Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Κύθηρα
Θα χαράξω στο χιόνι σαθρές από τον ήλιο αχτίδες,
πριν σφαγιάσω την ημέρα σε κέλυφος θαλάσσης.Δεν θυμίζει ανοιξιάτικα δειλινά τούτο τo πετάρισμα στην οιμωγή.Άδεια τα καλντερίμια ανταμώνουνε γραμμές άνισεςφτιαχμένες από τα χνάρια ενός πανάρχαιου μύθου.Ζευγάρια τα χέρια πλεγμένα γύρω από τις ακρολιθιέςανάμεσα στα χρυσάνθεμα και τα γιασεμιάσαν βουτήξουν στο πέλαγομπολιάζουν αρμονικά ..Γεφύρι στο γαλάζο οι κρότοι στην πυρά του ανέμουμονιάζουν το Αιγαίο το Ιόνιο και το Κρητικό.Τραβώ μια ίσα καμπύλη φτασμένη από πετρώματα και σταγόνεςαλατιού σαν όραμα που πλάθεται από νερό και άμμο,σαν ζυμαράκι που ψήνεται στο λιοπύρι ..Το πέταγμα αετού με κουβαλά στα φτερά τουκοιτάζοντας από τα μάτια του σχεδιάζω χάρτινες σιωπές ..Κολύμπι με τα αγερικά θα επιπλέω στο ακρογιάλι,σαν χτενίζει η συντροφιά απόμερα το Τσιρίγο..οι σεμπρεβίβες και τα ψαροπούλια τσιμπολογάνε τις πέτρες και το γαλάζιο.και ύστερα το πάγωμα στα ακροδάχτυλα,μια βουτιά χορός από στολίδια π αγγίζουνε σημάδια.Τα ξυλιά φέρνω δεμένα σε αράδες των σωρών για να σπάσω τα ανάματα σε τρήματα.Μικρή σπιθαμή οι φλόγες που ξέπνοα ανθίζουν στην μοναξιά.Καρφώνω στην ψάμμο δάκρυα σμέρνα καθώς το φεγγάρικαδράρει φεγγισμένο την πόζα του.Να προλάβω την νύχτα να μοιραστώ τούτη την φωτιά ..Την κρατώ ζωντανή να στην χαρίσω.Παρατηρώ το λευκό στο γκρίζο γιομάτο φέρσιμοτου σερσέμη σαν σεντόνι που σκεπάζει την γιορτήΚαι ο κρότος τύμπανα συραμμένα στην αμμουδιά.Το χειροκρότημα των φάρων από άκρη σε άκρηστεγνώνει μια ραγή που λαμποκοπά ελπίδα..Το Μουδάρι και το Καψάλι δυο δίχτυα διπλωμέναστο ίδιο σημείο ξεμακραίνουν σαν μάτια αετού ..Προφταίνω να αρπάξω μια σπίθα χτυπώντας την στο χώμαγια να γεννηθεί σάρκα από τους θεούς σαν άλλοτε..Μικρά ταβερνάκια ριζωμένα στα πλακόστρωταχωμένα σαν ανταύγειες στο χωριουδάκι ξεπηδούν απομεσίς..Από την κορφή ξεγυμνώνονται τα βράχιασφυρηλατώντας την Φορτέτσα,μια κόψη από χαραγμένα σφυριά που αλαλάζουντο σύρσιμο της Χώρας ως την αιωνιότητα..Τόση δα πιο μεγάλη από κόμπους ομορφιάδεν λύνεται σαν τον γόρδιο δεσμό με ένα τίναγμα σπαθιού,μόνο αν φέρεις μαζί σου μια καθαρή ψυχή,πιο ελαφριά από την δικαιοσύνη των ανθρώπων..Μπάντα λάντρα κελαηδούν οι συκοσταφυλάδεςμαγεμένοι από την μεσαρία τούτου του νησιούΆλλοι τραβούνε για τον Αβλέμμονα και άλλοι για τον Μυλοπόταμοούλοι ζάρουν την ομορφιά των Κυθήρων..Ξεψαχνίζω κάθε γωνιά κρυμμένη από τις σκιέςανάμεσα στα ξερακιασμένα αγριόχορτακαι τις πλαγιές, σηκώνω τα χέρια μου να γίνω ξανά αητόςνα ζωγραφίσω διάφανα σύννεφα στου απάνεμου τον μπλε χιτώνα.Φωτίζω τα βήματα μας μικρή μου νεράιδα Κυθέρεια Αφροδίτη μουστων ερώτων το δικό μας σταυροδρόμι ..Διχοτομώντας κάθε μακρινή ανάμνηση,
Πετώ μακριά τούτη την φορά με τα δικά σου μάτια!

 

Μεγάλος Εναγκαλισμός


την ιερότητα δεν μπορείς να την αγγίξεις
είναι εκείνη που επιλέγει να σε αγγίξει

αν αφεθείς
αν σιγήσεις
αν εμπιστευτείς το ρυθμό σου
στην διαπνοή του Απείρου...

