Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες να με δεις
υπήρξα αόρατος για σένα
μιλούσα όταν κρυβόσουν στη σιωπή
κι όταν γεννούσες το χτες
στο σήμερα ερχόμουν
έτσι κι αλλιώς δεν ζητούσες να με δεις
στους αποθέτες των ονείρων ανταμώθηκαν μονάχα
σαν δειλοί προδότες
οι ψυχές μας
σκιές αγγιγμάτων
αλκυονίδες νύχτες
μέλαινας ευχής
ικετήριες ματιές
το σκοτάδι
δεν πολεμιέται
από πέτρινα σώματα
και δεν λυγίζει το βδελυρό στερέωμα
μπροστά σε τρέσαντες οπλίτες
έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες τίποτε να δεις
άδακρυς μάχη
μα έτσι ή αλλιώς
το τίποτε μονάχα
ικανώθηκες να δεις…D.P.

 

 

Να φυλάς τα ιερά σου
Να φροντίζεις μέσα στην άγονη σκόνη
εσύ να μένεις καθαρός
Να επιμένεις
Οι μέρες που σου έλειψαν
να ξέρεις
έρχονται πάλι


Να παραφυλάς τις ασέληνες νύχτες

για τον εχθρό στο σκοτάδι
όμως όταν τελικά τον ανταμώσεις
δώστου το χώρο που ζητάει
δώστου αφηγήσεις
και ιλίγγους από ηρωικούς ανέμους
ως και την παρηγοριά της λήθης
αν το μπορείς


Όμως

μακριά απ'τα ιερά σου
τα κρύφια δώματα
τις αίθουσες με τα ακριβά σου


Κι όταν θα φεύγει

Πρόσεξε!
μην τον κοιτάξεις
το χέρι μην του δώσεις
Μην ξεχαστείς!
Το βλέμμα του
με κάθε κόστος ν'αποφύγεις


Όχι γιατι το Άγνωστο θα σε σαρώσει

Μα εκείνο που θ'αντικρίσεις
με τη γλυκύτητα του οικείου
θα σου ζεστάνει την καρδιά τόσο πολύ
που την αποστολή σου αρνείσαι
και αφήνεσαι νωχελικά
να ευεργετηθείς
με το μαυλιστικό ταξίδι στο Αχανές


Και μουδιασμένος

ως τα έγκατα
απ'τη θέρμη της καρδιάς σου
αναχωρείς
και αφύλαχτα μένουν τα ιερά σου
Κι εσυ απ'το ταξίδι αυτό
απρόσωπος θα επιστρέψεις...D.P.

 

 




Το σώμα
ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη
του Ενός
ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο
στο χώμα
κι εκεί
στερημένος από τον αγαπημένο μου
μέλανα ήλιο
σε σχημάτισα
σε υλοποίησα
σε λάτρεψα
ως την πιο απόμακρη ώρα
που στις ιαχές του ονείρου
μοιάζει άυλη
αλλά δεν είναι
ως την ιαχή
μέσα απ’την ειρκτή μου
που φιλοξενεί εμάς
κι έναν ακόμα
που σταγόνα σταγόνα
μας αφομοιώνει

εκείνος
αυξάνει
εμείς

ηδονικά
τε-λειώνουμε…D.P.

 

Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες*
Μαρία Πολυδούρη

Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ' ἀγάπησες
στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καί σέ βροχή, σέ χιόνια,
δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ' ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι' αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.
Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν
μέ τήν ψυχή στό βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα
γι' αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη
στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες
ἔζησα, νά πληθαίνω
τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες
κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες.

 

Η Σύνθλιψη Των Σταγόνων

Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.
Βρέχει όλη την ώρα,
έξω πυκνά και γκρίζα,
εδώ κόντρα στο μπαλκόνι
με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές,
που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται
σαν γροθιές μιά μετά την άλλη,
τί αηδία.
Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα
στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου,
μένει τρεμάμενη απέναντι
στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις,
μεγαλώνει
και ταλαντεύεται,
τώρα θα πέσει και δεν πέφτει,
ακόμα δεν πέφτει.

Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια,
δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως
γατζώνεται με τα δόντια,
ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά,
πια είναι μια
σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής,
και ξαφνικά,
ωπ,
να την,
πλαφ,
διαλύεται,
τίποτα,
ένας λεκές στο μάρμαρο.

Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν
που παραδίνονται αμέσως,
εμφανίζονται στο περβάζι
και την ίδια στιγμή πέφτουν,
μου φαίνεται
ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος,
τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται
και την κραυγή που τις μεθάει
σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης
και της εξαφάνισης.

Θλιβερές σταγόνες,
στρογγυλές αθώες σταγόνες.

Αντίο σταγόνες. Αντίο.

Χούλιο Κορτάσαρ


 

 

 




Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…

όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε

φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…

όλα που συνάντησε
και τράβηξε μαζί του

ένιωσα το βλέμμα σου
πύρινο υετό
ανάσα δράκου
ηφαιστείου βρυχηθμό

σου είπα
μην με λυπηθείς!

στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
σε περιμένω!
φτάσε!
να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…

ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…D.P.

 

 

Κι έτσι
να ξέρεις
χάνονται οι άνθρωποι μάτια μου
όχι στο χρόνο
αλλά στη θλίψη…
κι όταν μετά
από αιωνιότητες πόνου
ανταμώσουν πάλι
δεν έχουν λόγια να πουν
μα κι αν τα πουν
είναι ακατανόητες λέξεις
σε μια άγνωστη
παράξενη γλώσσα…
κάτι στο βλέμμα
ή στο χαμόγελο
έστω στων φρυδιών το σμίξιμο
ίσως προδώσει την ταυτότητά τους
όμως
τι σημασία έχει
πόσες χιλιάδες νύχτες μεσολάβησαν
για να φορέσεις ένα πρωινό βροχής
το ένδυμα του Απρόσωπου;D.P.

 

 


στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη
τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος
θρασύς
και σου γελάει κατάμουτρα
τίποτα δεν μπορούσε
να σε κρύψει
από τίποτα
όπου κι αν γυρνούσα
ανάμεσα στους περαστικούς
πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα
σε απόμερες γωνιές της πόλης
στις καφετέριες
εκεί που οι άνθρωποι
κάθονται σε συντροφιές
και αρνούνται
έστω για λίγο
και χλευάζουν
το αμετάκλητο του τέλους...
όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα
στα χαμόγελα των φοιτητών
που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο
στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες
και είχαν δροσιά
και είχαν ζωή και ομορφιά
ανυπόφορη...
όπου κι αν πήγαινα
όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ
μου μιλούσες
μου γελούσες
τις χειμωνιάτικες ημέρες
ήταν πιο εύκολο
μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια
ολότελα κρυμμένη
στα καλοκαίρια
κι ευχόμουν ξέρεις
να μην έρθουν πάλι
όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες
μα οι φωτεινές εκείνες μέρες
που είναι σαν αγκαλιές
με τους λαμπρούς ορίζοντες
με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες
και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια
να προστατεύουν
όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...
D.P.

 

 


στις γιορτές ήταν πιο δύσκολο

και στις λιακάδες του Γενάρη
τις μέρες που ο ήλιος είναι έφηβος
θρασύς
και σου γελάει κατάμουτρα
τίποτα δεν μπορούσε
να σε κρύψει
από τίποτα
όπου κι αν γυρνούσα
ανάμεσα στους περαστικούς
πίσω απ'τα βιαστικά αυτοκίνητα
σε απόμερες γωνιές της πόλης
στις καφετέριες
εκεί που οι άνθρωποι
κάθονται σε συντροφιές
και αρνούνται
έστω για λίγο
και χλευάζουν
το αμετάκλητο του τέλους...
όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα
στα χαμόγελα των φοιτητών
που θορυβούσαν κατεβαίνοντας το δρόμο
στα δέντρα που είχαν σκιές μεγάλες
και είχαν δροσιά
και είχαν ζωή και ομορφιά
ανυπόφορη...
όπου κι αν πήγαινα
όπου κι αν καθόμουν να ξεκουραστώ
μου μιλούσες
μου γελούσες
τις χειμωνιάτικες ημέρες
ήταν πιο εύκολο
μπορούσα να προσποιηθώ πως έχεις μείνει πια
ολότελα κρυμμένη
στα καλοκαίρια
κι ευχόμουν ξέρεις
να μην έρθουν πάλι
όχι οι μεγάλες και ανελέητες νύχτες
μα οι φωτεινές εκείνες μέρες
που είναι σαν αγκαλιές
με τους λαμπρούς ορίζοντες
με τις ραντισμένες όλο ελπίδα καλημέρες
και τους έρωτες σαν δρόσινα στεφάνια
να προστατεύουν
όλες τις ευλογημένες ψευδαισθήσεις...
D.P.

