Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
Όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

Το γέλιο σου άξαφνα ν’αρπάζει από το μπράτσο
ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά
σα μαθητές που σπαν τα καλαμάρια τους στην πόρτα του
σχολείου...

Ένα κεφάλι ν’ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο και να φεύγει
αφήνοντας τη μέρα μες τα χέρια μας
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο πολύτιμες σημειώσεις

Μα έπειτα
κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κ’ ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται
Ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κ’ εύκολα δε χορταίνει δε γελιέται
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα
όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του
είναι η δική σου δίψα.

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
‘Ο,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
‘Ο,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το’κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κ’ έπρεπε να’μαι δυνατός
(έπρεπε...)
να το ξέρεις:
Όπου μ’άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’άγγιζες
πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια. Τίτος Πατρίκιος ~ "Μεγάλο Γράμμα"

 

Γύρισα πάλι απ’το χθες
το σήμερα είχε μια γεύση από σκουριά
φτηνό κρασί
ψωμί μπαγιάτικο
αφημένο μόνιμα στο νεροχύτη

γύρισα και έψαχνα για σένα…

λέω είσαι παντού
και απαντάς
ολόγυρα

λείπουν δυο ώρες
κάποιες μέρες
πρωινά
απογεύματα
μού λείπουν βλέμματα
φυλακισμένα δευτερόλεπτα
τα θέλω πίσω
και τις ανταύγειες εκείνης της Κυριακής
οι πλάτες γυρισμένες
που έβρεχε
για μένα μόνο

ανίδρωση φωτός

λέω ψέματα
και νιώθω
πως είναι η αλήθεια…

Γύρισα απ’το χθες
μαρμαρυγή φιλιών
στο ήπαρ
ουρλιάζει ο αόριστος
και στα νεφρά
κρυώνει ο ενεστώτας

το σχίσμα ετούτο δεν χωρίζει πια
οι όχθες αφανίστηκαν…
μοιάζει να γεφυρώνει δυο εφιάλτες

λείπουν στιγμές
ο μέλλοντας ένα μικρό σκουλήκι
τρώει το μυαλό μου
και όπου να’ναι
περιμένω
να σηκωθεί
η μπότα του ποτέ
να το συνθλίψει…D.P

 

Εμείς
Οι εγκλωβισμένοι του Χθες
Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα
Επικαλούμαστε ένα διωγμό
Ένα ανάθεμα
Ή μια ανάσα εφιάλτη
Για να επιστρέψουμε εκεί
Όπου βιώνουμε το Υπέροχο
Το Απόλυτο
Το Αληθινό
Και κατοικία μας είναι
Όχι ο χρόνος
Ούτε ο πόνος
Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια
Των βάρδων…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’
Εμείς ξέρουμε καλύτερα
Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες
Και να προσδοκάς το Αύριο
Να επιστρέφεις
Για να ησυχάσεις
Και να γαληνέψεις
Κι όχι για να βιώσεις ξανά
Ό,τι για πάντα χάθηκε…
Περισσότερο απ’όλους
Κι από καθέναν χωριστά
Σ’εμάς ανήκει το Αύριο
Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα
Κι όλη μας τη ρώμη
Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους
Από ηδονές και αγιοσύνη
Γιατί δεν ρίξαμε κάτω
Τις ασπίδες στις ήττες
Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ
Όπως το αξίζαμε
Στους λιγοστούς θριάμβους…
Περισσότερο από τους άλλους
Απ’όλους τους άλλους
Εμείς
Αγαπήσαμε τη ματαιότητα
Λατρέψαμε το πρόσκαιρο
Υμνήσαμε το φθαρτό
Σμιλέψαμε το Απρόσιτο
Και κατοικήσαμε μέσα του
Και σήμερα μπορούμε
Αν το θελήσουμε αληθινά
Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας
Να σηκωθούμε αγέρωχοι
Να ξεκινήσουμε ξανά
Να στοχαστούμε απ’την αρχή
Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει
Στην αποκοτιά μας
Να υπάρχουμε
Μα σ’ένα πέρας μυητικό
Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο
Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους
Πριν σφαίρες γίνουμε
Από αστρόσκονη και Νύχτα

