Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Κάτοπτρο


Εκείνος
με τον κρεμασμένο χρόνο
στο κάτω χείλος
που σφίγγει τις γροθιές του
απ’τον αφόρητο πόνο
στο στήθος

κι αυτός
λίγο πιο κει
με τον ουρανό
κάτω απ’τις μασχάλες
με ανεξήγητη θλίψη
αρθρώνει έναν έναν
τους συνδέσμους του είναι του

Έλα να δεις
είπε η θεά με τον ποδήρη χιτώνα
και οδήγησε τον αρσενικό εαυτό της
στην άκρη του αιώνιου

ο πρώτος εκεί
στο χωμάτινο αλώνι
νεκρός που ήταν πάντα ζωντανός

κι ο άνθρωπος εκεί
που δεν ακούει
δεν βλέπει
με δυσκολία ανασαίνει
χωρίς αλήθεια ή ψέμα
αλλά με το βλέμμα να φυτρώνει
σιγά σιγά
στους βολβούς
ζωντανός ακόμα
σ’έναν πρωτόλειο θάνατο

δες τους λοιπόν!
είπε η θεά με τον ανάλφρο τόνο

αυτός
με τα σμιχτά φρύδια
και την βαριά ανάσα

κι αυτός
με το λερωμένο σπέρμα
και τα τσακισμένα δάχτυλα

και το κάτοπτρο ανάμεσά τους

να ολοκληρώνεται η σφαγή των άστρων
πάνω απ’τα κεφάλια τους
κι εκείνοι
να απολαμβάνουν
την άγνοια
σα να είναι η ομορφότερη
απ’τις σκεπτομορφές τους

θα συνομιλήσουν κάποτε
είπε η θεά
και τότε εμείς θα αποσυρθούμε
και τότε
το αίμα που θα τρέξει στα όνειρά μας
κάποιοι θα το πουν
πύρινη βροχή

το σημείο θα γίνει ευθεία γραμμή
και αυτή σε τρίγωνο θα κλείσει
κάποτε
όταν θα βρουν στα ρήματα
όχι στα ουσιαστικά
και στα επίθετα
τους μυστικούς δρόμους
του βλέμματος

ανασαίνοντας δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα πόδια του
η λάμψη από το κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε την αιώνια μάχη
να στάζει κόκκινες αυγές

ένιωσε
τον αδελφό του να σπαράζει
πίσω απ’τον καθρέφτη
και έκανε το πρώτο δειλό βήμα
να τον προσεγγίσει…D.P.

 

 



Μικρό μου ρόδο
πάλευες πάντοτε μόνο
μέσα στη φωτιά
και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου
ένα που δεν το άγγιζε η φθορά
κι είχες
ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου
μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες
απ’τη δροσιά σου
να πιω
με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο
για να προβάλεις πάνω του
τις μεταμορφώσεις του φωτός
κι εκείνη η βαθιά χαράδρα
στο μέτωπό σου
στεκόταν πάντα
μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη
απ’τη λαγνεία
να σε πιω…
D.P.

 

 

Κίρκη
ήταν σ’αυτό
το ίδιο κρεβάτι
που ξεψυχούσε η Κίρκη
κρατώντας στο χέρι της κελύφη χρόνου
θρύμματα πια
βρόμικα
σαν τσόφλια ανθρώπων
και απολάμβανε στο βλέμμα μας
την απορία και το ένα ερώτημα
που θα έμενε αναπάντητο για αιώνες
μοιάζουμε…
με αυτούς που ξέραμε κάποτε
μοιάζουμε πολύ
αλλά δεν είμαστε ίδιοι
δεν είμαστε εμείς
μοιάζουμε
είναι η αλήθεια
αλλά είμαστε κάποιοι άλλοι…
αν ζητάς τόσο απεγνωσμένα



την απάντηση…D.P.

