Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Μαθαίνω…

Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…

η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…

έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…D.P.

 

Στην άκρη του εντός …

Αναρωτιέμαι…

αν κάνω ένα βήμα ακόμη
εισέρχομαι στο άβατόν σου
κρημνίζομαι στο άπειρό σου
χάνομαι στο πέλαγός σου
απ’το απόλλυμαι
στο ακέραιο ίχνος
σέσωσμαι
και γκρεμισμένος
ανασαίνω τις καινούργιες
φτέρουγές μου…

αν κάνω πίσω
μένω στο άθλιο Γνωστό
στη ρυπαρή ασφάλεια της φυλακής μου
ελλιμενισμένος πνιγηρά
υγρά και ασθματικά
στο φροντισμένο
οκνηρό εαυτό μου

Ισορροπώ στο μεταίχμιο του Γνόφου
δολιχοδρομώντας ως τα σήμερα
συντροφιά με τις ριπαίες ενοχές μου
μετρώντας αμείλικτα
τα πιο χλιαρά βήματά μου
κέρδισα το προνόμιο να σε αντικρίσω
αλλά διστάζω
να εκταθώ
ως τον αφανισμό μου…

και … αναρωτιέμαι ενεός
αν πάλι έξω από το ιερό σου
φιλοτεχνώ ο δειλός
το πρόσωπό σου
εγκάθειρκτος
και μοναχός
εκτός…
ή αν
στο πρόναο της αγάπης σου
πυρετικά
και άρρητα
στο γνόφο του μυαλού μου
αναδιφώ στο Άγνωστο
εντός…D.P.

 

Ξεκινάει σαν χυμώδης καρπός,
που, αφού τον στραγγίξουν,
μετατρέπεται σε πέτρα
και με το πέρασμα του χρόνου,
σ’ εκατομμύρια θρύψαλα
και σε θλιβερό «Τίποτα».

Ως πότε θα χαϊδεύουμε την κόλαση;
Ως πότε θα κοιμόμαστε αγκαλιά,
με την απόγνωση.
Την δίψα, τον θυμό,
την λησμονιά, το κρύο.
Πότε ο έρωτας θα είναι έρωτας
και θα πάψει να γίνεται ποίημα.

Νίκος Παϊζάνης

 

 

Απρόσαπτη πόλη

Ωραία η πόλη
η απρόσαπτη πόλη
έχει βγάλει πλοκάμια
και πνίγει τους ανθρώπους
τους ζεσταίνει πρώτα
μέσα στο πύο της νύχτας
κι έπειτα
με άφατη στοργή
τους μαραζώνει
και τους πνίγει...

Χαμογελάει η ανείδεη πόλη
χωρίζει τους εκλεκτούς
απ'τους γονείς τους
θρέφει τις νεκροκόμες θυγατέρες
με όνειρα
κλείνει στο ρυπαρό της πέπλο
όσα δεν αρμόζουν στο λυγμό της

Αργοπεθαίνουν όλοι
ευτυχισμένοι

δηλητηριασμένοι
όχι από θάνατο
αλλά από ζωή

από την πρώτη ώρα
που το λαιμητόμο τραύμα
τους σημαδεύει στο υπογάστριο
από την πρώτη στιγμή
που το ακόντιο του Δολιοφθορέα
τους διαπερνά κατάστηθα

από την πρώτα ανάσα
στο τοξικό της αίμα

αργοπεθαίνουν

μολυσμένοι όχι από θάνατο

αλλά από ζωή...D.P.

 

 


Ψαθυρή βοή

Μου είπες κάποτε
οι φίλοι σου όλοι
είναι νεκροί
αρχαίοι ποιητές
και τροβαδούροι
πολεμιστές που έσβησαν
σε απελπισίας ιαχές
και οράματα θεών
που έχει λησμονήσει πια
ως και ο νύχτιος βρόμος
γύρνα σε μένα!
γύρνα στο τώρα!
κοίταξέ με
είμαι για σένα ζωντανή!

