Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Ευλογημένη η μάνα που σε γέννησε.
Ευλογημένο το γάλα που σε μεγάλωσε.
Ευλογημένη η κούνια όπου η γιαγιά σου
Σε λίκνισε να κοιμηθείς!
Ευλογημένο το τραγούδι που σε νανούρισε
Στης ζωής σου το γλυκοχάραμα.
Ευλογημένο το Φεγγάρι, που πλημμύρισε
Με φως τη γη, μόνο για να σε βλέπει.
Ευλογημένοι να είναι όλοι αυτοί που σ' αγαπούν,
Εκείνες που μπροστά σου γονατίζουν
Με πάθος μεγάλο, διάπυρο, τρελό!
Κι αν κάποια θα σε ήθελε, μια μέρα πιο πολύ από μένα
Ευλογημένη να είναι αυτή η Γυναίκα,
Ευλογημένο να είναι το φιλί σ' αυτό το στόμα!"

Florbela Espanca

 

 




να μην
φοβάσαι το βρυαρό του αίματος
που πλένει όλες τις νύχτες
τις άδειες από έρωτα

να ικανωθείς
να δεις
και να γευτείς
αντίθετα
απ’όσα σου λέει ο εχθρός
που οικέτης έγινε
στο στήθος

να μην
ξιπάζεσαι
και το πρωί αρχίζεις τις σκέψεις
με ένα ‘εγώ’
κι όταν οργασμικά οι νύχτες
σε πνίγουν
από τρόμο
ψελλίζεις
‘οι άλλοι’

να μην
στερεώνεις τίποτα στον ουρανό
θα πέσει
θα συντριφτεί στο έωλο
του αρχαίου σου είναι
και ο πόνος
δεν θα είναι στους βολβούς
στα μάτια
στην όραση

ο πόνος
θα είναι η αιώνια τύφλωση
κι αυτό αρνήσου το
όσο ακόμα βλέπεις!D.P.

 

 


πως γίνεται;
αφού το ξέρεις...
δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες
'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'

το ξέρεις...

μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου
οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο
όταν έρχεται το καινούργιο
ο άνθρωπος λείπει
αν τύχει όμως να είναι παρών
υπάρχουν δυο λύσεις
-να το συκοφαντήσει
-να το αγνοήσει
ίσως να υπάρχει και μια τρίτη
αν οι δυο πρώτες αποτύχουν
-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...
κι έτσι ξεμπερδεύει...
ο μηχανισμός είναι απλός
αλλά όταν νιώθεις
τίποτε δεν είναι απλό
όταν νιώθεις ό,τι γίνεται
όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου

τίποτε δεν είναι ασήμαντο...
πως γίνεται;
γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα
τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;
μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει
μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει
και το να μαθαίνεις
είναι κάτι που ίσως τελικά

δεν μαθαίνεται...D.P.

 

 




ανοιχτή όδευση


Χωρίς τις εξαρτήσεις αρχής και τέλους.
Να κινείσαι μέσα στον ‘ερωτοχώρο’ και να μην έχεις το βλέμμα αιχμάλωτο, την καρδιά δέσμια, το νου κριτή και ανακριτή.
Να ευφραίνεσαι από την ανοιχτοσύνη της ίδιας της δράσης και να γίνεσαι άπληστος. Άπληστος για το απόλυτο που δεν θα κατακτήσεις ποτέ.
Να μην στερεώνεσαι ούτε στο βλέμμα ούτε στο πρόσωπο. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος να είσαι ανεπαρκής, ακόμα κι εσύ ο ίδιος να είσαι απλήρωτος, ανέστιος, ενδεής.
Και μαζί, έτοιμος να πληρωθείς, να βιώσεις, να εμπειρωθείς, να εκταθείς…

Ανοιχτή όδευση…

Χωρίς τις εξαρτήσεις αρχής και τέλους…

Και ως αυτοδέσμευση δόκιμος μιας ελευθερίας που μονάχα το Αχανές μπορεί να σου προσφέρει.
Μιας ελευθερίας που μπορεί να σε αναστήσει.
Αλλά μπορεί και να σε σκοτώσει…D.P.

 

Η Προσευχή ενός ειδωλολάτρη (Charles Baudelaire)

Α! μη τις φλόγες σου τις λιγοστεύεις,
πάλι την κρύα μου ζέστανε ψυχή,
εσύ, Ηδονή που τις καρδιές παιδεύεις,
o Diva, supplimem exaudi!

Θεά πού είσαι στ' αγέρι σκορπισμένη,
φλόγα στο σπήλαιό μας το κρυφό,
άκουσε μια ψυχή αποκαμωμένη,
που ύμνο σου προσφέρει από χαλκό,

Γίνου, Ηδονή, μόνη βασίλισσά μου,
Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου,
Γίνου, Ηδονή, μόνη βασίλισσά μου
Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου

Με σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,

Γίνου, Ηδονή, μόνη βασίλισσά μου,
Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,

Γύρισε τις βαρύπνιες σου σ' εμένα,
μέσ' τα άυλα κρασιά τα μαγεμένα,
ω, Ηδονή, άπιαστη εσύ σκιά,

Γίνου ηδονή, μόνη βασίλισσά μου,
Σειρήνας μάσκα φόρεσε,
μάσκα φόρεσε θεά μου,

Με σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά

Γίνου ηδονή, μόνη βασίλισσά μου,
Σειρήνας μάσκα φόρεσε, θεά μου,
σάρκοβελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά,
βελούδινη ομορφιά, θεά μου.

