Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Στα μυστικά σου δώματα
Στερεώθηκε ψηλά
o ήλιος που με αγάπησε
και μου επέτρεψε
για μια στιγμή μονάχα
να τον αψηφήσω
και μέσα από κείνον
να σ’εφελκύσω
Μέσα μου ακόμα ανήσυχη
η τελευταία σου συλλαβή
απ΄ την ανάσα του πυρός
απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας
δεν την αγγίζω
δεν την ενοχλώ
σαν άγριος αετός φοβάμαι
θα μου ξεφύγεις
γι’ άλλους ουρανούς
και θα ορφανέψω…
Σχίζει ανελέητες μαχαιριές
το σεντόνι του πόνου
το χαμόγελό σου
και αρπάζομαι
απ΄το γαλάζιο χάδι σου
και στο νησί σου
με αποθέτει
Αυτός που με σπλαχνίστηκε…
Κι εσένα τώρα
στην αμμουδιά του βλέμματός σου
περιμένω
νa με δεχθείς
στα μυστικά σου δώματα
να με φιλοξενήσεις…D.P.

 

 


Να ακεραιωθείς…
Να μην φοβηθείς…
Να μην κερματιστείς…
Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…
Να πυργωθείς
Πάνω απ’το αίμα
Να μην δωρίσεις στο εγώ
Το ακριβό σου σπέρμα
Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται
Αλλά να εμπειρωθείς
Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…
Κι από το Αχανές να κλέψεις
Μονάχα όσα σου στερούν
Την δίψα για ολότητα…D.P.

 

 

Οι θεοί κοιμήθηκαν
στη μεγάλη θάλασσα
κι εμείς δεν χάσαμε την καρδιά μας
λιμοκτονούμε
λίγη τρυφερότητα είναι αρκετή
έστω και με άδειο βλέμμα
έστω και χωρίς χέρια
έστω και με κλειστό το στόμα
τρυφερότητα θα πει
να τρέφεις την έχιδνα και την οχιά
που κάποτε θα σε σκοτώσει

οι θεοί αποσύρθηκαν
χάθηκαν στις σπηλιές και στα ηφαίστεια
κρύφτηκαν στα βιβλία
και στις αφηγήσεις
κι εμείς δεν κλείσαμε τα παράθυρα
δεν σφαλίσαμε τις πόρτες
δεν αρνηθήκαμε το αύριο

εδώ είμαστε
στην αγκαλιά του τρόμου
και κοιμόμαστε και ξυπνάμε
και παλεύουμε
κερδίζοντας χάνουμε
όλο το χρόνο κι όλη τη λύπη

και τα βράδια νανουρίζουμε αυτούς
που μια μέρα θα μας αφανίσουν

για να μην είμαστε μόνοι..........D.P.

 

 




Ανακίμ


Στα γιγάντια μπράτσα σου

κράτησέ με

σήκωσέ με απ’το τώρα

που χωμάτινο φέρετρο γίνεται

κι ανύψωσέ με στο Αεί

που λαχταρά η ψυχή μου να εισέλθει

αιώνες τώρα

όχι μόνη

ούτε άφιλη

με τον Άνθρωπο του Κλεισμένου Χρόνου

συντροφιά

τον αδελφό του ληστή

τον πατέρα του προδότη

την οικογένεια του κρεμασμένου


έχουμε δώσει τα χέρια

όλοι εμείς

που στο αίμα μας σταλάζει σαν σκουριά

το μάταιο


και βαδίζουμε αντάμα…D.P.

 

 



Γράμματα



Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P.

 

 



Amor fati

Κι έτσι λοιπόν βρίσκομαι εδώ
Μονάχος
Απέναντι στο Όλο

Τι έμελλε να γίνω
το αγνοώ

βούτηξα στον ποταμό
του σκοτεινού Εφέσιου
κι αλλιώτικος βγήκα
στην απέναντι όχθη

κι όμως
ξανά ο ίδιος
τον άκουσα να λέει θυμωμένος

Τι σκόπευα να γίνω
ακόμη το αγνοώ

Και δεν θυμάμαι
αν κάποτε σκεφτόμουν

Όσο που τέντωνα το τόξο
για να δοκιμάσω
της χορδής τη γενναιότητα
όχι γιατί έπρεπε να σπάσω πρώτα
κι έπρειτα να τεντωθώ ξανά
μα γιατί η δύναμη τυραννιέται μόνον
από εκείνον που τη δυναστεύει

Λοιπόν ο Ιθακήσιος βασιλιάς
καλά το είχε στοχαστεί
και ντροπαλός εστάθη
μπροστά στη Ναυσικά