 

 



Όταν είσαι παρών, αυτό δεν έχει χώρο για να υπάρξει.
Και καθώς τού είναι αφόρητη η συγκατοίκηση με τον εαυτό, απομακρύνεται.
Όμως, δεν χάνεται.
Δεν αποδομείται, δεν αφανίζεται, δεν πεθαίνει.
Όσο εσύ τού το επιτρέπεις, επιστρέφει και διεκδικεί το χώρο του.
Όταν παύεις να είσαι παρών, εκείνο επιστρέφει.
Όταν αρνείσαι να δεις, βλέπει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να αγγίξεις, αγγίζει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να κλάψεις, θρηνεί εκείνο.
Όταν αρνείσαι να ζήσεις, εκείνο θριαμβεύει.
Όταν εσύ χάνεσαι, αυτό βρίσκεται.
Όταν εσύ συρρικνώνεσαι, αυτό απλώνεται.
Όταν εσύ χαμογελάς, αυτό θυμώνει.
Όταν εσύ πεθαίνεις, αυτό ανασταίνεται...
όταν εσύ πέφτεις, αυτό σηκώνεται...
όταν όμως εσύ είσαι παρών, τότε αυτό αιφνιδιάζεται
γιατί όλες του οι νίκες ακυρώνονται
όλοι του οι θρίαμβοι γελοιοποιούνται
όταν εσύ απλωθείς σε ολόκληρο το στερέωμα του είναι σου
δεν θα υπάρχει πια χώρος γι αυτό
και δεν θα δύσει ποτέ ξανά σ'αυτό τον ουρανό...D.P.

 

 



Σε εποχές ήσυχες
εσύ ανήσυχος

ραντισμένος από έναν αλήτη ήλιο
αυγουστιάτικο
να υποδέχεσαι τις ώρες
με τη μεγαλοπρέπεια του θανάτου
και τις στιγμές
με την αγιοσύνη της ζωής
σε εποχές ύποπτες
εσύ ανύποπτος
φυλακισμένος στο σώμα
ονειρεύεσαι
τη χώρα εκείνη της άχρονης σιωπής
τη μέρα εκείνη της ραστώνης
στον καθημέριο Αρμαγεδδώνα

το πρώτο βλέμμα
το ύστατο χαμόγελο
σε εποχές φλύαρες
εσύ σιγηλός
φέρνεις στα χέρια φρούτα
και καλοκαίρια στα χείλη
και έχεις αθανατίσει τον αέρα που αναπνέεις
και δεν λυγίζεις
στη σκέψη της αιφνίδιας αρπαγής…
σε εποχές φόβου

άφοβος εσύ… D.P.

 

Το μενταγιόν

Το σπίτι σου παραμονεύω
Παντού σκοτάδι
Εσύ θα λείπεις
Ξεκλειδώνω για να μυρίσω λίγο από σένα
Μα το σπίτι άδειο
Ούτε έπιπλα
Ούτε κουρτίνες
Ούτε μυρωδιά
Έφυγαν όλα, κι έφυγες μαζί τους
Και τώρα τι θα το κάνω το κλειδί
Να το φυλάξω στο πορτοφόλι μου
Σα νόμισμα παλιό που από τόσων
Ανθρώπων χέρια πέρασε
Ή να του περάσω καδένα
Να το φοράω στο λαιμό
Να ξέρω γιατί πνίγομαι
Όταν με πιάνει η λύπη

Λεωνίδας Κακάρογλου