Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Φθορά

Σε δέκα στίχους απορρόφησα τα χρόνια εκείνα
που στο χαμό τους προσκρούει
το συντριμμένο της ζωής μου υπόλοιπο.

Ο πρώτος στίχος,
ντυμένος τη λιβρέα του ιδανικού,
δεξιώνεται την έξαρση
στηριγμένη στο μπράτσο της νεότητάς μου.
Στίχος εύρωστος κι ωραίος.
Τι κρίμα να μην είν’ ο τελευταίος.

Ο δεύτερος, δεν ξέρω πώς,
μου έμεινε μισός˙
κι αυτός λοξά γραμμένος
σάμπως μετανιωμένος.

Ο τρίτος πήγε μονάχος του και γράφτηκε
εκεί στη στέπα της φυγής σου.

Στης νοσταλγίας σου τη χλόη
τον επόμενο ενταφίασα.

Στων τρυφερών επιστολών σου την ψευδαίσθηση
ο άλλος εστεγάστηκε.

Ο έκτος και ο έβδομος,
σκαρφαλωμένοι στο στύλο της αδημονίας,
αγνάντευαν.

Δύο μαζί σχεδόν πνιγμένους τούς ανέσυρα
απ’ την παλίρροια της προσφοράς σου.

Και ο τελευταίος,
τόσο μα τόσο απόκρημνος είναι,
που απ’ την κορφή του,
αγκαλιασμένη με τον ίλιγγο του ματαίου,
γκρεμίζεται η συνέχεια.

Από τη συλλογή Έρεβος (1956) της Κικής Δημουλά

 

 


Οικέτης

Στο σπίτι αυτό που μεγάλωσα
που μεγάλωσε μαζί μου και ο χρόνος
στερεώνω τα μάτια μου
σε τοίχους σάρκινους
φθαρτούς
κι εκείνα αρνούνται τη ψεύτικη ανάπαυση
και πέφτουν

Κόλακας έγινα
του χειμέριου εγώ μου
έτσι ώστε ασφαλής
στις θερινές μου αποδράσεις
να θωπεύω όση έπαρση αποθησαύρισα
στους σκοτεινούς
εαυτικούς μου αιώνες
αλλά απ’την άλλη
ακόμα κι αν έχω τις πρώτες μου συντεταγμένες
κρυμμένες κάπου
κάπου κρυφές
για να εκκαλώ την ήττα μου
δεν επέστρεψε κανείς
από την προκεχωρημένη γραμμή του πυρός
για να μ’εδοφιάσει με ζωτικές
και σφριγηλές
ελπίδες νίκης

κι έτσι

στο σπίτι αυτό
που μεγάλωσα οικέτης
και τόσο καλά γνώρισα
ως και τις υγρές ανάσες στις κόχες
δεν απαντά κανείς
στις ιαχές μου
ούτε κι εγώ πια
απαντώ
στην ηχώ του μυαλού μου

έγινα
ίσως πει κανείς
τόσο πιστό
και θαυμαστό
αντίγραφό μου......D.P.

 

 

γραμμές
αγάπης...

έχει μια παράξενη ησυχία απόψε...

νομίζω πως για κάποιον άγνωστο λόγο
θέλησαν όλοι
έστω για λίγο
να μου επιτρέψουν να σε ορθώσω εδώ
στο μοναχικό μου δωμάτιο
να έχω τις διαστάσεις σου
να έχω την ανάσα των χεριών σου
την αύρα των χειλιών σου

καθώς μιλάς
εγώ να μένω σιωπηλός

καθώς γελάς
εγώ να κρατάω σαν φύλακας πολεμιστής
την ιερότητα
ακέραια...

όταν εισπνέεις
να κρατάω την ανάσα μου

κι όταν εκπνέεις
να σ'ακολουθώ
να συντονίζομαι μαζί σου

σε κείνο τον όμορφο
τον μαγικό
τον σπάνιο χορό
δυο υπάρξεων
που μέσα
σε τούτη την αληθινά
παράξενη ησυχία
είναι μαζί
έχουν μαζί
νιώθουν μαζί
γεννούν μαζί
ένα ολόκληρο σύμπαν
από μουσικές
και παύσεις
και ματιές
και δρόσινα φιλιά

και ακόμη

εκείνες τις ολόφωτες
παλλόμενες
σαν μέδουσες με πολύχρωμα πλοκάμια
στων αβύσσων τα ασύνορα βάθη
αδρές κι ευγενικές

γραμμές
αγάπης...
D.P.

 

Μικρή Κοσμοκαλόγρια

Μικρή κοσμοκαλόγρια με τα μεγάλα αυτιά
Που θα θελα να σε αποφλοιώσω
Να σε στείλω σχολείο στο Μαρκήσιο ντε Σαντ
Να μάθεις μαστίγιο κορσέδες και ζαρτιέρες

Μικρή κοσμοκαλόγρια με τα μεγάλα αυτιά.
Στου κατηχητικού την πόρτα δειλινό
Να σου δαγκώσω το χειλάκι να σου πω
Πως η αμαρτία ξεγίνεται και πως
Από χεράκι σε βυζάκι συνενοούνται
Ακόμη τα σοφά τα σκέλια μας
Που κρατούν τις ανάσες μας σαν θυμιάματα.

Μικρή κοσμοκαλόγρια με τα μεγάλα αυτιά
Με το μαύρο φόρεμα και τις κόκκινες υποσχέσεις
Να ' ρθειις στη γκαρσονιέρα μου στη Νέα Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις όλα τα τροπάρια
Με Κυριελέησον μη και Δόξα Σοι
Και με λίγο ποτό και καμιά φούντα
Να κελαηδήσεις όλα τα απωθημένα σου.

Μικρή κοσμοκαλόγρια με τα μεγάλα αυτιά
Για να σε κοιμηθούν παράνομα
Και να βρεθούν βαθιά στην αγκαλιά σου
Όλοι οι λιμπερτίνοι από Οδυσσέως Ελύτη
Κι από Ανδρέου Εμπειρίκου οι έγκαυλοι.

Β.Λ

 

..Ω Μούσα της καρδιάς μου, που τρέχεις στα παλάτια,
θα ‘χεις, σαν ο Γενάρης του Βοριά λύσει τα άτια
και με τις μαύρες πλήξες νύχτες με χιόνια έρθουν,
δαυλό, τα μελανά σου πόδια να ζεσταθούν;

Και θα σου αναθερμάνουν τους ριγηλούς τους ώμους
οι αχτίδες που θα ρίχνουν στο τζάμι σου τ’ αστέρια;
Και νιώθοντας της πείνας, φτωχή μου, εσύ, τους τρόμους,
Χρυσάφι θα μαζέψεις απ’ τα γαλάζια αιθέρια;

Αχ, πρέπει το ψωμί σου κάθε βραδιά να βγάλεις!
Και, σαν παπαδοπαίδι το θυμιατό κουνώντας,
χωρίς να τα πιστεύεις, τα Te Deum να ψάλλεις,

ή σαν γυμνή χορεύτρια και νηστικιά, γελώντας,
το δάκρυ σου να κρύβεις, που αθώρητο αργοστάζει,
για να μπορεί ο χυδαίος μπροστά σου να καγχάζει..

Σαρλ Μπωντλαίρ

 

Η Όμορφη που Γράφει

Επειδή είμαστε τόσο όμορφοι
και τόσο άσχημοι
όσο μας επιτρέπει
το βλέμμα της μητέρας μας
θα σπάσουμε στα δύο βλέμμα και φωνή
όπως ο Δαμιανός την Ευδοκία
που να μη βρίσκει το γερόντιο
της Σαλονίκης που όλο γράφει
για υγρά μουνάκια σώμα να πιαστεί
κι έπειτα θα κλωτσήσουμε
σκουπιδοτενεκέδες την αυγή
γι αυτή που ο κόσμος δεν φαντάζεται
πως εκτίει την ομορφιά της σαν ποινή
και κάποτε τη γράφει σαν ημερολόγιο στέρησης
Αλοίμονό μας αν ποιητές αληθινοί
δεν ξέραμε το αιώνιο πρότυπο
απ' όπου για χατήρι μας
πέφτουν οι όμορφες στη Γη.

Β.Λ

 

The Clod and the Pebble

"Love seeketh not itself to please,
Nor for itself hath any care,
But for another gives its ease,
And builds a Heaven in Hell's despair."

So sung a little Clod of Clay
Trodden with the cattle's feet,
But a Pebble of the brook
Warbled out these metres meet:

"Love seeketh only self to please,
To bind another to its delight,
Joys in another's loss of ease,
And builds a Hell in Heaven's despite."

by William Blake

 

Έτη φωτός

Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ’έτη φωτός,δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ’αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.

Τ. Πατρίκιος

 

ΜΟΝΟ

Μόνο συμπερασματικά,

συνδέονται πλέον οι σκέψεις που δεν θέλησα να κάνω

αφού το ξέρω πως ασυνείδητα ο ειρμός δεν σχηματίζεται

Μόνο αποσπασματικά,

όταν βρεθεί σε ανάγκη η ανάσα που έκρυβες στις λέξεις σου

ριπές φτηνού αέρα ίσως και να τρυπώσουν ύπουλα σε κάθε αφή

Μόνο δυνητικά,

ανήθικες στιγμές σχεδόν θ’ αγιοποιούνται σα ραψωδίες ακούσιες

σε τόπους αλησμόνητους κι οριστικά χαμένους από τότε

Μόνο ρυθμικά,

ασίγαστες φωνές θα αντηχούν σε όσους τοίχους γκρέμισα

στους διαδρόμους που θα αντέξουν να δακρύσουν φανερά

Μόνο τελειωτικά,

η μοναξιά θα κατηφορίσει στο πρόσωπο κι ας το κρατώ καλά κρυμμένο

για να τρυπήσει τις αδυναμίες μου, αυτές που δεν σεβάστηκες

Αν θέλεις, αύριο τα ξαναλέμε

Τζίνα Ψάρρη

 

Ποίηση ειναι μια τέχνη του λόγου και στη Λάρισα αυτό που ρωτάς για να πάρεις απάντηση 13 η μεγάλη και 8 η μικρή.
Ποια περίπτωση αφορά το νήμα;

 

Rise up o powers of the sea
In the name of Absu I call
Come and carry my curse
To the ones who me disgust

Morbid Angel, 1991

 

Εννιά στο παράθυρο

Μερικές φορές χρειάζεται να κάνεις πίσω
υπάρχουν στιγμές που πλησιασες πολύ
κ η εικόνα έγινε τεράστια, πέφτεις πάνω
σκας και παραπέρα, δεν πας

Είναι ώρες που φοράς σαν κόσμημα το πάθος
μέσα στο πλήθος το φυλάς μουλωχτα
είν' δικό σου, ουσιαστικό κι ουτοπικό
στιγμές - στιγμές σα να 'σαι σπηλιά

Όψεις και κάτοπτρα και μια τομή
η λάμψη που χάνεται, για να ξαναφανεί
μια μυρωδιά ιδρώτα και καπνού
κλάμα χαράς και γέλιο λύπης

Αυλαίες με κουρτίνες βαριές ή ένα στάχυ
ράπισμα από καρδιάς ή χάδι πρόχειρο
διάθεση π' αλλάζει διαρκώς
να το κάνω όχι άστο

Μέτωπο στο μέτωπο συγκρούονται
σκέψεις αλλάζουν πρόσημο ή κάτοχο
Φιλιά τυπικά ή χειραψίες στον υπόγειο
όχι δε θα καταλάβεις το ανούσιο
μια βίαιη βεβαιότητα πως πας σωστά κι ας είσαι λάθος

Σιγή χαράς, μοιραία λέξη
χρέος αρρενωπό και μάτιασμα τ' αγγέλου
Φοράς το πεζοδρόμιο κ άγχος νευρωμένο
αυτός ο αιμάτινος βρόγχος δε σπάει

Σκουπίδια στο χέρι και κάδος πουθενά
φωτογραφία ζεστή μα στο ξένο
αδέξιο κοίταγμα, μούδιασμα κ φρένο
όχι δε φτάνει, να φτάσει αλλιώς δε γίνεται

Και πάλι αυτή η βεβαιότητα τραβά, τραβά
τράβα σου λέει, δε μπορείς
ο κόσμος κοίτα, λοξομιλά, σφυρίζει μελωμένος
σκύλου μουσούδα και χώμα στα μπατζακια
μη σκας ο ήλιος λάμπει

Νέα τροπή κι η φυγή σου μοιάζει ξένη
αυτή η τομή, αυτή η βεβαιότητα
σταθερά, σταθερά, δες το περίγραμμα
σκιάζουν τα όρια

Αυτός ο νους είν' ένα σπίτι με ρωγμές
κάποιου παιδιού γωνία λερή
πουν' τα κέρδη μου, που μουλιάζει η εκπνοή
αμήχανη θωρεί το βάδισμα στη θάλασσα

Κι όμως έμοιαζε όνειρο, να γίνει δε μπορούσε
Έγινε!
εν δυο, εν δυο και τρία
εν δυο, εν δυο, τρία και τέσσερα

Πιάστο, δες το, το κατάφερα εγώ,
σταθερά, σταθερά
αργά είν' όμως, δεν είναι;
ποιος ο δέκτης, ποιος ο αποδέκτης
εγώ, μπόρεσα, μπορώ

Έπεσα, έπεσα ξανά και με το κεφάλι
πώς έτρεχαν τα σάλια στο πηγουνι
ένα δύο και ως το εννιά, σε μια στιγμή
σα να 'ταν ώρες

Μαύρη μπίρα για τη γιατρειά
ρούμι για τα γιορτινά
ανάσα, ανάσα, σταθερά
εκείνη η βεβαιότητα, αγγέλου άνεμος

Όλα γίναν κ δεν είν' όλα καλά
μα εκείνο το παράθυρο με θέα ως την Κοκκινιά
πάλι δικό μου, δικό μου ξανά
κι η θάλασσα αστράφτει, καθώς ο Πειραιάς
εδώ, βρίσκεται πια

Τα ξένα γίναν μακρινά, τομές χαμένες
ανικητες όψεις μα πορθημενες
Εν δυο, τρία, τέσσερα
Σε εννιά λεπτά ή μήπως ήταν αιώνες

Ελεύθερος, δικός μου, ζωντανός
εγώ, εγώ, εγώ, εγώ
τέρμα όλα, ξανά στην αρχή
μα το παράθυρο καλεί, δικό μου κ πάλι

Νεκροί κ ζωντανοί χαλκομανίες ανάγκης
όλα τελείωσαν, τελείωσαν καλά
κι όχι όλα δεν είναι, δεν είναι καλά
αυτή η σιωπή, αυτή η χαρά, σκάει στα στήθη

Κλάμα ατελείωτο, φίλημα στην πόρτα
το φέρετρο βγήκε κάποτε απ' αυτή
Ξανά ο διάδρομος, ο διάδρομος ξανά
τίποτα, να μη δω τίποτα, δε με νοιάζει
Μόνο το,
παράθυρο που με καλεί

Εν δυο, εν δυο τρία
εν δυο, εν δυο τρία τέσσερα
είμαι εδώ.
Τέσσερα κύματα για εννιά αιώνες

Επιτέλους, εδώ
όλα είναι καλά κι ας ρίγησα στη λύπη
κάποιου χαμού πικρού,
όλα τελειώσανε καλά

Στο παράθυρο
εν δυο, τρία, τέσσερα
χρόνια εννιά, σταθμός
το τέρμα.