από το βλέμμα του
κρατώ ένα νεύμα
ψίθυρος αύρας βραδινής
σ' ερημικό ακρογιάλι

Γιατί στη συστολή την κερδισμένη
στο εργαστήρι της σιωπής
η αποκοτιά κλίνει το γόνυ
αφού μπροστά της ορθώνεται η σοφία

Τι μου έπρεπε να γίνω
αδιαφορώ

Αφρόντιστος μια μέρα
όρμηξα στον ποταμό του Εφέσιου μονώτη
άλλος που μπήκα στο ανήλικο νερό
κι άλλος που βγήκα
στην αρχαία όχθη

κι όμως
τον άκουσα να λέει


ο ίδιος πάντα...........D.P.

 

Άγνωστο

"Ήξερα να ζω
γιατί ανέπνεες
Ήξερα να αναβω τα φώτα στο σκοτάδι
σαν ξύπναγες ιδρωμένος μέσα στη νύχτα
Ήξερα να περπατώ
όταν εσύ ανάβες μπάλες φωτιάς
στη ταράτσα της ουτοπίας
Ένα βράδυ αποφάσισες μια ξένη διαδρομή
Ξέχασα να ζω
Ξέχασα να ανάβω τον ήλιο
Ξέχασα να περπατώ
Θυμάμαι μόνο κάθε μέρα
να κουβαλάω στο στερνό μου
τις αλήθειες
που δε πήρες μαζί σου"

 

 


Απλώς αυτό…

Το να δεσμεύεις αχτίδες απ’τον ήλιο
Είναι η πιο σιχαμερή κλεψιά
Δεν είναι για εσένα το αμαυρωμένο παρελθόν
Αλλά έχεις ένα μέλλον να εκπορνεύσεις
Ό,τι κι αν πω
Ό,τι κι αν σου πω
Εσύ θα εκδίδεσαι
Όχι από ανάγκη πια
Από ηδονή…

Απλώς αυτό…

Σε σένα ήρθα κάποτε
Και βρήκα τη πόρτα κλειστή
Όχι το άδειο σου βλέμμα
Δεν σε κοίταξα
Δεν πρόλαβα να σε ληστέψω
Να σε χαράξω, να σε αρπάξω απ’τις ενοχές σου
Να σε σκοτώσω με τα όπλα που μου έδωσες
Τόσο γενναιόδωρα
Όσο με αγαπούσες
Όχι, δεν πρόλαβα
Τίποτα να πω
Πίσω απ’τη κλειστή σου πόρτα…

Απλώς αυτό…

Έλεγες πως δεν υπάρχεις
Όχι αληθινά
Έλεγες πως δε θα με ενοχλείς
Όχι στ’αλήθεια
Έλεγες πως δεν θα με επινοήσεις
Όχι αν δεν υπάρχει κάποιος λόγος σοβαρός
Τι άλλαξε;

Απλώς αυτό…

Παιδιά
Παιδιά παντού ολόγυρα
Ένα χαμόγελο κρεμασμένο
Σ’ένα άδειο πρόσωπο
Ένα βλέμμα σκοτωμένο
Απ’το αλκοόλ της θλίψης
Ένα μαχαίρι στο τραπέζι
Που έκοψε κάποιες φλέβες
Πριν λίγες ώρες
Μεγάλε ήλιε
Έχεις δύσει πια
Κι αν φωτίζεις ακόμη
Είναι από ελεεινή φιλαυτία

Απλώς αυτό…

Σε ξεσκεπάζω
Να αποκαλύψω θέλω
Τα κάλλη σου εμπρός μου
Κι εσύ δεν είσαι εδώ
Έχεις αφήσει
Ένα περίεργο αποτύπωμα
Στο μπεζ σεντόνι
Όχι σαν αίμα
Μοιάζει σαν σκοτωμένο χάδι
Στοιχειωμένο κιόλας
Άσαρκο ρετάλι
Ενός ωραίου γάμου
Μην μου το αφήνεις άλλο
Δίπλα μου
Σε παρακαλώ
Με ξελογιάζει
Και με έχει δέσμιο…

Απλώς αυτό…

Ένας δρόμος
Ήταν μονάχα ένας δρόμος
Είχε κόστος να τον περπατήσεις
Αλλά δεν είχε αδιέξοδα
Μονάχα λίγο μόχθο
Να αντέχεις
Να ανέχεσαι
Να προχωράς
Να σηκώνεσαι
Ένας δρόμος
Και στο πρώτο βήμα του
Έκανες πίσω
Στο πουθενά…