 

Είμ' ένα βιβλίο. Κάποιος με διαβάζει. Δεν ξέρω

τι καταλαβαίνει από μένα, δεν ξέρω αν

μου βρίσκει κάποιο βάθος. Πάντως, δυσκολεύεται

στο διάβασμα ή βαριέται. Συχνά με

παρατά, τσακίζοντας τα φύλλα μου, μ'

εγκαταλείπει για καιρό και, όταν κάποτε επιστρέφει,

έχει πλέον χάσει τη συνέχεια έχει ξεχάσει

ό,τι έχει διαβάσει. Έτσι, με ξαναπιάνει

απ' την αρχή, για να με παρατήσει πάλι,

ύστερ' από λίγο, κουρασμένος.



Δεν ξέρω αν διαβάζει άλλα βιβλία, δεν ξέρω

καν πώς βρέθηκα στα χέρια του, όμως εδώ είμαι,

αυτός είναι η μοίρα μου και, αν αυτός δεν

με διαβάσει, άλλον αναγνώστη δεν πρόκειται

να βρω.

Αργύρης Χιονης
Το βιβλίο

 

Άργησα, να μάθω,
πως οι άνθρωποι αργούν,
να μάθουν πράγματα, που ήδη ξέρουν.
Πως η πληγή,
δεν θα ανοίξει μονάχα μία φορά
και πως στο επόμενο χτύπημα,
δεν είσαι άτρωτος, είσαι σχεδόν εξαντλημένος. - Sofia Stathaki

 

 

Ακαριαίο το χτύπημα  

 

Θέλω να γίνω, άμα μεγαλώσω,
πρώτα νοσοκόμα και μετά
''περσόνα νον ντάντα''.

Εμείς, ντανταιστές γεννηθήκαμε
και ντανταιστές θα πεθάνουμε.

Η νταντά
της παιδικής μου φαντασίωσης
ήτανε αφράτη και στρουμπουλή,

μου έφτιαχνε
την αγαπημένη μου τούρτα
με φράουλες και αίμα

και μου τραγούδαγε
τη φθινοπωρινή σονάτα,

όταν ακουμπούσα το κεφαλάκι μου
στα μαξιλαρένια βυζιά της.

Αυτή μου έμαθε την απλή μέθοδο
των τριών ιεραρχών που κουβαλάνε
οι τρεις μάγισσες με τα δώρα:
το χρόνο, την τέχνη και το θάνατο.

Με δίδαξε
τη μεταβατική ιδιότητα της αγάπης
που δεν την κρατάς για πάρτη σου,
τη μοιράζεις
και απολαμβάνεις τη μοναξιά σου.

Με σάλιο και υπομονή
ο φόβος γίνεται πουλί.

Πουλί, λαγός και προπομπός,
πυξίδα για φυγάδες,
που το αμολάνε πριν διαβούν
κι αυτοί τις συμπληγάδες.

Τζίμης Πανούσης

 

Larry Cool
«ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΜΟΥ, ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ»

Τὸ μουνάκι της καταλήγει σὲ ῥάμφος
τῆς τὸ ταΐζω ἄστρα
τὰ κόβω κρυφὰ ἀπ᾽ τὸ δένδρο τῆς νύχτας.
Πέφτει μιὰ ὁριζόντια βροχὴ
ἕνα ὑπερφυσικὸ χταπόδι,
―ἡ Παράνοια,
συσφίγγει τὴν Μητρόπολη
γλοιώδεις πλόκαμοι
εἰσχωροῦν ἀπ᾽ τὰ παράθυρα,
διεισδύουν στὶς σήραγγες τοῦ μετρό,
τρυπώνουν στὰ μαλακὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων. Τρέχομε ἐναγωνίως ν’ ἀγκαλιαστοῦμε
φορεῖ ἕνα φόρεμα ἀπὸ ψιθύρους
ἔχω στὰ χείλη ἕνα τζιτζίκι
μόλις τὰ δάκτυλά μας ἀγγίζονται,
τεντώνετ᾽ ἔξαφνα ὁ χῶρος
καὶ μᾶς ἀποχωρίζει

«Ποτὲ δὲν θὰ συναντηθοῦμε ἀγάπη μου θὰ τρέχωμε αἰωνίως ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον.»

 

 




ανοιχτή όδευση


Χωρίς τις εξαρτήσεις αρχής και τέλους.
Να κινείσαι μέσα στον ‘ερωτοχώρο’ και να μην έχεις το βλέμμα αιχμάλωτο, την καρδιά δέσμια, το νου κριτή και ανακριτή.
Να ευφραίνεσαι από την ανοιχτοσύνη της ίδιας της δράσης και να γίνεσαι άπληστος. Άπληστος για το απόλυτο που δεν θα κατακτήσεις ποτέ.
Να μην στερεώνεσαι ούτε στο βλέμμα ούτε στο πρόσωπο. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος να είσαι ανεπαρκής, ακόμα κι εσύ ο ίδιος να είσαι απλήρωτος, ανέστιος, ενδεής.
Και μαζί, έτοιμος να πληρωθείς, να βιώσεις, να εμπειρωθείς, να εκταθείς…

Ανοιχτή όδευση…

Χωρίς τις εξαρτήσεις αρχής και τέλους…

Και ως αυτοδέσμευση δόκιμος μιας ελευθερίας που μονάχα το Αχανές μπορεί να σου προσφέρει.
Μιας ελευθερίας που μπορεί να σε αναστήσει.
Αλλά μπορεί και να σε σκοτώσει…D.P.