Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Εγώ στη θέση σου

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα εβαζα κανένα "αλλά" σε αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.


Χουάν Βιθέντε Πικέρας

 

-_Ανυπομονώ να γδύσω την ψυχή σου.
Ν'αγκαλιάσω την κάθε αμαρτία σου
και να γευτώ το κάθε πάθος σου.

Να γαντζωθώ απ'όλα αυτά που κρύβονται
σαν δαίμονες από το φως της μέρας
και κατοικούν στο αδιαπέραστο σκοτάδι σου._-

-Γιάννης Κουμαριανός.

 

..Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης
με την γριά βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας –
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για που και γιατί –
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ.

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος
(απόσπασμα)

Γ. Ρίτσος

 

..θα σε περιμένω εκεί.

που δυο ουράνια τόξα θα κόβουν τις φλέβες τ’ ουρανού.
εκεί θα σε περιμένω.
να κρατάς κούπα να πιούμε
από τις δυο προδοσίες την πικρότερη.

-κρατώ σε μπουκαλάκι
αέρα ραγισμένο
όπως η έφηβη του αγαπημένου τα μαλλιά.
«Αγαπημένου», είπα, και σε γεύτηκα
υγρή αψίδα και Χειμώνα μου

γιατί με ζήτησες λυμένο κύμα καταπάνω σου

έλα. και θα μιλήσουμε κοφτά.
σαν σφαγείς.

-όπως ανοίγουμε ένα μικρό λακκάκι στην άμμο
να θάψουμε τη δαγκάνα ενός κάβουρα ή μια ρωγμή από ήλιο-

και αν ακόμα βόσκω σε κείμενα χωρίς δάση αναψυχής
για τις ζημιές, δεν σε χρεώνω, να ξέρεις.
στα παραμύθια με κατάγματα
πάντα έδινα ασπιρίνη με ζάχαρη.
..

α λογάκια από ζάχαρη
στα χείλη που αναβλύζουνε φαράγγια
και στο λεπίδι του παλιού μου τρόπου ν’ αγαπώ
μόνον Εσύ να κόβεσαι.

Στέλλα Δούμου

 

..Ό,τι πλησιάζει
απομακρύνεται συγχρόνως
κι αυτό που μένει τελικά
μοιάζει με πάχνη που θολώνει τη ματιά
με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη

Χάνονται στο απροσπέλαστο οι μορφές
Τέφρας σωροί στη θέση των πραγμάτων

Πώς ξάφνου καταρρέουν τα περιγράμματα
και χύνονται στην άβυσσο οι ουσίες;
Πώς αναστρέφεται ο καιρός
και προς το παρελθόν γυρνάει το μέλλον;

Κλείνουν οι κύκλοι
Κλείνουν οι εποχές
Φυσούν από τα βάθη πεπρωμένα

Ορέστης Αλεξάκης

 

επειδή ήθελα να ψηλαφίζω λίγο τ' όνειρο
κρυφά, τα βράδια, σαν αγρυπνία σε κάποια εκκλησία των ασωμάτων
να βγαίνει λιτανεία τ' όνειρο
σαν τον επιτάφιο στολισμένο όλο λουλούδια κι αρώματα τάχα μεθυστικά
τ' οξύμωρο που λέγαμε, γλυκό, μες στο σκοτάδι
στοίχειωσε
..
τρεισήμισι χρόνια πάλευα γι' αυτό το V-I που θα τελείωνε το κομμάτι μας
δρόμος σε εμπόλεμη ζώνη, τρύπιο γκροτεσκ μακάβριο τσίρκο
θλιμμένη κραυγή, παγωμένη κι αχαλίνωτη η πτώση

ένα "γιατί" κρέμεται ακόμη θυμωμένο- κοντεύει να σκάσει πλέον, ευτυχώς
θα χρονίσει κι αυτό
και θα περπατήσει ξορκίζοντας μακριά τις αηδίες που το γέννησαν

 

"Όταν όλα μου τα πάρεις
Το δέρμα από τη σάρκα μου
Τη σάρκα απ’ τις πλευρές μου
Τον ουρανό απ’ τα μάτια μου
Τα μάτια απ’ το κεφάλι μου
Όταν δε θα ‘μια παρά μια πνοή
Για να προφέρω τ’ όνομά σου
Μπορεί τότε να νιώσω
Πως είμαι όλη δική σου"
Ι.Γ.

