Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Che fece . . . . il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.
Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε.
Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του

Καβάφης

 

Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ.Π. Καβάφης.

 

 


Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;
Η αρχή… ποια απ’όλες;
Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…
Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…
Χειροποίητο…
Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…
Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…
Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…
Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω
Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…
Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...
Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…D.P.

 

 


Τι ένιωσες για μένα;
Τι ένιωσα για σένα;
Τι προλάβαμε;

Να ψηλαφίσεις το φως…
Να συλλαβίσεις το σύμπαν…
Να μετρήσεις τη θάλασσα…

Τι προλάβαμε;

Τι ένιωσες για μένα;
Περπάτησες μέσα μου
Αλλά δεν έφτασες κάπου
Χάθηκε το βήμα σου
Σε λαβυρίνθους…

Ίχνη φωτιάς
Πυρογραφήματα ψυχής
Πονάνε ακόμα…

Τι ένιωσα για σένα;

Θυμάμαι την έκπληξη στα μάτια σου
Όταν στο πρωτόπα
Συγκίνηση…

Μια λέξη στερέωμα
Ένας εγκατιαίος λυγμός
Που τα περιέχει όλα…D.P.

 

 


Σιδερένιος ουρανός
πέτρινη θάλασσα
κι εσύ να κολυμπάς
μαρμάρινη
στο ανάμεσο
χλώριο στα μαλλιά
κρύο στα χέρια
ενώθηκαν τα χείλη
μονάχα μια στιγμή
πύρωσε ο αέρας
φτενό μαγνάδι ο ουρανός
τυφλή η θάλασσα
κι εσύ να χορεύεις σιωπηλή
ελεύθερη
στο ανάμεσο…
D.P.

 

Χορός

"Θέλω ένα τελευταίο
τελετουργικό
χορό
με δέρματα ζώων
να γεννάνε σημάδια στον αέρα
με άκρα υποταγμένα
στις αρμονίες του Βάγκνερ
με αδημονία
για την απόγνωση του ανίερου
με ανοιχτά στόματα να στάζουν
το πόνο της καύλας
κερί λιωμένο
διάφανο
ένδυμα ακριβό.
Θέλω μια πίστα από χαλάσματα
με ρόλους αυστηρούς
δοσμένους από το Διόνυσο
κλεμμένους από τον Απόλλωνα
με γυμνές ιστορίες να δαγκώνουν
τις πληγές της έλλειψης
με χρόνους μπερδεμένους
να λικνίζονται σε εντολές παράδοσης
Θέλω όσα σκότωσαν τη πίστη μου
και έφεραν τη μόλυνση
της ύπαρξης μου
Σημαδεμένη ευδαιμονία
να μείνω
να ζήσω
στο ανυπόφορο τόπο της ελευθερίας
του αμοιβαίου οργασμού.
Για πάντα εκεί.
Μετά από αυτόν
τον τελευταίο
βίαιο
χορό."

 

 



Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφίσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική
όχι πια…
και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου
σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους
σε αφομοιώνω…
Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…
ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα
στο γενέθλιο φως…D.P.

 

 

Επικοίτιο άσμα

Προχώρησε δειλά η ψυχή μου
Στις όχθες της δικής σου
Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι
Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό
Μυστικά και αθέατα
Δροσίζοντας
Δίνοντας ζωή
Σε κάθε τι ολόγυρα

Κι έσκυψε το είναι μου
Να πιει απ΄το δικό σου
Αθανασία να τρυγήσει
Απ’τη δική σου
Κι είχες τα χρώματα
Κι είχες τις μελωδίες
Κι είχες τις μυρωδιές
Και τις ανάσες
Της αγάπης μας…

Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε
Τόσο το είναι μου σκίρτησε
Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά

Και γίναμε ένα…
D.P.

