και ξαποσταίνω
και ξαναρχίζω…

και αυτό το αλύχτισμα εντός μου
λέω πως δεν υπάρχει
κάνω πως δεν υπάρχει
και το αγνοώ…

το ξέρω όμως
αποθρασύνεται
μάς ορέγεται…

και του υπόσχομαι
λοιπόν
να το χορτάσω

με κουρασμένο φως…D.P.

 

Το σώμα δεν άντεξε
μια πληγή όλα
και όλα μια κουρασμένη δίνη

το στερέωμα σχίζεται
στα δυο
όπως το παραπέτασμα εκείνου του Ναού
και μολυσμένο αίμα
αφιονίζει στους δρόμους

και η στάχτη
βάρυνε πολύ
έκατσε στα ρουθούνια
έκατσε στα πεζοδρόμια
κάλυψε τα σωθικά των αγγέλων

το σώμα δεν άντεξε
το πνεύμα ριγούσε
και φλεγόταν
ιδρωμένος ρόγχος
υδατώδες πυρ
και πόνος

ίμερος μόλυνε τα ύδατα με λήθη
ο τρόμος σάστισε
ως και ο χρόνος…

που πρόκειται να πας;
σε ρώτησα
έχεις αφήσει πίσω σου φωτιά
και λέξεις δίχως συλλαβές
και καλοκαίρια
που δεν γιορτάστηκαν ακόμα
και τα γενέθλιά σου που έρχονται
και λέμε να ουρλιάξουμε μαζί
ανέκπληκτοι
όπως πάντα
για τη ριπαία τροπή
του είναι

που πρόκειται να πας;

το σώμα δεν άντεξε
ράγισε
έσπασε σε αναρίθμητα κομμάτια

κι όπου στρέφω το βλέμμα
υπάρχει ένα μικρό σύμπαν
ασχημάτιστο ακόμα
έτοιμο ν’ανθίσει σαν λουλούδι
με το άρωμά σου

και το βλέμμα σου

να κουρνιάζει σαν μικρό πουλί
στη χούφτα του απείρου…
D.P.

 

Γύρισα πάλι απ’το χθες
το σήμερα είχε μια γεύση από σκουριά
φτηνό κρασί
ψωμί μπαγιάτικο
αφημένο μόνιμα στο νεροχύτη

γύρισα και έψαχνα για σένα…

λέω είσαι παντού
και απαντάς
ολόγυρα

λείπουν δυο ώρες
κάποιες μέρες
πρωινά
απογεύματα
μού λείπουν βλέμματα
φυλακισμένα δευτερόλεπτα
τα θέλω πίσω
και τις ανταύγειες εκείνης της Κυριακής
οι πλάτες γυρισμένες
που έβρεχε
για μένα μόνο

ανίδρωση φωτός

λέω ψέματα
και νιώθω
πως είναι η αλήθεια…

Γύρισα απ’το χθες
μαρμαρυγή φιλιών
στο ήπαρ
ουρλιάζει ο αόριστος
και στα νεφρά
κρυώνει ο ενεστώτας

το σχίσμα ετούτο δεν χωρίζει πια
οι όχθες αφανίστηκαν…
μοιάζει να γεφυρώνει δυο εφιάλτες

λείπουν στιγμές
ο μέλλοντας ένα μικρό σκουλήκι
τρώει το μυαλό μου
και όπου να’ναι
περιμένω
να σηκωθεί
η μπότα του ποτέ
να το συνθλίψει…D.P.

 

Εμείς
Οι εγκλωβισμένοι του Χθες
Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα
Επικαλούμαστε ένα διωγμό
Ένα ανάθεμα
Ή μια ανάσα εφιάλτη
Για να επιστρέψουμε εκεί
Όπου βιώνουμε το Υπέροχο
Το Απόλυτο
Το Αληθινό
Και κατοικία μας είναι
Όχι ο χρόνος
Ούτε ο πόνος
Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια
Των βάρδων…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’
Εμείς ξέρουμε καλύτερα
Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες
Και να προσδοκάς το Αύριο
Να επιστρέφεις
Για να ησυχάσεις
Και να γαληνέψεις
Κι όχι για να βιώσεις ξανά
Ό,τι για πάντα χάθηκε…
Περισσότερο απ’όλους
Κι από καθέναν χωριστά
Σ’εμάς ανήκει το Αύριο
Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα
Κι όλη μας τη ρώμη
Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους
Από ηδονές και αγιοσύνη
Γιατί δεν ρίξαμε κάτω
Τις ασπίδες στις ήττες
Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ
Όπως το αξίζαμε
Στους λιγοστούς θριάμβους…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’όλους τους άλλους
Εμείς
Αγαπήσαμε τη ματαιότητα
Λατρέψαμε το πρόσκαιρο
Υμνήσαμε το φθαρτό
Σμιλέψαμε το Απρόσιτο
Και κατοικήσαμε μέσα του
Και σήμερα μπορούμε
Αν το θελήσουμε αληθινά
Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας
Να σηκωθούμε αγέρωχοι
Να ξεκινήσουμε ξανά
Να στοχαστούμε απ’την αρχή
Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει
Στην αποκοτιά μας
Να υπάρχουμε
Μα σ’ένα πέρας μυητικό
Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο
Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους
Πριν σφαίρες γίνουμε
Από αστρόσκονη και Νύχτα

Κι αναλωθούμε οριστικά
Και υπέροχα…D.P

 

Και…

Δεν χωράει στη χούφτα μου
ολόκληρος ο ποταμός σου
κι όμως
σου έκλεψα εκείνη τη μικρή σταγόνα
που ξέφυγε απ΄τα μάτια σου
και ορθώνω ανάστημα ο θρασύς
πως θα σε κρατήσω ακέραιη
Αν σώζεται ο άνθρωπος
Κάποτε
κάποια στιγμή αν ο λυγμός του
μπορεί να γίνει δροσερή βροχή
και ο ήλιος δεν σπαταλιέται
σε άρρωστες σκιές
στα δάχτυλά μου η μικρή αυτή σταγόνα
θα’χει απορροφήσει όλο το φως
και θα μου μιλάει για σένα
στον έσχατο ύφαλο
των τελευταίων ανθρώπων
τις ώρες που το χτες
θα βγάζει με αίμα και σάρκα
τ’αγκίστρια του από πάνω μου
θα’χω ό,τι χρειάζομαι
να ξεκινήσω απ΄την αρχή
ένα χαμόγελό σου

και…
D.P