Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Γυαλί

Από γυαλί είμαι
Όχι από χώμα και νερό
Από γυαλί και κρύσταλλο θαμπό
Για να με σπάζεις

Ηλίας Κεφαλάς

 

https://www.snfcc.org/kornaros

Ο Χρήστος Λούλης διαβάζει αποσπάσματα από τον "Ερωτόκριτο" του Βιτσέντζου Κορνάρου.

 

 


Κι αν είναι τρομερό
και ασύμβατο ακόμη
ξυπνώντας απ’τον αρχαίο σου ύπνο
το πρώτο που αντικρίζεις
να είναι η λαιμαργία του Κτήνους
για το είναι που ρέει πάνω στο σώμα σου

προσποιήσου

ότι ληθαργείς ακόμη
ότι δεν είσαι ορατός
πως δεν μπορείς να μιλήσεις
για τίποτα τάχα
χωρίς να το προδώσεις
κι Εκείνο που τρέφεται από το ήπαρ των μικρών ημερών
δεν θα σ’ ενοχλήσει
θα σε προσπεράσει
κι αθέατος
αλλά ξυπνητός
άνοιξε τα χέρια σου
κι αναρριχήσου
στον πρώτο ουρανό
που θα προβάλλει και θα σαρκωθεί

απ’το ανοιχτό σου στόμα…D.P.

 

Απελάτες

Εδώ
στα ειναικά μου σύνορα
τους περιμένω

ακρίτης
στο φυλάκιό μου
όσο θυμάμαι τον εαυτό μου
το αρχαίο νεύμα προστατεύω
το φιλί της θάλασσας με το στερέωμα
ονειρεύομαι
της Μάνας τον μυστικό Γάμο με το Αιώνιο
στοχάζομαι
τραγουδώ
παλεύω να κατανοήσω

από τα σπλάχνα μου θα βγει το τέρας
μια μέρα να ορθώσει ανάστημα μπροστά τους
εκείνοι θα το τοξεύουν από μακριά
κι εκείνο θα ουρλιάζει κάτω απ’τη λάβα του εσπερινού
και θα νικιέται πάντα
και πάντα θα σηκώνεται

εδώ
στο ακροτελεύτιο σύνορο
της ιαχής μου
τους περιμένω

με την προβιά του πρώτου ανθρώπου
σκεπάζομαι τα βράδια
με την ανάσα των νεκρών συντρόφων
με παρηγορώ τα πρωινά

μόνος δεν είμαι
και ολόκληρος μαθαίνω
ένα προς ένα
όλα τα ονόματα του ήλιου
που με στεφανώνει…
D.P.

 

 

Όλοι…



…Κι όλοι αυτοί
Οι πολύχρωμοι κόσμοι
Έγιναν για μένα!
Ένας φούρνος που μοσχοβολάει
Ζεστό, φρέσκο ψωμί αγιότητας
Ένα στενόμακρο μαγερειό
Που αχνίζει φίλαυτες γεύσεις
Απόστασης…

Κι όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι άνθρωποι
Γεννήθηκαν για μένα!
Να χτυπάς στην καρδιά τους
Και να πονούν στις αναμνήσεις τους
Να ποδοπατάς τα όνειρά τους
Και να χαμογελά η αφροντισιά τους

Δεν ψηλαφείς άραγε πάντα
Στο βλέμμα των παιδιών
Τον χαμένο εαυτό σου;

Κι όλοι αυτοί οι κόσμοι
Αναπνέουν για μένα!
Να στερεώνεις τον ήλιο το πρωί
Και ώσπου να γυρίσεις τη πλάτη
Να’χει ξανά νυχτώσει
Να σμιλεύεις τον έρωτα στα στήθια της
Και ώσπου να πεις το πρώτο ‘σ’αγαπώ’
να οργώνεις απουσίες
Και ουδέτερες ματαιώσεις

Δεν κλέβεις άραγε
Στο χαμόγελο της
Όταν σου εμπιστεύεται το είναι της
Την ακέραια ηδονή
Της απόρριψης;

Κι όλοι αυτοί οι πρώτοι
Οι έσχατοι
Οι εαυτοί μας
Σαν δροσερές καλημέρες
ατμίστηκαν
Απόκαμαν κι αυτοί

Και αργοσβήνουν στα χέρια μας
Μαζί με την αυτού μεγαλειότητα
Τον ίδιο το χαμό μας…D.P.

