Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Πώς σου φώναζα! Αυτές είναι οι βουβές κραυγές ,
που μέσα μου έγιναν γλύκα.
Τώρα εισχωρώ αργά εντός σου
και χαρωπό το σπέρμα μου ανέρχεται σαν παιδί
μικρό:
Εσύ αρχέγονη βουνοκορφή της ηδονής:
έξαφνα εκσφενδονίζεται ξέπνοο στις εσωτερικές σου τις πλαγιές.
Αχ, παραδώσου για να το νιώσεις τώρα που πλησιάζει!
Γιατί όταν σου γνέψει από ψηλά,θα γκρεμιστείς."
Ρ.Μ.Ρ.

 

Εκρηκτικό πόρισμα

Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.
Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο
κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος
μονάχα με τη δύση του
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη
εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τί φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ’ ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Κική Δημουλά

 

"καμιά φορά ο καλλιτέχνης
χρειάζεται ένα ψέμα
για να πει την αλήθεια
γιατί του το στερείς;
καμιά φορά θέλει το καμάρι
να ρέει άφθονο στα μάτια σου
μα εσύ ποτέ σου δεν δακρύζεις
καμιά φορά περιμένει να του ανοίξεις
την καρδιά, να την αρπάξεις
αν γίνεται να την ξηλώσεις
ακόμα και να τη βασανίσεις
δεν θυμώνει
καμιά φορά βλέπει τα χέρια σου
να πλησιάζουν και έξαλλος
παραφρονεί, σχεδόν
παραληρεί από ευτυχία
του κλείνεις το στόμα
γκρεμίζεται
και μαζί του τα ποιήματα
που τόσα χρόνια έχτιζε
για σένα
κοκαλάκι κοκαλάκι
καμιά φορά ο καλλιτέχνης χρειάζεται τον θάνατο
μα δεν υπολόγισε πως θα ’σουνα μπροστά
καμιά φορά άφηνέ τον να πεθαίνει μόνος
γίνεται παιδί, ματώνει καλύτερα"

Pelagia Fitopoulou

 

«Η Γάτα»
Μια γάτα έρχεται απ' την πόρτα της βεράντας και τρίβεται στα πόδια μου να την ταΐσω.
Αρπάζει το κρέας που της ρίχνω, μα όταν σκύψω για να τη χαϊδέψω, τραβιέται πίσω και μου βγάζει νύχια.
Παράξενο· τα πόδια μου τα εμπιστεύεται, μόνο τα χέρια μου φοβάται.
Μα ίσως να 'ναι σοφή: από τα πόδια, το πολύ να φάει κλοτσιά, ενώ τα χέρια μπορεί και να την πνίξουν.
Άγρια γάτα· τάχα δεν ξέρει από χάδια, ή μήπως ξέρει και γι' αυτό τραβιέται;
Κι εγώ λάτρεψα πόδια, κι εφαγα κλοτσιές· χάιδεψα χέρια, έφαγα ξύλο.
Μα τη σοφία της γάτας δε μπόρεσα ακόμα να την καταλάβω.

Ν. Χ.

 

 

[Όροι των βρόμων…]

Τι ισορροπεί εδώ μέσα…
Ήχοι… σκοτεινές δονήσεις… αυτό που έρπει μέσα στις σκιές
Αυτό που κρύβεται
Αυτό που αλλάζει πρόσωπα
Αυτό που καραδοκεί…
Τι ηχεί εδώ μέσα;
Ποια η ταραχή, ο πάταγος, η ιαχή;
Ποια ημέρα πέρασε σιωπηλή, αθέατη, μόνη;
Ποια ώρα πέρασε χωρίς να ληστέψει, να δηώσει, να σκοτώσει;

Ποιος ήσουν εσύ που αλυχτούσες κάτω απ’τα σκεπάσματα;
Ποιος σε άκουγε;
Ποιος σε θυμόταν;

Νομίζω χθες σήκωσα τον ουρανό απ’το κεφάλι μου
Νομίζω χθες έγδαρα τη νύχτα απ’τα μπράτσα μου
Και δεν απλώθηκε ούτε υποψία σκόνης στον μολυσμένο αέρα…

