Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..Τώρα επιστρέφω στο δικό σου σώμα
στην αίσθηση μιας ξαφνικής καλοκαιριάς
που καθυστέρησε ραγίζοντας το τζάμι

Τώρα επιστρέφω στην ανάγκη να μιλήσουμε
όσο ποτέ, μακραίνοντας την τρυφερή αναμονή
διακριτικά καθώς εκείνοι που μας έλειψαν
ή γίναν διάφανοι απ’ την πολλή τη χρήση

Και επιστρέφω διακλαδίζοντας το αίμα μου
σε μια ακατάσχετη ροή στο ίδιο τέλμα

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

 

You and I my love
You and i
With our backs to each other
Chewing on shadows
Dissecting the lights
that their brightness might be classified
and then emasculated
and finally killed.
current93

 

 

"Όταν ήμουν παιδί
ήθελα να γίνω
ζωγράφος
μα κάποιος έκλεψε
το χρώμα
απ’ το κορμί μου

σήμερα είμαι
μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
κρεμασμένη στον τοίχο
της δυτικής όρασης
μια “Noir καλλονή”

όσοι στριμώχτηκαν
στα σκέλια της
τη λένε
και πόρνη της σιωπής

της αρέσει να
την παίρνουν από πίσω
για να μη με βλέπει

δε μιλά
μονάχα μουγκανίζει
πιστή στο καθεστώς της ράτσας της
αρκεί να μη με βλέπει

ποδοπάτησαν τη σάρκα της
δε μίλησε
σπάραξαν τη μήτρα της
δε μίλησε
ρήμαξαν την καρδιά της
δε μίλησε

αλλά όταν έσκισαν
τη φωτογραφία της μάνας της
μίλησε
και μου είπε

“φεύγα, πιτσιρίκο
φεύγα, μ’ ακούς;
να γίνεις ζωγράφος πιτσιρίκο
μ’ ακούς;”

την άκουσα
κατέβηκα στο λιμάνι
αγόρασα χρώμα
έγινα ζωγράφος

κι αλήθεια
αυτό να φοβάστε
το χρώμα
το χρώμα μου
το αγοραίο

και τα μάτια της πόρνης
της παιδικής μου ηλικίας"

Pelagia Fitopoulou


 

 

«Βρήκα στα μάτια μου βαθύ σκοτάδι, κακό σημάδι
και φοβήθηκα πως δεν θα τη βγάλω κι άλλο βράδυ.
Ίσως τα λόγια που δεν είπα με στοιχειώσανε ξανά
κι αυτά που το μυαλό γεννά θα προτιμούσα να ξεχνά

Μα απ' το σκοτάδι βρήκα φως κι ο πιο κρυμμένος μου βυθός
πίνει τις λύπες μου σαν φως όμως δεν είναι αρκετός να με χωρέσει.
Ξέρω καλά τη μοναξιά και ίσως αυτό είναι τελικά που μου αρέσει.
Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδι κι όχι λέξεις, που πάει να πει δεν έχω χώρο για όνειρα και σκέψεις.
Όμως στέκομαι στα πόδια μου κι έχω λυσσάξει.
Τώρα ποιος θάνατος στ' αλήθεια μπορεί να με τρομάξει;

 

Να 'ρθεις απόψε να με βρεις γιατί βαρέθηκα να μεταφράζω τις σιωπές κι αλυσοδέθηκα.
Παραπονέθηκα ενώ ξέρω πως οι τύψεις μου δεν λιγοστεύουν με τραγούδια για τη θλίψη μου.
Βρήκα στα μάτια σου σκοτάδι και κατάλαβα πως δεν πάει να πει ότι εγώ βλέπω αφού δεν είμαι τυφλός
πως οι σκιές δεν θέλουν φως γιατί ξυπνούν τη μνήμη και κάνουνε το "σήμερα" συντρίμμι.