δεν σου είπα τίποτα
δεν σε ντρεπόμουν
όμως δεν είχα λέξεις
για να σε ξεδιψάσουν
αναπαυόμουν πάντοτε
από παιδί σχεδόν
στο σπαραγμό των αδελφών μου
στο λύγμιο πόνο τους
στον μεθυσμένο θάνατό τους
πώς να προδώσω σου έλεγα
το αρχαίο ρίγος;
αφού απ’αυτό αρύομαι φως
αφού απ’αυτό ανασαίνω
αφού αυτό ενδύομαι κατασάρκιο
τη γύμνια μου να υποφέρω…

κι έγινες μικρή σιωπή
και κρύφτηκες
σε κείνη των ανθρώπων
την ψαθυρή βοή
που ξημερώνει το μάταιο

κι έστρεψες μακριά μου
πρώτα το σώμα
κι έπειτα το βλέμμα…D.P.

 

Σαράντα ένα

Ο συνετός μαθητής ακούει για το ταό
και το τηρεί μ' επιμέλεια στην πράξη.
Ο μέσος μαθητής ακούει για το ταό
και το μελετά καμιά φορά.
Ο επιπόλαιος μαθητής ακούει για το ταό
και σκάει στα γέλια.
Αν δεν υπήρχε καγχασμός , το ταό δεν θα 'ταν ό,τι είναι.

Σαν συμπέρασμα:
O λαμπρός δρόμος μοιάζει θολός·
Η πρόοδος μοιάζει με υποχώρηση·
Ο εύκολος τρόπος μοιάζει δύσκολος·
Η ανώτατη αρετή μοιάζει άδεια·
Η μεγάλη αγνότητα μοιάζει λερωμένη·
Η πολλή αρετή μοιάζει να μην είναι αρκετή·
Η δύναμη της αρετής μοιάζει εύθραστη·
Η πραγματική αρετή μοιάζει ανεφάρμοστη·
Το τέλειο τετράγωνο δεν έχει γωνίες.
Τα μεγάλα ταλέντα ωριμάζουν αργά·
Οι ψηλότεροι τόνοι ακούγονται δύσκολα·
Το μέγιστο σχήμα δεν έχει μορφή.
Κρυμμένο μένει το ταό και όνομα δεν έχει.
Μόνο του τρέφει και ολοκληρώνει καθετί.

Λάο Τσε

 

Κύτταρα

Περπατούσα
στην ακρογιαλιά
με τα μελλοντόμορφα ρόδα
η θάλασσα πηχτή
παγωμένη
ακίνητη
αφιλόξενη σκέφτηκα…
κάτω απ’τα πέλματά μου
τα ίχνη όλων των ανθρώπων
πάνω μου
χιλιάδες ουρανοί
άλλοι νιογέννητοι
άλλοι έφηβοι και ζωηροί
να εκτείνονται με έπαρση
σε όλες τις διαστάσεις
κι άλλοι γέροντες πια
υπερήλικες
που ξεψυχούσαν εκπνέοντας
βροχές από αίμα και θειάφι…

άκουγα τους ήχους των ψυχών
μακριά
απόστατους
και τρομερούς
το Άπειρο είχε ορμήξει
και με κατανάλωνε

τα κύτταρά μου
ορφάνευαν
κι έδιωχναν από πάνω τους
περίσσεια αιωνιότητας
που έπεφτε
σα ρούχο άχρηστο
στ’αχνάρια των ανθρώπων

από τα βάθη του ορίζοντα
άκουγα ρόγχους
από θνήσκοντες θεούς
σα θύελλα ξεσπούσε στ’αυτιά μου
μια αλλόκοτη σκόνη από ηχομορφές
που έλιωνε στο σώμα μου
γινόταν σωματίδια χρόνου
κι έντυνε σεντόνι σάρκωσης
τα ίχνη των ανθρώπων…

που είσαι; είπα

κι είδα τα γράμματα
να σχηματίζονται για λίγο
στην επιφάνεια της θάλασσας
κι ύστερα ν’αφανίζονται

σφίχτηκε η καρδιά μου
πονούσα
το στερέωμα γεννιόταν και πέθαινε
κάθε στιγμή
το μόνο αμετάβλητο
το πρόσωπό μου
πεισματικά αρνιόταν
να εγκαταλείψει το ανάγλυφό του…

κι ύστερα είδα
σα νύχτιο σέλας
στους φρενιασμένους ουρανούς
εκείνο το χαμόγελο
που μου είχες δωρίσει
όταν πρωτανταμώσαμε

πέταξα στη θάλασσα
τους δυο μου πνεύμονες
και το βλέμμα της Γνώσης των Πραγμάτων
κι έκανα το επόμενό μου βήμα
στο Υπέροχό σου…d.p.

