Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Dolmance, στις 9 Σεπτεμβρίου 2008.

  1. -_Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι
    απο μένα πολλά -
    τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα
    λέω
    κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω
    καλά:
    Σημασία έχει να παραμένεις
    Άνθρωπος._-

    -Κατερίνα Γώγου-
     
  2. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    Άστρα

    Καπνίζουν κι οι άγγελοι, είπε.
    Άμα σηκώσετε τη νύχτα
    το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
    τις καύτρες των τσιγάρων τους.

    Τι καφενείο τι ουρανός
    ντουμάνι και φτυσιές
    κι αέρας σάπιος

    (κι ο κάτω κόσμος
    στάχτες κι αποτσίγαρα).

    ( Χρήστος Μπράβος )
     
  3. -_Κι αν τα ζω όλα στην υπερβολή τους
    Κι είναι λάθος
    Δείξε μου πώς να μη νιώθω τόσα
    Δείξε μου πώς να μη σε σκέφτομαι συνέχεια
    Δείξε μου πώς να μη σε θέλω μόνο για μένα
    Δείξε μου σε παρακαλώ
    Μάθε με πώς να σε θέλω λιγότερο
    Και θα το κάνω
    Αλήθεια,αν μπορείς,δείξε μου..._-

    -Ρενέ-
     
  4. sigh

    sigh .

    Όρθιος

    σαν να μην ήταν το παιχνίδι
    απ’ την αρχή στημένο

    σαν να νικούσε κάποτε
    τον θάνατο η αγάπη

    όρθιος
    στο μονοπάτι προς μια κορυφή
    που δεν υπάρχει

    όρθιος
    περήφανο ένα τίποτα
    στην άβυσσο της λήθης

    Τόλης Νικηφόρου
     
  5. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     

    Ώστε λοιπόν όλα θα σιγήσουν


    μια μέρα…
    όλα όσα ψηλαφήσαμε
    κάτω απ΄το μεθυσμένο ήλιο της εφηβείας μας
    όλα όσα αρνηθήκαμε
    κάτω απ’το σπαραγμό
    της ασημένιας σελήνης
    στις ποιητικές μας περιπλανήσεις
    ενθουσιώδεις κι ερωτευμένοι
    μέσα στο γνόφο της γερασμένης πλήξης μας
    απόστατοι και κουρασμένοι

    έτσι ή αλλιώς

    δίκαια ή άδικα
    πιο πολύ άδικα
    θα χαθούν
    θ’ αφανιστούν

    μονάχα όμως
    απ’το δικό μας βλέμμα…

    κι ακόμη τότε
    θα υπάρχουν
    για κάποιους άλλους
    που θα πιστέψουν για μια στιγμή
    πως είναι αθάνατοι
    και πως μπορούν…
    αλίμονο, χειρότερα
    πως είναι βέβαιο
    θ’αλλάξουνε
    τον κόσμο!

    κι έτσι είναι

    γιατί γερνάς εκείνη την ημέρα ακριβώς
    που παύεις να πιστεύεις πως εσύ
    μπορείς ν’αλλάξεις τον κόσμο…

    γιατί πεθαίνεις για πρώτη σου φορά
    όταν αυτή η αλήθεια
    η πικρή ματαίωση
    σού πλημμυρίσει την καρδιά

    η φοβερή αλήθεια

    και μέσα σου η… στερεότητα
    η σταθερότητα
    και η… σοφία
    αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο…

    απολιθώματα…


    Ώστε λοιπόν
    μια μέρα
    όλα θα σιγήσουν…

    για σένα μόνο

    για το στερέωμα είναι πάντα
    εκκωφαντικός ο ήχος της δημιουργίας
    και οι φωνές των αδύναμων βροτών
    ούτε που φτάνουν ως τα μισά
    του ουράνιου ωκεανού

    σκέλεθρα
    σαπισμένοι σάκοι
    ρυπαροί
    λεροί
    άχυρα γεμάτοι

    σκιάχτρα
    φαντάσματα

    ζοφερές σκιές που αχνίζουν
    στους αιώνιους βράχους…

    απολιθώματα…d.p.
     
  6. sigh

    sigh .

    Αύριο

    Τι ωραία φράση
    “Αύριο που θα έχομε καιρό'
    Αύριο που θα έχομε καιρό,
    να τον ξοδέψομε σε έργα χαρμόσυνα
    Ελαφρά φρικίαση φέρνει
    ηδονικής προσδοκίας στο σώμα
    και πόσο πιο ωραία η φράση
    αν αναλογιστείς πόσο λίγο
    πόσο, γένει, φοβερά λίγο
    καιρό έχομε.

