Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Βάλε με μέσα στα πιο κρυφά
στα πιο απαίσια όνειρά σου
Είμαι δικιά σου είμαι ολότελα δικιά σου

Κάνε με ότι θες
Σχίσε με, κάψε με, γάμα με
Γάμα με όσο θες, όπως θες
Κατέβασέ με στης ψυχής σου τον πάτο
Κι ακόμα πιο κάτω
Δε μιλάω, δε γελάω, δεν πονάω
Κατέβασέ με στης ψυχής σου τον πάτο
Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω, δεν υπάρχω

Άδειασε πάνω μου τη θλίψη σου τη σιχασιά σου
Είμαι δικιά σου είμαι' ολότελα δικιά σου

 

 

Ένα μικρό χαμόγελο
ψελλίζω
μου ήταν αρκετό
κι όμως δεν ήταν…
ποτέ δεν ήταν…
τριάντα χρόνια κρυβόμουν
στο μακελειό του αγώνα
συνωμοτούσα εναντίον σου
παρίστανα τον σύμμαχό σου…

όταν ακούω τον εαυτό μου
η φωνή βγαίνει απ’τα συρτάρια
κι απ’τους ξυσμένους τοίχους
κι απ’τα βρόμικα παράθυρα
κι απ’ τα ελεεινά παπούτσια
δεν βγαίνει από στόμα αυτή η φωνή

κι όταν με αντικρίζω
βλέπω το πρόσωπο ενός άλλου
ενός που ντύθηκε το χώμα
ενός που πλύθηκε το αγοραίο
ενός που αγόρασε ακριβά το χθες
για να το ξεπουλήσει στο αύριο

ενός που αρκείται στο ίδιο ψέμα
για να κουβαλάει την κάθε νύχτα
ως το επόμενο πρωινό

και να σηκώνει απ’το κρεβάτι
μαζί με το λερό του σώμα




και μια θηλιά από αγκάθια…D.P

 

Φυλακές

 



Αν είχες διώξει όλες τις φυλακές
κι όλα τα δεσμά είχες σπάσει
κι έμενες μονάχα με όσα ζεσταίνει ο ήλιος
στο βλέμμα σου
πάλι θ’αρνιόσουν αυτόν τον κόσμο
έτσι σ’ακούω να μου λες καμιά φορά
και δεν θυμάμαι τι σου είχα απαντήσει
Κι αν είχες απ’τον έναν άνθρωπο
αγαπήσει όλους τους ανθρώπους
πάλι φοβάμαι θα σπλαχνιζόσουν τη σκιά σου
και δεν θα περπατούσες πια
στην άνυδρη γη
Κι αν είχες λιποτακτήσει
από τον πόλεμο αυτό
που σκίζει το είναι σου στα δυο
πάλι θα ορκιζόσουν
πως ο εαυτός είναι το άθροισμα του ενός
με το μηδέν
και δεν θα έβρισκες ανάπαυση
ούτε στη νύχτα
ούτε στο φόβο…
έστω αν με ήσυχο το πνεύμα
σάρωνες τους ορίζοντες που απέμειναν
θα γλύκαινε η στιγμή και στο παρόν
θα’θελε να κουρνιάσει όλο το μέλλον
κι αύριο τίποτα…
ποιος δίνει περίσσεια σάρκας για ν’αγοράσει
έστω ένα γραμμάριο ψυχής;
…γιατί απ’τους κόλπους του Κόσμου
έρχεται η φωνή σου
και με ανταμώνει
πάνω στο σταυρό
και με δροσίζει…
νομίζω σου απάντησα
και την ερώτησή σου
δεν θυμάμαι πια …D.P

 