 

Δαφοινό

Εγώ
με τα χέρια μου
θα σκάψω το χώμα που πάτησες
βαθιά
ώσπου να βρω το αίμα μου
να το αντλήσω με τα δάχτυλά μου
να μεταγγίσω στο κορμί μου
το δαφοινό του πνεύμα
να αγριέψει ο μερωμένος του αφρός
ν’αρχίσει ν’ανασαίνει πάλι…

έπεσαν όλοι οι βράχοι
απ’τον ουρανό
η Γη ανάποδα γύρισε
κάτω απ’τα πόδια μου είναι τα σύννεφα
κάτω απ’το βλέμμα μου
είναι πια το άπειρο
κρατιέται ο αιώνας
από μια κλωστή
δεν έχει αρθρώσει ο Προφήτης
τη φοβερή απειλή
που θα μαυρίσει το στερέωμα
αιχμάλωτος σύρθηκε
ως τα έγκατα της συγνώμης
δεν ήξερε
δεν μέτρησε τις ιαχές
δεν συρρικνώθηκε σε μια πρανή κηλίδα
και ποιος θυμάται
όσους αμέλησαν το Απόλυτο;

Λοιπόν
εγώ
με τα χέρια μου
με όσα δάχτυλα μάτια
μου απέμειναν
με τις φλέβες σχισμένες
και το ιχώρ της Εκάτης
να ραντίζει το χώμα
εγώ θα σκάψω
όσο βαθιά μπορώ
όσο βαθιά τολμώ
θα σε ξεθάψω
απ΄το γεωργό σου μνήμα
στη βρυαρή σου νιότη
θα σ’αναστήσω
θα σου φυσήξω ζωή
στα πνευμόνια
και θα σε περιμένω
να ψελλίσεις
το ακατανόητο
για μια στιγμή
προτού χυθείς ξανά
στο αδαμικό σου στρώμα…

ένας Απόλλωνας μικρός
μια δέσμη άκτιστου πρωινού φωτός
το πρώτο μου ποίημα
τα παιδικά μου δάκρυα

ό,τι κι αν έχω
ό,τι απέμεινε

κείνο το άγγιγμα του πρώτου ήλιου
η δαμασκηνιά αυγή του φεγγαριού
οι αδέξιες ζωγραφιές μου
το μυστικό χάδι της μητέρας μου
και οι στερνές κουβέντες του πατέρα μου

εγώ
με τα ίδια μου τα χέρια
αλήθεια στο λέω

στα φέρνω εδώ
στο αρχαίο σου δώμα
τα καταθέτω
αν είναι κάτι να’χεις δίπλα σου
η πιο ακριβή μου αλήθεια να είναι

μαζί σου
στο αιώνιο που θάλλει
και δεν υπόσχεται τίποτε…D.P.

 

Τις ακροθαλασσιές τις θυμάμαι

γέρνανε από την μεριά στο πέλαο

και από την άλλη στον ουρανό

σαν ζευγαράκι άνεμος

που πεταρίζει αγγίζοντας τα φτερά του

αχτίδες και σπίθες στο γαλάζο.

Δεν φυσούσε άδεια βράχιά ούτε η αποφλυωμένη

κραυγή ενσάρκωνε την θλίψη

Σαν ήρθε ο σταματημός του Θεού

τότε έπαψε και το θυμίασμα

Τότε πάψανε και οι μοίρες να ψέλνουν γυμνές στα δέντρα.

Τούτη η γυαλάδα από σκαριμπές σκιές

φωτίζει τα κουρασμένα χνάρια πεταμένα στην αρμύρα και τις κακουχίες

Αν ακολουθήσεις τις κραυγές, υψωμένα χέρια που καρφώνουν σημαδούρες.

Από που έρχουνται τούτες οι πληγές.

Το γεφύρι γκρεμίστηκε από την ράχη , δεν παιρνούν πια από εκεί ο παππούς και η γιαγιά!

