Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Εργαστήρι
Άρχισες δουλειά με το είναι σου
μικρός ακόμα
απαίδευτος
κι έπιασες να εργάζεσαι
πάνω στη πέτρα της ύπαρξης
με βλέμμα άδολο
με πνεύμα αμόλυντο
κι είχες για πρότυπό σου
μια αξόδευτη ψυχή
πώς να την προτυπώσεις
πώς να την αποδώσεις
ανάγλυφη
στερεωμένη
εύμορφη
απρόσμικτη
τις λέξεις έψαχνες
τα εργαλεία
διάβασες
μελέτησες
μόχθησες
ξενύχτησες πάνω
από ηρώων φωτιές
και ποιητών κραυγές
νύμφες χόρευαν
στο αρχαίο σου δάσος
και στάλαζαν οι ουρανοί
του κόσμου σου
οιμωγές Τιτάνων
και του Προμηθέα
το κοχλασμένο αίμα
απρόσιτος
θα πει κανείς
έγγλυφος
στο δώμα του εαυτού σου
όνειρος θεός
και δαιμόνων βλέμμα
αρπάχτηκες στου Χρόνου τις πόρπες
και αμάθητος που ήσουν
γκρεμίστηκες στα Τάρταρα
της ξιπασιάς σου
αλλά δεν έσβησες εκεί
ανάμεσα στις Άρπυιες
και στις Γραίες του Άδη
είχες στο νου σου
έν’άγαλμα
να φτιάξεις
με τα ίδια σου τα χέρια
ικέτεψες το Διόνυσο
κρασί ν’αρμέξει απ’τον παγκόσμιο πόνο
είχες μαζί σου την Εκάτη
κι αγνώριστος κυκλοφορούσες
νύχτες
στις ερημιές του νου…
σηκώθηκες
οι φλεγμονές σου
έχυναν πύο
τα μάτια σου
δάκρυζαν αίμα
κι όμως
σηκώθηκες
είχες ψυχή
ούρλιαζες
είχες μνήμη
και θυμήθηκες
είχες περπατησιά
και βάδισες
τη σκοτεινή ατραπό σου…
ορθώθηκες
έπιασες πάλι τη δουλειά
στο εργαστήρι του Ανθρώπου
ξανάρθες
αυτό το πρόπλασμα
σε περίμενε
ατελείωτο
λειψό
δεν είχες θάρρητα
να το κοιτάζεις
δεν είχες τόση ανάσα
για να το ζεστάνεις
κι όμως
σιγά σιγά
οι συλλαβές γυρίζαν
οι φθόγγοι
οι λέξεις
σχηματίζονταν ξανά
ερχόσουν πάλι
επέστρεφες
το φως που αρνήθηκες
εδώ είναι πάντα
δώσε στον κάθε χτύπο
του σφυριού
το χτύπο της καρδιάς σου
με το Αιώνιο συντονίσου
άλλο απ’αυτό δεν έχεις
αγάπησέ το!
Και το άγαλμα του είναι σου
ως το τέλος
Λάξευσέ το................D.P.

 

Οἱ ἀπέραντες ἐκτάσεις μετρημένες
μ' ἒτη φωτός δέν μοῦ λένε τίποτα.
Ἐσύ ἢσουνα λίγα μέτρα μακριά
καί δέν μποροῦσα νά σ' ἀγγίξω
σάν ἀπλησίαστο ἀπλανή ἀστέρα.

Τίτος Πατρίκιος

 

