Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

6
Πολλοί άνθρωποι άσπρισαν
γύρω μου. Γίνανε ασβέστης.
– Με την κιμωλία τους
γράφω ποιήματα –
8
Τα ρούχα μας μπερδεμένα
στην καρέκλα, μοιάζουν
φίδια σε οργασμό.
9
Αυτές οι βυζαντινές κοπέλες
που βλέπω κάθε μέρα
επαληθεύουν τους εσπερινούς
και τα κυπαρίσσια.
16
Φούντωσε το χορτάρι στο δωμάτιο
Δεν μπορώ να μετακινηθώ. Ένα λιοντάρι
με περιεργάζεται με τα κίτρινα μάτια του.
Δεν είμαι ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων,
ο Γιάννης είμαι και δεν θέλω ούτε λιοντάρια
ούτε ανθρώπους. Το δωμάτιο θέλω να καθαρίσω
και να καθίσω σε μια καρέκλα να ξεκουραστώ.
21
Πρωί -πρωί χιλιάδες μικρά κορίτσια
με ποδήλατα τρέχουν σε κατηφόρες
ανεμίζοντας ποιήματα του Ανδρέα Εμπειρίκου
26
Κυρίως είμαι κηπουρός στις πέτρες
40
Τυλιγμένη στην εσάρπα σου
μοιάζεις με ψάρι σε δίχτυ.
– Από τα τελευταία της αποξηραμένης
λίμνης, με τα πράσινα νερά –
51
Τρέχεις, σε κυνηγάνε εικόνες πήλινες.
Σπάζεις τον καλαμένιο φράχτη
και βρίσκεσαι σε άλλη χώρα.
Όπου άλλοι άνθρωποι, άλλα
ονόματα, άλλη γραφή –χάλκινη.
67
Όταν πάω να σε φιλήσω
όλο κρύβεσαι –λες και θα σε φωτογραφίσω-
Κατεβάζεις το κεφάλι και ο αυχένας σου
τρέχει ποτάμι, χύνεται στο απόγευμα.
Κάθομαι άνεργος, σε κοιτάζω να πρασινίζεις.
Αργότερα κλείνομαι στην τουαλέτα
και προσπαθώ να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.
Λέω λοιπόν: τη λάμπα φεγγάρι,
τον καθρέφτη ουρανό και εγώ που χτενίζομαι
εκεί μέσα άνθρωπος – έξω η νύχτα
93
Ξύπνησα με κοντά παντελονάκια.
Κρατούσα με σπάγκο τον ουρανό
και πήγαινα και έκλαιγα.
98
Πάλι στης κουζίνας τα θαύματα
είμαστε. Με τα μαχαίρια να κόβουν
την ομορφιά σου στη μέση. Από το δάσος
του ψυγείου μαζεύουμε φρούτα. Ροκανίζω
τη φρυγανιά –το χρόνο μου, σ’ αυτή
την καθημερινή κρύπτη.
107
Καθόμαστε στο πάτωμα
(στο μαύρο χόρτο)
πλάτη με πλάτη.
Φεύγεις. Στη θέση σου
μια μεγάλη σπηλιά,
βγάζει ζεστό αεράκι
του μέλλοντος.
121
Τα λόγια μου αρνιά
που γίνονται πέτρες
βόσκοντας το χόρτο
της επιθυμίας σου.
129
Αυχενικό σύνδρομο: τα κάρβουνα των φιλιών
και ο ασβέστης της νύχτας δημιουργούν αυτό το πέτρωμα
στα όνειρα. Ύστερα τυφλώνεσαι.
Δηλαδή θέλεις και βλέπεις ένα πρόσωπο.
Στο τέλος μένεις μόνος με τους κυματισμούς του
πονοκεφάλου και τους σοφάδες των λέξεων

Από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού «Τα οστά» (1982) που περιλαμβάνεται
στην συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Κοντός, Τα ποιήματα (1970-2010)»,
εκδ. Τόπος 2013 και στην ανθολόγηση ΠΡΟΚΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

 

 

