Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΤΟ ΑΔΡΑΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ
Στέκω εδώ, γονατιστός, ευλαβικός προσκυνητής θεών που δεν γνώρισα, που δεν έμαθα να τους λατρεύω, που δεν μου μίλησαν ποτέ, όπως ποτέ δεν μου μίλησε κανείς θεός. Κι όμως, ήρθα γεμάτος με προσδοκία, με μια ψυχή φορτωμένη από ενοχές αλλά και μια καρδιά σταθερή και σίγουρη για αυτό που θέλω να γίνει.
Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει. Από τότε που ήμουν παιδί, πρώτη φορά ένιωσα τη μέγγενη της φριχτής απελπισίας, της ιερής απόγνωσης να με περισφίγγει, να θέλει να με σκοτώσει και σχεδόν να το καταφέρνει.
Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει.
Βρίσκομαι εδώ, γονατιστός, μπροστά από τούτο το πανάρχαιο βωμό, θεότητας που δεν καταλαβαίνω, που ίσως να μιλάει κάποια ξεχασμένη, ακατάληπτη γλώσσα, που, είμαι σίγουρος, δεν με περίμενε, όπως κι εγώ δεν περίμενα ποτέ να κάμψω το γόνυ μπροστά σε ένα βωμό που είναι γεμάτος από άγνωστα σύμβολα, πανάρχαια σύμβολα που δεν καταλαβαίνω και που με φοβίζουν λίγο. Κι όμως, τούτοι οι φόβοι, λίγη σημασία έχουν πια, είμαι αποφασισμένος, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι αποφασισμένος κι όταν ένας άνθρωπος είναι αληθινά αποφασισμένος, δεν γνωρίζει το φόβο κι ούτε που του δίνει σημασία.
Γιατί όταν είσαι αποφασισμένος, είσαι έτοιμος.
Κι όταν είσαι έτοιμος, είσαι αληθινά Ακέραιος.
Είμαι εδώ, γονατιστός και προσεύχομαι, σε κάποιους θεούς που έχουν από αμέτρητους αιώνες λησμονηθεί, αλλά, το ξέρω καλά, δεν έχουν πεθάνει. Υπάρχουν, υπάρχετε, το ξέρω, το νιώθω, είστε ζωντανοί. Ξεχασμένοι, κρυμμένοι σε σπηλιές του χρόνου που σας έκλεισαν κάποτε, παραγκωνισμένοι και αθέατοι, κι όμως το ξέρω καλά, υπάρχετε κι έρχομαι να προστρέξω σε εσάς. Σε εσάς που ίσως μπορείτε να με ακούσετε. Σε εσάς που, ελπίζω να θέλετε να με ακούσετε. Σε εσάς που...
Είμαστε η φωνή του Απόλυτου
Είσαι μέρος του Σχετικού
Δεν μπορείς να μετέχεις σε κοινωνία μαζί Μας...
Στέκω εδώ και τόση ώρα, μπροστά στο πέτρινο αυτό, σκονισμένο από τους αιώνες και τη λήθη βωμό και το σώμα αρνείται να πονέσει, το μυαλό αρνείται να διαφύγει, η ψυχή αρνείται να υπακούσει. Και δεν δίνω σημασία στο χτυποκάρδι που τραντάζει εδώ και ώρα το σάρκινο στήθος. Και δεν ακούω τη φωνή της σύνεσης που εδώ και ώρα ουρλιάζει από κάποιο βαθύ πηγάδι της λογικής. Και δεν με ενδιαφέρει να μπολιάσω τη δειλία μου με την ηθική μου.
Τούτο μονάχα με νοιάζει.
Να με ακούσετε που σας μιλώ. Που σας ικετεύω.
Να με ακούσετε και να σας ακούσω κι εγώ...
Είμαστε οι γιοι του Απροσδιόριστου
Είμαστε οι λάμψεις του Ασχημάτιστου
Έχεις μορφή
Είσαι πεπερασμένος
Πως θα καταφέρεις να Μας χωρέσεις
χωρίς να συντριφτείς;
