Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

χέρσα γη

Σε χέρσα γη καλλιεργήσαμε όνειρα

και φύτρωσαν

αυταπάτες μ’ αγκάθια.

δίχως λίπασμα

πού να βγάλεις σπόρους για νέα σπορά;


όνειρα που βιάστηκαν να ενηλικιωθούν

πριν ακόμα βρουν το δρόμο

για τα σύννεφα

και οργώσουν τη γης

με φωτιά κι ουτοπία
..

Δήμος Χλωπτσιούδης

 

 



με την περίσσεια της πρώτης νύχτας
στα φιλιά σου
και με το μαχαίρι που έκοβες τις μέρες
καρφωμένο στο στήθος σου
μου συστήθηκες

εμπρός λοιπόν
είπα
σηκώσου
και αν σε βαστάνε οι σιωπές σου
κοίταξέ την!

έτσι
να ξέρεις
δεν τόλμησε ο μαστρωπός
χρόνος
να σε χαρακώσει…D.P.

 

Ημέρα γενέθλια, σιωπηλή

μάρτυρας τεμαχισμών στο διηνεκές

μάρτυρας κράματος ονείρων

και όψεων ερέβους

μάρτυρας τάφρων πρωινών

και νύχτιων λάμψεων

οδύνης

μόνο

γεννιέμαι ξανά

όμως αλλιώς

κάτω από έναν αστέρα φίλιο

μελαγχολικό

σαν αίνιγμα

εκτός απ’το δρεπάνι που συλλογίζομαι

εσύ

εκτός από τον Αύγουστο που πάντα

σκοτεινός θα είναι

εκτός από το ωραίο σου βλέμμα

που γενναιόδωρα ζεσταίνει

ό,τι ο Νόμος αφαιρεί

ώρα την ώρα

ως τη Μεγάλη που έρχεται Σιγή…d.p.

 

..Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο'
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω'
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

..Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης, ''Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον''

 

 


Πλάνες

Η ματιά μου φτάνει
ως εκεί που πεθαίνει
το χειμέριο κύμα
κι αν εκθέσω ακόμα λίγο
το υποδόριο παρελθόν μου
στον ανεμογδάρτη φθόνο
εωθινός μύθος
και αφανίζεται
μεσημβρινή φιγούρα από ομίχλη
και διαλύεται
εσπερινός πουνέντης
μεταμορφώνει τα χαλάσματα
σε ποιητική εικόνα
νυχτερινός πυρετός
και ραγδαία εξαπλώνεται…
…μέσα από τις φλέβες
που μου χάρισες…
τι απέγιναν τα μάτια σου;
ρωγμές γέννησαν
και χάη ολόκληρα
απορρόφησες…
Τι απέγιναν τα μάτια σου;
Χυμένα σωθικά
στο εγωικό μωσαϊκό μου
οι πλάνες μου
και τούτες
έχουν μάτια πια
και ντρέπονται να με κοιτάζουν…d.p.

 

  Ο παλιάτσος μου…
Ο δικός μου παλιάτσος, λοιπόν, ήταν πάντα χαρούμενος,
χαμογελαστός κατόρθωνε κι έκρυβε με χρώματα τα δάκρυα του…
Κάτω από τις μπογιές, σκέπαζε περίτεχνα τον πόνο του
μ΄ ένα επιμελημένο μακιγιάζ εξαφάνιζε ως δια μαγείας τον καημό του…
Ανεξίτηλες στάμπες ανθρωπιάς, όπου ακουμπούσε, ήταν τα χάδια του
δροσοσταλιές αγάπης έσταζαν στα φλογισμένα χείλη τα φιλιά του…
-K-Κ- View attachment 241370

 

-_Ακόμα κι αν ικετεύω για γαλήνη,
μη μ'αφήσεις να επιπλέω σε ρηχά νερά.
Τράβα με στους ωκεανούς των ματιών σου,
βύθισέ με στα απόκοσμα σκοτάδια τους.

Ακόμα κι αν ικετεύω για γαλήνη,
μη μ'αφήσεις να ξεδιψάσω με γλυκό νερό.
Άσε με να γεύομαι την αρμύρα του κορμιού σου,
να θαλασσοδέρνομαι στις τρικυμίες του._-

-Γιάννης Κουμαριανός-

 

Έρημος θρόνος, απομεινάρι μίας άλλης εποχής...Μιας εποχής ευμάρειας, πλούτου και χλιδής.... Τώρα σιωπή, μόνο ο αέρας που δέρνει τις πεσμένες κολώνες και τα αγριόχορτα που έχουν φυτρώσει στα άχρωμα μάρμαρα μαρτυρούν ότι κάποτε υπήρξε το κέντρο μιας αυτοκρατορίας... Φάντασμα που κάθε νύχτα ζωντανεύει στο φώς της Σελήνης σας αερικό για να φωνάξει τις χαμένες πια δόξες...