  Σκύβει η νύκτα να γευτεί..στο φιλί σου θάνατο κι οδύνη..
Δαίμονας σε υπηρετεί..κι άγγελου μορφή στη γη σου δίνει..
Πες μου είναι διαστροφή..που αγαπώ τη σκοτεινή πλευρά σου ;
Που δε νιώθω αποστροφή..για τ' απόκοσμο το άγγιγμά σου ;
Πουθενά να μη το πεις..πως αναβιώνω μνήμες..
Πως αφήνω ν' ασελγείς..στη ψυχή μου τόσους μήνες..
Κράτησε το μυστικό..πως με πνίγεις στο βυθό σου..
Πως διψάω να γευτώ..στο φιλί τον σαδισμό σου..
Δείξε μου τους γκρεμούς..που 'χει η μαύρη σελήνη..
Πιο σκληρούς εθισμούς..κι από την ηρωίνη..
Δείξε μου άστρα νεκρά..σε μακάβρια κάδρα..
Γονατίζω μπροστά..στη δική σου την αύρα..
Δείξε μου τους γκρεμούς..που 'χει η μαύρη σελήνη..
Πως κοιμάται η φωτιά..κάτω απ' τη Σαντορίνη..
Δείξε μου το φιλί..που ξυπνά την Αστάρτη..
Που θα βρω το κλειδί..που κρατά η Εκάτη..
Δείξε μου τους γκρεμούς..που 'χει η μαύρη σελήνη..
Πιο σκληρούς εθισμούς..κι από την ηρωίνη..
Δείξε μου άστρα νεκρά..σε μακάβρια κάδρα..
γονατίζω μπροστά..στη δική σου την αύρα..
~ Θ.Τσιομάκος~ View attachment 247700

 

Ι.

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά
αντικρίζεις
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν
κατάλληλη τιμή
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ ' την αρχή και δεν το έβλεπες
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα
για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες
ν´αναλάβεις
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν
γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες
και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙ.

Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις
πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
σε τι έφταιξες σ´εκείνους που σ´απέρριψαν
για πόσο καιρό τ´ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν
αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε
δυναστεύουν
πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ανατραπούν
ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες
πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη
απόφαση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙΙ.

Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο
μπορεί ν´ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο
ν´απλώσουν τα όρια για συναρπαστικές διασταυρώσεις
ή τουλάχιστον να γίνει πιο ανθρώπινη η μοναξιά
αν φτάνει που έμαθες πολλά που πριν δεν τα λογάριαζες
ώστε να φύγει η δυσπιστία για όποιον δεν σου μοιάζει
να σταματήσει ο χλευασμός για εκείνον που θέλει
να σου μοιάσει
να σβήσει ο φθόνος γι´αυτόν που σε ξεπερνάει
να χαθεί η περιφρόνηση για εκείνον που έμεινε πιο πίσω
να νικηθεί ο φόβος μπροστά σ´αυτόν που τιμωρεί
να καταργηθεί το δέος γι´εκείνον που εξουσιάζει
να διαλυθεί η μέθη από την εξουσία που για λίγο
απέκτησες
εκεί που παλεύεις ν´αποτινάξεις τα νέα δεσμά
που ήρθαν μετά το ξέσπασμα της ανταρσίας σου
που αγωνίζεσαι για την ελευθερία κι έπειτα βλέπεις
πως η αμοίραστη ελευθερία για κάποιους γίνεται σκλαβιά
εκεί που προσπαθείς να περιστείλεις την ανασφάλειά σου
να μην παραδοθείς στην επιθυμία γι´ αναγνώριση
να συμμαζέψεις κάπως και την κρυφή σου έπαρση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙV.

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες
όσο σ´αγαπήσαν
πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς
πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι
αργότερα
πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά
αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του
πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες
αντιδρομές
που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του
εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο
ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις
που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε
και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος
που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι
ν´εξαγοραστείς
που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις
που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια
που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή
εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες
μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν
κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη
ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως
αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

VIII.

Eκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο, επιστρέφοντας
στο σπίτι
που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά
που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος
που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους
που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα
που θά᾽ θελες ν᾽ ακούσεις κι άλλα κι ας μην τ᾽ομολογείς
εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούριο σου
αυτοκίνητο
που δεν τσιγκουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις
που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις
τη φιγούρα σου
που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιαν
έκλαμψη ευφυίας
εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς
που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας
που νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ενώ είσαι
χαμένος από χέρι
που βγαίνεις με σημάδια απ᾽τους λαβυρίνθους
της πολιτικής
εκεί που αγωνιάς για τ᾽αποτελέσματα μιας αξονικής
που στενοχωριέσαι για τις αρρώστιες των μακρινών σου
ανθρώπων
που ελπίζεις πως όλοι θα βγουν γεροί απ᾽το νοσοκομείο
εκεί που σταματάς τα πάντα ενώ τρέχουνε οι προθεσμίες
που περνάς βδομάδες ψάχνοντας τη λέξη που ακριβώς
χρειάζεται
ώσπου ένας άλλος μέσα σου σε απαλλάσσει, αναλαμβάνει
να το κάνει
εκεί που λες όλα αυτά είναι αστεία μπρος στο κυνήγι
του ψωμιού
κι έπειτα βλέπεις ότι χωρίς τις λέξεις τίποτα δεν αποκτά
υπόσταση...

Εκεί πάνω σε βρίσκει ποίηση.

IΧ.

Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο, με μηχανάκι,
με αυτοκίνητο
άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο
άλλοτε σε ακολουθεί από το σουπερμάρκετ σαν
κουρελού ζητιάνα
σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους
σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου
σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη
παρθένα
σ' εξαπατά στέλνοντας στη θέση της μια θεραπαινίδα της
κι εσύ νομίζεις πως την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου
σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά
συνθήματα
σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου
ασχολίες
σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών
σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας
σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο
σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους
αρχηγούς
σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι
σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει
την ομίχλη
σου ζητάει βοήθεια άμα την κυνηγούν οι εξουσίες
που αψήφησε
σου λέει πώς κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε
σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει
τ' αυτονόητα
σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις
σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε
ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσίωση σου
σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως
ανήκει σε όλους.

Εκεί πάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.

Τίτος Πατρίκιος

 

 

Το Άλλο Εκείνο

Αν τα γυμνά ανθρώπινα κορμιά
υψώθηκαν και κρέμονται
στο σκοτεινό όργιο του σύμπαντος
κι αν φλέγονται
και ψύχονται μαζί

απ'το "ενεργεία" στο "δυνάμει"

κάτω απ'τα βλέμματα ανήλικων θεών
είναι που ακόμη ο αιώνιος οδοιπόρος
πραγματώνει αέναα
την Οδύσσειά του
και απ'την αγκαλιά της Κίρκης
κι απ'τους μηρούς της Καλυψούς
ορμάει στο φως
του έσχατου θανάτου
κι απλώνει στην επιστροφή
που τόσο πόθησε
μια επίκληση
στο μαύρο δίχτυ της Ανάγκης
για ν'αφανιστεί
όχι ως βασιλιάς
αλλά ως ζητιάνος

Κι η επίκλησή του
θα έχει λέξεις από αίμα
σύμφωνα από πέτρα
φωνήεντα από φως
και στο ουράνιο βλέμμα του
το Άλλο Εκείνο
που τον στερέωσε στο Είναι...

Και με ορθάνοιχτα τα μάτια
δικαιούσαι να ονειρεύεσαι

Και με κλεισμένους πνεύμονες
δικαιούσαι ν'ανασαίνεις

Ένα χωρίς Αυτό

χωρίς το Κάτοπτρο
χωρίς το Χάσμα




Εν εσαεί...D.P.

 

γαρμπίλι

 



Με πυρετούς
τανάλιες κόκκινες
που έσφιγγαν λαιμούς
ιδρώτες
λευκό γαρμπίλι
στο μέτωπο
υποδεχόταν ο λεπρός την αγιοσύνη
της κάθε μέρας
και ο έγκλειστος σακάτης
πόρνος
την κουρασμένη βλασφημία
της κάθε νύχτας

μετά το Ένα
μετά το φως
μετά το άοδμο
αίμα
ο άνθρωπος χλομός
ο άνθρωπος όρθιος
ο άνθρωπος
υβός

ανασαίνοντας το χτες
εισπνέοντας θάνατο
μνήμες
καταβροχθίζοντας

με θόρυβο
με θόρυβο
με θόρυβο

σαρκώνεται
θνητός κι όμως
τον αθάνατο καμώνεται

θάνατο εισπνέοντας



ζωή εκ-πνέει..............D.P.

