Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Σέλας
Αμείλικτο
το σέλας του μεσονυχτίου

συντροφιά είχα τον άνθρωπο – μαχαίρι
και το φορτίο ακέραιο
μοιρασμένο δίκαια

στο χθες
ό,τι έμεινε αναπαλλοτρίωτο
στο σήμερα
ό,τι στέκει αγέρωχο
στο αύριο
ό,τι δεν λέρωσε η αγοραία ελπίδα…

συμβολικά πεθαίνω
είπα στον άνθρωπο – λαιμητόμο
συμβολικά αγοράζω λεπτά και ώρες από το μέλλον
μην με νομίσεις ρυπαρό τυχοδιώκτη

άλλωστε
ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο

και δεν κάηκε;D.P

 

ΕΝΑ μικρό χαμόγελο
ψελλίζω
μου ήταν αρκετό
κι όμως δεν ήταν…
ποτέ δεν ήταν…
τριάντα χρόνια κρυβόμουν
στο μακελειό του αγώνα
συνωμοτούσα εναντίον σου
παρίστανα τον σύμμαχό σου…

όταν ακούω τον εαυτό μου
η φωνή βγαίνει απ’τα συρτάρια
κι απ’τους ξυσμένους τοίχους
κι απ’τα βρόμικα παράθυρα
κι απ’ τα ελεεινά παπούτσια
δεν βγαίνει από στόμα αυτή η φωνή

κι όταν με αντικρίζω
βλέπω το πρόσωπο ενός άλλου
ενός που ντύθηκε το χώμα
ενός που πλύθηκε το αγοραίο
ενός που αγόρασε ακριβά το χθες
για να το ξεπουλήσει στο αύριο

ενός που αρκείται στο ίδιο ψέμα
για να κουβαλάει την κάθε νύχτα
ως το επόμενο πρωινό

και να σηκώνει απ’το κρεβάτι
μαζί με το λερό του σώμα

και μια θηλιά από αγκάθια…D.P

 

Ενδοφλέβια

Είναι αυτή η μοχθηρή σιγή
που ερωτικά γλύφει τις πέτρες
και το σώμα οργώνει
ενδοφλέβια ο χρόνος
πάντα σκοτώνει
όχι ορθωμένος απέναντι
να σε κοιτάει στα μάτια
ενδοφλέβια ο νόμος
πάντα αλλοιώνει
είναι αυτή η σιωπή
σαν ηλιόλουστη μέρα
που υπόσχεται φως
και μόνο νύχτες σου δίνει…
D.P

 

Έγκαυμα

ήταν το βήμα σου ήσυχο
στη ράχη της γης
κανείς δεν σε άκουσε να περπατάς
να μιλάς
ή να σωπαίνεις…
μα εγώ σε θυμάμαι
τόσο έντονα
όσο το σφυροκόπημα του αίματος
στις φλέβες μου
κι ακόμα νοιάζομαι για σένα

εάν ο ήλιος έσκυβε μια μέρα
πάνω απ’τη λησμονιά του ανθρώπου
θα του έδινα το χέρι μου
θα τον κοιτούσα ολόισια στα μάτια
ώσπου να τυφλωθώ…

χωρίς αισθήσεις
παύουν και τα ερωτήματα

μέσα στο αιώνιο έγκαυμα
σε χώρεσε ο πόνος
και σκιρτάς μονάχα πια
όταν πλένω στο νερό τις νύχτες
τις καμένες ανάσες
των φιλιών σου…
D.P.

 

Συλλαβές αγάπης…

Το βραδινό φιλί σου
κρέμεται απ' το πρόσωπό μου
το αγγίζω απαλά
πονάω
στάζει έναν οργισμένο έρωτα
πάθος σταλάζει
απουσία
και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα
το βραδινό φιλί σου
γραπωμένες έχει ακόμα
μερικές λέξεις
μικρές ανάσες απ’το στόμα σου
κλεμμένες
ανάπηρες
απελπισμένες
αγκιστρωμένες στα χείλη μου
οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως
αργοπεθαίνουν
παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές
το βραδινό φιλί σου
δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο
με συλλαβές αγάπης
καταλήξεις έρωτα
σύμφωνα ερεθισμένα
σερνικά
κι ερωτευμένα φωνήεντα
παιγνιδιάρικα
και θηλυκά
και μ’έναν τρόπο μαγικό
αληθινά στο λέω
μεταμορφώνονται ξανά
σε σώματα ονειρικά
όχι τεμαχισμένα πια
ολόκληρα
και φωτεινά
στο ταπεινό
δωμάτιό μου
δεν είναι υπέροχο;
εσύ κι εγώ ξανά…
D.P

 

Ό,τι ορθώθηκε
ιερό
ατόφιο είναι
και δεν προσβάλλεται
δεν ρηγματώνεται
από τις φλεγμονές του
πρόσκαιρου
και του συγκαιρινού…
αρνούμαι να δώσω στο υπέροχο
ποιότητες
βλέμματα
και μαχαιριές του πόνου
αρνούμαι να σε δω
μέσα από
μολυσμένες βροχές
λέξεις οργής
θραύσματα μίσους
κι αρνούμαι μέσα από σένα
εμένα να ιχνεύω
ανάξιο…
κατώτερο…
ουτιδανό…
αν πρόκειται να λερώσω
το μητρώο της ύπαρξής μου
συνένοχο
εσένα δεν θα κάνω…D.P