Τίποτε δεν βροντάει εδώ…
Οι αρτηρίες σιώπησαν
Τα χαλιά μαζεύουν υγρασία
Οι τοίχοι δεν είναι πια κάθετοι
Οι λεπτοδείχτες δεν γυρνάνε δεξιόστροφα
Το σώμα μου δεν υπακούει στη βαρύτητα…

Τίποτε δεν ανασαίνει πια εδώ μέσα…
Έχω ένα κερί που έλεγα ν’ανάψω
Να το φυτέψω στο χώμα
Να σβήσει απ’τον αγέρα του δειλινού
Ν’απομείνει μια υποψία φλογός…
Και δεν το έκανα ποτέ…

Έλεγα να μαζέψω τις κουβέρτες, τα βιβλία, τα σεντόνια
Να τα κάψω
Να πυρπολήσω όλο το σάπιο αόρατο που ενσαρκώνεται
Προτού ξημερώσει εκείνη η λιπαρή αυγή
Και με σταυρώσει ο λυγμός μου στο πάτωμα
Και τίποτε δεν έκανα…

Ποιος ήχος…
Ποιος τριγμός…
Ποιος βρόμος…


Ποιος τολμά να σηκώσει πια το ανάστημά του;D.P......

 

 

Το Άδειο

Θυμάμαι λοιπόν εκείνη τη μέρα
που έφυγες
δεν θα υποκύψω στον ελεεινό πειρασμό
να την αποκαλέσω αποφράδα
όπως βραβεύει κάποιος μεγαλαυχώντας
σαν επηρμένος αθλοθέτης
τον έσχατο με το αριστείο του πρώτου
το βήμα σου που άνοιξες
για να μπεις στο τελευταίο λεωφορείο
κάπως βιαστική
κι όχι ακριβώς
λυπημένη
περισσότερο αμήχανη
‘θα τα πούμε’
μα ποτέ δεν τα’παμε ξανά
το ξέραμε…
από τον ήχο των ανθρώπων
ολόγυρα
από το βάρος του ουρανού
πόσο παράξενο!
από την έλλειψη οξυγόνου…
το νιώθαμε
‘να τα λέμε’
και ποτέ δεν τα’παμε ξανά…D.P
βλέπεις η σιωπή
είχε ένα κύρος και μια ιερότητα
σαν στοργική τροφός
που τρυφερά το σκέπασε
αυτό το ιλιγγιώδες χάσμα που ανοιγόταν
και δεν τολμήσαμε ποτέ
να την ταράξουμε
‘τα λέμε λοιπόν’
και κρεμόταν απ’τα χείλη μας
το Άδειο…

 

Ο ακίνητος δρομέας

Υπάρχουνε στιγμές,
που, άνευ αποχρώντος λόγου,
νιώθει σα να ‘ναι το επίκεντρο του κόσμου.

Ευτυχώς, μόνο για λίγο,
γιατί, σύντομα, αντιλαμβάνεται ξανά
ότι δεν είναι καν το κέντρο του σπιτιού του,
ότι μπορεί να είναι το κέντρο ενός δωματίου*

εφόσον, βέβαια, στέκεται
στη μέση αυτού του δωματίου.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

 

-_Κάνε με να νιώσω ζωντανή απόψε.
Μη μ'αφήνεις στις σκιές.
Μείνε κοντά μου απόψε,
θύμισε μου πόσο όμορφο
είναι να αναπνεύεις.
Περιέγραψε μου το παρόν,
το διάφανο παρόν,το πάντα προκλητικό παρόν.
Πες μου πως είναι να το ζεις,
χωρίς να υπάρχει αύριο.
Ηλεκτρικές στιγμές...
Αμηχανία,σύγχυση,τρέμουλο,
απρόβλεπτοι ρυθμοί...
Στο σκοτάδι μου,δίνεις φως
και ξέρεις είναι εθιστικό το σκοτάδι,
μεθυστικό και απρόβλεπτο!_-

 

 


αόρατο σημάδι

νιώθαμε μόνοι
όλοι εμείς
στην οικογένεια των ανθρώπων

πέρασαν αιώνες
να μηρυκάζουμε
τις διδαχές των προγόνων
ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου
να πλένουμε τις ανάσες μας
με το θνητό νερό
του αθάνατου έρωτα
και να μαζεύουμε αγωνία
στα πνευμόνια μας