 

 


Σκληρές
πώς έγιναν οι φλέβες
σχοινιά
τεντώνονται κάτω απ’το σώμα
μου μιλούν
όμως δεν τις καταλαβαίνω
μαντεμένιο αίμα…

μεγάλες
πώς έγιναν οι μέρες
χωράφια χέρσα
που κάποιος τα εγκατέλειψε
κι αυτά θρηνούν
στενάζουν
όλα είναι ψέμα…

θανατοφόρος
χρόνος
ύπνος φονικός
σαν λαιμοδέτης
σφίγγει το δέρμα
ώσπου ν’ αγγίξει
τον τσιμεντένιο ουρανό
ο λυγμός
τα χείλη να μαυρίσουν
κέρινο βλέμμα

δικαιοσύνη λες
ψιθυριστά
σήκωσε στον ήλιο η νύχτα
επανάσταση

κι εγώ
σκυμμένος πάνω απ’το χώμα
σου απαντώ

αποκατάσταση…D.P.

 

 


Αμυχή…

Σε μια αμυχή του ήλιου
Μικρή
τόση δα
κι αθέατη σχεδόν
στο τελευταίο του
πύρινο δάκρυ
στο γέρμα της ζωής μου
εμφανίστηκες
με άγγιξες ιέρειά μου
με τα δάχτυλα της
πρωταυγής
με της θάλασσας τα στήθια
και απλώθηκε
εκτατικά και υπέροχα
και γόνιμα και δυνατά
κι ερωτικά και βίαια
λυτρωτικά!
εκατομμυρίων άστρων
το γενέθλιο φως
κι έκαψε σκληρές ανάσες
από τόσες αιωνιότητες αβύσσων
από τόσες αναρίθμητες βουβές ιαχές
πυρπόλησε κελιά μοναχικά
στο άπειρο φυλάκισε
ματιές κλεμμένες
και οιμωγές θανάτου…

Στο άπειρο αγάπη μου…

Δεν κρατούσες παρά μονάχα
Μια χούφτα χαμόγελα
Και ένα υγρό φιλί


Και αθανάτισες το κάθε τι!D.P.

 

 



Γράμματα



Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P

 

 

Πρώτη ως Εβδόμη
Πρώτη θα καταναλίσκεται
η Δύναμη
γεννημένη από αιώνων στοχασμούς
και δακρυσμένη
βουβά θα περιμένει
το Απροσδόκητο
κάπως σαν το τελευταίο σου φιλί
κείνο το βράδυ που μου είπες
"να προσέχεις"
κι ύστερα χωρίσαμε...
Δεύτερη θα εκπυρώνεται
η Αμετροέπεια
όχι πως ποτέ στάθηκε μάνα άστοργη
όλων εκείνων των πόθων που χρεώθηκε
μα από παιδί κλονίζομαι σαν έρχομαι
του χρόνου ερωμένος κι όχι εραστής
και αδικαίωτος αρνούμαι να σε εγκαταλείψω
σε μια λήθη
που θα είναι μεγαλύτερη από σένα...
Τρίτη θα αποδομείται
η Ισορροπία
και θα βουλιάζει σε μια σήψη
σχεδόν ονειρική
αφού σε μια λίμνη ασέβειας
μέσα μου απλώθηκε
τώρα με ορθώνει ανδρείο
και νεκρό συνάμα
σε βαρβάρων ιαχές...
Τέταρτη θα συντρίβεται
η Νύχτα
και όχι αδικαιολόγητα
τα αρχαία της γράμματα θα ξεθωριάζουν
εμπρός σε μια νέα Νύχτα
που θα την σκεπάσει
με λογισμούς βαλπούργειους και βάσανους
το εφιαλτικό της είδωλο
σε κάποιο Αύριο που άργησε τόσο να'ρθει...
Πέμπτος θα κομματιάζεται
ο Χρόνος
και συ μαζί του πρώτη του σύμμαχος
και στο κρεβάτι του αγοραία Αφροδίτη
μυστικά
θα εκπορνεύεις όλες σου τις υποσχέσεις
κι όλα σου τα "σ'αγαπώ"
θα επινοείς απ'την αρχή για κάποιον άλλο...
Έκτη θα διακορεύεται
ξανά και ξανά
η Μοναξιά
που ακούραστα με συντροφεύει
αιώνες τώρα...
Έβδομη θα ξοδεύεται
η Ποίηση
και θα χρειάζεται εικόνες
και λέξεις
και ανάσες φλογισμένες
και ιερά κειμήλια
ψέματα και αλήθειες
και "πάντοτε" και "τώρα"
και ήλιους ματωμένους
κι έρωτες και οσμές και δάκρυα
και το άπειρο στα υγρά σου μάτια
κείνο το βράδυ
καθώς τρεμόπαιζαν οι συλλαβές
"να προσέχεις"