Κι αναλωθούμε οριστικά
Και υπέροχα…D.P

 

Ξεκούτης
Κάποτε συνάντησα
εκείνον τον ξεκούτη
καθισμένο
στον κορμό ενός πανάρχαιου δέντρου
να καθαρίζει ένα μήλο
μόλις με είδε να πλησιάζω
έκανε νεύμα με την παλάμη του
να σταματήσω
χαμογέλασε νομίζω
και μου είπε
«είμαι ένας αμαρτωλός ξεκούτης
ταξιδευτή
και βγήκα απ’το σπίτι μου
για να σε ανταμώσω…»
είπε και ξαφνικά
το μήλο ήταν πια στην εντέλεια καθαρισμένο
«…σ’εξορκίζω
μη δένεσαι πολύ με τους ανθρώπους
όταν αγαπάς πολύ
είναι σα να ρίχνεις μια θεόρατη άγκυρα στη πιο βαθιά θάλασσα
μονάχα που είναι η αλυσίδα της
δεμένη στο λαιμό σου»
μου είπε ο άθλιος και στύλωσε το βλέμμα του
στο πουθενά
το μήλο του έπεσε απ’τα χέρια
κι ύστερα από λίγο
έπεσε και το κεφάλι του
κι άρχισε να κυλάει προς τα μένα!
μονάχα
που το στόμα του δεν έλεγε να κλείσει
«να εμπιστεύεσαι μονάχα
ό,τι μπορεί να σε κάνει να θυμώσεις
να αποφεύγεις όλα εκείνα
που υπόσχονται την ακεραιότητα
και πιο πολύ, αληθινά στο λέω
πάρε το βλέμμα σου απ'το Άπειρο
ό,τι χωράει στη χούφτα σου
τούτο σου αρκεί
κι ό,τι καλπάζει στα όνειρά σου
να μην το επικαλείσαι»
και να, πως έγινε
που το κεφάλι γύρισε προς τα πίσω
ανέβηκε ξανά στο σώμα
κάθισε στη θέση του
το βλέμμα έφυγε απ΄το Απέραντο
και γύρισε σε μένα
«που είναι το μήλο μου;»
με ρώτησε ο Ξεκούτης
έσκυψα παγωμένος
το έπιασα
και του το έδωσα…
τα μάτια του γέμισαν συμπόνια
και μου είπε
«πάρε την καρδιά σου απ'το Ανεκδήλωτο
αδελφέ μου
και μην σηκώνεσαι τις νύχτες ρημαγμένος
όσο έχεις ακόμα ένα δάκρυ
για το Μάταιο
να ελπίζεις
πιο ακριβό από τούτον τον καρπό
δεν αξιώθηκα να γευτώ ποτέ
πιο σπάνιο
ακόμη και οι λέξεις
ναι
ακόμη και οι λέξεις
δεν έχουν την αιώνια θλίψη
αλλά αν ακούς τη μουσική μου μέσα τους
αυτό αρκεί…»
είπε
και το μεγάλο δέντρο
άνοιξε την αρχαία του αγκαλιά
και τον έκλεισε μέσα του…D.P

 

πως γίνεται;
αφού το ξέρεις...
δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες
'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'

το ξέρεις...

μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου
οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο
όταν έρχεται το καινούργιο
ο άνθρωπος λείπει
αν τύχει όμως να είναι παρών
υπάρχουν δυο λύσεις
-να το συκοφαντήσει
-να το αγνοήσει
ίσως να υπάρχει και μια τρίτη
αν οι δυο πρώτες αποτύχουν
-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...
κι έτσι ξεμπερδεύει...
ο μηχανισμός είναι απλός
αλλά όταν νιώθεις
τίποτε δεν είναι απλό
όταν νιώθεις ό,τι γίνεται
όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου

τίποτε δεν είναι ασήμαντο...
πως γίνεται;
γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα
τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;
μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει
μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει
και το να μαθαίνεις
είναι κάτι που ίσως τελικά

δεν μαθαίνεται...D.P

 

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας

..ανεμίζει η ψυχή στα σκιρτήματα του αέρα
πάνω απ΄τα σύννεφα που αψηφούν τη βαρύτητα
και στριφογυρίζει στους χίλιους δυο ορίζοντες

μακρύτερα και απ΄την αγωνία των αναμνήσεων
όπου τα πάντα αιωρούνται και μένουν μετέωρα

για εκείνους που κάποτε αγαπήθηκαν παράφορα
αφού ο χρόνος τίποτα υπεράνω της φύσης ή της
ουσίας δεν καταφέρνει τελείως να το διαγράψει

βάσος γεώργας

 

...
Σκηνοθεσία της φύσης καθώς γέρνει η ώρα
Κι ο φωτισμός αλλάζει σαν νέο έργο ν’ ανεβάζει
Κάποιας κινέζικης του δειλινού καλλιτεχνίας

Και γύρω μόλις να’ τανε φτασμένοι
Φοινικιές και κορμοί στρεβλοί των πεύκων
Μέσα από πράσινες εκρήξεις ν’ αποκρούουν

Για πόσο ακόμα τα επερχόμενα σκοτάδια
Που τελικώς επέρχονται πιο δυνατά κι από τη μοίρα

Ενώ τα πρώτα φώτα φτιάχνουνε παρέες
Από σκυμμένα πράγματα καθώς πατάτες
Τηγανητές που προσπαθούν μετά μανίας
να ταιριάξουν
Το κίτρινό τους με το κίτρινο
Της πλαστικής καρέκλας ένα γύρω.

Γιάννης Πατίλης

 

Ένα λιμάνι είναι μια διαμονή ευχάριστη για μια ψυχή κουρασμένη απʼ τους αγώνες της ζωής.
Η άπλα του ουρανού , η μετακινούμενη αρχιτεκτονική των συννέφων , οι άστατοι χρωματισμοί της θάλασσας, το σπινθηροβόλημα των φάρων , είναι ένα πρίσμα θαυμάσια χρήσιμο φτιαγμένο για να διασκεδάζουν τα μάτια χωρίς ποτέ να κουράζονται.
Οι μακρουλές φόρμες των καραβιών , με την αρματωσιά τους την πολύπλοκη , που η φουσκοθαλασσιά τούς μεταδίδει ταλαντώσεις αρμονίας , χρησιμεύουν για να διατηρείται μέσα στην ψυχή η όρεξη για ρυθμό και για ομορφιά.
Και μετά , κυρίως , υπάρχει μια κατηγορία απόλαυσης μυστηριώδης και αριστοκρατική για εκείνον που δεν έχει πια ούτε περιέργεια ούτε φιλοδοξία , να σκέφτεται ξαπλωμένος στην ταράτσα ή στηριγμένος με τους αγκώνες στο μώλο , να θαυμάζει όλες αυτές τις κινήσεις αυτών που φεύγουν κι αυτών που επιστρέφουν , αυτών που έχουν ακόμα τη δύναμη να θέλουν , τον πόθο να ταξιδεύουν ή να πλουτίζουν .