Άλλωστε πόσοι απέμειναν ζωγράφοι ποιητές και άνθρωποι;

Πόσοι απέμειναν για να ζευγαρώσουν το παλιό θεό και το καινούργιο άνθρωπο;

Κολυμπούσα μικρό παιδί περνώντας τις αρμαθιές

από τα κύματα, μετρώντας κάθε μπαλωματιά,

σκάζοντας τα βότσαλα κομμάτια από πετρώματα,

θρυμματίζοντας στην ψάμμο

την πλοκή ενός χάρτινου κάστρου.

Ήταν το δικό μας κάστρο.

Ο πατέρας μου το χαλούσε με το πόδι σαν από συνήθεια

να μην ήθελε να δεσμευτεί με χωμάτινα όνειρα.

Εκείνα τα όνειρα ήταν και δικά του.

Τα παιδιά της γειτονιάς τσαλάκωναν χαρτάκια μπλέκανε τα σχέδια

και τα σχήματα .

Όλοι τρυπώναμε σαν κρυφτό από τους μεγάλους σαν κηρυγμένοι αποστάτες ενός πανάρχαιου παιχνιδιού.

Για να τους δώσουμε ύστερα τα πιο ωραία ονόματα τα πιο παράξενα .

Το δικό μου καραβάκι άλλοτε βούλιαζε πρώτο,

άλλοτε έφερνε μαζί του λίγη τόσο δα θάλασσα.

Το χαμογελάκι μου λαχταρούσε την απεραντοσύνη της ελευθερίας μια λαχτάρα από τα σπάργανα του ήλιου σαν σημαία στα πανιά του ως την πλάνη της ελπίδας

καθώς βούλιαζε.

Κάθε δάκρυ και ένα νέο χαμογελάκι και ένα νέο ταξίδι.

Η ευχή μου να σαλπάρει μακρινά και αλλοτινά.

 

Ερωτικά Θραύσματα

Δεν είσαι παρά διάψευση•
μια δαγκωνιά στην πλάτη μου
και μία άφοβη παλάμη στο στέρνο•
στερνό μου τελείωμα..
Χάος μου κάποτε απόμακρο,
λαβυρινθώδες..

Δεν είσαι
παρά μια πανέμορφή μου συνθήκη,
μία σειρά διαταγές αμφίθυμες
με τα γράμματά σου,
ένα wish-list απόσταγμα βλεμμάτων

Σαν ξεβρασμένος ανυπόμονος
Σε προοικονομώ “χωρίς επιστροφή”..

Τώρα που φεύγεις έχω αγώνες..

Να φροντίσω να συντηρώ το σχήμα Σου:

Να βγάζω παράδοξα συμπεράσματα αστοχίας
για να μη Σε πολυσκέφτομαι

Να ξεκινήσω
να σταλάζω ερωτισμούς
κι απεγνωσμένες απροσδόκητες
διατάσεις•

Πάνος Χα!

 

 

Στα μυστικά σου δώματα
Στερεώθηκε ψηλά
o ήλιος που με αγάπησε
και μου επέτρεψε
για μια στιγμή μονάχα
να τον αψηφήσω
και μέσα από κείνον
να σ’εφελκύσω
Μέσα μου ακόμα ανήσυχη
η τελευταία σου συλλαβή
απ΄ την ανάσα του πυρός
απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας
δεν την αγγίζω
δεν την ενοχλώ
σαν άγριος αετός φοβάμαι
θα μου ξεφύγεις
γι’ άλλους ουρανούς
και θα ορφανέψω…
Σχίζει ανελέητες μαχαιριές
το σεντόνι του πόνου
το χαμόγελό σου
και αρπάζομαι
απ΄το γαλάζιο χάδι σου
και στο νησί σου
με αποθέτει
Αυτός που με σπλαχνίστηκε…
Κι εσένα τώρα
στην αμμουδιά του βλέμματός σου
περιμένω
νa με δεχθείς
στα μυστικά σου δώματα
να με φιλοξενήσεις…D.P.

 

 



κόκκινα πρωινά στον Άδη

φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια

και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές
χωρίς να καίγεται;

τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...

και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος ορέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;

βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη

έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων...D.P.