Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


‘Πρόκειται’…

Αυτή θα είναι πάντοτε

η μεγάλη ώρα

όταν λοιπόν

αυτό που μειονεκτεί

ορθώνεται αλυχτώντας

για να κλονίσει

αρμούς και λόγους

έθη και τρόπους

ειναιικούς και αρχαίους

κι αυτό που υπέρκειται

έχει θολές ανταύγειες

ρηγματώσεις

και ποδάρια πήλινα


και τι παράξενο

σε τούτη την άβυσσο του στιγμικού

και υποκειμενικού ‘πρόκειται’

μονάχα η αλήθεια εισέρχεται

ολόκληρη

και ακέραια βγαίνει

και ντυμένη

εαυτικό φως

και άρνηση γενναία

ν’ αναλωθεί

απ’το ‘ποτέ δεν πρόκειται’…D.P.

 

 




Σπηλαιώτης…
Κρεμασμένος
ανάποδα
γεννήθηκες
τυφλός
κι ανδρόγυνος
απ’ τα μαστάρια της Κίρκης
βρεφουργήθηκες
και μέσα
στο εντάφιο ήπαρ
ονειρεύεσαι άγρυπνος
και ταξιδεύεις υπνωμένος
το βλέμμα σου διατρέχει
όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει
στερεώματα φωτιάς
και σύμπαντα λεπρά
σταυρωμένων ανάπηρων θεών
κάθε αυγή
απ’των θεών το σπέρμα
οξείδωση
και κάθε βράδυ
απ’το ανθρώπινο αίμα
αποτοξίνωση
ο λαιμός σου
όλος μια φλέβα από γρανίτη
μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος
και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου
ο Αδάμ
κάθε που ανασαίνεις
σπηλαιώτης
ραντισμένος
απ’την κλινική αθανασία
της Νύχτας
ο λυγμός σου
αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό
της μέδουσας εταίρας αρπάγης
και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο
άπληστος
ηδονισμένος
ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα
την προστυχιά της Ειμαρμένης
κάθε αυγή
απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι
μεθυσμένος
και κάθε νύχτα
η μοναξιά σου

σπηλαιώδης σπαραγμός

κι ο εαυτός σου ξένος…D.P.

 

Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Σε κανέναν δεν μίλησες;
Ποτέ δεν άγγιξες κανέναν;
Δεν περπάτησες κι εσύ ανάμεσά τους;
Δεν τους χαμογέλασες;
Δεν τους χάρισες κάποιο σου βλέμμα;
Δεν τους μίλησες γλυκά ή αυστηρά;
Δεν λογομάχησες ποτέ ή δεν συμφώνησες;
Δεν τους συνόδευσες για λίγο ή πολύ στο βάδισμά τους;
Και όλοι τούτοι τώρα που είναι;

Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Κανείς δεν είχε ένα νεύμα, ένα μορφασμό ή ένα σήκωμα φρυδιών
Κανείς δεν είχε κάποια λέξη
Ούτε καν σιωπή
Έστω μια ρυτίδα από θλίψη ή απορία…

Ήσουν αόρατος λοιπόν…

Έφυγες όπως έζησες… μέσα στο γνόφο του απρόσιτου
Μέσα στο απροσδεές του απέραντου
Μέσα στην εκλειπτική του εμμενούς
Που διαγράφει τροχιές μονάχα πάνω στο παρθένο χώμα
Κι όταν φυσήξει ο άνεμος
Όλα σκορπούν και όλα χάνονται…
Σχήματα, μορφές, προσδοκίες κι ανάσες…
Θλίψεις, χαρές, φόβοι, αγωνίες…

Ναι, ως και οι αγωνίες…

Όχι για όλους όμως

Όχι ακόμα…D.P.

 

 

