Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για την Κ. Γώγου ...και τις ουρές της..!

http://www.respublica.gr/2019/07/post/gogou/

 

ΔΙάΘεσηΝύΧΤας

[η αντοχή των συρμάτων στο σκοτάδι]

σαν όνειρο ακατάληπτο που νίκησε μαύρα
μεσάνυχτα τη μακαριότητα της βεβαιότητας
και μέσα στο αίμα μου ρέει σαν χείμαρρος
η αλλόχρωμη ευωδιά του κορμιού σου
ατίθαση στο σπασμό του ζεστού δέρματος

να καταπίνει η θλίψη ερωτικούς ψίθυρους
στα σύρματα που ταξιδεύουν τη φωνή μου
να φτάσει πιο μακριά από όπου ξεκίνησε
ακολουθώντας σε σαν σκιά όπου κι αν πας

χαμένος καιρός μιας περασμένης εποχής
τραγούδια που σκέπασε ο ήσυχος θόρυβος

υπνοβάτες που επιστρέφουμε στο παρελθόν
περπατώντας προς το μέλλον σαν ακροβάτες

να χάνονται οι βραδιές που αγαπηθήκαμε
για να μείνουν μόνο οι στιγμές που οι δυο

θα κουβεντιάζουμε σαν τυχαίοι περαστικοί

Βάσος Γεώργας

 

Να είμαι η -εκείνη- σου.
Όχι αυτή που θα ζεις μαζί της, μα εκείνη που θα πεθαίνεις μακριά της.
Να μην έχω την τύχη των προηγουμένων σου.
Να μην εγκλωβιστώ σ’ ένα εφήμερο κρεβάτι σου.
Μα να κατακτήσω ένα κομματάκι του νου σου.
Και να σιγοκαίω μέσα σου, σαν σκέψη εμμονική.
Να μη μπορείς μακριά ούτε και κοντά μου.
Να μη κλέψεις ποτέ το σ’ αγαπώ μου.
Ίσως -σε κάποια συναισθηματική αδυναμία μου- κάποιο φιλί μου.
Να σου μιλώ με στίχους και μελωδίες, ποτέ ξεκάθαρα.
Να προσπαθείς να μαντέψεις τι σκέφτομαι για σένα.
Και να σκαρώνεις ένα σωρό σενάρια για το πως είναι να ξυπνάς πλάι μου.
Να είμαι εκείνη, η σκέψη η τελευταία λίγο πριν αφεθείς.
Που σε κάνει να ξέρεις, πως εκεί έξω υπάρχει μια γωνίτσα, ολόδικη σου.
Η αγκαλιά μου.
Κι ας μην είσαι σίγουρος ότι θα τη λάβεις.
Να είμαι εκείνη η -περίπλοκη κατάσταση- που δεν θα μπορείς να περιγράψεις με σαφήνεια στους φίλους.
Μια μέρα θα γίνω η -εκείνη- σου.
Μιας κι έτσι θα καταφέρω να ζήσω για πάντα εντός σου.
Σαν το ισχυρό απωθημένο σου...

~Έλενα Κορινιώτη~

 

..Όλα τα έμαθες για τους πλανήτες
τίποτε για την πλάνη.

Μύριζε το βρεγμένο χώμα
σαρκώδη ευωδιά
πίστη ασυλλόγιστη
ορμητικό όρκο στα τέσσερα

σπατάλησες το σύννεφο
ποτίζοντας σύγκορμες βραδινές κατασκευές
αιωρουμένων αναμνήσεων
κι αυτοσχέδιων ερωτηματικών.

Γυμνά κλαριά τα χέρια μας
φεγγάρια παγωμένα
λίγα πεταμένα άστρα
τα συρμάτινα δάκρυα της καρδιάς
και τα λοιπά
και τα λοιπά.

Σίση Σιακαβάρα

 

Ώστε λοιπόν όλα θα σιγήσουν


μια μέρα…
όλα όσα ψηλαφήσαμε
κάτω απ΄το μεθυσμένο ήλιο της εφηβείας μας
όλα όσα αρνηθήκαμε
κάτω απ’το σπαραγμό
της ασημένιας σελήνης
στις ποιητικές μας περιπλανήσεις
ενθουσιώδεις κι ερωτευμένοι
μέσα στο γνόφο της γερασμένης πλήξης μας
απόστατοι και κουρασμένοι

έτσι ή αλλιώς

δίκαια ή άδικα
πιο πολύ άδικα
θα χαθούν
θ’ αφανιστούν

μονάχα όμως
απ’το δικό μας βλέμμα…

κι ακόμη τότε
θα υπάρχουν
για κάποιους άλλους
που θα πιστέψουν για μια στιγμή
πως είναι αθάνατοι
και πως μπορούν…
αλίμονο, χειρότερα
πως είναι βέβαιο
θ’αλλάξουνε τον κόσμο!