 

 

Μέσα

Είμαστε μέσα
μέσα στον κορμό του δέντρου
μέσα στο αφιλόξενο πτώμα
του έφηβου θεού
μέσα στο χωματένιο κρεβάτι
του πόνου…

μέσα θα διαβάσουμε τυφλοί
το χθες
και το αύριο
μέσα θα αναλώσουμε γενναία
τους εαυτούς μας
μέσα θα λερώσουμε με περιττώματα αλήθειας
τα όνειρά μας
μέσα θα γεννήσουμε τα παιδιά μας
και πριν ακουστεί το αλύχτισμα
της πιο αθώας απελπισίας τους
θα τα σκοτώσουμε

Βρεθήκαμε εξόριστοι
έξω απ’τον ήλιο
έξω απ’τον χρόνο
ανεπιθύμητοι

εδώ
στο ασφυκτικό απέραντο
εδώ στο στενόχωρο ασύνορο
εδώ θ’ακρωτηριαστούμε
και δεν θα περιμένουμε την αναξιοπρέπεια
απ’τη πρόστυχη φθορά της σάρκας
και δεν θα εκλιπαρούμε έναν βιαστή
να σπλαχνιστεί τα δύσμορφα κορμιά μας
μόνοι θα το κάνουμε
στην ακραία απόλαυση της αποκοπής
εκείνων που περιττά πια
κρέμονται απ’τις ζωές
εκεί
ηδονικά θα αφεθούμε…

είμαστε μέσα
αγάπη μου
ο ένας
στο σώμα του άλλου
ο ένας
στο σήμα του άλλου
ο ένας
στο απεριχώρητο του άλλου

μακάβρια υπέροχοι
αισθαντικοί ακόμη
τα χέρια μας δεμένα απ’τους καρπούς
στα αιώνια δεσμά μας
χαμογελώντας
ανασαίνουμε
ένα προς ένα
τα πιο όμορφα
ζωντανά φιλιά μας…D.P.

 

 

Όλες οι λέξεις…

Λοιπόν
σκέφτηκα να σου πω
έχουν σημασία
όλες οι λέξεις
Αναχώρηση
Διαφυγή
Επιστροφή
Απαντοχή

Πρέπει κάποιες να σου μάθω
Δώσε μου μια πρόθυμη καρδιά
Και όλο μου το χρόνο πίσω
Και θα το κάνω…
Να ξέρεις
Όλες οι λέξεις σημαίνουν
Ντροπή
Φιλότιμο
Αδιαφορία
Λησμοσύνη…
Πρέπει κάποιες να μάθω κι εγώ
Σαν το δωμάτιό μου
σου άνοιξα όλα μου τα παράθυρα
μα αντί να μπει
το φως
έχασα όσο είχα...

Κι έπειτα μάθε
Όλες οι λέξεις σκοτώνουν
Φεύγω
Να σαι καλά
Σ’αγαπώ
Να προσέχεις

Θνητός
αθάνατος
αιώνιος
μικρός
τρωτός
αλώβητος

ανώλεθρος
νεκρός

ερωτευμένος
κι έχασα τόσο αίμα.D.P.

 

 




να μην
φοβάσαι το βρυαρό του αίματος
που πλένει όλες τις νύχτες
τις άδειες από έρωτα

να ικανωθείς
να δεις
και να γευτείς
αντίθετα
απ’όσα σου λέει ο εχθρός
που οικέτης έγινε
στο στήθος

να μην
ξιπάζεσαι
και το πρωί αρχίζεις τις σκέψεις
με ένα ‘εγώ’
κι όταν οργασμικά οι νύχτες
σε πνίγουν
από τρόμο
ψελλίζεις
‘οι άλλοι’

να μην
στερεώνεις τίποτα στον ουρανό
θα πέσει
θα συντριφτεί στο έωλο
του αρχαίου σου είναι
και ο πόνος
δεν θα είναι στους βολβούς
στα μάτια
στην όραση

ο πόνος
θα είναι η αιώνια τύφλωση
κι αυτό αρνήσου το
όσο ακόμα βλέπεις!D.P.

 

 

Το ίχνος σου
σαν μικρό παιδί
πήρα απ’το χέρι

και περπατούσαμε μαζί
στο σούρουπο
δίπλα στη θάλασσα
που τόσο αγαπάς

χαμογελούσαμε
κόντρα στη νύχτα που ερχόταν
θα’ναι μεγάλη;
με ρώτησες

δάκρυσα
νομίζω

όχι
όχι μεγαλύτερη
απ’τον ήλιο της αυγής
που μας περιμένει…D.P.