 

 

Στα μυστικά σου δώματα
Στερεώθηκε ψηλά
o ήλιος που με αγάπησε
και μου επέτρεψε
για μια στιγμή μονάχα
να τον αψηφήσω
και μέσα από κείνον
να σ’εφελκύσω
Μέσα μου ακόμα ανήσυχη
η τελευταία σου συλλαβή
απ΄ την ανάσα του πυρός
απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας
δεν την αγγίζω
δεν την ενοχλώ
σαν άγριος αετός φοβάμαι
θα μου ξεφύγεις
γι’ άλλους ουρανούς
και θα ορφανέψω…
Σχίζει ανελέητες μαχαιριές
το σεντόνι του πόνου
το χαμόγελό σου
και αρπάζομαι
απ΄το γαλάζιο χάδι σου
και στο νησί σου
με αποθέτει
Αυτός που με σπλαχνίστηκε…
Κι εσένα τώρα
στην αμμουδιά του βλέμματός σου
περιμένω
νa με δεχθείς
στα μυστικά σου δώματα
να με φιλοξενήσεις…
D.P.

 

 



κόκκινα πρωινά στον Άδη

φριχτά όνειρα
έκαναν τους ανθρώπους
να μοιάζουν με ασήμαντες στιγμές
κοιλότητες στο ματωμένο χρόνο
αυτό έγιναν
και άδεια λόγια

και ποιος αξίζει το βλέμμα του;
ποιος αξίζει τα όνειρά του;
ποιος αξίζει να φλέγεται
στο διηνεκές
χωρίς να καίγεται;

τα χέρια σήκωναν ψηλά
οι προπάτορες
είχαν ακόμη χέρια
να συνομιλούν με τους θεούς
έσφαξαν τον γιο του Πρώτου
βίασαν ξανά και ξανά
την θυγατέρα του Έσχατου
διαμέλισαν τον αποφλοιωμένο Προμηθέα
και τον δειπνούσαν κάθε εποχή φωτός
για να μην τους μισήσει το σκότος...

και ποιος αξίζει τη φωνή του;
ποιος αξίζει το σπέρμα του;
ποιος λέγεται ακόμη θεός θνητός
και ποιος ορέγεται το ήμαρ της Πενθεσίλειας;

βλάσφημοι εφιάλτες
έκαναν τους ανθρώπους άπληστους
έκαναν τους γόνους τους
ουτιδανούς και αχρείους
έκαναν τα δειλινά τους
να μοιάζουν με κόκκινα πρωινά στον Άδη

έλα
μου έγνεψε ο Έλληνας
εκείνο το απόγευμα
που έλιωνε ο κόσμος ολόγυρα
και περπατούσαμε ανέμελοι
πάνω στα λευκά κρανία
των συντρόφων..D.P.

 

Κοιτάτε δίπλα σας, κοντά σας, πολύ κοντά σας...

Νυχτερινά Αγάλαματα

Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά.
Να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς,
τ’ αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ’ ακουμπάς.

Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ’ την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας η Ομόνοια θα βραχεί.
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ’ την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί.

Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς.
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ’ αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν.

Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ’ ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ’ αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό.

Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γείρει ο Παρθενώνας και θ’ αποκοιμηθεί.

Άρης Δαβαράκης

 

John Cooper Clarke - I wanna be yours


http://johncooperclarke.com/poems/i-wanna-be-yours

 

 



Τι απ’όλα έμεινε;
Μέσα στη νύχτα μου
Ήρθε απότομα η αυγή σου
Και με έλιωσε
Συγνώμη
Δεν πρόλαβα να γεννηθώ
Σε λίγες ώρες…

Τι απ’όλα σώθηκε;
Στο άδειο στόμα μου
Ήρθε ξάφνου το φιλί σου
Και με αφομοίωσε
Συγνώμη
Δεν είχα άλλο πρόσωπο
Να σου δώσω…

Τι απ’όλα έζησε;
Στο θάνατό μου
Ήρθε απότομα η ζωή σου
Και με μεταβόλισε
Αίμα πηχτό σα το βλέμμα σου
Παντού ολόγυρα
Στο φωτισμένο είναι μου
Και σπαρταράω από εκρήξεις
Και γεννάω εμένα
Ξανά και ξανά…D.P.

 

 


Αρπιστής

Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες

αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…

στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου

απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…

έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…

κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…

πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…

κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί
τον κρημνισμό σου…D.P.