Ξέρω τι είναι εκείνο που σας κάνει να διστάζετε. Αλήθεια σας λέω, το ξέρω. Είμαι βλάσφημος. Πάντοτε ήμουν. Βλάσφημος και οπορτουνιστής. Ένας τυχοδιώκτης της πίστης, ένα άθλιο ον με δυο λόγια. Σας χρειάζομαι και θέλω να σας μεταχειριστώ. Κι αν αυτή τη στιγμή, είναι μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας στην ασήμαντη ζωή μου, τούτο δεν αναιρεί όσα έκανα κι όσα δεν τόλμησα να κάνω σε όλο μου το βίο. Κι αν τώρα είναι που ανακάλυψα μέσα από τον πόνο και την απόρριψη τι είναι η ευλάβεια, το δόσιμο, το κομμάτιασμα σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πραγματικά μεγάλο, τούτο δεν με απαλλάσσει από δεκαετίες χλεύης και ταΐσματος του Εγώ μου, υπερδιόγκωσης της ματαιοδοξίας μου, παραφουσκώματος της μικρότητάς μου που πίστευα πως είναι τόσο διαφορετική από των άλλων! Πόσο ντρέπομαι τώρα για όλα τα ανόητα πράγματα που πίστευα σαν μοναδικά, άξια και μεγάλα. Πόσο αισχύνομαι για το τι νόμιζα ότι ήμουν, για το ότι είχα κάνει ιδεολογία τον εαυτό μου...
Είμαστε χτισμένοι από υλικά που δεν γνωρίζεις
Είμαστε πλασμένοι κι Εμείς
μα τόσο διάφανοι
και τόσο σκοτεινοί
που εσύ θα τυφλωθείς
νομίζοντας πως Είμαστε Φως!
Θα τ'αντέξεις;
Στέκω εδώ, και τόση ώρα που προσεύχομαι σε Εσάς, ταυτόχρονα δεν μπορώ να σταματήσω μια άλλη, παράλληλη και υπόγεια λειτουργία του νου μου. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια, σαν σε πυρετό. Εικόνες και σκέψεις, μια διαδοχή και μια αλληλουχία σαν σουρεαλιστική κινηματογραφική ταινία για άσυλο παρανοϊκών! Μια ψυχοπάθεια, μια σχιζοφρένεια ήταν όλη μου η ζωή. Μια προσπάθεια να μην ουρλιάζω, να μην λυπάμαι, να μην αυτοκτονήσω, να μην πεθάνω κι έτσι να φαίνομαι παντού και πάντα υγιής και ισορροπημένος! Μια ανακύκληση τρέλας που την αποδέχτηκα σαν την μόνη λογική και που με σκότωνε μέρα τη μέρα, όπως σκοτώνει ο καρκίνος, λιώνοντας όχι το σώμα μου αλλά το πνεύμα μου.
Το πνεύμα μου... Δεν ξέρω πια αν έχω πνεύμα, τι σημαίνει αυτό, για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι σημαίνει οτιδήποτε.
Και μέχρι χτες, ούτε που με ενδιέφερε πια.
Γιατί χτες, αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί, να δώσω στον κουρασμένο μου εαυτό την τελευταία του ευκαιρία.
Χτες αποφάσισα να προσπέσω στα δικά σας πόδια...
Είμαστε κύματα
Είμαστε ύλη
Είμαστε θεωρήματα
Είμαστε μύθοι
Είμαστε ποίηση
Τι ξέρεις εσύ απ'αυτά;
Έχω αγκαλιάσει εδώ και τόση ώρα, τούτο το παγωμένο βωμό και ανατριχιάζει το κορμί μου μα η ψυχή μου είναι ολοκαύτωμα και ολόκληρος δονούμαι απ'την ανάγκη να σας μιλήσω, να μου μιλήσετε και θα περιμένω. Σας το υπόσχομαι. Ακόμη κι αν παραδώσω εδώ ένα σάπιο κουφάρι, μια χούφτα κόκαλα, θα είναι το ελάχιστο που αξίζετε, το ελάχιστο και το μόνο μαζί που έχω δικό μου και σας το προσφέρω. Άλλο τίποτα δεν μπόρεσα να αποθηκεύσω στην άχρηστη ζωή μου. Κι ο,τι μου απόμεινε, κι αυτό πάλι δεν είναι δικό μου. Τι απέραντη βλακεία! Τούτο που πεθαίνει δεν είναι δικό μου κι εγώ που νόμιζα πως μπορώ να το προσφέρω όπου κι όποτε ήθελα. Δείξτε έλεος και οίκτο σε έναν τσακισμένο νου, σε μια χλωμή ανταύγεια της δημιουργίας σας. Δεν έφταιξε η αμετροέπειά μου, η έπαρση, η φροντίδα της σάρκας, αλήθεια σας το λέω. Έφταιξε μονάχα το ότι είμαι τόσο μικρός και νόμιζα πως είμαι τόσο μεγάλος.
Θα μπορέσω άραγε να σας ακούσω ποτέ;
Θα μπορέσω να αγγίξω τον οίκτο σας;
Θα μπορέσω να κρυφτώ στις δονήσεις σας;