Απλώς αυτό…

Παντού γύρω μου
Ένα κουρασμένο τοπίο
Όμως εγώ χαμογελάω
Και θέλω τούτο να το εκτιμήσεις
Εάν μπορούσαμε λοιπόν
Να φιληθούμε ακόμη μια φορά
Στις διασταυρώσεις δρόμων με περίεργα ονόματα
Για να τους θυμόμαστε πάντα
Και μαζί τη γεύση απ΄τα ανυπόμονα χείλη
Απλώς αυτό…
Θαύμαζες κάποτε
Την απερισκεψία των ανθρώπων
Να μη μεταβολίζουν την ενέργεια σε σκέψη
Αλλά τη ζωή σε επιβίωση
Λες και η ύπαρξη είναι πράξη αντίστασης
Λες και ο θάνατος είναι κάτι που προηγείται του τέλους
Έτσι πίστευες
Και ένιωθες την ανάγκη
Στην μέγιστη συνέπειά σου
Να είσαι κι εσύ ασυνεπής
Με το θάνατό σου…

Απλώς αυτό…

Δεν τελειώνουν οι λέξεις
Δεν εξαντλούνται οι ματιές
Όσο είσαι εκεί θα σε βλέπω
Όσο είμαι εδώ θα με αγγίζεις
Όσο θα αντέχουμε θα πληρώνουμε
Δεν τελειώνουν τα απογεύματα
Τα μοναχικά πρωινά
Δεν μας προσπερνά τίποτε
Που δεν το επιτρέπουμε

Απλώς αυτό…

Έστω κι αν νόμιζες πως το ήξερες
Το όνομά μου σου έμεινε κρυφό
Κι εγώ δεν έμαθα ποτέ
Το αληθινό σου όνομα
Συναντηθήκαμε γνωστοί
Και χωρίσαμε ξένοι…

Απλώς αυτό…

Είδα χθες
Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα
Σαν ψεύτικο ήταν
Έτσι όπως έλιωνε ο ήλιος
Πάνω στον ορίζοντα
Νόμιζες πως ήταν η αιώνια λάβα
Που ξεχύθηκε από το πουθενά
Για να σαρκώσει ένα νέο σύμπαν
Ένα καλούπι νέο
Ένας κόσμος καινός
Και είχα την αίσθηση
Πως ξαναγεννιέμαι
Από το λιωμένο παρελθόν μου
Από το διάπυρο παρόν μου
Σε κάτι που πάλι αύριο
Χθες θα είναι

Απλώς αυτό…D.P.

 

ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ
"Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν νωρίς την Ηθική -δήθεν με νίβουν μ’ ανομήματα αιώνων-
Κι εγώ, ιέρεια στης Λαγνείας τη σπονδή Εκάτη, Αστάρτη, ηδονών μα και δαιμόνων σε μιαν αντίληψη του κόσμου αρσενική.
Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν καιρό την Ενοχή -δεν έχουν οι αμαρτίες μιαν όψη μόνον.
Κι εγώ, στου Ανήθικου δοσμένη τη σπουδή, με μίση και κατάρες τόσων χρόνων, στα φαύλα και στα κρείττω η πηγή,
είμαι η Γυναίκα, που παλεύει την πληγή…"
I.B.

 

Το Ρίγος είναι…

 