 

να το ασκείς το σώμα σου
όπως ασκείς το μυαλό σου
να το ασκείς τις νύχτες τις ατελείωτες
τις νύχτες με τους πόνους

όταν το άλλο σώμα δεν είναι δίπλα σου
παρά τη θέλησή του
κι όταν δεν είναι δίπλα σου
γιατί έτσι το θέλει

να το ασκείς το σώμα σου
στην απουσία του άλλου
να το ασκείς το σώμα σου
στη μοναξιά του

όταν το άλλο σώμα είναι αλλού
σε άλλο κρεβάτι
δίπλα σε άλλο σώμα
σε άλλο κελί

να το ασκείς το σώμα σου
όπως ασκείς το μυαλό σου
να το ασκείς το σώμα σου
στην ερημιά


Μα, εγώ απ’ όλα πιο πολύ να σ’ αγαπάω θέλω

Μαρία Π.

 

-_Όταν γλύφεις το μυαλό μου,
με χειρίζεσαι...με αποκτάς.
Παραδίνομαι στην παραζάλη των αισθήσεων.
Ξυπνούν τα μέσα μου...με πάθος,νωχελικότητα
και ένταση!
Γνωρίζεις το παιχνίδι του μυαλού.
Αναγνωρίζω τους καλούς παίκτες.
Αφήνομαι στα έμπειρα χέρια σου...
Σου παραδίδω την καύλα μου,δική σου είναι!_-

 

Στην κορυφή δύο δίδυμων κορυφών
Στην κόψη του δρόμου
Η Laura Palmer ποτέ δεν διάβασε
Το ημερολόγιό της
Ούτε καν το έγραψε
Ηταν τόσο απασχολημένη
Να φτιάχνει μια καλύβα
Από ξύλο σημύδας στο δάσος
Και να την στολίζει με φαναράκια εύθραυστα
Από άγρια τριαντάφυλλα
Πλαίσιο πλαισιωμένο από πλαίσιο
Μέσα σε πλαίσιο
Στο προσκεφάλι της εφηβικής τραπεζαρίας
Όλο διάτρηση
Εικόνα μέσα στην ίδια εικόνα
Και στο σημείο φυγής μια ελάχιστη πόρτα

Αρχίζει το όνειρο
Καταφύγιο το μόνο
Ένα ελάφι ακούγεται στην σιωπή
Των φυλλωμάτων
Κανένα αρχέτυπο ποτέ δεν ξεχνιέται

Για να χτίζεις
Με φύλλα σημύδας την ψευδάισθηση
Έλα
Φωτιά περπατάω μαζί σου
Και φλέγομαι
Συνεχίζει να στολίζει με άγρια τριαντάφυλλα
Την ασφάλεια
Φωτιά Περπατάω μαζί σου
Εκεί μεγαλώνουν τα άγρια τριανταφυλλα
Θα σε βρω
Εαυτέ αναποδογυρισμένε
Εκεί ομορφιά θα σε κάνω να γονατίσεις
Γυμνή στα γόνατα μου στο ύψος
Θα ραγίσουν οι μνήμες
Είσαι το μικρό κοριτσάκι
Στην κορυφή μιας τούφας μαλλιών
Ενός τέρατος που έχει δίδυμο κίνδυνο
Τον εαυτό του
Φωτιά περπάτάω μαζί σου
Όλες οι ιστορίες ενώνονται με μια
Κόκκινη κλωστή
Που στάζει αίμα
Κι εδώ ξεκινά η αφήγηση

Γεωργία Τρούλη

 

Sarah Kane: Λαχταρώ

 

τα βράδια
την αγάπη μου σου διηγούμαι
στραγγαλίζω ένα λουλούδι
η φωτιά αργοσβήνει
μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται
την ανάσα μου ανακατώνω
με του νυχτολούλουδου το αίμα
και μαζί η καρδιά μου
πιλαλάει κρεσέντο

Τζόυς Μάνσουρ

'Κραυγές' (επιλογή), στον τόμο : 'δεν άνθησαν ματαίως. Ανθολογία υπερρεαλισμού'
εκδόσεις Νεφέλη