Νομίζεις πως με ακουμπάνε
τα ευτελή
τα μικρά
τα φτηνά.
Νομίζεις πως ξοδευομαι
σε μικρότητες
σε γινατια
και σε ασήμαντα
φτωχά τετριμμένα
για να ταισω εναν
θνητό εγωισμό,
το ματαιο γοητρο μου.
Νομίζεις.
Δεν φταις.
Που δεν ενιωσες την ιδιαίτερη
φύση μου
δεν φταις εσύ,
είναι που παντα καλπαζα εγώ
στα μεγαλα,
στα βαρια,
σαν θεματοφυλακας
της ύπαρξης, λες,
να μαντευω
και να ανακαλυπτω
και να μυουμαι στα μέγιστα,
σαν αυτά που φέρουν
επανω τους τη μελαγχολία
της υψιστης γνωσης
και τη μοναξιά.
Τα ζησα όλα.
Και λαιμαργα
και ζηλοφθονα
και απόλυτα κτητικα,
και θυμωσα
και ζηλεψα
και μικρές,
ανωδυνες εκδικησεις
μαστορεψα
και μαγείρεψα ψεμματακια
και φιλεψα ματαιοπονιες
και ενοχές
και τύψεις λαθραιες,
και να μαι τώρα
αναμεσα σε παύσεις να μειδιω,
ξέροντας πως δεν είχε νόημα
τίποτα απο τούτα τα ανουσια,
να μαι τώρα,
περιτριγυρισμένη απο τον κόλαφο
του νοήματος να μετρω
ποσες δρασκελιες σμιλεψα
για να φτάσω στην πήλινη
αλήθεια μου,
αυτή που την φιλοτεχνησα
με ξεμασκαρεματα εκούσια
και οδυνηρά ψαχουλεματα,
την ψυχή μου.
Δεν φταις.
Που δεν την ψυχανεμιστηκες,
όχι, δεν φταις εσύ,
ήμουνα στον αντίποδα χρόνια,
να τρεφομαι με αϋλη γαλήνη
και να πορευομαι με υπερανω
πληγές,
σαν αυτές που απαιτεί
μια νεράιδα στην λίμνη
εντος της,
οι άνθρωποι και τα πάθη τους
μου ήτανε γνωριμοι
μα πια δεν με αγγιζανε,
χαμογελουσα στη θεα
των ανταγωνισμών
των αλληλοκατηγοριών
και των αντιποίνων,
βαρυγκομουσα στη λοιδωρια,
αδιαφορουσα για τους
κακεντρεχεις ψιθύρους
που στερούσαν κάθε ικμάδα
απο το αίμα.
Γιατί ήξερα.
Πως καταποντιζεσαι
μονάχα στα ναυάγια
που συναινεις,
πως διαλυεσαι όταν
στεγνωνεις
κι εγώ ακόμα είχα χυμούς,
το ηξερα πια,
πως ακυρωνεσαι
μονάχα όταν δίνεις τα κομματια σου
κομματι κομματι βορά στα θερια
των σκοτεινών εαυτών,
πια δεν με αφορούσε τι έλεγαν
τι έπρατταν
τι πίστευαν οι αλλοι,
η ψυχή μου μου ανήκε,
τη φόρεσα κατασαρκα
και διαβαιναμε πια
σαν αερικα.
Εγώ κι η ψυχή μου
να μην ξεχαστουμε, ακούς,
να μην υποταχτουμε στο πληθος,
να μη σκορπιστουμε,
γιατί παντα παραμονευει
το " απολεσθέν ".


... Αγγελίνα Σποντη ...

 

 

εκείνη την ημέρα πονούσα πολύ
είπε χαμογελώντας πικρά, μορφάζοντας
στο δήμιό της
ας πούμε
ότι το σώμα πονούσε κάπως διαφορετικά απ’το μυαλό
ναι
και το μυαλό δεν επικοινωνούσε με κανέναν…
με κανέναν λεπτοφυέστερο φορέα
αν αυτό λέγεται ψυχή
ή νους
ή πνεύμα
ή ό,τι διάολο λέγεται…
ένα αυτιστικό μυαλό
είπε ξανά και ο σκοτεινός άνθρωπος δίπλα της
έμενε ανέκφραστος
δεν συγχωρεί τον πόνο κι έτσι…
το σώμα δεν μπορούσε να ηρεμήσει
το σώμα δεν μπορούσε να αδρανήσει

όχι, δεν μπορούσε…
δεν κατάλαβα πώς…
πώς κατέβασα το μαχαίρι στο σώμα
πώς κατηύθυνα το ακονισμένο λεπίδι
στο γυμνό, ανυποψίαστο δέρμα
πώς
πώς είδα την κίνηση αυτή
και δεν τρελάθηκα
είπε
κι αναλύθηκε σε λυγμούς
ο άνθρωπος δίπλα
σιωπηλός
της σκέπασε το κορμί με το σεντόνι
της έκλεισε τα μάτια
της σφάλισε το στόμα
τόσο
ώστε να μην σπαρταράει άλλο
η Νύχτα
στα όνειρά της… D.P

 

Το βλέμμα πηγαίνει από το άσπρο στο μωβ
Παλινδρομεί
Το μαύρο το πνίγει

Κι αλλάζουμε πάτημα
Πήδημα
Βάθος
Νερό
Η αναπνοή γίνεται μέχρι το εξήντα
Σιγή
Για ένα λεπτό

Μετά αρχίζουμε να κόβουμε ανάσα από
Το γέλιο
Το κλάμα
Την ομιλία
Την σιωπή
..


Δίνουμε σάρκα
Συλλέγουμε νου
Αραδιάζουμε λέξεις
Όλα αυτά συμβαίνουν τις
Πρώτες

Αυγερινές

Σαρκοφάγες

Λυκανθρώπινες
Ώρες

Γεωργία Τρούλη

 

..Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα
να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων. Ούτε ένα
δικό μας δευτερόλεπτο, μέσα σε τόσα μεγάλα καλοκαίρια, να δούμε
τον ίσκιο ενός πουλιού πάνω στα στάχυα — μια μικρή τριήρης
σε μια πάγχρυση θάλασσα· — μπορεί μ’ αυτήν ν’ αρμενίζαμε
για έπαθλα σιωπηλά, για κατακτήσεις πιο ένδοξες. Δεν αρμενίσαμε.