υδράργυρη κοίτη


Μου είπε και η φωνή του έτρεμε:
Ο λόγος, να ξέρεις
που τόσοι άνθρωποι απέμειναν μόνοι
και μόνοι βιώνουν όλο αυτό που τους ζώνει
δεν είναι πως μίσησαν τον κόσμο
και τους ανθρώπους εχθρεύονται
υπάρχουν μέρες που λιμοκτονούν
απλά και μόνο για μια αγκαλιά
για ένα κράτημα στο χέρι
για ένα χαμόγελο
απροϋπόθετο
είναι γιατί όλος αυτός ο κόσμος
είναι πελώριος, ασύλληπτος
και δεν το αντέχουν
η αναμέτρηση είναι ασύμμετρη
η ήττα βέβαιη
η συντριβή αναπόδραστη
κι ο έξω κόσμος
κι ο μέσα τους το περισσότερο
αν τώρα αναρωτιέσαι…
γιατί όσο περνούν τα χρόνια
θα το δεις κι εσύ
το έξω ολοένα και μικραίνει
και το εντός σου
μεγαλώνει και το χειρότερο
αγριεύει
και σε απειλεί με αφανισμό
όχι ο ξένος
ο άγνωστος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου
όσα που πρόδωσες
έρχονται σαν άρπυιες τις νύχτες στα όνειρά σου
όσα που εγκατέλειψες
γίνονται σκιές στο νου
όσα που λησμόνησες
τώρα θυμάσαι και τρέμεις…
Και η μάχη σιωπηλή
που κανένας δεν την άκουσε ή θα την ακούσει
που ποτέ κανείς δεν είδε
ή θα δει
βιώνεται ολόκληρη
άγρια και θυελλική
εντός σου…
Κι έτσι
μην τους κακιώνεις
και μην παρεξηγείς
το βλοσυρό το βλέμμα
τις μισές κουβέντες
δεν απευθύνονται σε σένα
σε κανένα
είναι που μέσα επιστρέφουν
κι έρχονται πάλι πίσω
σαν κραυγές
και γίνονται κάποτε οιμωγές
και λυγμοί και κόμποι
την ανάσα κόβουν
το χτύπο της καρδιάς
τη γλυκιά καλημέρα σκοτώνουν
τα βράδια οι αποχαιρετισμοί
ο ύπνος στο ιδρωμένο στρώμα
ο έρωτας
στο στεγνωμένο στόμα…
κι έτσι
μην τους παρεξηγείς
μην τους κακιώνεις
που σου αρνούνται κάποια επαφή
και κάποια σχέση
παλεύουν διαρκώς
μάχονται
δεν αναπαύονται στιγμή
και δεν στο λένε
από συμπόνια…
και δεν το μοιράζονται
από στοργή…
και δεν το μοιράζονται
μα το άχθος ολόκληρο βαστάνε
και περπατάνε ως της Αίτνας το στεφάνι
ως του Αχέροντα την υδράργυρη κοίτη
μοναχοί…D.P......

 

άφες υμίν

η άβολη αυτοκριτική μες το μετρό με τους καθρέφτες
ουρλιάζω δυνατότερα από τη δίνη που εκτρέφει το κάθε βαγόνι
ακόμα δεν ξεπέρασα την καλοδουλεμένη επιλογή
του ντροπαλού τελευταίου θρανίου

στο σπίτι κατα τις αργά
σε κάποιον
ενοχλητικά
χτυπάει επίτηδες το βάιμπερ στις χούφτες

καλοβλέπω τον κλέφτικο αντικατοπτρισμό απ’ το τζαμάκι
ή τον καινούριο στρεβλό τρόπο να κοιταζόμαστε ευθεία στα μάτια

προχθές
που επέστρεφα πάλι σπίτι
ανέβηκα στον τέταρτο απ’ τις σκάλες
οι ασκήσεις κομμένης ανάσας αφού

σήμερα
πρώτη ώρα γυμναστική
με ποίημα του Λειβαδίτη αγιασθήτω το όνομά του
σφίξαμε τους κροτάφους και τη γλώσσα
υπαίτια απονεύρωση φυσικών και μαθηματικών
«αν θες να λέγεσαι άνθρωπος»

εντάξει
πέσανε στα βαθιά
ποίηση πρωτη μέρα μετά το καλοκαίρι;
μα απ’ τα βαθιά ήρθαν
θα ξαναρθούν
και θα ‘ρχονται
μην τους ακους

