Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Είσαι ρηχή και ατεχνη....
 

 

Είμαι! Το λέω και ξαλαφρώνω!!

@Lost Hours
Είσαι εσύ ένας σατανάς!!

 

_-Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,αγαπημένη
αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με-

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα'

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν
πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται..._-

-Κωνσταντίνος Π. Καβάφης-

 

για τους 18 μήνες της Μαρίνας Λουίζας

ήλιος ήλιος
είναι το μικρό μου
κορίτσι
ήλιος
πάνω στο χαλί-
ήλιος ήλιος
έξω από την
πόρτα
καθώς κόβει ένα
λουλούδι
και με περιμένει
να σηκωθώ
και να
παίξουμε.

ένας γέρος
σηκώνεται
απο την
καρέκλα του,
ρημαγμένος,
και εκείνη κοιτάζει
και βλέπει
μονο
αγάπη,αυτο που
γίνομαι
μέσα από
το μεγαλείο της
και τον άπειρο
μαγικό
ήλιο.

Τσαρλς Μπουκόφσκι.

 

..φοβάμαι
γιατί έχω δει τους γείτονες
να ακονίζουν τα μαχαίρια τους στις 2 το βράδυ,
καταλαβαίνεις;
έχω δει να μου χαμογελάς
με τα δόντια
τόσο κοφτερά που
χαράζουν τα χείλια,
και έχω δει τους ανθρώπους να λυσσάνε
κι όταν οι άνθρωποι λυσσάνε,
το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι
να τρέξεις.
..
και τα χειρότερα όνειρα βγαίνουν
και τα καλύτερα δεν ήταν πραγματικότητα

κι όταν τραγουδάμε στον ρυθμό,
κι η υγρασία
πιο παχιά στα τζάμια τώρα,
μόνο προσπαθώ να σου γράψω από το αμάξι,
ίσως είναι η τελευταία μου φορά
που σου γράφω

και το μόνο που βγαίνει από μέσα
είναι άναρθρες κραυγές και φωνήεντα όπως
το ‘α’
και το ‘ω’,
σπανιότερα μονοσύλλαβα όπως
το ‘μη’
και το ‘δεν’

και δεν έχω άλλες λέξεις να σου γράψω

και σε αφήνω με ένα
‘ω’
σα να σου λέω ‘τα λέμε’
και να μην τα λέμε ποτέ ξανά
..

Αλεξάνδρα Επίθετη

 

Επίκληση

Μετράω τις μέρες μου
αναρίθμητες
λίμνη έγιναν μέσα μου
καύσωνας υγρός
μετράω τις ώρες
σαν κόκκοι σκόνης μέσα στο δωμάτιο
με δυσκολία που ανασαίνω
την κάθε μια
που αντιστοιχεί σ’ένα χαμόγελο
σε μια φωνή
σε μια ματαίωση
σε μια ηλικίωση νύχτια
άγρια
θυελλική
μια καλοκαιρινή φρενίτιδα
που την αρνήθηκαν οι πόροι μου
ένας προς έναν…

η αλήθεια μού επιτίθεται
όλος αμύνομαι
όλος που τρέμω
έχω το ρίγος απ’την πρώτη μέρα
και το δεξί μου χέρι που παρέλυσε
έχω το βήχα που μου καίει το στήθος
και δεν το νιώθω πια
πάνω στο δέρμα μου
πέτρα έγινε κι αυτό…

μετράω τις ώρες
επαναστάτησα
σηκώνομαι
λέω να κάνω μια μαύρη τελετή απόψε
μια σκοτεινή
βλάσφημη επίκληση
λέω να γδάρω τη ψυχή μου απόψε.....D.P

σκέφτομαι πάλι
θα ξυπνήσεις το πρωί
δεν θα με δεις
και θα σου λείψω…

 

Αποχρωματισμοί

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
-ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.

Ακούς και δεν γνωρίζεις τ’ όνομά σου,
κρυώνει η μοίρα που παλιά σου ‘χε δοθεί
-σε ποιές λοιπόν παγίδες έχουμε συρθεί;
Μέγα κακό είναι ν’αρνηθείς τ’ ανάστημά σου.

Δεν είναι ο κόσμος πείραμα στους τρόμους
του απείρου, όχι, δεν είναι δοκιμή.
Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους;

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….’

( Βύρων Λεοντάρης )

 

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Γνώθι σεαυτόν
«...Κι ήρθε τότες κι έκατσε μέσα μου καλά κι άρχισε να γνέθει σαν το μαλλί το πρόβιο το ακατάστατο – το γνώθι σαυτό – κι αντικατέστησε το γνώθι των άλλων που με τόση υπερηφάνεια πίστευα πως είχα.»

Πέθανε σήμερα, σε ηλικία 98 ετών, ο καταξιωμένος ποιητής και συγγραφέας Νάνος Βαλαωρίτης

Εις μνήμη...

 

-_Δεν ξέρω για εσάς πάντως εμένα
ανέκαθεν με γοήτευαν...
Ένα ζευγάρι μάτια
να τα κοιτάζω σαν να τους μιλάω
Κι ένα μυαλο που να μπορώ μαζί του,
να επικοινωνώ σαν να
το ξέρω από χρόνια.
Δεν ξέρω για εσάς πάντως εμένα
ανέκαθεν με γοήτευε
η αυθεντική διαφορετικότητα.
Είναι κάπως κουραστικοί
οι περίπου κανονικοί._-

Ρενέ

 

Σε τυχαία κομμάτια
σπάζω
την απατηλή γραμμικότητα του χρόνου
και τα σκορπίζω στον καμβά

Περνώ σφουμάτα θλίψης
δεν προλαβαίνω τις λεπτομέρειες
προσθέτω απ’το μαύρο σου
να μείνει η μνήμη ακέραια

Όπου με χαρακώνει η σκέψη σου
αφήνω τις αποχρώσεις
στο φυσικό τους ανάγλυφο

Οι υπόλοιποι χάρτες
έχουν απωλέσει κάθε χρησιμότητα
οι θάνατοι κάθε αισθητική
Μέσα μου
τουλάχιστον
ανάστηθι.

Μαρία Τσολιά