την ιερότητα δεν μπορείς να την σκοτώσεις
μονάχα να την αγνοήσεις

για λίγο
κι έρχεται εκείνη η στιγμή
που σου ψελλίζει στο αυτί
ο Χρόνος

και το αίμα βροντάει στις φλέβες σου
όπως εκείνη το ορίζει
και το πνεύμα αναζητάει τα εγκατά του
όπως εκείνη το επιτρέπει

και τα μάτια σου
διαστέλλονται
κι ορθώνεται η ψυχή σου
έτοιμη
για τον Μεγάλο Εναγκαλισμό...D.P

 

Ανοίκειο

ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο

κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα

κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος

κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό

κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο

όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά

το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του

μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…

στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα

εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…D.P

 

Ώστε λοιπόν όλα θα σιγήσουν


μια μέρα…
όλα όσα ψηλαφήσαμε
κάτω απ΄το μεθυσμένο ήλιο της εφηβείας μας
όλα όσα αρνηθήκαμε
κάτω απ’το σπαραγμό
της ασημένιας σελήνης
στις ποιητικές μας περιπλανήσεις
ενθουσιώδεις κι ερωτευμένοι
μέσα στο γνόφο της γερασμένης πλήξης μας
απόστατοι και κουρασμένοι

έτσι ή αλλιώς

δίκαια ή άδικα
πιο πολύ άδικα
θα χαθούν
θ’ αφανιστούν

μονάχα όμως
απ’το δικό μας βλέμμα…

κι ακόμη τότε
θα υπάρχουν
για κάποιους άλλους
που θα πιστέψουν για μια στιγμή
πως είναι αθάνατοι
και πως μπορούν…
αλίμονο, χειρότερα
πως είναι βέβαιο
θ’αλλάξουνε τον κόσμο!

κι έτσι είναι

γιατί γερνάς εκείνη την ημέρα ακριβώς
που παύεις να πιστεύεις πως εσύ
μπορείς ν’αλλάξεις τον κόσμο…

γιατί πεθαίνεις για πρώτη σου φορά
όταν αυτή η αλήθεια
η πικρή ματαίωση
σού πλημμυρίσει την καρδιά

η φοβερή αλήθεια

και μέσα σου η… στερεότητα
η σταθερότητα
και η… σοφία
αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο…

απολιθώματα…


Ώστε λοιπόν
μια μέρα
όλα θα σιγήσουν…

για σένα μόνο

για το στερέωμα είναι πάντα
εκκωφαντικός ο ήχος της δημιουργίας
και οι φωνές των αδύναμων βροτών
ούτε που φτάνουν ως τα μισά
του ουράνιου ωκεανού

σκέλεθρα
σαπισμένοι σάκοι
ρυπαροί
λεροί
άχυρα γεμάτοι

σκιάχτρα
φαντάσματα

ζοφερές σκιές που αχνίζουν
στους αιώνιους βράχους…

απολιθώματα…D.P

 

Ανίδρωση φωτός


 


Γύρισα πάλι απ’το χθες
το σήμερα είχε μια γεύση από σκουριά
φτηνό κρασί
ψωμί μπαγιάτικο
αφημένο μόνιμα στο νεροχύτη

γύρισα και έψαχνα για σένα…

λέω είσαι παντού
και απαντάς
ολόγυρα

λείπουν δυο ώρες
κάποιες μέρες
πρωινά
απογεύματα
μού λείπουν βλέμματα
φυλακισμένα δευτερόλεπτα
τα θέλω πίσω
και τις ανταύγειες εκείνης της Κυριακής
οι πλάτες γυρισμένες
που έβρεχε
για μένα μόνο

ανίδρωση φωτός

λέω ψέματα
και νιώθω
πως είναι η αλήθεια…

Γύρισα απ’το χθες
μαρμαρυγή φιλιών
στο ήπαρ
ουρλιάζει ο αόριστος
και στα νεφρά
κρυώνει ο ενεστώτας

το σχίσμα ετούτο δεν χωρίζει πια
οι όχθες αφανίστηκαν…
μοιάζει να γεφυρώνει δυο εφιάλτες

λείπουν στιγμές
ο μέλλοντας ένα μικρό σκουλήκι
τρώει το μυαλό μου
και όπου να’ναι
περιμένω
να σηκωθεί
η μπότα του ποτέ
να το συνθλίψει…D.P

 

Έτσι κι αλλιώς, είμαστε ανολοκλήρωτες ιστορίες… λέξεις σε επικλήσεις βλάσφημες ενός αρχαίου γίγαντα που στέκει φύλακας του Άδειου έξω από την Μεγάλη Μήτρα, την Ιερή Σπηλιά. Λέξεις είμαστε που δεν έγιναν προτάσεις, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Λόγος και αιωρούνται αιώνια στο ατέρμονο, αφιλόξενο σύμπαν…D.P

 

Η Maya Angelou (1928-2014) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, τραγουδίστρια, χορεύτρια, πόρνη, βιογράφος και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παρακάτω ένα από τα πιο γωστά της, το The Caged Bird, σε μια απόπειρα μετάφρασης του γράφοντος.