αλλά υποσχέσου

όταν θα δεις ότι όσα κι αν φτιάξεις έτη πανεπιστημιακά θα εξασφαλίζεις 5 μόνο νεκρά δευτερόλεπτα κενής προσοχής του

υποσχέσου
εσύ δεν θα ξετρελαθείς από την ουτοπία της μορφής του
να ίπταται με τον ρυθμό της κλήσης που προωθείται

κρεμασμένος από εκείνα τα καλωδιάκια που συνεχώς θα σ’ αψηφά
χωρίς ποτέ ν’ ακροαστεί τους βρυχηθμούς που θα σε ψήνουν
τα γαμημένα χαντς φρι του.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

 

..Η θλίψη σπάει με θόρυβο, θρυμματίζεται
σαν τζάμι

ένα ξενύχτισμα για τα νεκρά
όνειρα
της ενηλικίωσης
...
θα μας σώσει ο έρωτας
αυτός που κουλουριάζεται πλάι μας
όταν αιμορραγούμε
...
θα μας σώσει
η γύμνια
η δική μας
και των άλλων

η αλήθεια θα μας κάνει καινούργιους
ωραίους και ένδοξους στην ήττα

Άννα Νιαράκη

 

 
τι χαλασμός
από αναστατωμένα τραγούδια;
νιώθεις άραγε την πρωινή υγρασία
να σκεπάζει το σύμπαν
λίγο πριν καταστραφεί
από οργή κι αδιαφορία;
έρχονται οι μέρες
πότε γκρίζες, πότε ολόλευκες
μια μια στη σειρά
κι αποχωρούν νικημένες
ως και τα όμορφα ποιήματα
που είχαμε για παρηγοριά
άλλαξαν μορφή και έγιναν
φυσαλίδες από αέρα

με χέρια και μάτια δεμένα
ζούμε για κακή μας τύχη
σε τόπο κρανίου και οστών
τα άγρια θηρία
πεινασμένα βγήκαν περίπατο
σε πάρκα και πλατείες
και οι φίλοι
άλλαξαν ταυτότητες
και γλίστρησαν αθόρυβα
σε υπόγεια και εκατόμβες
για να γλυτώσουν
τις πονεμένες τους ψυχές
απ΄αυτόν τον πόλεμο
του κακού και του πονηρού
και του αιώνιου πόνου

βουρτσίζω τα δόντια μου
κι αυτά τρίζουν
ακονίζω τις λαίμαργες αισθήσεις
που στέκονται μαραμένες
καμαρώνω λυπημένος
το τέρας που έγινα
γελάω και χορεύω σαν χαζός
για να αποφύγω
τη μυρωδιά της ήττας
και το μυστήριο της εξομολόγησης
άλλωστε στα αλήθεια
προτιμώ τα αρώματα
από τα μετρημένα λόγια

πώς να χωρέσεις και να κρύψεις
τόσο δηλητήριο
σε βιβλία που δεν διάβασες
στα ταξίδια που δεν έκανες
σε φιλιά που δεν έδωσες
μετακόμισα οριστικά
σε μια ζωή δίχως νόημα
γιατί κατεδαφίζεται μέσα μου
ο ορίζοντας του μέλλοντος
κι αφήνω μόνο
τσαλακωμένα τριαντάφυλλα
να με κρίνουν

 

 