Μπωντλαιρ

 

Σου απαγορεύω
να μου υπαγορεύσεις οδηγίες επιβίωσης
μετά το ναυάγιο που αποφάσισες.
Είναι καιρός που περιφέρεις αποκρουστικά
το βλέμμα του επιζήσαντα.
Αυτού
που θα εγκαταλείψει έγκαιρα το πλοίο.
Αυτό το βλέμμα το ξεδιάντροπο
σε κάνει αγνώριστο, καλέ μου.
Άλλον.
Σε σκέφτομαι ιδρωμένο, πανικόβλητο, ασθμαίνοντα
να πηδάς για να σωθείς
κι αισθάνομαι ναυτία.
Και να σκεφτεί κανείς, ότι μετά
εσύ
θα είσαι ο ζωντανός της υπόθεσης.
Αναρωτιέμαι μέχρι πού θα φτάσεις.
Αν θα με σπρώξεις, αν θα με πατήσεις κιόλας
για να βεβαιωθείς πως δε θα μείνεις πίσω.
Μήπως σκοπεύεις άραγε και να με λυπηθείς
που έμεινα να βουλιάξω
κρατώντας τα τσιγάρα σου ψηλά.

Σου εύχομαι να ζήσεις
καλέ μου.
Και να θυμάσαι τον πανικό του ποντικού
κάθε φορά που βρέχεσαι.

Μιράντα Παπαδοπούλου

 

χωμάτινος θεός

θα λέγαμε για κείνο
που στις ρυτίδες του αναπαύεται
το φως
εκείνο που σου χαμογελά
αν του μιλήσεις τρυφερά
εκείνο που λυπημένο
διαρκώς στοχάζεται
το αρχαίο κάλλος
θα βλέπαμε στον υπερόπτη ουρανό
την όψη ενός παιδιού
θα κλείναμε τα μάτια
όταν φιλιόμασταν
κι ο ένας απ’τους δυο
θα τα άνοιγε
βέβαια στα κρυφά

θα παίζαμε πολύ
αν ήσουν τώρα εδώ μαζί μου

απρόσμενα
ο γαλαξίας έγινε ένας περαστικός
φώναξε δυνατά
χωμάτινος βάρβαρος θεός
σα να σε άκουσα να λες

δεν έφυγες ποτέ απ’το κελί μου…D.P

 

Γύρισα πάλι απ’το χθες
το σήμερα είχε μια γεύση από σκουριά
φτηνό κρασί
ψωμί μπαγιάτικο
αφημένο μόνιμα στο νεροχύτη

γύρισα και έψαχνα για σένα…

λέω είσαι παντού
και απαντάς
ολόγυρα

λείπουν δυο ώρες
κάποιες μέρες
πρωινά
απογεύματα
μού λείπουν βλέμματα
φυλακισμένα δευτερόλεπτα
τα θέλω πίσω
και τις ανταύγειες εκείνης της Κυριακής
οι πλάτες γυρισμένες
που έβρεχε
για μένα μόνο

ανίδρωση φωτός

λέω ψέματα
και νιώθω
πως είναι η αλήθεια…

Γύρισα απ’το χθες
μαρμαρυγή φιλιών
στο ήπαρ
ουρλιάζει ο αόριστος
και στα νεφρά
κρυώνει ο ενεστώτας

το σχίσμα ετούτο δεν χωρίζει πια
οι όχθες αφανίστηκαν…
μοιάζει να γεφυρώνει δυο εφιάλτες

λείπουν στιγμές
ο μέλλοντας ένα μικρό σκουλήκι
τρώει το μυαλό μου
και όπου να’ναι
περιμένω
να σηκωθεί
η μπότα του ποτέ
να το συνθλίψει…D.P

 

Τάσος Λειβαδίτης,

από τη συλλογή Οι Τελευταίοι(απόσπασμα)


Αλήθεια, αν μπει κανείς, ξαφνικά, στο δωμάτιο θα μας
περάσει για θεατρίνους- η Κλυταιμνήστρα, ο Πυλάδης..
Εξάλλου μια σειρά από μάσκες κρέμονται στον τοίχο,που τις χρησιμοποιήσαμε μάσκες άλλοτε για ν' αρέσουμε ή να ωφεληθούμε
κι άλλοτε μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνει κανείς
για να σωθείς από 'να κίνδυνο-η μάσκα του ανδρείου,
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού...

Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρξαμε...