Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΠΆΓΟΣ...


Σφιγμένες καρδιές

απο χάλκινα χέρια..

Φωνές θανάτου

την ώρα που καθρεπτίζονται

σε δρυμούς..

βάλτους

κρύους..

Η κόλαση είναι κρύα..

Η κόλαση είναι άψογη..

Χριστιανικά σφαγεία της αρετής..

Θα εκπλαγούν οι σταυροφόροι

όταν Τον δούν..

Η κόλαση είναι κρύα..

Η κόλαση βρίθει

δεξιών

πιστών..

πατριωτών..

απλά πράγματα..

Βάλτος..

κρύο..

βλακεία..

Τούτη η κόλαση

μας κοιτά

χαμογελώντας..
d.p.

 

 





σιωπηλά κύλησε η νύχτα…

έχω στη χούφτα μου κλεισμένο
όλο το χρόνο που κύλησε
λέω
αν τον ελευθερώσω
πως θα γεράσουμε μαζί
όπως το είχαμε κανονισμένο

λέω ξανά
αν τον κρατήσω για πάντα αιχμάλωτο
τα δάχτυλά μου δεν θ’αντέξουν
θα αιμορραγήσουν
φωτιά θα τρέξει απ’τις πληγές
το αύριο θ’αφανιστεί
και νέος θα γίνω αν αξιωθώ
ξανά
έστω για μια στιγμή μονάχα…

σε κείνη την εξοχή
αν θυμάσαι
που τρέχαμε μαζί
πέφταμε
σκίζαμε τα γόνατα
και σηκωνόμασταν ξανά

χαμογελώντας…D.P.

 

Λέγε με Πηνελόπη
μέρα τη μέρα
υφαίνω
ξηλώνω
το σώμα μου.
Πού να ’ξερα
ότι ο νοσταλγός που μου συστήθηκε
ως Οδυσσέας
ήταν στ’ αλήθεια ο Κανένας.

Μυρσίνη Γκανά

 

 







Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου


δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα


θα περιμένω…D.P.

 

Η Οικονομία της Τάξης μάς θέλει παιδιά. Παιδιά αφρόντιστα από τη λογική και εγκαταλελειμμένα από τη σκέψη. Μας θέλει παρατημένους σε πολυάνθρωπους σταθμούς, σε πλατείες επαρχιακών πόλεων που αντιγράφουν σε κακαισθησία τις μεγάλες, σε λεωφόρους όπου οι οδηγοί σε προσπερνούν επιταχύνοντας στη θέα της ορφάνιας σου.

Η Οικονομία της Αφαίρεσης μάς θέλει γυμνούς και ανιπτόποδες. Λερούς και τσακισμένους από την καταιγίδα της νύχτας, αναμαλλιασμένους και επαίτες. Μετανάστες και ανέστιους σε αφιλόξενους τόπους. Γιατί η ενσάρκωση συντελείται πάντα στον τόπο του άλλου.
Η λαιμαργία του Αχανούς είναι τόσο μεγάλη που δεν περισσεύει γενναιοδωρία για κανέναν. Ούτε ρωγμή συμπόνιας, ούτε αμυχή ελπίδας. Γιατί η ανθρώπηση είναι μια διαδικασία μυστική, ομιχλική και οι ανάσες οφείλουν να ζεσταίνουν μονάχα το είναι.
Η απληστία του Ομοούσιου μάς φτερώνει μονάχα όταν απαρνηθούμε τα εαυτικά μας πάθη, το βλέμμα στο απόλυτο του μεμονωμένου και θέλει την καρδιά να βροντά από τον πόθο να σπάσει το οστέινο κλωβό της. Γιατί η καρδιά δεν φυλακίζεται και έχουμε λατρέψει κάθε μορφής αιχμαλωσία.
Η περιπέτεια του βίου μάς γυμνώνει το πρώτο λεπτό που ανοίγουν οι οφθαλμοί, που πεθαίνουμε ως βρέφη και γεννιόμαστε ως πρόσωπα και το στερνό εκείνο λεπτό που υποδεχόμαστε τον καλό μας φίλο που μας ψιθύριζε πάντοτε στο αυτί ‘είμαι αυτός που αγαπάς και δεν το ξέρεις’.
Και δεν υπάρχει έλεος σε τούτη την αγάπη.

Γιατί η αγάπη είναι ένα άνθος που φυτρώνει πάντα στον τόπο του άλλου…D.P.

 

COGITO ERGO SUM?

Οι σκέψεις, κουκίδες
σ' ονείρων σελίδες
σχισμένες ελπίδες
βουβές καταιγίδες

Οι σκέψεις, ρυτίδες
γριές παλακίδες
καθρέφτες παγίδες
σ' ερώτων αχτίδες

Οι σκέψεις, κηλίδες
σε ηρώων χλαμύδες
ριγμένες ασπίδες
για όσα ουκ οίδες.

Ρ.