οι μέρες μεγάλες
οι νύχτες απέραντες

ώσπου εμφανίστηκε εκείνος
που είχε στα χέρια του ρόδα
και στο χαμόγελό του
αρμαθιές φωτός
στο στοχασμό του
αναπαύτηκε η απληστία μας
τα λόγια του
ξελόγιασαν τις προσευχές μας
στα κύτταρά του
είδαμε τα πρόσωπά μας

και διάλεξε εφτά όνειρα
κι εφτά εφιάλτες
τα πήρε μαζί του ένα πρωινό
που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι
και δεν έκαιγε
αλλά μας χάιδευε απαλά

κι είπε πως μ'αυτά
θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα
και όλα τα στερεώματα του απείρου

κι όταν γυρίσει
θα τον γνωρίσουμε
θα'χει μιλιά σαν τη δική μας
θα'ναι όμορφος σαν έφηβος
και γυμνός
σαν τις νύχτιες σκέψεις μας

κι εκείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος
στο δώμα του
θα γίνει ο επόμενος
κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο
και την οσμή του αίματος στη σάρκα
αυτός θα'ναι
που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες
για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς
με το λυγμό του ανθρώπου...D.P

 

Μετρώντας ανάποδα

Να σκοντάφτεις πάνω σε δυο-τρεις σελίδες συνοδευτικές
Να οπισθοχωρείς αβέβαια
Και τα αγκαθωτά φιλιά να ‘χουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου
Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεκτό να φτιάχνεις με άμμο
Και μ’ αυτήν να μετράς τον χρόνο κουκκίδα-κουκκίδα

Ασημαντότητας
Και μ’ αυτόν να ξεπλένεις τα δάχτυλα και πάλι να ξορκίζεις
Δύο βασισμένες στη ράχη σκέψεις
Και μ’ αυτές να κάνεις συναισθήματα που δεν έχουν λογική
Αλληλουχία-μόνο θύμο αδένα
Και από εκεί να εκκρίνεις το τελευταίο γλαφυρό ερωτηματικό
Όλο καμπύλη
Και μ΄αυτήν να βάζεις στρατσόχαρτο και σιγά-σιγά να προκαλείς
Οξύνσεις σφυριχτές
Και μ’ αυτές να φτιάχνεις γωνίες να τρυπώνεις τις φυγές
Και τις αυταπάτες

Και οι σελίδες οι συνοδευτικές
Που με όλα τα προηγούμενα έχουν τσαλακωθεί
Και αυτές να τις ξετυλίξεις σιγά-σιγά
Και με μουρμουριστό γυροφάνι ν΄αρχίζεις
Αμφιταλαντεύσεις στο νόημα
Και ο χρόνος να γυρνάει σαν ανάποδο μέτρημα
Από το εκατό και κάτω
Και με αυτόν να φτάνεις στην κουκκίδα
Και με αυτήν να σημαίνεις
Τέλος
Τέλος

Γεωργία Τρούλη
Από τη συλλογή «Ακρογωνιαία πορεία στο και»

 

"Ο λόγος που γράφω
είναι να κάνω κάτι
τόσο ωραίο όπως εσύ.

Όταν είμαι μαζί σου
θέλω να ʼμαι ήρωας τέτοιος
όπως πάσχιζα να γίνω
όταν ήμουνα εφτά χρονώ:
ένας τέλειος άνδρας
που σκοτώνει."

#ΛέοναρντΚοέν

 

 

..κι αν σπεύδουμε
από χαμόγελο σε χαμόγελο
μέχρι την τελευταία ελπίδα;

περιμένοντας το σκοτάδι

και λοιπόν;

τούτο το φαντασιακό υφάδι του σκοταδιού,
τούτη η μελωδία στα κόκκαλα,
τούτο το φύσημα από σιωπές ποικίλες,
αυτό το πήγαινε στον πάτο του αποκάτω,
αυτή η στοά σκοτεινή
σκοτεινή,
αυτό το βύθισμα

η τελευταία αθωότητα
ένα φως μαβί,
επικείμενο χωρίς αποδέκτη

Αλεχάντρα Πισαρνίκ