Η μόνη αναζήτηση είναι αυτή του Ρίγους.
Του Μεγάλου Ρίγους…
η μόνη πραγματική αναζήτηση.
όχι αυτή της αγάπης, της αλήθειας, του έρωτα…
ούτε αυτή της ευτυχίας, της αρμονίας, της δύναμης, της ισορροπίας…
ούτε ακόμα κι αυτή του αθέατου, του κεκρυμμένου, του απρόσιτου, του ιερού…
Η μόνη πραγματική αναζήτηση είναι αυτή του Ρίγους…
γιατί τούτη η αναζήτηση τα περιέχει όλα…
το Ρίγος περιέχει τα πάντα…
το Ρίγος είναι…
και μετά το είναι δεν υπάρχει τίποτα…
το Ρίγος είναι όπως η ανάσα… τόσο εύθραυστο, τόσο πολύτιμο, τόσο απλό…
τόσο μικρό
και τόσο μεγαλειώδες…
ποιότητες μονάχα
γεύσεις και αρώματα έχουμε απ’το Μεγάλο Ρίγος
κι όμως
είναι απ’αυτά που η καρδιά σημαίνει τις ώρες της Ύπαρξης
και η ψυχή φτερώνεται
και συνομιλεί με τα ασύνορα στερεώματα…
το άγγιγμα της αγαπημένης
το επίμονο βλέμμα ενός παιδιού που σε σταυρώνει
η μοναξιά σου
ένα ηλιοβασίλεμα που πλένει το πυρ με το νερό του αιώνιου
το πλατύ χαμόγελο του ακριβού σου φίλου
η αποδοχή της διαφορετικότητάς σου
το απαλό χάδι στο πρόσωπο της μητέρας
η πρώτη φορά που είπες ‘σ’αγαπώ’
η πρώτη φορά που σου είπαν ‘χωρίζουμε’…
η απόλυτη και τρομερή αλήθεια του θανάτου
η μελαγχολία σου τα κυριακάτικα απογεύματα
ένα ολάνθιστο ρόδο
η απώλεια
η τραγικότητα της θνητότητάς σου
το να είσαι ικανός να δέχεσαι
το να είσαι πρόθυμος να προσφέρεις
το απλωμένο χέρι ενός συνανθρώπου σου σε ανάγκη
ο ίλιγγος της πτώσης σου
και ο θρίαμβος όταν σηκώνεσαι όρθιος ξανά
η αγκαλιά…
ναι, η αγκαλιά!
Η στιγμή που τα γράφω όλα τούτα…
Το Ρίγος είναι…
και πέρα απ’το είναι
δεν έχει νόημα απολύτως τίποτα
πέρα από το είναι δεν ζει ούτε πεθαίνει τίποτε
μακριά απ’το Ρίγος δεν ανθίζει τίποτα
και η αναζήτηση είναι απλώς μια λέξη
Κι οι λέξεις… πώς να χωρέσουν το απέραντο οι λέξεις;
Πώς να χωρέσεις σε λέξεις ό,τι είναι αρχαιότερο απ’τις λέξεις;
D.P.

 

Καλημέρα!

Ήταν μια ημέρα ζωντανή
είχε έναν ήλιο σύμμαχο
σου επέτρεπε
ν’ανοίξεις τα χέρια σου
και να τον αγκαλιάσεις
μπορούσες να χαμογελάς
χωρίς να σε διορθώνει
η φλέβα της νύχτας
χωρίς να σε αποθαρρύνει
το κρύο των δρόμων

έκλεισα τα μάτια μου
και σε επικαλέστηκα!
τα κύτταρά μου υποδέχονταν
κομμάτια πρωινού
μυρωδιές κι ανάσες
από καρδιές
από στόματα
από ερωτευμένα σώματα

και ψέλλιζα
ξανά και ξανά
τ’όνομά σου…

άνοιξα τα μάτια
κι ήσουν δίπλα μου!
φορούσες τον ήλιο
στο στήθος
και το χαμόγελό σου
μου κρατούσε το χέρι
σφιχτά

συντονίσαμε το βήμα μας
στην αυγινή αθανασία
και είπαμε απλά
καλημέρα!D.P.

 

Πλάνες

ξεκοιλιασμένη
άλλη μια λέξη
ατενίζει την διαταραχή της συνέπειας
όπως και την αιτία
έντερα που αχνίζουν ακόμη
όλες οι συλλαβές μου
ανίκανες πια
να μου ζεσταίνουν τα χέρια…

Η ματιά μου φτάνει
ως εκεί που πεθαίνει
το χειμέριο κύμα
κι αν εκθέσω ακόμα λίγο
το υποδόριο παρελθόν μου
στον ανεμογδάρτη φθόνο
εωθινός μύθος
και αφανίζεται
μεσημβρινή φιγούρα από ομίχλη
και διαλύεται
εσπερινός πουνέντης
μεταμορφώνει τα χαλάσματα
σε ποιητική εικόνα
νυχτερινός πυρετός
και ραγδαία εξαπλώνεται…

…μέσα από τις φλέβες
που μου χάρισες…

αρνούμαι όμως
άλλο να αιμοδοτώ
φαντασιώσεις
εκχερσώσεις άνυδρων βλεμμάτων
εκβραχισμούς
απρόσιτων νευμάτων…

τι απέγιναν τα μάτια σου;
ρωγμές γέννησαν
και χάη ολόκληρα
απορρόφησες…

Τι απέγιναν τα μάτια σου;

Χυμένα σωθικά
στο εγωικό μωσαϊκό μου
οι πλάνες μου
και τούτες
έχουν μάτια πια
και ντρέπονται να με κοιτάζουν…D.P.