Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ὑπό σκιά

Εἶναι κάποιοι/ μέ σκοτεινή τή μοῖρα/ στή ζωή τους.

Μιά σκιά/ τούς συνοδεύει,/ καί τή νύχτα,/ καί μέ συννεφιά,/ κι ὅταν

φῶς παντοῦ…/ Ὄχι ἀπό δῶ,/ οὔτε ἀπ’ τόν ἥλιο/ – ξένη.

Τέμνει λοξά τό δρόμο τους· / βαρύτατη,/ ὁλοσκότεινη, / ἀκαθόριστη/

ἐκτείνεται. Καί τούς ἀναγκάζει/ νά βαδίζουν πάντα/ μές στό χῶρο της…

Δέν εἶναι φῶς/ πού νά τή σβήση· / στό σύνορό της,/ τό ἀνένδοτο,/

σπάζουν τά φῶτα/ ὅλων των προβολέων…

Τό ξέρουν· / καί/ ὅπου οἱ ἄλλοι/ ἐλπίζουν,/ ἐκεῖνοι αἰσθάνονται/ γυρμένη

πάνω τους/ τή σταθερή σκιά…

Δέν κινοῦν πιά νά φύγουν/ – ξέρουν:/ θά κινηθῆ/ κι αὐτή μαζί τους…

Σιγά-σιγά/ τήν ἐκτιμοῦν…/ Ἄλλωστε βλέπουν/σκυμμένη πάνω τους/

νά βαραίνη, / κρίσιμη κι ἀποφασιστική,/ ὅταν τό Ναί καί τ’ Ὄχι/ κρεμιοῦνται/

σέ μιά τρίχα/ κι αὐτή τήν κόβει/ μονομιᾶς,/ πιστά πάλι ἀκολουθῶντας

τους/ στά ἐρέβη τά χαοτικά/ πού τούς εὐθύνει…

Σιγά-σιγά/ καί τήν ἀγαποῦν…/ Καί πιά δέν κατέχουν/ – κι οὔτε πού

τούς μέλει – / ποιός ποιόν/ ἀκολουθεῖ… Μόν’ συλλογίζουνται, / τί θά

γινόντουσαν/ ἄν τήν ἐχάνανε / πρί’ νά χαθοῦν!..

Ρένος Ἀποστολίδης

 

Το γνωρίζω πως,
δεν ανήκω εδώ.
Έρχομαι από μια άλλη εποχή.
Όταν οι δρόμοι,
το γκριζωπό νερό, είχαν την ίδια μορφή με μας τους δυο,
αδιάκοπα κυλούσαμε στην γη.
Γυρνάω πίσω τώρα.
Θυμάμαι τα τραπέζια στα καφέ που καθόμασταν,
κάθε νύχτα έμοιαζε τόσο χλιαρή.
Και εγώ πιστός στο μονοπάτι μου,
υπήρξα σε τέτοια απόσταση από τα αστέρια
όσο και τα αστέρια από μένα.

Όμως γνωρίζω.
Έρχομαι από μια άλλη εποχή, τότε που εσύ
συνήθιζες να μου χτυπάς το παράθυρο.
Και νόμιζα πως παρέμεινες,
να εξαφανιστείς μονάχα μπροστά στα μάτια μου.
Κάθε πλευρά του σώματος σου
εκτείνεται αδιανόητα μίλια μακριά και δεσμεύεται με την άλλη
στην αντίπερα άκρη της γης.
Συλλογίζομαι εσένα
όπως συλλογίζεσαι κάποιον που παρέμεινε ξάγρυπνος
για να προσέχει ένα μοναχικό λουλούδι.
Συλλογίζομαι εσένα, όπως συλλογίζεσαι κάποιον
που είχε πολλές προσδοκίες από το τέλος.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να έρθει και να στο κλονίσει αυτό από τα χέρια.