Κάποτε αγκαλιάσαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες σας
Κάποτε ονειρευτήκαμε το μεγαλύτερο όνειρό σας
Κάποτε ταξιδέψαμε το πιο τολμηρό σας ταξίδι
Κάποτε γαλουχήσαμε την πιο όμορφη ουτοπία σας
Κι Είμαστε εξόριστοι από την πλάνη μας
Κι Είμαστε αφρόντιστοι και περιφρονημένοι
Κι Είμαστε σιωπηλοί και άκαμπτοι
Γιατί σώθηκε ως κι η οργή
Γιατί σιώπησε ως και η λαχτάρα
Γιατί κοιμήθηκε ως και η ενέργεια
Γιατί κουραστήκαμε να σας περιμένουμε
Όλος ο χρόνος σε μια προσευχή
Μα που θα χωρέσεις όλο τούτο το χρέος;
Είμαι από ώρες, ημέρες και χρόνια εδώ, σ'αυτό το βωμό, γονατιστός και προσεύχομαι, προσεύχομαι συνέχεια και δακρύζω και σπαράζω από την αγωνία να με αγγίξετε, να με ακούσετε, να με λυπηθείτε.
Είμαι από μήνες και χρόνια αμέτρητα τώρα που σας υμνώ και σας καλώ, σε μια προσπάθεια, απέλπιδα, το ξέρω, να αιχμαλωτίσω λίγη απ'τη δύναμή σας, λίγη απ'τη πνοή σας, μια αχτίδα από το ανέσπερο φως σας.
Είμαι από χρόνια και αιώνες τώρα εδώ, προσκυνητής και σπασμένος, ένα δέμα από σάρκες και οστά, λίγες σκέψεις και ολόκληρη την μαρτυρική αγωνία να σας δω, να σας κάνω να καταλάβετε, να σας πλημμυρίσω από το τίποτε που είμαι γεμάτος.
Είμαι από αιώνες εδώ, λυγισμένος, ανήμπορος πια να αρθρώσω λέξεις, φράσεις, να σας ανοίξω άλλο την καρδιά μου, κι ό,τι απόμεινε από την αλαζονεία μου που μαγάρισε τον ιερό βωμό σας που λέω πως θα γίνει το στερνό μου κρεβάτι.
Και θέλω να σας ευχαριστήσω για τούτη τη σιωπή σας.
Και θέλω να σας πω ότι είμαι ευγνώμων για τούτη την απουσία σας.
Και είμαι έτοιμος να παραδώσω ό,τι κάποτε μου εμπιστευτήκατε κι εγώ το λέρωσα, το πρόδωσα και το σκότωσα.
Κι είμαι έτοιμος να προσευχηθώ ξανά και ξανά, και τα τελευταία μου δάκρυα να γίνουν ένα με το ποτάμι της τιμωρίας ή της λύτρωσης που μου ετοιμάσατε.
Κι είμαι γι'αυτό ευτυχισμένος που δεν ακούω πια ούτε τον εαυτό μου.
Κι είμαι περίεργος που τούτη την ώρα δεν ακούω ουράνιες μουσικές ούτε συμφωνίες αγγέλων.
Κι είναι παράξενο πως ξαφνικά είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί ξανά που σκοντάφτει στο κήπο του σπιτιού του, ένα Κυριακάτικο πρωινό και κλαίει γιατί ο πόνος είναι οξύς και του πριονίζει το μυαλό και το αίμα πλένει το χορτάρι και όλα μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που δεν μπορώ να πιαστώ απ'την άκρη του γιατί η άκρη του είστε εσείς κι εσάς δεν σας γνώρισα ποτέ.
Ήρθα αργά
Κι έτρεξε περισσότερο αίμα σ'εκείνο το χορτάρι απ'όσο δάκρυ σε τούτο το βωμό...
Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα ερώτημα
Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα αγκάλιασμα
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αγάπη
Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αυγή
Και δεν υπήρξε ποτέ Ένας βωμός
Ένας άνθρωπος
Μία σωτηρία
Το ξεκίνημα προς κάτι Άγνωστο
Η επιστροφή στην αφετηρία
Δεν υπήρξε ποτέ ο Χρόνος
Ο στοχασμός που να έγινε Έρωτας
Το παθιασμένο σμίξιμο του έρωτα που να έγινε στοχασμός
Δεν υπήρξε ποτέ Ένας Θεός
Προσευχή στον Εαυτό
και στο Αδρανές της Δικαίωσης
μονάχα υπήρξε...D.P.

