Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Τώρα που δεν μπορούμε
να βρεθούμε πια
Για έναν ακόμα λόγο
πέρα απ' τους προηγούμενους
Τώρα που πέρα
από το συναίσθημά μας
αποστειρώνεται
και η ζωή μας
Αν θες μπορείς να μου στέλνεις
τραγούδια και ποίηση, τα προτιμώ
Βαρέθηκα τα γέλια
που κρατάνε δευτερόλεπτα
Αν θέλεις μπορείς να μου φέρνεις
ουρανό ή κομμάτια νύχτας
Να κάνω πως
σε μαθαίνω καλύτερα
έστω κι από απόσταση
Να ψάχνω γι αστέρια
και σκοτεινούς παραδείσους -

Αν θέλεις μπορείς
να έρχεσαι ολόκληρος
με τις πληγές σου μισομπαλωμένες
να φτιάχνουμε όνειρα ρετρό
Να μη με νοιάζει
που είμαι αφηρημένη όταν λείπεις
και που όταν έρχομαι δίπλα σου
σταματάει η γη,
ο χρόνος της
και όλα τα ανθρώπινα
Να μη με νοιάζει
και που το χαμόγελο μου
είναι πάντα έτοιμο
να σκιστεί όταν σε βλέπω
Να μου λες για όσα θα ήμασταν
αν δεν ήμασταν αυτοί
που είμαστε σήμερα
Και να μου πέταγες
τις δυσκολίες μες τη μέση
Τα "αν" και τα "ίσως" σου
Τα βράδια που σε περίμενα
Να σου ζητούσα
το θαύμα και τον έρωτα
κι εκεί που οι άλλοι συμβιβάστηκαν
να σου έφτιαχνα
καινούργιες για σένα
Ολοκαίνουργιες στ' ορκίζομαι,
συνθήκες ζαχαρένιες... -

Να έβρισκες σε εμένα
αυτά που φοβήθηκες μην έρθουν
και σε βρουν συναισθηματικά νεκρό
και εγκεφαλικά διαθέσιμο"
_________
#ρενέ

 

 

Ήθελα πάντα μια νύχτα να μοιραστώ όσα δεν είπα
Να κοιταχτουμε μέσα στα μάτια να μην μας χωρεσουνε 10 δωμάτια
Να μην την πέσουμε πριν το ξημέρωμα, να σε μυρίζω για το ημερωμα
Να μου γελάς και να ξέρω πως, θα σαι μαζί μου ως το λευτερωμα
Να περπατήσουμε πάνω σ' εκείνα που λέγανε όλοι πως δεν θα αντέξουμε
Να γίνουμε ένα για μια φορά, να γίνουμε ένα χωρίς να προσέξουμε
Να φυλακισουμε τ' αύριο μήπως και δούμε επιτέλους το σήμερα
Να σταματήσουμε πια να εκσπερματωνουμε μίζερα
Ήθελα πάντα μια νύχτα, να γίνω σκνιπα, όσα ακούσεις να λέω να εννοώ
και να είναι αυτά που θα ξέρω γιατί στα είπα Να ψιθυριζω στιχάκια, χωρίς ιδιαίτερο νοημα
Να σε κοιτάω σαν την πρώτη φορά, και να τρώω το ίδιο κόλλημα Να χάνονται οι σκέψεις στο μάτι μου, να κρύβεις το κάθε μου ελάττωμα
Να βρίσκω αφορμές, να κλέβω στιγμές, μπουκάλια να αφήνω στο πάτωμα
Ήθελα πάντα μια νύχτα, να μείνει κάτι, να γίνει κάτι Να μην μπορούν να μας πουν οι σιωπες,
πως δεν ματωσαμε για αγάπη...

 

Χωρίς να σε βλέπω


Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ’θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος

 

 

Πιθανώς να ξεγελάστηκα
δεν το αποκλείω

όσο εγώ ειρωνευόμουν τους εμπειριστές
για τη λαγνεία της αφής
κάποιος δραπέτης μυστικός
βυσσοδομούσε εναντίον μου
ετοίμαζε μεθοδικά
επαφές στεγνότητας
πέμπτου τύπου!

Και να σκεφτεί κανείς
πως διαθέτω τις κατάλληλες άμυνες
απέναντι στον βιασμό του ε ί ν α ι μου
από τους λακέδες Ιουστίνους της γενιάς μου!