 

 


Άδακρυς μάχη

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες να με δεις
υπήρξα αόρατος για σένα
μιλούσα όταν κρυβόσουν στη σιωπή
κι όταν γεννούσες το χτες
στο σήμερα ερχόμουν

έτσι κι αλλιώς δεν ζητούσες να με δεις
στους αποθέτες των ονείρων ανταμώθηκαν μονάχα
σαν δειλοί προδότες
οι ψυχές μας
σκιές αγγιγμάτων
αλκυονίδες νύχτες
μέλαινας ευχής
ικετήριες ματιές

το σκοτάδι
δεν πολεμιέται
από πέτρινα σώματα
και δεν λυγίζει το βδελυρό στερέωμα
μπροστά σε τρέσαντες οπλίτες

έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες τίποτε να δεις

άδακρυς μάχη

μα έτσι ή αλλιώς
το τίποτε μονάχα
ικανώθηκες να δεις…D.P.

 

@DARK-PYRAMID πάντα περπατάμε παράλληλα. Καλά που σε βρίσκω εδώ.

 

TO εκλαμβανω ως κοπλιμεντο αυτο φιλε volt.Kαι σε ευχαριστω που ΚΑΙ παρατηρεις ΚΑΙ συμβαδιζεις εδω..........αλλωστε η διαδρομη?ειναι μεγαλη!

 

Ο χρόνος παραμορφώθηκε - Ρένα Χατζηδάκη

Ο χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.

Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να `ρθει.

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της ξαγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που αναδένω
βγαίνει τ’ όνομά σου
όταν θ’ αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ’ οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα`χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ’ όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ’ όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ’ το χάος.

Και πια δε θα `χει μείνει τίποτε από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα `χω διαλυθεί σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα `χω γράψει τ’ όνομά σου, που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου ίσως νεκρό
μα πάλι ακέραιο θ’ αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.

 

<< Τι είναι σιωπή και φωνή ταυτοχρόνως; Είναι ο χρόνος.
Ναι ο χρόνος είναι και μολονότι μας εμπεριέχει και μας διαπερνά, παραμένει για 'μας άφωνος και σιωπηλός.
Όταν όμως γεράσουμε και μάθουμε ν' ακούμε προς την αντίστροφη πορεία, τότε θα αντιληφθούμε ένα ελαφρύ μουρμούρισμα κι αυτό είναι ο χρόνος που έχουμε αφήσει.
Κι όσο περισσότερο ακούμε προς την αντίστροφη φορά, τόσο γινόμαστε και πιο ικανοί στην ακοή, τόσο σαφέστερα αντιλαμβανόμαστε τη φωνή των χρόνων, τη σιωπή του χρόνου >>
Broch - Αθώοι.

 

 



σιγῇ ἀπώλοντο…

κι έτσι αρθρώθηκαν οι πρώτοι λόγοι...
πάνω στο σεμνό κύμα
μέσα στο όνειρο
έξω από το σκοτεινό δωμάτιο

ο νους
κροτάλιζε ξόρκια
και αυτοσχεδίαζε κατάρες
σπαρτές
ασήμαντες
λυγρές
όμως ανάπνεε
πάνω στα ίχνια της Νύχτας

δεν σε αγνόησα ποτέ
να ξέρεις
σε νοσταλγούσα
ακόμη και τις στιγμές
που ήμασταν μαζί
πάνω στο λυπημένο κύμα
μέσα στο λάμπον όνειρο

έξω απ'το μικρό δωμάτιο

ίμερος
γλυκύς
ό,τι κρατώ
ό,τι θυμάμαι

σιγή...

...κι ότι δεν σε συνάντησα
D.P.

 

 



Γράμματα


Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P.

 

 




Το Νέρωνα είδα
ναι, τον Κλαύδιο Αύγουστο τον ίδιο
να κατεβαίνει στην αρένα
για να μου σφίξει το χέρι
‘μπράβο σου, τα κατάφερες’
μου είπε και δεν τον κοίταζα στα μάτια
μα ερχόταν στ’αυτιά μου η θεϊκή
μελωδική φωνή του
και έτσι γεμάτος αίματα, λερός και άθλιος
καθώς ήμουν
από τη σφαγή που επί ώρες
είχε προηγηθεί
ένιωσα ντροπή
που λέρωσα το απαλό του χέρι
με το δικό μου που έσταζε ακόμα
μα δεν τον ένοιαξε στιγμή
και άρχισε σε λίγο να γελάει
κάπως παράξενα
σαν να’βλεπε μπροστά του
το πιο αστείο απ’όλα ένας θεός μπορεί
να αντικρίσει
‘μα ήσουν καταπληκτικός!
δυο, τρεις φορές την ώρα που ρευόμουν
αλήθεια στο λέω
διέκοψα το φαγοπότι μου
και στύλωσα το βλέμμα μου σε σένα
καθώς έκοβες τους λαιμούς
και άνοιγες στομάχια
με πόση δεξιότητα
με πόση χάρη!
Ποιητής εγώ, το ξέρεις
μπορώ να εκτιμήσω τη λεπτότητα,
την ομορφιά, την αρμονία,
σε κάθε τι…’

Είχε το κέφι του ανέβει και φλυαρούσε
Αυτός, ο άρχοντας του κόσμου
μ’έναν απλό πολεμιστή της άμμου
που διεκδικούσε μια ώρα ακόμα
κάτω απ’το θεό Ήλιο.
Κι ύστερα είδα
τον άνθρωπο με τη μαύρη μάσκα
και το ξιφίδιο στο χέρι
να έρχεται κοντά μας
‘…κι άλλο, πιστεύω, σαν εσένα
αδύνατο τώρα κοντά να βρούμε
το πιστεύω
όλοι το έλεγαν
από τους καλεσμένους μου στο θεωρείο
άλλος καθώς έφτυνε τα κουκούτσια
απ’τα σταφύλια
κι άλλος καθώς ξέσκιζε σάρκες ψημένες
ρόδινες στο πλούσιο γεύμα
βλέπεις
η ώρα πέρασε
και πείνασαν οι αυλικοί μου
λοιπόν να ξέρεις…’
άκουγα τον αυτοκράτορα
να εκστομίζει τη μια λέξη πίσω απ’την άλλη
ενώ η ανάσα του μύριζε κόκκινο κρασί
από την όμορφη Ετρουρία πιστεύω
που στις πλαγιές της ξαπλωμένα είναι μαγικό να βλέπεις
τα μυθικά αμπέλια της
και ο μασκοφόρος με τη μπέρτα που ανέμιζε
ερχόταν πιο γοργά τώρα κοντά μας
και το ξιφίδιο σήκωσε και η λάμα γυάλισε
στον ήλιο
ενώ από τις κερκίδες μια ιαχή ακούστηκε
και ο αυτοκράτορας
ίσα που πρόλαβε να κάνει ένα μορφασμό
πολύ χαριτωμένο
και ώσπου να στρίψει το σώμα του να δει
τι ερχόταν στην καρδιά του
ήταν αργά
και ο άγνωστος δολοφόνος
εν μέσω ιαχών και αλαλαγμών του όχλου
βύθιζε το ξιφίδιο στην ευγενική καρδιά του
θόλωσε από έκπληξη και αγωνία το βλέμμα του άρχοντά μου
και από τα χείλη του έβγαιναν μαύροι αφροί
θέαμα φρικώδες κι ελεεινό
για ένα θεό!

Το τελευταίο που θυμάμαι
είναι να βγάζω μια κραυγή ουρανομήκη
για το χαμό του αγαπημένου Αυγούστου
και δίπλα του να γονατίζω
όταν η σκιά εμφανίστηκε
ενός χεριού που ανέβαινε ξανά
για να κατέβει πάλι
κι έπεσα ευθύς
χωρίς να το σκεφτώ
το σώμα του αθανάτου που έθνησκε
ν’αγκαλιάσω…

με σκέψη τελευταία
τα αμπέλια της Ετρουρίας
κατάφορτα από τις πρησμένες ρώγες
να με μεθούν με το άρωμά τους
και να χαμογελώ
νεκρός και ζωντανός μαζί

πάνω απ’το άψυχο κιόλας
μαύρο βλέμμα
του ποιητή – αυτοκράτορα…D.P.

 

 


το λεπτό σου σώμα
μου αφηγείται
έχεις φιλοξενήσει ήλιο και χώμα
από τα καλοκαίρια σου
στο στήθος
και αρμόζει καλύτερα στη νύχτα
να μου τα προσφέρει
μια στιγμή από Κυριακή
ένα πρόσφορο Σαββάτου
χαμογελώ λοιπόν
όπως μου ζήτησες...
ανεκτικός που στάθηκε ο πόνος
και μου επέτρεψε να σε αγκαλιάσω
πάνω που ξημέρωνε
η πιο μεγάλη Δευτέρα
της ζωής μου...
D.P.