 

Το λάθος του Ορφέα

Εάν κάποτε επιστρέψεις
δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό
με τον ήλιο χαμογελαστό
και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη
να σε υποδεχθεί ξανά
μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο
με έρημους δρόμους
σιωπηλούς ανθρώπους
και λογισμούς θανάτου
στο μυαλό μου

και λόγια να μην ανταλλάξουμε
μονάχα να φωνάξουμε δυνατά
με τη σιωπή μας
και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις
με τα ζεστά μας δάκρυα…

Εάν επιστρέψεις
κάποτε
δε θα’θελα να με ανταμώσεις
σε κάποιο πολύβουο σταθμό
στη πλατφόρμα του Μετρό
στη στάση κάποιου λεωφορείου
μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά
στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων
και ερημικών
και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας
στο σκοτεινό σοκάκι

και σκιές να μην έχουμε
καθώς οι ίσκιοι
δεν δικαιούνται σκιάς


Εάν επιστρέψεις
σε κάποια μακρινή
προβολή του χρόνου
σε κάποια αδιόρατη
μονάδα του απείρου
μην μου μιλήσεις
αν μπορείς
κι αν με κοιτάξεις
μη με δεις
καλύτερα άσε
το βλέμμα σου να με προσπεράσει
σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι
κι επιτάχυνε
το βήμα σου
και το λάθος του Ορφέα
να μην κάνεις
να κοιτάξεις πίσω…D.P.

 

Πρωινό, κοντά στο μεσημέρι, φως σκληρό,
κι ας είναι πια χειμώνας
–ίσως ακριβώς γι’ αυτό–
ανίκανο να μας ζεστάνει,
κι όμως απόλυτα ικανό
για να διαλύσει τις λίγες ψευδαισθήσεις μας,
τρυπάει επώδυνα
σώματα γυμνά,
αισθήσεις απογυμνωμένες,
τις κουρτίνες,
προπέτασμα καπνού
σε σκέψεις που τέτοιες έμειναν,
συναισθήματα που δε βρήκαν το στόχο,
λόγια που ειπώθηκαν και χάθηκαν,
ανάμεσα σε σένα και σε μένα,
σε σένα και στον κόσμο μας
που έπαψε πια από καιρό να μάς περικλείει.

Του πρωινού και της απώλειας | της
Tsabika Hatzinikola

 

 

Φυλακισμένο πουλί

Το ελεύθερο πουλί κάνει άλμα
στην πλάτη του ανέμου
και αιωρείται κατεβαίνοντας
μέχρι την άκρη του ρεύματος
βουτά τα φτερά του
στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες
και τολμά να διεκδικήσει τον ουρανό

Μα ένα πουλί που πηγαινοέρχεται
μες στο στενό κλουβί του
σπάνια μπορεί να δει πέρα
από τα κάγκελα της οργής
τα φτερά του είναι ψαλιδισμένα και
τα πόδια του δεμένα
έτσι ανοίγει το στόμα του και τραγουδά

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
με έναν φοβισμένο σκοπό
για πράγματα άγνωστα
μα επιθυμητά από καιρό
και η μελωδία του ακούγεται
στο μακρινό βουνό
γιατί το φυλακισμένο πουλί
τραγουδά την ελευθερία

Το ελεύθερο πουλί στοχάζεται άλλο ένα αεράκι
τους αληγείς ανέμους να περνούν απαλά μέσα από δέντρα που στενάζουν
τα παχιά σκουλήκια να το περιμένουν σε ένα λιβάδι καθώς χαράζει
και αποκαλεί τον ουρανό δικό του.