κι έτσι είναι

γιατί γερνάς εκείνη την ημέρα ακριβώς
που παύεις να πιστεύεις πως εσύ
μπορείς ν’αλλάξεις τον κόσμο…

γιατί πεθαίνεις για πρώτη σου φορά
όταν αυτή η αλήθεια
η πικρή ματαίωση
σού πλημμυρίσει την καρδιά

η φοβερή αλήθεια

και μέσα σου η… στερεότητα
η σταθερότητα
και η… σοφία
αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο…

απολιθώματα…


Ώστε λοιπόν
μια μέρα
όλα θα σιγήσουν…

για σένα μόνο

για το στερέωμα είναι πάντα
εκκωφαντικός ο ήχος της δημιουργίας
και οι φωνές των αδύναμων βροτών
ούτε που φτάνουν ως τα μισά
του ουράνιου ωκεανού

σκέλεθρα
σαπισμένοι σάκοι
ρυπαροί
λεροί
άχυρα γεμάτοι

σκιάχτρα
φαντάσματα

ζοφερές σκιές που αχνίζουν
στους αιώνιους βράχους…

απολιθώματα…D.P

 

Χέρια (Αργύρης Χιόνης)



Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν –τάχα χαιρετώντας– σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή –το χειρότερο– τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.
 

 

ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

Όλα αλλάζουν.
Να ξαναρχίσεις.
Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.
Μα ό,τι έγινε έγινε.
Και το νερό που έριξες στο κρασί σου
Δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις.
Ό, τι έγινε έγινε.
Το νερό που έριξες στο κρασί σου
Δε μπορείς να το ξαναβγάλεις
Όλα όμως αλλάζουν.
Να ξαναρχίσεις.
Μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.

Μπέρτολτ Μπρέχτ​

 

Πριν απ' τη σιωπή

Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα
όλο κι απλώνει
μέσα κι έξω.

Απ' το γυμνό βουνό μου
πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων
κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα
βλέποντας μόνο δάση
πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.

'Ενα δέντρο... ένα πρόσωπο...

Και πια δεν ξέρω
αν διάλεξα τη μοναξιά
ή αν μου την επιβάλατε.

Καθώς απλώνει ο πάγος
δεν καταδέχομαι
να ζητήσω τη βοήθειά σας.

Τίτος Πατρίκιος

 

Έχω κάτι παλιούς φίλους εδώ. Αντί λοιπόν να συστηθώ στο σημείο που έχει φτιαχτεί γι' αυτό το σκοπό, παριστάνω τον πάλιουρα και χρησιμοποιώ αυτό το νήμα για να πω, μετά από χρόνια, μια καλησπέρα.

Φυσικά με ένα ποίημα της παρακμής, μοντερνιστικό, έτσι όπως ήθελε ο ορίτζιναλ νηματοθέτης.


***


Μέρες

Τι είναι οι μέρες;
Μέσα στις μέρες ζούμε.
Έρχονται, μας ξυπνάνε
Ξανά και ξανά.
Μέσα τους πρέπει να ευτυχείς:
Που αλλού μπορείς να ζήσεις;

Μα η απάντηση σ' αυτό
Φέρνει τον παπά και τον γιατρό
Με τα μακριά παλτά τους
Να τρέχουν μέσα απ' τα χωράφια.

Philip Larkin (1962)

 

..Πείτε μου για το σχήμα των σωμάτων
την καμπυλότητα της σιωπής τους
τις κινήσεις που λαχανιάζουν
στους γοφούς τους.
Για την αντοχή τους στα χτυπήματα
και στην υψηλή θερμοκρασία των υποσχέσεων.
Για την μυρωδιά της υγρασίας
που ξεδιψά τη γλώσσα τους.
Για τον εξαγνισμό τους
μέσα στην καύση των κλειστών τους ματιών
και για την βελουδένια αφή
των κολλημένων τους χεριών
στο γυαλόχαρτο της αιωνιότητας.

Πείτε μου ύστερα
πως ξεκληρίζονται τα μέλη τους
το ένα μετά το άλλο
για τις πικρές σκιές που πίνουν
και πως πέφτει στον κάλαθο των αχρήστων
άλαλος και ματωμένος
ο σκοτωμένος από έρωτα.

Σίση Σιακαβάρα

 

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955) Χριστιανόπουλος

 

“Μια Ανοιχτή Χειρονομία Ενός Εγώ”, του D.A. Powell

***

Θέλω σ’ άλλους να δίνω πιο πολύ χρόνο
όσο ο δικός μου λιγοστεύει,
να τον δίνω σαν σε διαθήκη,
να τον δίνω στα νέα παιδιά,
να τον δίνω στους φίλους των δέντρων της πόλης.

Η ζωή σου δεν είναι δική σου και
ποτέ δεν ήταν. Την παρέλαβες σε κουτί
που έγραφε “εύθραυστο”. Ήρθε από
το τμήμα παραπόνων, σαν αλλαγή
σε παραγγελία που δεν έκανες ποτέ.
Ποιος μού ’δωσε αυτή την παγωμένη ζωή;

Δεν είχε κάρτα. Δεν είχε οδηγίες.
Έλεγε “αυτή η πλευρά προς τα πάνω”
αλλά εγώ δεν τα εμπιστεύομαι αυτά.

Την έχω φορέσει ανάποδα.
Την έχω πλύνει μαζί με άλλα πράγματα
και ούτε μπήκε ούτε γάριασε.

Πάρε ό, τι θες απ’ αυτήν.
Εγώ πάντως θα πάρω.