Verner von Heidenstam

 

 


στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια

βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται

τίποτε δεν ακούγεται

παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή

ε, και τι μ’ αυτό;

στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του

παραμορφώνεσαι…

κι αργότερα

όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό

πρωί
και βράδυ
και απόγευμα

ένα πράγμα
σα ζελέ

και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει

όχι η απουσία
ούτε η απώλεια

μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν

ε, και λοιπόν;D.P.

 

 

Όλες οι λέξεις…

Λοιπόν
σκέφτηκα να σου πω
έχουν σημασία
όλες οι λέξεις
Αναχώρηση
Διαφυγή
Επιστροφή
Απαντοχή

Πρέπει κάποιες να σου μάθω
Δώσε μου μια πρόθυμη καρδιά
Και όλο μου το χρόνο πίσω
Και θα το κάνω…
Να ξέρεις
Όλες οι λέξεις σημαίνουν
Ντροπή
Φιλότιμο
Αδιαφορία
Λησμοσύνη…
Πρέπει κάποιες να μάθω κι εγώ
Σαν το δωμάτιό μου
σου άνοιξα όλα μου τα παράθυρα
μα αντί να μπει
το φως
έχασα όσο είχα...

Κι έπειτα μάθε
Όλες οι λέξεις σκοτώνουν
Φεύγω
Να σαι καλά
Σ’αγαπώ
Να προσέχεις

Θνητός
αθάνατος
αιώνιος
μικρός
τρωτός
αλώβητος

ανώλεθρος
νεκρός

ερωτευμένος
κι έχασα τόσο αίμα...D.P

 

 

Μανδύες

Είμαστε
χορευτές από φωτιά
σ'ένα χιονισμένο σεντόνι
σαλεύουμε
αέναα απροσανατόλιστοι
ερωτικά και λάγνα
λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε
ροές φωτός
πλεξούδες χρόνου
αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού
από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων
και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε
ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας
που χύνονται στις θάλασσες
θνητών προσδοκιών
βλέμματα ερωτευμένων θεών
και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε
κουρασμένοι πολεμιστές
από αναρίθμητες μάχες
νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων
στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε
φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα
περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης
και απλωνόμαστε ράθυμα
στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε
ολομέταξοι χιτώνες
που βάφτηκαν στο αίμα αθώων
η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά
υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας
ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά
έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε
πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν
ένα γενναίο όχι
για να ζουν δυστυχισμένοι
σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε
που έμαθαν αθώα να γελούν
μα είμαστε και οι δήμιοι
που θα μας μακελέψουν
D.P.

 

 




Σμιλευτής προσωπείων…

Πάμε, μου είπες.
Που;
Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…
Προσωπείο;
Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…
Μα...
Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...
Δεν έχω πια το βήμα
Θα το βρεις
Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα
Θα την ξαναβρείς
Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;
Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…D.P.

 

 


Να ακεραιωθείς…
Να μην φοβηθείς…
Να μην κερματιστείς…
Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…
Να πυργωθείς
Πάνω απ’το αίμα
Να μην δωρίσεις στο εγώ
Το ακριβό σου σπέρμα
Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται
Αλλά να εμπειρωθείς
Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…
Κι από το Αχανές να κλέψεις
Μονάχα όσα σου στερούν
Την δίψα για ολότητα…D.P.

 

 

Οι θεοί κοιμήθηκαν
στη μεγάλη θάλασσα
κι εμείς δεν χάσαμε την καρδιά μας
λιμοκτονούμε
λίγη τρυφερότητα είναι αρκετή
έστω και με άδειο βλέμμα
έστω και χωρίς χέρια
έστω και με κλειστό το στόμα
τρυφερότητα θα πει
να τρέφεις την έχιδνα και την οχιά
που κάποτε θα σε σκοτώσει