 

Φαράγγι

Το πέρασμα ήταν κλειστό
μα το ανοίξαμε μαζί
οι λογισμοί προηγήθηκαν
οι ανάσες λείαναν το έδαφος
τα δυνατά σινιάλα
από τα καρδιακά σύμπαντα

κι έπειτα;
με ρώτησες…

Τα σώματα ακολούθησαν
αξεχώριστα
ένας κορμός ενιαίος
η ορμή, το πάθος
το ρέον θράσος ενάντια στο απόλυτο
ενάντια στο ανίκητο
που το φαράγγι αυτό
κρυπτικά για όλους
φανερώνει…

κι έπειτα;
ρώτησες δίχως να μιλάς

Οι λέξεις
Οι ακυρώσεις
Οι μάχες
Οι νίκες
Οι ματαιώσεις
Τα στερεώματα
Οι λόγχες
Οι λευκές σιωπές
Τα βλέμματα

Τα νεύματα…

Κι έπειτα;
σ’ακούω πάντα να ρωτάς

έπειτα
θα υπάρχεις πάντα εσύ…D.P

 

Αμυχή…

Σε μια αμυχή του ήλιου
Μικρή
τόση δα
κι αθέατη σχεδόν
στο τελευταίο του
πύρινο δάκρυ
στο γέρμα της ζωής μου
εμφανίστηκες
με άγγιξες ιέρειά μου
με τα δάχτυλα της
πρωταυγής
με της θάλασσας τα στήθια
και απλώθηκε
εκτατικά και υπέροχα
και γόνιμα και δυνατά
κι ερωτικά και βίαια
λυτρωτικά!
εκατομμυρίων άστρων
το γενέθλιο φως
κι έκαψε σκληρές ανάσες
από τόσες αιωνιότητες αβύσσων
από τόσες αναρίθμητες βουβές ιαχές
πυρπόλησε κελιά μοναχικά
στο άπειρο φυλάκισε
ματιές κλεμμένες
και οιμωγές θανάτου…

Στο άπειρο αγάπη μου…

Δεν κρατούσες παρά μονάχα
Μια χούφτα χαμόγελα
Και ένα υγρό φιλί


Και αθανάτισες το κάθε τι!D.P

 

Πόσο αισθάνθηκα ότι μου λείπεις
όταν μου έλειψες πραγματικά…

καμιά φορά όταν με αγγίζουν τα μαλλιά σου
αισθάνομαι ότι θα εκραγώ

πόσο πολύ το αίμα απ’όλες τις λέξεις
απ’όλες τις ματιές
πόσο φτηνές όλες οι διαφυγές…

καμιά φορά όταν σε κλείνω στη σκέψη μου
αιμορραγώ

ένα απειροδιάστατο σύμπαν
ένα κεκοσμημένο όλον
που σε περιέχει
και το περιέχεις
η κάθε στιγμή προσμονής
ναι, η κάθε μια…

καμιά φορά όταν σε επικαλούμαι
με κλέβει τούτη η δόνηση της φωνής μου
και δεν ακούγομαι πια

αλλά σ’αγαπώ
με τον τρόπο που η ανάσα μου
να μοιάζει με σεντόνι
που σε τυλίγει απαλά…

και έμαθα αυτό να μου φτάνει…
D.P

 

Σ’ εβένινο κρεββάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται
ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής,
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός
και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος.

Aλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Aηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν’ οι Λάρητές του!
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ’ ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνη,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει,
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη-
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Ερινύων...

~ Κωνσταντίνος Καβάφης ~

 

Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα
πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι
στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!
Πήραν άλλοι τη Γνώση και άλλοι την Ισχύ
το σκοτάδι με κόπο χαράζοντας
και μικρές προσωπίδες, τη χαρά και τη θλίψη,
στη φθαρμένη την όψη αρμόζοντας.
Μόνος, όχι εγώ, προσωπίδες δεν άρμοσα,
τη χαρά και τη θλίψη πίσω μου έριξα,
γενναιόδωρα πίσω μου έριξα
την Ισχύ και τη Γνώση.

Τις ημέρες μου άθροισα κι έμεινα μόνος. . Ο.Ελύτης

 

Είμαι ο τίγρης
σε βιγλίζω ανάμεσα στα φύλλα
τα στενά σαν χρυσού ράβδους
μουσκεμένου ορυχείου.

Το λευκό ποτάμι τρέχει
κάτω από καταχνιά. Φτάνεις.

Γυμνή βυθίζεσαι.
Προσμένω.

Τότε μ' ένα άλμα
από φωτιά, αίμα και δόντια
με μια νυχιά διαλύω
το στήθος, τα πλευρά σου.

Πίνω το αίμα σου, σπάζω
τα μέλη σου ένα ένα.

Και μένω φυλάγοντας
για χρόνια στο δάσος
τα οστά σου, τη στάχτη σου
ακίνητος, μακριά
απ' το μίσος κι από την οργή
αφοπλισμένος του θανάτου σου
διασχισμένος από λιάνες
ακίνητος, μακριά
απ' το μίσος κι από την οργή,
αφοπλισμένος του θανάτου σου,
διασχισμένος απ' τις λιάνες,
ακίνητος μες στη βροχή,
φρουρός αδιάλακτος
του δολοφόνου έρωτά μου. Πάμπλο Νερούδα