Τα λουλούδια έβγαιναν απ’τις κόγχες
στους σπασμένους τοίχους
απ’τις ρωγμές των τσιμεντένιων δρόμων
στις άδειες αυλές
στα βρόμικα πεζοδρόμια
είδα τη σκιά σου
νωχελικά να σέρνει το βήμα της
στο ανήλικο φως του πρωινού
και ρίγησα
καθώς συμβαίνει με τους αδαείς
που σπάνια συναντιούνται με τέτοια καθαρότητα
με τόση πυκνότητα ύλης
με τους φύλακες της άλλης όχθης
και σάρωνες
σιγά σιγά
όλες τις επιφάνειες
τους όγκους των σπιτιών
τους ελεύθερους χώρους
τα γυμνά κατώφλια
βήμα με βήμα
ερχόσουν
Κάποιες κορδέλες ροζ και άσπρες
έπαιζαν ακόμη στη δροσιά της νέας μέρας
έτρεχαν, έφευγαν, χάνονταν
μικρά παιχνίδια, στιγματισμένα πια
απ’το φορτίο της μνήμης
και τη λαχτάρα των παιδιών
και το βρυαρό τους γέλιο
άλλος κανείς
δεν σε υποδέχτηκε
άλλος
ψυχή
δεν βρέθηκε κοντά σου
και δεν υπήρχε
και η σκιά σου
αντάμωνε πια εκείνη του μεγάλου λόφου
στ’ακροσύνορα της πόλης
το’χες πει
πως κάποια μέρα θα ενωθείς με τον αρχαίο βράχο
και όλα θ’αλλάξουν
κάτω απ’την απέραντη αγκαλιά σου
κι όλα θ’ανθίσουν πάλι
κι εγώ με όσες ανάσες πια
μου είχαν απομείνει
σ’εκλιπαρούσα
να βιαστείς
για να λυγίσει ο ήλιος
το αμείλικτο φως του
που έψηνε τις ενοχές
πάνω στο σώμα
και αφυδάτωνε από ομορφιά
και ποίηση
ό,τι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα
ο χρόνος
κάποιο όνειρο ίσως
σαν τις χρωματιστές κορδέλες
ρετάλι
να παίζει ελεύθερο
εδώ κι εκεί
ένιωσα να με αγγίζει
και χαμογέλασα…D.P.

 

 




Όταν είσαι παρών, αυτό δεν έχει χώρο για να υπάρξει.
Και καθώς τού είναι αφόρητη η συγκατοίκηση με τον εαυτό, απομακρύνεται.
Όμως, δεν χάνεται.
Δεν αποδομείται, δεν αφανίζεται, δεν πεθαίνει.
Όσο εσύ τού το επιτρέπεις, επιστρέφει και διεκδικεί το χώρο του.
Όταν παύεις να είσαι παρών, εκείνο επιστρέφει.
Όταν αρνείσαι να δεις, βλέπει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να αγγίξεις, αγγίζει εκείνο.
Όταν αρνείσαι να κλάψεις, θρηνεί εκείνο.
Όταν αρνείσαι να ζήσεις, εκείνο θριαμβεύει.
Όταν εσύ χάνεσαι, αυτό βρίσκεται.
Όταν εσύ συρρικνώνεσαι, αυτό απλώνεται.
Όταν εσύ χαμογελάς, αυτό θυμώνει.
Όταν εσύ πεθαίνεις, αυτό ανασταίνεται...
όταν εσύ πέφτεις, αυτό σηκώνεται...
όταν όμως εσύ είσαι παρών, τότε αυτό αιφνιδιάζεται
γιατί όλες του οι νίκες ακυρώνονται
όλοι του οι θρίαμβοι γελοιοποιούνται
όταν εσύ απλωθείς σε ολόκληρο το στερέωμα του είναι σου
δεν θα υπάρχει πια χώρος γι αυτό
και δεν θα δύσει ποτέ ξανά σ'αυτό τον ουρανό...D.P.

 

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ

Στέκει εμπρός στον καθρέφτη γυμνή,
τινάζει από πάνω της του χρόνου τη σκόνη
και της χαμένης νιότης τους ολοφυρμούς.

Ενδύεται τη λαγνεία αφυπνισμένων πόθων
κι ύστερα την αφήνει να γλιστρήσει αργά
θωπεύοντας του κορμιού της το περίγραμμα,
σχηματίζοντας κόμπους υγρής ανατριχίλας.

Σύννεφα από μετάξι και ήλεκτρο
ταξιδεύουν τα δάχτυλα στο διάφανο δέρμα
Μάτια διψασμένα ζωγραφίζουν ρίγη
που μεταφέρουν ανάσες καλπασμοί
στη ζεστή αμμουδιά του κόρφου της

Γλώσσες καυτής λάβας πυρώνουν τις λαγόνες,
διαπερνούν τις φλέβες, ανάβουν το αίμα
που ρέει μανιασμένο σε τρεμάμενα μέλη,
σε φουσκωμένα από άγριες προσμονές στήθη
προκαλώντας αλλεπάλληλες εκρήξεις φωτός
στην παραζάλη του εαυτού που διαλύεται στο άχρονο...
...............................................................................