ανώφελος αποδείχθηκε
κάθε πραγματιστής λογισμός μου
είχε την ρυπαρή συνάφεια με το Γνωστό
που κάνει τον στοχασμό τον ίδιο
να μοιάζει με μακρόχρονη έρευνα πηγής φωτός
σε καλοκαιρινό δωμάτιο…

απροσκύνητος αν μένεις
είπα
σε κάποια διάνοια
σε κάποια Αυθεντία
σε κάποια Αρχή
έχεις παρόλα αυτά απλήρωτο ακόμη
το χρέος των ολολυγμών της ήττας
και το βλέμμα θολό
απ'το απρόσμενο θαύμα…

έχεις τα δυο σου χέρια
ξεκίνησε από κει
έχεις το όνειρο ακόμη
κάποιος φωνάζει μέσα σου
αγνόησέ τον!

Το όνειρο γεννιέται στη σιωπή

Κι εσύ φλυαρείς ακόμη!!
D.P.

 

 




Σμιλευτής προσωπείων…

Πάμε, μου είπες.
Που;
Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…
Προσωπείο;
Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…
Μα...
Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...
Δεν έχω πια το βήμα
Θα το βρεις
Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα
Θα την ξαναβρείς
Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;
Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…D.P.

 

 


Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…
Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…
Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…
Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι
Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…
Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός
Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…
Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…
Κι έτσι φαντάσου…
D.P.

 

Στίχοι:

Μουσική:

1. Βέβηλος  

[Τελικά, δεν έμεινε νύχτα που να μη γράψω πάνω στο χνωτισμένο τζάμι, δυο λόγια και για μας. Τα γράμματα σβήνουν γρήγορα, ποιος μας θυμάται, ποιος μας θυμάται.....]

Βρήκα στα μάτια μου βαθύ σκοτάδι, κακό σημάδι,
και φοβήθηκα πως δε θα τη βγάλω κι άλλο βράδυ

Ίσως τα λόγια που δεν είπα με στοιχειώσανε ξανά
κι αυτά που το μυαλό γεννά θα προτιμούσα να ξεχνά

Μα, απ’ το σκοτάδι βρήκα φως κι ο πιο κρυμμένος μου βυθός
πίνει τις λύπες μου σαν φως, όμως δεν είναι αρκετός να με χωρέσει

Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά που μου αρέσει

Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδι κι όχι λέξεις,
που πάει να πει δεν έχω χώρο για όνειρα και σκέψεις

Όμως στέκομαι στα πόδια μου κι έχω λυσσάξει,
τώρα ποιος θάνατος στ’ αλήθεια, μπορεί να με τρομάξει;

Βλέπεις, δε μ’ ένοιαξε ποτέ που πάω, ποιον αγαπάω,
δε χάθηκα ποτέ μου κι ας παραπατάω

Δε μ’ ένοιαξε ποτέ τι κάνω, γιατί το κάνω,
για μένα, απ’ όλους κι όλα παραπάνω

Να `ρθεις απόψε να με βρεις δε θα ντραπώ,
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω

Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί ξοδεύτηκα,
γιατί γουστάρω, τ’ άλλα ούτε που τα σκέφτηκα

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
όλα τ’ άλλα είναι απλά σιωπή

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί αρχίζω και σκορπώ,
τώρα που οι λέξεις παλεύουν να με βλάψουν

Να `ρθεις απόψε να με βρεις μήπως προλάβω να σου πω
όσα δεν μπόρεσαν τα χέρια μου να γράψουν

Να `ρθεις νωρίς να ζυγιαστούμε όπως κάναμε παλιά,
μην πας μια μέρα στη δουλειά και κράτησέ με αγκαλιά

Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδια, στο λαιμό μου θηλιά,
είδα στα χέρια μου σημάδια και στη σκέψη μου κελιά

Μα αν είναι ο κόσμος σπιθαμή και στην παλάμη μου γραμμή
φτιάχνω δικιά μου φυλακή που να μπορώ μέσα εκεί λεύτερος να `μαι

Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά το μόνο που φοβάμαι

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί βαρέθηκα,
να μεταφράζω τις σιωπές κι αλυσοδέθηκα

Παραπονέθηκα ενώ ξέρω πως οι τύψεις μου,
δε λιγοστεύουν με τραγούδια για τη θλίψη μου

Βρήκα στα μάτια σου σκοτάδι και κατάλαβα πως,
δεν πάει να πει ότι εγώ βλέπω αφού δεν είμαι τυφλός