οι θεοί αποσύρθηκαν
χάθηκαν στις σπηλιές και στα ηφαίστεια
κρύφτηκαν στα βιβλία
και στις αφηγήσεις
κι εμείς δεν κλείσαμε τα παράθυρα
δεν σφαλίσαμε τις πόρτες
δεν αρνηθήκαμε το αύριο

εδώ είμαστε
στην αγκαλιά του τρόμου
και κοιμόμαστε και ξυπνάμε
και παλεύουμε
κερδίζοντας χάνουμε
όλο το χρόνο κι όλη τη λύπη

και τα βράδια νανουρίζουμε αυτούς
που μια μέρα θα μας αφανίσουν

για να μην είμαστε μόνοι..........D.P.

 

 

Κένταυροι

Στα σώματα
ξέσπασε η μανία του
και παραμόρφωσε τα μέλη
ρυτίδες υλακές διακρίνουν
το ανόσιο από το ιερό
το νοσηρό απ’το ωραίο
στο δάκρυ μόνο
αόρατες…

Με δική μου ευθύνη
με αρνήθηκε η Τάξη

Στα σώματα...

μισοί σοφοί
μισοί αγύρτες
μάχες και οπλές
όπλων ιαχές
α-λόγου ανθρώπου
πύρινο αίμα

Με δική μου ευθύνη
ποντίστηκα σε ωκεανούς
λιπαρής μισανθρωπίας

Στα σώματα...

στα πρόσωπα
εκεί εκδικήθηκε
έραψε τα στόματα
πριν καν μιλήσουν
σφάλισε τα μάτια
πριν προλάβουν να δουν
όπλισε ενόχους τα δάκρυα
και δολοφόνησε

ούτε γέροντας λερός
ούτε νεανίας ευνούχος
με δική μου ευθύνη
ούτε πόρνος
ούτε αγνός

Κένταυροι

Τρομαγμένοι, βλάσφημοι
νύχτια πληγωμένοι
κι εωθινά ξανά γεροί
από αθανασίας περίσσεια
μολυσμένοι
ελεύθεροι , επηρμένοι
σοφία μεθυσμένοι
και τρελοί…D.P

 

Τυχαία συνάντηση

Τακτοποιώντας της ζωής μου τα συρτάρια
σε συνάντησα.
Σε κάτι στίχους μου παλιούς είχες τρυπώσει.
Φορούσες το γαλάζιο σου παλτό
κι όπως με κοίταζες κρυφά στον Επιτάφιο
στο άδειο μου πακέτο σε ζωγράφισα
να ‘χω δυο χείλη να φιλήσω στην Ανάσταση.
Σε ρώτησα : Πού πήγαν οι γιορτές;
Οι περατζάδες στη βροχή χωρίς ομπρέλα;
Οι παντομίμες στον Ηλεκτρικό;
Εκείνα τα φιλιά στη διαδήλωση
απέναντι στις άναυδες ασπίδες;
Σε ρώτησα : Ποιος έκλεισε το ράδιο;
Ποιος έκλεψε τα χρώματα της νύχτας;
Ποιος άνοιξε την πόρτα στο βοριά;
Ποιος άφησε τα χιόνια να περάσουν;
Μα το χειρότερο είναι πως μου απάντησες
Απ’ την κουζίνα.

Χάρης Μελιτάς

 

Θηρίο αγαπημένο

—Ανέστης Ευαγγέλου—

Θηρίο αγαπημένο, πόσα χρόνια
περάσαμε μαζί, τι νύχτες
και τι αυγές, τι μεσημέρια,
τι απόβραδα.

Τι αίμα ήπιες
θηρίο μου, τι σάρκα έφαγες,
τι σπλάχνα σπάραξες ζεστά,
αχόρταγο πάντοτε και διψασμένο,
ακόρεστο—
κι εγώ ο τρελός ακόμα σ’ αγαπώ.

 

 


Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;
Η αρχή… ποια απ’όλες;
Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…
Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…
Χειροποίητο…
Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…
Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…
Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…
Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω
Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…
Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...
Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…D.P