 

 


sensorium dei
ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο
σε μια παραλία με μαύρη άμμο
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα
στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου
αναπνέει
ολόγυρά του
ίχνη από πέλματα
κανείς δεν ξέρει τα δικά του
κανείς δεν έχει βλέμμα
ολόγυρά του
παρουσία ζωής
και απουσία ζωντανών
ολόγυρά του
ούτε ένα χέρι συμπόνιας
ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης
ούτε μια ρυτίδα χρόνου
ολόγυρά του
ούτε μια σκέψη
θετική ή αρνητική
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί
στο μαύρο πρόσωπο του απείρου
έχει την αγωνία της ύπαρξής του
αν έχει μοναξιά η φυλακή του
κι αν ήθελε
κι εμείς να ξέρουμε
πως ανασαίνει…D.P.

 

 


Υπήρχε κάτι πένθιμο
σε τούτη τη σιωπή
σαν το χαρταετό
που κόβεται απότομα το νήμα του
αυτό που τον συνδέει με τον άνθρωπο
αυτό που τον συνδέει με το χαμόγελο
και ταξιδεύει για λίγο
όσο να ψελλίσεις ένα
‘μα, πως… πως γίναμε τόσο σιωπηλοί;’
κι ύστερα…
γκρεμίζεται στη γη

Ναι
υπήρχε κάτι πένθιμο
στο τρόπο που έλεγες ‘καλημέρα’
στο τρόπο που έστρωνες το τραπεζομάντηλο
στο τρόπο που ξάπλωνες στο κρεβάτι
για να με υποδεχθείς ερωτικά

Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης

Εσύ να δώσεις στο γκρι
μια απόχρωση γαλάζιου
να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως…

Κι όταν δεν θα’χω;
αναρωτιόμουν
όταν δεν θα’χω πια;
εσύ μου απαντούσες με κείνο το δειλό
σα ρωγμή στον κατάλευκο τοίχο
πένθιμο χαμόγελό σου
D.P.

 

 

Αθέατος

Λέω καμιά φορά
τι καλύτερα που θα ήταν
να μην με αγγίζουν
των φώτων οι ανταύγειες
και κρυμμένος να είμαι
σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά
πόσο καλύτερα θα ήταν
αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι
πόση θλίψη περιέχει
και ο πιο στενός δρόμος
το πιο μικρό σπίτι
η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά
πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα
αν ήσυχος κοιμόμουν
που η μέρα πέρασε
χωρίς να τραυματίσει εμένα
χωρίς εμένα να σκοτώσει
κι αύριο αν είμαι τυχερός
θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι
πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα
πονάει κι εμένα
κάθε τι που εσένα ματώνει
ανοίγει μια πληγή και σε μένα
κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη
ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο
και μαζί του κι εμένα
και πετάω το σεντόνι από πάνω μου
και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού
και λέω
ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα
ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου
κι ευτυχία είναι να ξέρω
πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα…
D.P.

 

όνειρα σε συνέχειες

Σε κάθε αγώνα προγραμματισμένου αφανισμού

Οι συνεχείς ανατροπές πυροδοτούν το ενδιαφέρον

Σε μάχες όμως άνισες αξίζουν μόνον οι απόπειρες


Μια πύρινη απαιτώντας αγκαλιά ή ίσως μία τυχαία συνάντηση

Την πραγματικότητα κυνηγώντας ή –έστω– ένα τρύπιο κοχύλι

Που από μέσα του περνώντας η θάλασσα άλλαζε ήλιους και χρώματα

Αιωρούμενοι στης αγάπης την κινούμενη άμμο

Στα τοξωτά γεφύρια και τους αμμόλοφους

Τις τελευταίες ακούγαμε εμμονές των δέντρων

Ο ουρανός πουκάμισο ανοιχτό μόνος κι αυτός χαμογελούσε

Με εμπνευσμένη βλέποντας ματιά

Την αληθινή πλευρά των πραγμάτων


Μονόλογος πικρός το χόρδισμα του έρωτα–

Μεταξένια φτερά και όνειρα σε συνέχειες.

Νίκος Μυλόπουλος

 

Πραγματικά εμπνευσμένο!!!!

 

Ας μετρηθούμε...

- Charles Bukowski-

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..
Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

 

Σοῦ εἶπα:
– Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
– Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Κική Δημουλά