    Φαίδρος Μπαρλάς
     
  7. lizard_

    lizard_ his only purpose is A's pleasure

    ευτυχώς που με ξέρουν και δεν θα λένε οτι είμαι κι εγώ πολλαπλό προφίλ...
     
  8. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     

    Το σώμα δεν άντεξε
    μια πληγή όλα
    και όλα μια κουρασμένη δίνη

    το στερέωμα σχίζεται
    στα δυο
    όπως το παραπέτασμα εκείνου του Ναού
    και μολυσμένο αίμα
    αφιονίζει στους δρόμους

    και η στάχτη
    βάρυνε πολύ
    έκατσε στα ρουθούνια
    έκατσε στα πεζοδρόμια
    κάλυψε τα σωθικά των αγγέλων

    το σώμα δεν άντεξε
    το πνεύμα ριγούσε
    και φλεγόταν
    ιδρωμένος ρόγχος
    υδατώδες πυρ
    και πόνος

    ίμερος μόλυνε τα ύδατα με λήθη
    ο τρόμος σάστισε
    ως και ο χρόνος…

    που πρόκειται να πας;
    σε ρώτησα
    έχεις αφήσει πίσω σου φωτιά
    και λέξεις δίχως συλλαβές
    και καλοκαίρια
    που δεν γιορτάστηκαν ακόμα
    και τα γενέθλιά σου που έρχονται
    και λέμε να ουρλιάξουμε μαζί
    ανέκπληκτοι
    όπως πάντα
    για τη ριπαία τροπή
    του είναι


    που πρόκειται να πας;

    το σώμα δεν άντεξε
    ράγισε
    έσπασε σε αναρίθμητα κομμάτια

    κι όπου στρέφω το βλέμμα
    υπάρχει ένα μικρό σύμπαν
    ασχημάτιστο ακόμα
    έτοιμο ν’ανθίσει σαν λουλούδι
    με το άρωμά σου

    και το βλέμμα σου

    να κουρνιάζει σαν μικρό πουλί
    στη χούφτα του απείρου…d.p.
     
  9. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     

    Εμείς
    Οι εγκλωβισμένοι του Χθες
    Στο φρικαλέο τριγμό του Σήμερα
    Επικαλούμαστε ένα διωγμό
    Ένα ανάθεμα
    Ή μια ανάσα εφιάλτη
    Για να επιστρέψουμε εκεί
    Όπου βιώνουμε το Υπέροχο
    Το Απόλυτο
    Το Αληθινό
    Και κατοικία μας είναι
    Όχι ο χρόνος
    Ούτε ο πόνος
    Αλλά οι στίχοι απ’τα τραγούδια
    Των βάρδων…
    Περισσότερο από τους άλλους
    Απ’ οποιονδήποτε ‘άλλο’
    Εμείς ξέρουμε καλύτερα
    Τι σημαίνει ν’ανήκεις στο Χθες
    Και να προσδοκάς το Αύριο
    Να επιστρέφεις
    Για να ησυχάσεις
    Και να γαληνέψεις
    Κι όχι για να βιώσεις ξανά
    Ό,τι για πάντα χάθηκε…
    Περισσότερο απ’όλους
    Κι από καθέναν χωριστά
    Σ’εμάς ανήκει το Αύριο
    Γιατί θυσιάσαμε όλη μας την ακεραιότητα
    Κι όλη μας τη ρώμη
    Οραματιζόμενοι ευρύχωρους κόσμους
    Από ηδονές και αγιοσύνη
    Γιατί δεν ρίξαμε κάτω
    Τις ασπίδες στις ήττες
    Γιατί δεν τραγουδήσαμε ποτέ
    Όπως το αξίζαμε
    Στους λιγοστούς θριάμβους…
    Περισσότερο από τους άλλους
    Απ’όλους τους άλλους
    Εμείς
    Αγαπήσαμε τη ματαιότητα
    Λατρέψαμε το πρόσκαιρο
    Υμνήσαμε το φθαρτό
    Σμιλέψαμε το Απρόσιτο
    Και κατοικήσαμε μέσα του
    Και σήμερα μπορούμε
    Αν το θελήσουμε αληθινά
    Ν’αναστηθούμε από τη τέφρα μας
    Να σηκωθούμε αγέρωχοι
    Να ξεκινήσουμε ξανά
    Να στοχαστούμε απ’την αρχή
    Όχι σ’ένα τέλος που θα αρμόζει
    Στην αποκοτιά μας
    Να υπάρχουμε
    Μα σ’ένα πέρας μυητικό
    Ένα ολοκαύτωμα ανδρείο
    Ένα στροβίλισμα φωτός και χάους
    Πριν σφαίρες γίνουμε
    Από αστρόσκονη και Νύχτα


    Κι αναλωθούμε οριστικά
    Και υπέροχα…d.p.
     