Μα ένα φυλακισμένο πουλί στέκει πάνω από τον τάφο των ονείρων
Η σκιά του ουρλιάζει πάνω στου εφιάλτη την κραυγή
τα φτερά του είναι ψαλιδισμένα και
τα πόδια του δεμένα
έτσι ανοίγει το στόμα του και τραγουδά

Το φυλακισμένο πουλί τραγουδά
με έναν φοβισμένο σκοπό
για πράγματα άγνωστα
μα επιθυμητά από καιρό
και η μελωδία του ακούγεται
στο μακρινό βουνό
γιατί το φυλακισμένο πουλί
τραγουδά την ελευθερία.
Μάγια Αγγέλου

 

Και τώρα που δοκίμασες την πρώτη σου πικρία, τι;
Χάθηκε ο κόσμος γύρω σου; Γυρεύεις αποκούμπι;
Ρίξε το βλέμμα χαμηλά και κοίταξε τα πόδια σου. Για τέτοιες στιγμές φτιαχτήκανε. Τα βάρη σου να αντέχουνε και ελεύθερα να τρέχουν.

Και τώρα που μπερδεμένος μοιάζεις, τι;
δεν ξέρεις που να τρέξεις;
Τα μάτια σήκωσε και κοίταξε μπροστά σου. Θα δεις το δρόμο ανοιχτό. Και όσο φτάνει ο ορίζοντας, γεμάτος δρόμο θα ναι.

 

Γυμνό Σώμα

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κ’ εγώ.

Το σώμα σου ωραίο.

Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου,
η γλώσσα σου στο στόμα μου –
σκοτεινό δάσος….
οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ’ αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πώς χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή –
πέρα απ’ τη γέννηση,
πέρα απ΄το θάνατο…
τελικό κ’ αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις
δύο σώματα ενώνονται
και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πώς πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος.

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ’ άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

Γ. Ρίτσος

 

ΤΟ ΕΡΠΕΤΟ ΛΑΜΠΕΙ ΣΤΟ ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ξεστομίζουμε μερικές λέξεις γιατί έχουμε συνηθίσει να
ξεστομίζουμε αυτές τις λέξεις
Μερικές λέξεις μπορεί να είναι περιτυλιγμένες με στοργή
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πάντοτε αγάπη
‘Όμως η βραδιά φεύγει φτερουγίζοντας σαν πεταλούδα
Κι εμείς το ίδιο φεύγουμε απλώνοντας τα φτερά μας
Η βραδιά μοιάζει σαν γιορτή
Αν και δεν υπάρχει ίχνος γιορτής
Παρά μονάχα μες στο μυαλό μας
Μερικές λέξεις
Είναι περιτυλιγμένες με στοργή
Το φεγγαρόφωτο, μαγεμένο απ’ το ερπετό, περνάει κι αυτό
BIPLAB MAJEE

 

SRISURANG POOLTHUPYA

ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ

Να ξεχνάμε το παρελθόν σημαίνει να ξεχνάμε τον εαυτό μας
Θα’ πρεπε να θυμόμαστε όσα είχαμε κάνει κάποτε
καλές πράξεις, κακές πράξεις.
Να ξεχνάμε το παρόν σημαίνει να τ’ αφήνουμε να γλιστράει
Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χαθεί
στον κύκλο ζωής που θα’ πρεπε ν’ αποφύγουμε.
Να ξεχνάμε το μέλλον σημαίνει ν’ αγνοούμε
Το αναπόφευκτο – όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα
Αφήνοντας πίσω κι όλο μας τον πλούτο.
Οι άνθρωποι θα πενθήσουν, θα τους λείψουμε
Ή θα ευχαριστηθούν τον θάνατό μας
Ανάλογα με το καλό και το κακό,
Τις πράξεις, τη ζωή μας.

 

Ήξερες να ξεχωρίζεις την αυγή απ’ το ηλιοβασίλεμα.

Όταν χάραζε, το κορμί σου έλεγε πως όλα θα είναι πιο ζεστά, πιο ανθρώπινα.
Όλα θα φαίνονταν.

Όταν σουρούπωνε, το δέρμα σου σε προετοίμαζε για νύχτα.
Λίγα θα έβλεπες.
Μα ήταν όλα αλήθεια.

Όμως σε μπέρδευε πάντα το χρώμα.
Ήταν το ίδιο.
Κόκκινο πορτοκαλί και χρυσό.