Το Φυλακισμένο Πουλί

Το ελεύεθρο πουλί χοροπηδά
Στου ανέμου την πλάτη
και πλέει κάτω μ’ ευκολία
Μέχρι το ρεύμα να σωθεί
Και ρίχνει το φτερό του
Στου ήλιου τις αχτίδες τις πορτοκαλί
Και διεκδικεί τον ουρανό δικό του.

Μα το πουλί που στο κλουβί
Στοιχειώνει τα στενά του περιθώρια
Που και που μονάχα βλέπει
Τα κάγκελά του της οργής
Κομμένα τα φτερά του και
Τα πόδια του δεμένα.
Έτσι το λαρύγγι του ανοίγει
Και τραγουδά.

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
Με τρίλια φοβισμένη
Για πράγματα άγνωστα
Ωστόσο ποθητά
Κι η μουσική του ακούγεται
Μακριά στο λόφο
Γιατί το φυλακισμένο το πουλί
Για ελευθερία τραγουδά.

Το ελεύθερο πουλί στοχάζεται
Ακόμα μια του ανέμου ανάσα
Και τον λεβάντε που τα δέντρα
Για χάρη του στενάζουν
Και τα χοντρά σκουλήκια την αυγή
Στο χόρτο το υγρό
Και ονομάζει τον ουρανό δικό του.

Μα το φυλακισμένο στέκεται στον τάφο των ονείρων
Κι η σκιά του σέρνει εφιαλτική στριγγλιά
Κομμένα τα φτερά του και
Τα πόδια του δεμένα.
Έτσι το λαρύγγι του ανοίγει
Και τραγουδά.

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
Με τρίλια φοβισμένη
Για πράγματα άγνωστα
Ωστόσο ποθητά
Κι η μουσική του ακούγεται
Μακριά στο λόφο
Γιατί το φυλακισμένο το πουλί
Για ελευθερία τραγουδά.

 

 




Το χνώτο του χρόνου
και το αλλοπρόσαλλο της μνήμης…
κρατούσες στα χέρια σου
κείνη τη κλεμμένη άμμο
από το περιθώριο της θάλασσας
ο ήλιος σε διαπερνούσε
εκατοστό εκατοστό
και τόσο αργά
που δεν καταλάβαινες το θάνατο
παρά σαν χάδι τρυφερό…
από το έλλειμμα της αρχαίας συμπόνιας
ζούμε
να το ξέρεις
κι όχι απ’το περίσσευμα…
Ο πύργος αυτός στην αμμουδιά
μάς περιμένει ακόμα.D.P

 

ειδοποίηση

οι κύκνοι πνίγονται στα απόβλητα,
κατεβάστε τις πινακίδες,
δοκιμάστε τα φαρμάκια,
προφυλάξτε την αγελάδα
απ' τον ταύρο,
την παιώνια απ΄τον ήλιο.
πάρτε τα φιλιά λεβάντας απ΄τη νύχτα μου,
βγάλτε τις μουσικές συμφωνίες έξω στους δρόμους
σαν ζητιάνους,
ετοιμάστε τα καρφιά,
μαστιγώστε τις πλάτες των αγίων,
αναισθητοποιήστε βατράχια και ποντίκια για
τη γάτα της ψυχής,
κάψτε τους μαγευτικούς πίνακες,
κατουρήστε την αυγή,
η αγάπη μου
είναι νεκρή.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

Θητεύσαμε παιδιά στη νύχτα με ένα σταφύλι θυμού ατρύγητο.
Τι αμόλυντη περηφάνια είχαν τα λόγια μας φωτίζοντας το θαύμα πού· θαύμα δεν έγινε.

Είναι από τότε που η μνήμη ερπετό ξυπνάει και τρώει απ’ τη θλίψη και
ύστερα λουφάζει σε τάφο συλημένο, γιατί πάντα θα ανθίζει η στοργή
για τα ναυάγια που επιστρέφουν παράδοξα όπως σκιές του φονιά μέσα
στα όνειρα.

Και είναι από τότε που βγάζουν στο σφυρί τα κουρέλια εκείνου του
πάναγνου έρωτα· του πάναγνου έρωτα. Και όσοι τάχθηκαν πρώτοι,
εξαργύρωσαν την κραυγή μας ερήμην.

Από κείνη τη νύχτα, ό,τι και αν πω, φωνάζει σαν αίμα.

Ηλίας Γκρη

 

Δεν αφήνεις τον Μπουκόφσκι να ανεβάσεις καμία φωτογραφία;;; Λέω εγώ τώρα!