 

 





Ημέρα γενέθλια, σιωπηλή
μάρτυρας τεμαχισμών στο διηνεκές
μάρτυρας κράματος ονείρων
και όψεων ερέβους
μάρτυρας τάφρων πρωινών
και νύχτιων λάμψεων
οδύνης
μόνο
γεννιέμαι ξανά
όμως αλλιώς
κάτω από έναν αστέρα φίλιο
μελαγχολικό
σαν αίνιγμα
εκτός απ’το δρεπάνι που συλλογίζομαι
εσύ
εκτός από τον Αύγουστο που πάντα
σκοτεινός θα είναι
εκτός από το ωραίο σου βλέμμα
που γενναιόδωρα ζεσταίνει
ό,τι ο Νόμος αφαιρεί
ώρα την ώρα
ως τη Μεγάλη που έρχεται Σιγή…D.P.

 

Άσκηση στο πιάνο

Βόμβος του καλοκαιριού. Χαύνωση του απογεύματος
το δροσερό φουστάνι της εισπνέει αφηρημένη

και στη σοβαρή Etude αποθέτει τη λαχτάρα για κάτι απτό
που θα μπορούσε να ’ρθει: αύριο, απόψε αργά,
που ίσως να είναι ήδη εδώ, αλλά κάποιος το κρύβει·

κι έξω από τα παράθυρα, ψηλόκορμο και πλήρες
αισθάνεται άξαφνα το φροντισμένο πάρκο.

Τώρα διακόπτει· κοιτάζει έξω,
τα χέρια της σταυρώνει· θα ’θελε ένα βιβλίο χορταστικό –

και μεμιάς διώχνει το άρωμα του γιασεμιού μακριά.

Ένιωσε ξαφνικά πως την αρρώσταινε.



Rainer Maria Rilke

 

Θάνατος

Ω συ της ζωής στερνό πλήρωμα ,
Θάνατε, θάνατέ μου, έλα στ’ αυτί μου και ψιθύρισε !

Μέρα τη μέρα εσένα είχα στο νου μονάχα ,
για σένα υπέφερα τις χαρές της ζωής και τις λύπες .

Ό,τι κι αν είμαι, ό,τι κι αν έχω, κι αν ελπίζω κι όλη μου η αγάπη
κυλούσαν πάντα προς το μέρος σου κρυφά και ύπουλα .

Μονάχα μια στερνή ματιά απ’ τα μάτια σου
και η ζωή μου θα ‘ναι στα χέρια σου για πάντα .

Τα λουλούδια πλεχθήκαν
και το στεφάνι περιμένει τη μελλόνυμφη.

Μετά το γάμο η νύφη το σπίτι της θα εγκαταλείψει
να πάει να βρει τον κύρη της μόνη στην ερημιά της νύχτας.



Rabîndranâth Tagore

 

Ὁ βρυκόλακας

Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι,
θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι
καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός,
σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός.

Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου
σὰν τὸ φεγγάρι ψυχρὸ τὸ φιλί μου
καὶ χάδια τέτοια σὰν τοῦ φιδιοῦ
ποὺ σέρνεται πλάι σὲ τάφο νεκροῦ.

Καὶ μόλις φέξει ἡ αὐγὴ πελιδνὴ
τὴ θέση μου θὰ ῾βρεις ἐκεῖ ἀδειανὴ
καὶ κρύα ὡς ποὺ νὰ ῾ρθει πάλι τὸ βράδυ.

Ὅπως οἱ ἄλλοι μ᾿ ἀγκαλιὲς καὶ χάδι...
στὴ νιότη σου καὶ στὴ ζωή σου ἐδῶ
θὰ βασιλέψω μὲ τὴ φρίκη ἐγώ.

Σαρλ Μπωντλαίρ.

 

ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ


Φτάνει πάντοτε στην ώρα του

φτιάχνει καφέ

ανάβει τσιγάρο

πηγαίνει στο παράθυρο

κοιτάζει τους ανθρώπους

τρέχουν βιαστικοί

χωρίς να ξέρουν για που

αγαπούν βιαστικά

χωρίς να ρωτούν ποιόν

περιμένουν ανυπόμονα

χωρίς να υποψιάζονται τι


Κάθεται στη μεγάλη καρέκλα

του μεγάλου γραφείου

ρίχνει μια ματιά

στο μεγάλο παράθυρο

η λεύκα χορεύει στον άνεμο

ένα πουλί πετά

ένα παιδί πεθαίνει

στις σελίδες

των πρωινών εφημερίδων


Παίρνει από τα εισερχόμενα

το έγγραφο με τίτλο

«εισήγηση για περικοπή…»

-υπόθεση ρουτίνας-

σκέφτεται, καθώς

πιέζει τη σφραγίδα

που γράφει

«εγκρίνεται»…

 

 





Η λίμνη ήταν υπέροχη
αλειμμένη με κερί
περπατούσες πάνω της
χαρούμενη
και σιωπηλή
πήγαινες μέσα
έχανα τα ίχνη σου
όμως υπήρχαν πάνω στο κερί
κι ερχόσουν πάλι…
χόρεψες μια ή δυο φορές
πριν χαθείς ολότελα
ήλιοι ανιπτόποδες κατέβηκαν
όξινοι, άσχημοι ήλιοι
και σε τράβηξαν
σε πήραν πάνω
σε εφέλκυσαν
δεν είμαι σίγουρος
η αχνότητα του εγκλήματος
δεν είχε φρίκη
δεν είχε μελωδία
ήταν απλά η αλήθεια του
τυπωμένη στο κερί
ήλιοι ρακένδυτοι κατέβηκαν
και σ’έκλεψαν

κι εγώ απλά κοιτούσα…D.P.