κι ύστερα χωρίσαμε...D.P

 

«Η ανάκριση του καλού»

Κάνε ένα βήμα μπροστά: μαθαίνουμε

Ότι είσαι καλός άνθρωπος.

Δεν εξαγοράζεσαι, αλλά και το αστροπελέκι

Που χτυπάει το σπίτι

Δεν εξαγοράζεται.

Τηρείς όσα λες.

Αλλά τι είπες;

Είσαι ειλικρινής, λες τη γνώμη σου.

Ποια γνώμη;

Είσαι γενναίος.

Απέναντι σε ποιον;

Είσαι σοφός.

Για όφελος ποιου;

Δεν σκέφτεσαι το προσωπικό σου συμφέρον.

Τίνος το συμφέρον σκέφτεσαι τότε;

Είσαι καλός φίλος.

Είσαι επίσης καλός φίλος των καλών ανθρώπων;

Άκουσε μας λοιπόν: ξέρουμε

Ότι είσαι ο εχθρός μας.

Γι’ αυτό τώρα θα σε στήσουμε σ’ έναν τοίχο.

Αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τις αρετές σου και τις καλές σου ιδιότητες θα σε στήσουμε σ’ έναν καλό τοίχο και θα σε πυροβολήσουμε.

Με μια καλή σφαίρα από ένα καλό όπλο και θα σε θάψουμε

Μ’ ένα καλό φτυάρι στην καλή γη.

Μπρέχτ

 

Απροσδοκίες

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομα τους semprevives
semprevives –Αιώνιες, Αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

....
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

Όπως σκιά μού επιστρέφει σώμα.
Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα
εκεί πάνω.

Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη
με σκιερές απροσδοκίες
και αειθαλείς περιστροφές.
Τον διερμηνέα της σφοδρής
σιωπής που θα αισθανθούμε–μορφή εξελιγμένη της σφοδρής
μέθης που προκαλεί μια συνάντηση
εδώ κάτω– θα 'ρθει να κάνει ένα κενό.
Και θα μας συνεπάρει τότε
μια αγνωρισιά παράφορη–μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος
που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω.
Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά
από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή
ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν
ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ' άπειρον∙
στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό,
για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙
καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού,
σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους
σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών
πρώην μεγάλες σημασίες.
Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων
θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη
κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία.
Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας.
Η σάρκα.
Φωνάζω τη στάχτη
να με ξαρματώσει.
Καλώ τη στάχτη
με το συνθηματικό της όνομα: Όλα.

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά
εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου.
Το στερνοπαίδι όνειρο.

Απ' όσα είχα το πιο φρόνιμο.
Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό.
Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο
αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο,
όχι σουδάριο κάθε γης.
Πολύ οικονόμο όνειρο,
σε ένταση και λάθη.
...

Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά
εσύ κι ο θάνατός του.
Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να 'ρθει
κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε
εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών.

Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς.
Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.
Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό.
Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς.
Διότι νέα σου δεν έχω.
Κι αλίμονο αν δε δώσει
σημεία ζωής το παράλογο.

από τη συλλογή Χαίρε ποτέ
Κική Δημουλά