Πως οι σκιές δε θέλουν φως γιατί ξυπνούν τη μνήμη
και κάνουνε το "σήμερα" συντρίμμι

Να `ρθεις απόψε να με βρεις άμα μπορείς το `χω σκοπό
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω

Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί την είδα έτσι,
γιατί απόψε Το Μπορώ και δε σηκώνω λέξη

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
όλα τ’ άλλα είναι απλά σιωπή

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί αρχίζω και σκορπώ,
τώρα που οι λέξεις παλεύουν να με βλάψουν

Να `ρθεις απόψε να με βρεις μήπως προλάβω να σου πω
όσα δεν μπόρεσαν τα χέρια μου να γράψουν

[Πολλοί συντρόφοι πέθαναν... όσοι επιζήσαμε βαδίζουμε παράμερα, με τα ρολόγια μας σταματημένα, σ’ έναν άλλο χρόνο, γι’ αυτό και γερνάμε τόσο επώδυνα.....]

 

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιo πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.
Ἐκτὸς ἐὰν ἡ νοσταλγία
ἀπὸ πολὺ βιασύνη,
παραγνώρισ᾿ ἐνθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους ὅλα
ὅταν τὰ πάρει ὁ χαμός.
Ἀλλὰ μπορεῖ νά ῾ναι ξένο αὐτὸ τὸ φόντο,
νά ῾ναι παπαροῦνες δανεισμένες
ἀπὸ μιὰν ἄλλην ἱστορία,
δική μου ἢ ξένη.
Τὰ κάνει κάτι τέτοια ἡ ἀναπόληση.
Ἀπὸ φιλοκαλία κι ἔπαρση.

Ὅμως θὰ πρέπει νά ῾ταν ἄνοιξη
γιατὶ καὶ μέλισσες βλέπω
νὰ πετοῦν γύρω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μνήμη,
μὲ περιπάθεια καὶ πίστη
νὰ συνωστίζονται στὸν καλύκά της.
Ἐκτὸς ἂν εἶναι ὁ ὀργασμὸς
νόμος τοῦ παρελθόντος,
μηχανισμὸς τοῦ ἀνεπανάληπτου.
Ἂν μένει πάντα κάποια γῦρις
στὰ τελειωμένα πράγματα
γιὰ τὴν ἐπικονίαση
τῆς ἐμπειρίας, τῆς λύπης
καὶ τῆς ποίησης.

Κική Δημουλά

 

 




Εδώ είναι
το πρόσωπό μου
αψηλάφητο
σε ό,τι μου άφησες
να κατοπτρίζεται ανάγλυφα
στις πτυχώσεις
ιαχές στιγμών
στα δάκρυα που πέτρωσαν
ρηγματώσεις
ένδοξο πένθος
ρέκβιεμ
ανθοστόλιστης φρίκης
ιλαρής και άσμενης
σε ό,τι δεν ρήμαξες
σε ό,τι σπλαχνίστηκες
κι αρμόζει ένα στον άγνωστο εαυτό
ένα στον όνειρο κόσμο που δροσίζει το διάπυρο είναι
κι ένα στο αιώνιο που άηχα κόβει απ’τη ρίζα το κεφάλι
σε ό,τι δεν άρπαξες
σε ό,τι δεν τύφλωσες
σε ό,τι ακόμη ενδέχεται
να σε ακυρώσει…
σε χλεύασε
απρόσωπο το πρόσωπο
αν μοιάζει…D.P.

 

Άδακρυς μάχη

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες να με δεις
υπήρξα αόρατος για σένα
μιλούσα όταν κρυβόσουν στη σιωπή
κι όταν γεννούσες το χτες
στο σήμερα ερχόμουν

έτσι κι αλλιώς δεν ζητούσες να με δεις
στους αποθέτες των ονείρων ανταμώθηκαν μονάχα
σαν δειλοί προδότες
οι ψυχές μας
σκιές αγγιγμάτων
αλκυονίδες νύχτες
μέλαινας ευχής
ικετήριες ματιές

το σκοτάδι
δεν πολεμιέται
από πέτρινα σώματα
και δεν λυγίζει το βδελυρό στερέωμα
μπροστά σε τρέσαντες οπλίτες

έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες τίποτε να δεις

άδακρυς μάχη

μα έτσι ή αλλιώς
το τίποτε μονάχα
ικανώθηκες να δεις…D.P

 

 



Γράμματα


Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P