 

..Κάποιες στιγμές
περνούν και φεύγουν χωρίς να χάνονται,
ακουμπώντας πάνω μας, περνούν μέσα μας.
Υπνωτίζουν τη μέρα.
Τη νύχτα κρύβονται στο κρεβάτι
λοιδορώντας τα όνειρα
ή πάλι σαρκάζουν εκείνο το άδειο τσουβάλι
που σκεπάζει ως κάτω τις παντόφλες,
όταν επιτέλους η πολυθρόνα σπλαχνίζεται
το κορμί στο άδειο δωμάτιο.

Κάποιες στιγμές
περνούν και φεύγουν χωρίς να χάνονται.
Ταχύνουν το βήμα, δυσκολεύοντας την ανάσα
κι όταν κλείνει πίσω μας η πόρτα
και μπροστά το παράθυρο,
καθώς τα χέρια κλείνουν τα μάτια,
αφήνοντας ανοιχτή την καρδιά,
αυτές αντηχούν βαριά μέσα μας
κι ας κυλάνε άδειες στη σιωπή.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

..Έλα σπίτι να γράψουμε ποιήματα
με χίλια βιολιά να παίζουν αληθινό ροκ,
η νύχτα διπλή, δίχως σταθμό,
μ’ όλα τα μίλια τής μηχανής και του χρόνου στο φουλ
έλα, με το τζιν να ποτίζει το μεδούλι τού νου,
έλα στο σπίτι να γράψουμε τρελά ποιήματα,

θυμάμαι που μου το ‘λεγες τόσες φορές
και σ’ άκουγα στο βάθος τής πολυκατοικίας
οδός Βασιλίσσης Όλγας 118,
με τα παντζούρια κλειστά, μέρα μεσημέρι,
για να μη μπαίνει το φως του καλοκαιριού

στο πικάπ ο Σαχτούρης να διαβάζει ποιήματα
κι εσύ να μεταφράζεις τους απόβλητους ποιητές σου,
μαγεμένος πίνοντας μαγεμένος ως το άλλο πρωί,
με τη ζέστη να ξεραίνει τις λέξεις μας,
με το μαγιό εσύ, με τους πόρους σου ανοικτούς,
για να μπαινοβγαίνει ελεύθερα το σκοτεινό αλκοόλ τής μοίρας

με το τηλέφωνο κατεβασμένο
σε πόναγε το κουδούνισμα απ’ το υπερπέραν,
στο μικρό χολ οι εφέστιοι θεοί σου μαχαιρωμένοι
με το στιλέτο που έκοβες τις σελίδες και τις φέτες τής ζωής σου,
τ’ άδεια μπουκάλια στο πάτωμα, σφυρίχτρες τού θανάτου,
μου τέλειωσαν τα τσιγάρα, μου τέλειωσαν οι στίχοι,
έλα να γράψουμε άλλα ποιήματα

..

Γιώργος Βέης

 

Καλά που κρύφτηκα πίσω απ' τον εαυτό μου
(εκείνο τ' όμορφο τεράστιο Εγώ μου)
και δεν πρόλαβες πριν φύγεις να με δεις
έτσι τρομακτική
αδίστακτα γοητευτική
κι ευάλωτη (σ' εσένα)
ετοιμοπόλεμη μα τέλεια οχυρωμένη
πίσω από τοίχους θεριούς κι ανύπαρκτους
περήφανους μα εύθραυστους
ζωγραφισμένους από πέτρα και ατσάλι
που μ' ένα σου άγγιγμα
μπροστά σου θα σωριάζονταν
μ' ένα σου άγγιγμα
που όμως ποτέ δε (μου) συνέβη
κι έτσι ετοιμοπόλεμη έμεινα
με σαϊτιές και βέλη
να στοχεύω το ανύπαρκτο σαν έρωτας
απελπισμένος απ' τον ίδιο τον εαυτό του
_____________________________
Έλλη Πράντζου, Το όμορφο τεράστιο εγώ μου