Βάλθηκες να ανακαλύψεις ποιο είναι πιο όμορφο.
Ταξίδεψες σε άλλα μήκη και πλάτη.
Παντού το ίδιο.

 

 

ΚΑΤΩΦΛΙ
Διάπυρη Αρχή του Ενός


Στενεύει ο δρόμος
όσο κατεβαίνεις προς το δωμάτιο εκείνο
που φοβάσαι να μπεις
από τότε που ήσουν παιδί
και σε σφίγγει κάτι στο λαιμό
και η αναπνοή σου ξαφνικά δυσκολεύει...

Οι τοίχοι σε πλησιάζουν
και η οροφή αγγίζει τα μαλλιά σου
και ιδρώνεις ανεξήγητα
και σε αρπάζει κάτι απ'τη ψυχή
και σε γερνάει...

Δε θέλεις αλλά πρέπει
να αντικρίσεις τη θύρα εκείνη
που έκλεισες κάποτε βιαστικά
τρέχοντας προς μια ζωή
που δε σου αρέσει αλλά τη ζεις
και η θύρα αυτή
ποτέ δεν έπαψε να σε περιμένει...

Στενεύει ο δρόμος
όσο κατεβαίνεις προς εκείνο το δωμάτιο
που έχεις κρύψει όλα σου τα ακριβά
και όλα σου τα αδιαπραγμάτευτα
και δε θυμάσαι πια τι κράτησες
τρέχοντας προς μια ζωή
που δε σου στάθηκε ποτέ στοργική

Κι αν δεν είναι ένα όνειρο κακό
που θα σε εγκαταλείψει όταν το θελήσεις
κι αν δεν είναι μια ακόμη πλεκτάνη του μυαλού
- τι σ'έχει στ'αλήθεια τόσο τρομοκρατήσει;-
θα είναι η επαφή με ό,τι άφησες που θα σε συντρίψει
και να σηκώσεις τη ψυχή σου χρειάζεται
πιο ψηλά απ'ό,τι τόλμησες ποτέ σου

γιατί δε θα'χεις σύμμαχο
ούτε το χρόνο
ούτε το γλίστρημα στη σκιά
μα θα έχεις εσένα που θα σε περιμένει
στο κατώφλι
κι αυτό που πρόκειται να δεις
είναι χτισμένο από ένα υλικό
που τώρα πια το έχεις βαφτίσει
"ΠΟΙΗΣΗ"
ενώ έχει ένα άλλο όνομα
εδώ και εκατομμύρια χρόνια:
Αλήθεια

και Διάπυρη Αρχή του Ενός..D.P.

 

 


Το πρόσωπο
Η αλήθεια του προσώπου…

είσαι μέσα μου
ένα χαμόγελο από παλλόμενο φως
μια ανάσα που τρέμει απ’το ρίγος …

Φοβάμαι να σε αγγίξω
γιατί είναι κάποιες νύχτες
που οι σκέψεις ορθώνονται ακέραιες λόγχες
γιατί είναι φωτιές
που δεν σβήνουν στο κρύο…
φοβάμαι να σε αγγίξω
ίσως έτσι σε κρατήσω ολόκληρη…

Το βλέμμα
Το πανάρχαιο του βλέμματος…

είσαι χτισμένη μέσα μου
απρόσιτη και μακρινή
στη σκιά σου
ανατέλλει ο δικός μου ήλιος…

Φοβάμαι να σε ονειρευτώ
μήπως την αυγή χαθείς
όπως χάθηκαν όλα στη ζωή μου

κι ύστερα σκέφτομαι
δεν έχει αξία
αν πολεμάς σε μάχες που ήδη έχεις κερδίσει
μονάχα να είσαι πολιορκητής
κείνου που πάντα απόρθητο θα είναι…

Το άγγιγμα
τούτη η ακραία δόνηση
της ιερότητας…
τούτο το πέρασμα
απ’το δικό μου πεπερασμένο
στο δικό σου άπειρο…

D.P.