Ρίχνει μιά τελευταία ματιά στον καθρέφτη,
φορά τη ρόμπα της κι ένα χαμόγελο
και πάει να ξυπνήσει τα παιδιά για το σχολείο...

 

 



Ο Πολύφημος δεν σου είναι άγνωστος.

Δεν τον γνώρισες ξαφνικά. Δεν σε αιφνιδίασε ποτέ.

Ο Πολύφημος είναι το αρχαίο πεδίο που σε φιλοξενεί από τη γενέθλια αυγή σου. Σπηλιά και βράχος, μήτρα και τάφος. Είναι οι γονείς και ο αδελφός σου.

Ο Πολύφημος σε θεωρεί όντας ολόκληρος ένας παλλόμενος οφθαλμός… δεν σου δίνει το χέρι γιατί τα χέρια σου δεν μπορούν να ψηλαφήσουν παρά μονάχα τοίχους φυλακής… στη στενόχωρη γεωμετρία της ειρκτής σου, δεν χρειάζεσαι ούτε χέρια, ούτε οφθαλμούς… χρειάζεσαι τον ιδρώτα της σκέψης και το στερέωμα είναι ασύνορο… εσύ όμως είσαι πεπερασμένος…

Η ειρκτή σου είναι σώμα και σήμα… είναι σταθμός και οδός… είναι σημείο και πέρασμα… είναι λίκνο και μνήμα… Σε γνωρίζει… έχει το σχήμα σου… έχει την ανάσα σου να δροσίζει τους τοίχους, έχει τους φόβους σου να λερώνουν το χώμα… το σκοτάδι σου… ακόμα κι αυτό γνωρίζει… είναι το οικείο που γεννήθηκε μαζί σου…

Η σπηλιά του Πολύφημου… η προσωπικότητα που σε αιχμαλώτισε… το μεγακυδές εγώ σου… το μεγαλαυχές λαρύγγι σου… το κυκλώπειο στομάχι σου… εσύ είσαι ο Κύκλωπας και δεν χωράς σε τούτο το σπήλαιο. Εσύ ήσουν πάντα ο Πολύφημος. Σκότωσες τους συντρόφους σου έναν προς έναν και η πείνα σου μεγαλύνθηκε αντί να κορεστεί. Εσύ είσαι που ψάχνεις τώρα τον τρόπο να γλιτώσεις από εσένα…

Σκοτώνεις τον Πολύφημο, τον Μεγάφημο, τον πολύσημο, τον σπουδαίο εαυτό σου και ελευθερώνεσαι… γίνε ο κανένας αν έχεις τα κότσια κι ελευθερώσου… γίνε ο κανένας και τρέξε…D.P.

 

Χ Ο Ρ Ε Υ Τ Ε Σ.


Είμαι τυφλός

όσο θυμάμαι τον εαυτό μου



έχω για μάτια δέκα δάχτυλα

και όλους του σώματος τους πόρους

ανοιχτούς

ν' απορροφώ τον κόσμο



δεν θα με πεις γυμνό

μόνο ανυπόδητο ίσως

θέλω να περπατώ στην απειρομήκη τούτη ερημιά

και να την νιώθω στο είναι μου

θέλω να περπατάει κι εκείνη μέσα

στο δικό μου απέραντο…



πάνε χρόνια

δεν θυμάμαι πόσα

που κάποια μέρα

περιπλανώμενος

η δουλειά μου είναι

έφτασα σε τούτο το Ναό

έτσι τον λέω κι ας μην είναι

χωμένος στο κόρφο του Αγνώστου

έρημο τον οσμίστηκα

να μην ανασαίνει

ούτε την αποφορά του χρόνου



δεν περιγράφεται η άφατη χαρά μου

όταν αγκάλιασα

κείνο τον χοντρό κίονα

με τις κάθετες ρυτίδες

να’ρχονται από τον ουρανό

και να μετρούν ως κάτω χαμηλά

το δέος μου

και την απαντοχή μου

έκλαιγα

σα μικρό παιδί

και αγκαλιά κοιμήθηκα κείνο το βράδυ

στη παγωνιά του Απείρου

αλλά ζεστός

στα μέσα μου

πρώτη φορά…



πέρασαν μήνες

πέρασαν λέω

χρόνια

και γύρισα τούτο τον περίπτερο ναό

ολόγυρα

μια θάλασσα από κίονες

ένας ωκεανός σκληρά ποδάρια



πιο μέσα

έλεγα

θα ρθει η στιγμή να πάω πιο μέσα

μπας κι αφουγκραστώ τα σώψυχά του

μπας και με αγγίξει η ανάσα του

κάνε το βήμα

έλεγα στον εαυτό μου

μην το φοβάσαι

το βήμα στα εντόσθιά του…



πέρασαν μήνες

λέω

και χρόνια

ποιος να μετράει το αμέτρητο

και δεν το αποφάσιζα

δειλός ο ερημίτης εαυτός μου

περίμενε την κλήση

κείνη τη μυστήρια αρχαία φωνή

που σε καλεί

που σε πέμπει

που σε ορμηνεύει…

περίμενα

γερνούσα

πέθαινα

για τούτο ζούσα…



τα πόδια μου άλλο δεν βαστούσαν

και ήρθε η ευλογημένη μέρα

που ξύπνησα σαν σε έκρηξη μιας θύελλας στο κεφάλι μου



έλα

το άκουσα ολοκάθαρα

έλα λοιπόν!



Προχώρησα

έψαξα

έβλεπαν τα κουρασμένα δάχτυλα

καλά ακόμα

το έμπα του ναού

σαν στόμα με περίμενε

ορθάνοιχτο

έστησα αυτί

άδειασα το θόρυβο από τα μέσα μου

σταμάτησα το χτύπο της καρδιάς μου

έστησα το είναι μου

και

άκουσα…



έλα

προχώρα!

και μπήκα



…με βήματα ισχνά

με πόδια βρόμικα

με τη ψυχή στο στόμα

μπήκα

και όλο το σύμπαν χόρευε γύρω μου

τούτος ο ναός

ήταν ακόμα ζωντανός!



Ένιωσα χρώματα

και μυρωδιές!

ένιωσα φωτιές

ένιωσα δίχτυα χρόνου

και ανθρώπων ιαχές

τίποτα δεν καταλάβαινα

μονάχα

τι παράξενο

τα πόδια μου αλαφρώναν

σηκώθηκαν από το πάτωμα

το σώμα μου σαν παιδιού μικρού

το ένιωσα να πλημμυρίζει ρώμη

χυνόταν μέσα μου ζωή

ζωή άγρια

με θράσος
με παφλασμό



είσαι έρωτας!

φώναξα

κι ήξερα

πρώτη μου φορά

για τι μιλούσα



τα χείλη μου

συσπάστηκαν σ’ένα μορφασμό πρωτόφαντο

που είχα ξεχάσει

χαμογελούσα

και ύστερα γελούσα

κι άρχισα να χορεύω

να στροβιλίζομαι

να πλημμυρίζω ποταμούς

στις φλέβες μου

να σκάσω πήγαινα

βούτηξα

σε χείμαρρο άστρων

και λίμνες από ασημένιες Νύχτες



οράματα από κοπέλες δροσερές

χτύπησαν τον έφηβο εαυτό μου

κι ένιωσα το μυρμήγκιασμα εκείνο

της ζωής ανάμεσα στα πόδια μου

με διαπέρασαν

καταρράκτες άπληστοι

από εικόνες

πρόσωπα

γνωστά

μα περισσότερο άγνωστα

άνθρωποι

θεοί

άγγελοι

δαίμονες



ζωές

θάνατοι

το χτες

το αύριο

το μηδέν

το ένα…



γέμιζα

ολοένα γέμιζα

χόρευα

ολοένα χόρευα…



το τελευταίο που θυμάμαι

ο δόλιος

είναι το αίμα μου

να αχνοφέγγει

να αλλάζει χρώματα

σαν Βόρειο Σέλας

και να με περιγράφει

ένα δάχτυλο

στο στερέωμα

και κάτω

στο πάτωμα

το άδειο μου κουφάρι

εγώ!



έβλεπα!



σε κλάσματα απειροστών στιγμών

σε μια φωλιά του Άχρονου

ρουφήχτηκα

σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων

και έβλεπα

ξανά και ξανά

τον γέροντα εαυτό μου

στον πιο τρελό χορό

χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό

που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός



εμένα

και γύρω μου

χιλιάδες άνθρωποι

χορευτές ακίνητοι

ψηφίδες

κεφάλια

χαμόγελα

μάτια ορθάνοιχτα

χορευτές

όλοι μας χορευτές

κι όλοι ακίνητοι!



Είδα

και χαμογέλασα

ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός



δεν μπόρεσα να μην αναλυθώ

σε κλάματα

σε γέλια

σε κραυγές επίγνωσης!



ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός

ένας αέναος

τρελός

χορός…D.P.

 

 
Ο Μαύρος Μανδύας της Ύπαρξης...
Δεν υπάρχει πλεόνασμα ή έλλειμμα στην επικοινωνία. Υπάρχει μονάχα μια πρωτογενής ανάγκη να προβληθείς εκτός… να υπάρξεις αλλιώς… να σημάνεις κάτι με την ύπαρξή σου… η μουσική σου να ακουστεί από άλλα αυτιά… ο λόγος σου να σαρκωθεί σε άλλα χείλη… το χτυποκάρδι σου να δονήσει κι άλλα στήθη… όμως, υπάρχει κι εκείνο που απλά αποκαλώ ‘Ο Μαύρος Μανδύας της Ύπαρξης’… είναι μια θεώρηση του Αχανούς, είναι ένα πρίσμα, είναι πάνω από μια αίσθηση και μια διαίσθηση, το άγγιγμα του Απείρου στην Ύπαρξη… είναι η εσωτερική, εγκατιαία δόνηση του είναι… είναι ο Λόγος που νοηματοδοτεί το βίο… ο Μανδύας δεν είναι πραγματικός αλλά είναι απόλυτα αληθινός… Περπατάς κάθε μέρα μαζί του… κοιμάσαι και ξυπνάς και ανασαίνει μαζί σου… Ο Μανδύας δεν είναι ψηλαφητός αλλά είναι υπαρκτός… Σε συνοδεύει στα ονειρικά σου πετάγματα και στις εφιαλτικές σου πτώσεις… στην πίστη και στην αποστασία σου, στην ενθύμηση και την αδράνεια, στον πλουτισμό και την αφαλάτωσή σου… στην υπερχύμωση αλλά και την απομύζησή σου… Ο Μαύρος Μανδύας είναι η φωνή του Αχανούς… σου μιλά και σπάνια τον καταλαβαίνεις… τον αντιλαμβάνεσαι, τον νιώθεις αλλά δεν τον χωροβατείς, δεν τον τοπογραφείς, δεν έχεις γνώση του ανάγλυφού του…
Ο Μαύρος Μανδύας είναι το Βλέμμα. Μπορεί να μην το ξέρεις αλλά γεννήθηκες με οφθαλμούς αλλά χωρίς Βλέμμα. Γεννήθηκες με κοίταγμα αλλά όχι με Βλέμμα. Το κοίταγμα σε τυφλώνει, το Βλέμμα σου αποκαλύπτει. Το κοίταγμα είναι η πρώτη επαφή με το Ψεύδος, το Βλέμμα είναι η Απόλυτη Θεώρηση του Μυστικού Θεάματος.
Μπορεί να μην το ξέρεις αλλά είσαι προορισμένος να βιώσεις τον Μανδύα και να αποκτήσεις το Βλέμμα.
Μονάχα που αυτό απαιτεί όλη σου την προσοχή και όλη σου την ενέργεια.
Κι αυτό είναι έργο μυητικό και η επίτευξη δύσκολη. Η οδός στενή και τεθλιμμένη. Ο ανάβατος τραχύς.
Κι όμως, ο δρόμος είναι μπροστά σου.
Όλη σου τη ζωή τον κοιτάζεις.
Τώρα είναι η ώρα να τον Δεις!
D.P.

 

Να σου δώσω έρωτα;
-Δώσε μου!
-Είναι βρώμικος. .
-Δώσ’ τον μου βρωμισμένο!
-Να μαντέψω θέλω . .
-Μάντεψε.
-Θέλω να ρωτήσω ακόμη . . .
-Ρώτησε!
-Ας υποθέσουμε ότι χτυπώ …
-Θα σου ανοίξω!
-Ας υποθέσουμε ότι σε καλώ …
-Θα έρθω!
-Κι αν σε περιμένει συμφορά;
-Στη συμφορά!
-Κι αν σε ξεγελάσω;
-Θα σε συγχωρήσω!
-«Τραγούδα!» θα σε προστάξω . . .
-Θα τραγουδήσω!
-Κλείσε την πόρτα σου στον φίλο . . .
-Θα την κλείσω!
-Θα σου πω: σκότωσε! . .
-Θα σκοτώσω!
-Θα σου πω: πέθανε!. .
-Θα πεθάνω!
-Κι να πνιγώ;
-Θα σε σώσω!
-Κι αν πονάς;
-Θα υπομένω!
-Κι αν άξαφνα – τοίχος;
-Θα τον μεταφέρω!
-Κι αν – κόμπος;
-Θα τον κόψω!
-Κι αν εκατό κόμποι;
-Και τους εκατό!
-Να σου δώσω έρωτα;
-Έρωτα!
-Δεν πρόκειται!
-Γιατί;
-Γιατί δεν αγαπώ
τους σκλάβους.

Ρόμπερτ Ροζντέστβενσκι, 1969

 

Καταφύγιο

 


Πως με βρήκες;

ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…

κι όμως
με βρήκες…

και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…

κι όμως
με βρήκες…


Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτιος σιωπηλός…

Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…

Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…

…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…

Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…

Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…

…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…

Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…

Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…

…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…

Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…

Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…

…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…

Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι
αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου
ακέραιος
φωτεινός
και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου
μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…

Κι έτσι
θα ε ί μ α ι …

…πως με βρήκες;

ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
πίσω από όλους τους ανθρώπους
κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…

κι όμως
με βρήκες…
D.P.

 

 




υδράργυρη κοίτη


Μου είπε και η φωνή του έτρεμε:
Ο λόγος, να ξέρεις
που τόσοι άνθρωποι απέμειναν μόνοι
και μόνοι βιώνουν όλο αυτό που τους ζώνει
δεν είναι πως μίσησαν τον κόσμο
και τους ανθρώπους εχθρεύονται
υπάρχουν μέρες που λιμοκτονούν
απλά και μόνο για μια αγκαλιά
για ένα κράτημα στο χέρι
για ένα χαμόγελο
απροϋπόθετο
είναι γιατί όλος αυτός ο κόσμος
είναι πελώριος, ασύλληπτος
και δεν το αντέχουν
η αναμέτρηση είναι ασύμμετρη
η ήττα βέβαιη
η συντριβή αναπόδραστη
κι ο έξω κόσμος
κι ο μέσα τους το περισσότερο
αν τώρα αναρωτιέσαι…
γιατί όσο περνούν τα χρόνια
θα το δεις κι εσύ
το έξω ολοένα και μικραίνει
και το εντός σου
μεγαλώνει και το χειρότερο
αγριεύει
και σε απειλεί με αφανισμό
όχι ο ξένος
ο άγνωστος
μα ο ίδιος ο εαυτός σου
όσα που πρόδωσες
έρχονται σαν άρπυιες τις νύχτες στα όνειρά σου
όσα που εγκατέλειψες
γίνονται σκιές στο νου
όσα που λησμόνησες
τώρα θυμάσαι και τρέμεις…
Και η μάχη σιωπηλή
που κανένας δεν την άκουσε ή θα την ακούσει
που ποτέ κανείς δεν είδε
ή θα δει
βιώνεται ολόκληρη
άγρια και θυελλική
εντός σου…
Κι έτσι
μην τους κακιώνεις
και μην παρεξηγείς
τα χαμηλωμένα βλέμματα
το βλοσυρό το βλέμμα
τις μισές κουβέντες
δεν απευθύνονται σε σένα
σε κανένα
είναι που μέσα επιστρέφουν
κι έρχονται πάλι πίσω
σαν κραυγές
και γίνονται κάποτε οιμωγές
και λυγμοί και κόμποι
την ανάσα κόβουν
το χτύπο της καρδιάς
τη γλυκιά καλημέρα σκοτώνουν
τα βράδια οι αποχαιρετισμοί
ο ύπνος στο ιδρωμένο στρώμα
ο έρωτας
στο στεγνωμένο στόμα…
κι έτσι
μην τους παρεξηγείς
μην τους κακιώνεις
που σου αρνούνται κάποια επαφή
και κάποια σχέση
παλεύουν διαρκώς
μάχονται
δεν αναπαύονται στιγμή
και δεν στο λένε
από συμπόνια…
και δεν το μοιράζονται
από στοργή…
και δεν το μοιράζονται
μα το άχθος ολόκληρο βαστάνε
και περπατάνε ως της Αίτνας το στεφάνι
ως του Αχέροντα την υδράργυρη κοίτη
μοναχοί…D.P.