  10. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     


    Απλοϊκά…

    Μου πήρε χρόνια
    Μου πήρε εαυτούς
    Ντροπές μου ζήτησε
    Και χαμαιλέοντες φόβους
    Μα προσαρμόστηκα...

    Να περπατάω στον εαυτό μου
    Και να μην με ανταμώνω
    Φωτιές να ορθώνω στο κορμί μου
    Και να τις βλέπω δροσερές πηγές
    Να με αγγίζω
    Και να’ναι η αίσθηση ενός άλλου…

    Δύσκολο ήταν
    Μονάχα στην αρχή
    Μα η θυσία έγινε
    Και η τελετή
    Δεν είχε μεγαλείο κανένα
    Το αίμα που έτρεχε
    Πρόσεχα μόνο
    Να μην ποτίζει τα όνειρά μου
    Αλλά να πλένει από τις ενοχές
    Όσες δεν καταδέχτηκαν
    να γίνουν λέξεις
    Το έμαθα λοιπόν
    Το χάραξα
    Στο μενταγιόν του πόνου
    Να τρέφομαι
    Μονάχα με τον ελάχιστο
    Από τον ήλιο που δικαιούμαι

    Να έχω δάνειες φωνές
    Και να τις λέω δικές μου

    Να με φονεύω ηρωικά
    Και να με αθωώνω…
    Δεν κάνω για ξένος εγώ
    Ούτε για οικείος
    Και πρόστυχα με βάφτισα ποιητή
    Για να ξορκίζω το βλέμμα του οίκτου
    Πάνω στην άθλια φορεσιά μου

    Το σκάλισα λοιπόν κι αυτό
    Στο εκκρεμές ομοίωμά μου
    Να έχω πυρετούς εγωισμού
    Και να τους λέω έρωτες!

    Στην απέναντι όχθη να με αντικρίζω
    Αλλά να μην μπορώ να φτάσω ως εκεί
    Και κάποτε πια
    Να μη με νοιάζει

    Δεν κάνω για ξένος εγώ
    Ούτε για οικείος
    Δεν κάνω για ποιητής εγώ
    άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου
    ίσως
    Έτσι, σκανδαλωδώς απλοϊκά


    Κι έχω οφειλές ακόμη…d.p.
     
  11. sigh

    sigh .

    ..Απουσία και νύχτα
    Προσωπείο χλωμό και κερί μες στη σκυμμένη αγάπη
    Προσωπείο κλεισμένο σε μελανές κάμαρες
    Ανάστημα από σιωπή
    Δάπεδο φυτεμένο την απομόνωση

    Έπειτα τόσες φορές πέρασε
    Εκείνος ο δυνατός άνεμος
    Ήρθε η μνήμη γυναίκα γυμνή
    Ξεσκεπάζοντας ένα χώρο από καθρέφτες
    Αρχίζοντας το παιχνίδι
    Που προσπαθούμε να συγκολλήσουμε
    Μικρά μικρά κομματάκια τις χαμένες μας μέρες
    Όλο σκόνη και στάχτη

    Παίζουμε πάντα το ίδιο παιχνίδι
    Χρώματα φωτεινά χρώματα θαμπωμένα
    Κερδίζοντας ακίνητοι ανέκφραστοι
    Το βαρύ νόημα να υπάρχουμε
    ..
    Μέρες ματωμένες από ράμφη πουλιών

    Αλέξης Τραϊανός
     
  12. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     



    Σάρκινος


    Δρόμε του Απείρου
    Γραμμή της Γης
    Φοβάμαι να σε περπατήσω
    Κι όμως πρέπει…
    Έχεις τόσα σπαρμένα αγκάθια
    Τόσες στιγμές ωκεάνιας μοναξιάς
    Τόσες ιλιγγιώδεις ματαιώσεις

    Δρόμε της ευθύνης αν μπορώ
    Θέλω να σε αποφύγω
    Κι ας με πεις δειλό…
    Έχεις τόση Ανάγκη, τόση Ομορφιά
    Που στο Απόλυτό τους τρέμω
    Σάρκινος είμαι, κατανόησέ με
    Από τη σκόνη των άστρων
    Μ’ επλασαν
    Από νερό και χώμα…
    Δρόμε της Ύπαρξης
    Αυλάκι του αιώνιου
    Το πρώτο βήμα έμεινε να κάνω
    Το πιο σπουδαίο
    Και στο ακροσύνορό σου
    Κείνος που στέκει
    Αναλογίζομαι
    Αν είμαι εγώ που περιμένει
    Να ξεκινήσει
    Έναν ακόμη δρόμο…D.P.