 

 




Το Νέρωνα είδα
ναι, τον Κλαύδιο Αύγουστο τον ίδιο
να κατεβαίνει στην αρένα
για να μου σφίξει το χέρι
‘μπράβο σου, τα κατάφερες’
μου είπε και δεν τον κοίταζα στα μάτια
μα ερχόταν στ’αυτιά μου η θεϊκή
μελωδική φωνή του
και έτσι γεμάτος αίματα, λερός και άθλιος
καθώς ήμουν
από τη σφαγή που επί ώρες
είχε προηγηθεί
ένιωσα ντροπή
που λέρωσα το απαλό του χέρι
με το δικό μου που έσταζε ακόμα
μα δεν τον ένοιαξε στιγμή
και άρχισε σε λίγο να γελάει
κάπως παράξενα
σαν να’βλεπε μπροστά του
το πιο αστείο απ’όλα ένας θεός μπορεί
να αντικρίσει
‘μα ήσουν καταπληκτικός!
δυο, τρεις φορές την ώρα που ρευόμουν
αλήθεια στο λέω
διέκοψα το φαγοπότι μου
και στύλωσα το βλέμμα μου σε σένα
καθώς έκοβες τους λαιμούς
και άνοιγες στομάχια
με πόση δεξιότητα
με πόση χάρη!
Ποιητής εγώ, το ξέρεις
μπορώ να εκτιμήσω τη λεπτότητα,
την ομορφιά, την αρμονία,
σε κάθε τι…’

Είχε το κέφι του ανέβει και φλυαρούσε
Αυτός, ο άρχοντας του κόσμου
μ’έναν απλό πολεμιστή της άμμου
που διεκδικούσε μια ώρα ακόμα
κάτω απ’το θεό Ήλιο.
Κι ύστερα είδα
τον άνθρωπο με τη μαύρη μάσκα
και το ξιφίδιο στο χέρι
να έρχεται κοντά μας
‘…κι άλλο, πιστεύω, σαν εσένα
αδύνατο τώρα κοντά να βρούμε
το πιστεύω
όλοι το έλεγαν
από τους καλεσμένους μου στο θεωρείο
άλλος καθώς έφτυνε τα κουκούτσια
απ’τα σταφύλια
κι άλλος καθώς ξέσκιζε σάρκες ψημένες
ρόδινες στο πλούσιο γεύμα
βλέπεις
η ώρα πέρασε
και πείνασαν οι αυλικοί μου
λοιπόν να ξέρεις…’
άκουγα τον αυτοκράτορα
να εκστομίζει τη μια λέξη πίσω απ’την άλλη
ενώ η ανάσα του μύριζε κόκκινο κρασί
από την όμορφη Ετρουρία πιστεύω
που στις πλαγιές της ξαπλωμένα είναι μαγικό να βλέπεις
τα μυθικά αμπέλια της
και ο μασκοφόρος με τη μπέρτα που ανέμιζε
ερχόταν πιο γοργά τώρα κοντά μας
και το ξιφίδιο σήκωσε και η λάμα γυάλισε
στον ήλιο
ενώ από τις κερκίδες μια ιαχή ακούστηκε
και ο αυτοκράτορας
ίσα που πρόλαβε να κάνει ένα μορφασμό
πολύ χαριτωμένο
και ώσπου να στρίψει το σώμα του να δει
τι ερχόταν στην καρδιά του
ήταν αργά
και ο άγνωστος δολοφόνος
εν μέσω ιαχών και αλαλαγμών του όχλου
βύθιζε το ξιφίδιο στην ευγενική καρδιά του
θόλωσε από έκπληξη και αγωνία το βλέμμα του άρχοντά μου
και από τα χείλη του έβγαιναν μαύροι αφροί
θέαμα φρικώδες κι ελεεινό
για ένα θεό!

Το τελευταίο που θυμάμαι
είναι να βγάζω μια κραυγή ουρανομήκη
για το χαμό του αγαπημένου Αυγούστου
και δίπλα του να γονατίζω
όταν η σκιά εμφανίστηκε
ενός χεριού που ανέβαινε ξανά
για να κατέβει πάλι
κι έπεσα ευθύς
χωρίς να το σκεφτώ
το σώμα του αθανάτου που έθνησκε
ν’αγκαλιάσω…

με σκέψη τελευταία
τα αμπέλια της Ετρουρίας
κατάφορτα από τις πρησμένες ρώγες
να με μεθούν με το άρωμά τους
και να χαμογελώ
νεκρός και ζωντανός μαζί

πάνω απ’το άψυχο κιόλας
μαύρο βλέμμα
του ποιητή – αυτοκράτορα…D.P.