Ώρες ώρες, μου φαίνεται πως είμαι ένας ήσυχος νεκρός που κοιτάζει
εμένα τον ίδιο να υπάρχω· παρακολουθεί με τ’ άδεια του μάτια
την κίνησή μου, τις χειρονομίες μου· — όπως τότε, μια νύχτα του χειμώνα,
κει κάτω, έξω απ’ τα τείχη, μ’ ένα απερίγραπτο, ψυχρό φεγγαρόφωτο
κι έμοιαζαν όλα σα μαρμαρωμένα, καμωμένα από ασβέστη και φεγγάρι.

Γιάννης Ρίτσος, Τέταρτη Διάσταση
τόμος τέταρτος, Αγαμέμνων

 

 
Ανοίκειο

ήταν καιρός τώρα
που άκουγε τα χτυπήματα
συνεχόμενα
δυνατά
και σταθερά
στον ύπνο του
στον ξύπνιο του
χτυπήματα
χτυπήματα
λες κι ένα θεόρατο σφυρί
έχωνε καρφιά σε κάποιο πελώριο στέρνο

κάθε μέρα
ολοένα και πιο δυνατά
ολοένα και πιο επίμονα

κάποτε
ξύπνησε με αίματα
λίμνες με αίματα
γύρω απ’το κεφάλι του
το βλέμμα του δεν είχε τόπο
τα χέρια του δεν τολμούσαν να γραπώσουν
το σώμα του μια προέκταση του αίματος

κάποια μέρα
ξύπνησε
και οι παλάμες
είχαν καρφωθεί στα πλευρά του
τα σφυρά του
είχαν καρφωθεί στο κενό

κάποια μέρα ξύπνησε η ψυχή του
μές στο κρανίο του
είχε καρφωθεί στο έδαφος
σ’ένα έδαφος σκληρό
και μαύρο

όταν τον έπιασε εκείνο το γέλιο του τρελού
και η ανάσα του μπερδεύτηκε
με το ουρλιαχτό του πανικού
ήταν πολύ αργά

το τελευταίο καρφί
ορμούσε ολόισια στο μέτωπο
θα άκουγε πάλι το γνώριμο ήχο απ’το σφυρί
που θα έδινε το ύστατο χαίρε
στον ολοζώντανο
αφρώδη εφιάλτη του

μέσα στο μυαλό του
γεννιόταν ένας παιδικός ήλιος
που χαμογελούσε!
και μια παράξενα όμορφη θάλασσα που χόρευε
δρόσιζε τα χείλη του με όνειρο…

στο κάτω κάτω
δεν χρειαζόταν πια τα βήματά του
δεν χρειαζόταν το βλέμμα του
δεν χρειαζόταν τον έρωτα

εκείνο το χτύπημα καθυστερούσε…
και την πληρότητά του
είχε μοχθήσει τόσο
να την προσδοκά…
d.p

 

Σβήσε τα μάτια μου - μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισε τα,- να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησε μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.

Rainer M.Rilke -Σβήσε τα μάτια μου-,γεννήθηκε 4 Δεκεμβρίου 1875
Μεταφραση Κωστής Παλαμάς

 

Πτώσεις

Μ' αρέσουν οι πτώσεις.
Η ονομαστική που έχει δικαιοδοσία στην ουσία,
η δοτική που καταργήθηκε ίσως γιατί μου λείπει
μα περισσότερο η αιτιατική δίπλα στο θυμικό θέλω.
Η γενική είναι κτητική αλλά δεν έχω αντίρρηση,
ωραία και η κτήση, ωραίος και ο κτήτορας.
Καλότυχοι και οι δύο.
Κι όσο για τη γενική της αξίας;
Όπως λέμε, άνθρωπος της μεγάλης αναμονής,
αυτός που έμεινε δίχως κτήση
κι έπεσε στην κλητική.

Γιώργος Παναγιωτίδης, ''Υποθετικός λόγος κι άλλα ποιήματα''

 

 

λυγρόν ήμαρ
όλο το φως
και η έγνοια
φλεβικός ατμός
θα ξημερώσει
άλλος ενιαυτός
δόκιμος, σκληραγωγός
άνεμος που πνέει
μεσόψυχα
τυραννισμένος
μελλόνυμφος νεκρός
θα ξημερώσει
ένας άλλος εαυτός
έπαυσε ο Άρης
στάζει απ’τα όπλα του
ο Φόβος
σαρκώνεται απ’το βλέμμα του
ο Δείμος
λυγμός βροτός…
και η μέρα
πέφτει επάνω μου
γίνεται σάβανο
και μανδύας φαιός
γίνεται βράχος
γίνεται άχος
γίνεται αχός
και στη μισή καρδιά
που μού απόμεινε
έρκος βλασταίνει
και πυργώνεται ο νόμος
ζωντανός
αιώνιος
ανίκητος
δίκαιος



σιωπηλός…
d.p.