υδράργυρη κοίτη


Μου είπε και η φωνή του έτρεμε:
Ο λόγος, να ξέρεις
που τόσοι άνθρωποι απέμειναν μόνοι
και μόνοι βιώνουν όλο αυτό που τους ζώνει
δεν είναι πως μίσησαν τον κόσμο
και τους ανθρώπους εχθρεύονται
υπάρχουν μέρες που λιμοκτονούν
απλά και μόνο για μια αγκαλιά
για ένα κράτημα στο χέρι
για ένα χαμόγελο
απροϋπόθετο
είναι γιατί όλος αυτός ο κόσμος
είναι πελώριος, ασύλληπτος
και δεν το αντέχουν
η αναμέτρηση είναι ασύμμετρη
η ήττα βέβαιη
η συντριβή αναπόδραστη
κι ο έξω κόσμος
κι ο μέσα τους το περισσότερο
αν τώρα αναρωτιέσαι…
γιατί όσο περνούν τα χρόνια
θα το δεις κι εσύ
το έξω ολοένα και μικραίνει
και το εντός σου
μεγαλώνει και το χειρότερο
αγριεύει
και σε απειλεί με αφανισμό
όχι ο ξένος
ο άγνωστος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου
όσα που πρόδωσες
έρχονται σαν άρπυιες τις νύχτες στα όνειρά σου
όσα που εγκατέλειψες
γίνονται σκιές στο νου
όσα που λησμόνησες
τώρα θυμάσαι και τρέμεις…
Και η μάχη σιωπηλή
που κανένας δεν την άκουσε ή θα την ακούσει
που ποτέ κανείς δεν είδε
ή θα δει
βιώνεται ολόκληρη
άγρια και θυελλική
εντός σου…
Κι έτσι
μην τους κακιώνεις
και μην παρεξηγείς
το βλοσυρό το βλέμμα
τις μισές κουβέντες
δεν απευθύνονται σε σένα
σε κανένα
είναι που μέσα επιστρέφουν
κι έρχονται πάλι πίσω
σαν κραυγές
και γίνονται κάποτε οιμωγές
και λυγμοί και κόμποι
την ανάσα κόβουν
το χτύπο της καρδιάς
τη γλυκιά καλημέρα σκοτώνουν
τα βράδια οι αποχαιρετισμοί
ο ύπνος στο ιδρωμένο στρώμα
ο έρωτας
στο στεγνωμένο στόμα…
κι έτσι
μην τους παρεξηγείς
μην τους κακιώνεις
που σου αρνούνται κάποια επαφή
και κάποια σχέση
παλεύουν διαρκώς
μάχονται
δεν αναπαύονται στιγμή
και δεν στο λένε
από συμπόνια…
και δεν το μοιράζονται
από στοργή…
και δεν το μοιράζονται
μα το άχθος ολόκληρο βαστάνε
και περπατάνε ως της Αίτνας το στεφάνι
ως του Αχέροντα την υδράργυρη κοίτη
μοναχοί…D.P.

 

"Σήμερα
καθώς χάσαμε όλα
τα ουσιαστικά -
μείναμε μόνο
με τις προθέσεις"
Μαγγανάρης. "Από τη Γραμματική".

 

Τι διάβασα μόλις;
Δικό σου ή όχι;

 

  Σου φιλώ τα χέρια
Έχουν την μυρωδιά
της ελευθερίας
Όλης της θάλασσας
Με το υγρό φεγγάρι
Και την γεύση
Του ιδρώτα.

Σου φιλώ τα χέρια
Έχουν το κράτημα
Της ασφάλειας
Όλου του κόσμου
Με τ’ αστέρια
Και το άγγιγμα
Της βεβαιότητας.

Στέρησέ μου
Το σώμα
Τα μάτια
Τα μαλλιά σου
Μα δώσε μου
Τα χέρια σου
Εκεί να ξεψυχώ

Παρασκευή Παπία

 

-_Καταδικασμένος να γυρίζω γύρω σου,
σαν ένας άγονος και ψυχρός πλανήτης.
Ισόβια κλειδωμένος στην έλξη σου,
να ζω μαζί σου την κάθε ανατολή και δύση σου.
Παραδομένος σ'ένα αέναο μαρτύριο περιστροφής.
Ανήμπορος να σε πλησιάσω ή να απομακρυνθώ απο'σενα._-

Γιάννης Κουμαριανός

 

Βάρκα ἐλήφθη
κουπὶ καὶ θάλασσα ὄχι.
Ἀμέλησες ἢ τὰ ἔκλεψε ἡ ἴδια
ἡ μεταφορική τους σημασία;
Κ.Δ.

 

-_Έπιασα τον εαυτό μου να ακροβατεί
σ'ένα αόρατο συναίσθημα.
Να κρεμιέται από ένα ανούσιο "μπορεί".
Να προσπαθεί ν'αγγίξει τη στιγμή,
το διάφανο παρόν,το πάντα προκλητικό παρόν.
Περιεγραψέ μου το παρόν,
πες μου πως είναι να το ζεις χωρίς να υπάρχει αύριο._-

-Γιάννης Κουμαριανός.