Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Άτιτλο

Ένα φιλί – αθώος σεισμός·
Τα φύλλα σιγοφλοίσβησαν.
Αλάφιασε ο κάμπος μόλις.
Ένα φιλί – δροσιάς γλυκός λυγμός.
Ποτέ πιο αλαφρά δεν ράγισαν.
Τα μάρμαρα στα μνήματα.

Γιώργος Καραβασίλης

 

Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.

Είναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό,
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό,
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.

Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.

Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
- αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.


(Νίκος Καββαδίας)

 

 



Λοιπόν να ξέρεις
δε σε φοβάμαι εσένα γιε μου
γιατί μια μέρα
και τούτο να κρατήσεις όπως σήμερα
στο λέω
μια μέρα θα γυρίσεις
και θα΄χεις τον ουρανό στα μάτια
και άμμο απ’τις ερήμους που περπάτησες
στα φθαρμένα σου σανδάλια
και τη δροσιά απ’τα φιλιά των γυναικών
στα δυο σου χείλη
και βιωμένο πόνο από τη μοναξιά
την εγκατάλειψη
τη πείνα και τις κακουχίες
σε κάθε κύτταρό σου
σε κάθε αμυχή της σάρκας σου
και θα’χεις συσσωρεύσει γνώση και σοφία
και εμπειρίες πολύτιμες
και οι εκδορές σου με το αίμα ξεραμένο θα’ναι
αλλά στο άγγιγμα πάντα θα πονάνε
μα για τον αδελφό σου
γι αυτόν έχω στο στήθος μου το βάρος
που προτιμά την ησυχία της γλυκερής ασφάλειας
από την περιπέτεια να ζήσει
να μεγαλώσει, να γεράσει
στο πεπερασμένο, το εφικτό
το λίγο
απ’το να κλέψει ακτίνες του ήλιου της αυγής
για να ζεσταίνει το κορμί του
και νερό να πίνει απ’τα ποτάμια
για να πορεύεται ως το βράδυ
για κείνον πάντοτε θ’ανησυχώ
που θα ξυπνήσει μια μέρα
γέρος
όπως εγώ είμαι τώρα
και θα πονάει παντού μα όχι απ’του σώματος αρρώστιες
αλλά απ’του μυαλού και της ψυχής τις κατηγόριες
πως ενώ μπορούσε δεν το τόλμησε
πως ενώ του έπρεπε, δεν θάρρεψε
πως ενώ το έβλεπε, δεν το άγγιξε
και τότε
σε ξορκίζω γιε μου
να τον σπλαχνιστείς τον μεγαλύτερο αδελφό σου
και λίγο απ’τον ουρανό σου να του δώσεις
λίγη απ’τη φλόγα της ψυχής σου
λίγο απ’το απέραντο του ορίζοντά σου
κι από του βλέμματός σου
την ελπίδα
τη χαρά
την αγάπη
πως κι αύριο και πάντα
αδελφός σου θα’ναι
και άλλος ποτέ κανείς
δεν θα στον δώσει πίσω ακέραιο
αν στον απρόσβλητο κόσμο
κόσμο που διάλεξε να ζει
τεμαχισμένος σου ψελλίσει ένα πνιχτό
‘συγχώρεσέ με’
και μόνος
πιο μόνος απ’όσο έζησε ποτέ
στην αγκαλιά σου ξεψυχήσει…D.P.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Έρωτας

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

 

«…συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών…

…σε δυσκολοκατάχτητο κορμί..»

Όμορφοι στίχοι, ιδιαίτερη πένα…

 

Τζιοκόντα Μπέλι, Διατρέχοντάς σε

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό-
που χαίρεται στην παρουσία μου
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί,
ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις
με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη,
ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.

[Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη]

 

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε –
το πολύ καύτρες μέσα στη νύχτα
απ’ τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι’ αργότερα.

Τίτος Πατρίκιος | Τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε (Από τη συλλογή «Νέα χάραξη», 2008)

 

…Και λένε πως η ζωή είναι όνειρο: μα όχι·
όχι μόνο όνειρο. Το όνειρο είναι κομμάτι της ζωής.
Ένα τρελό κομμάτι, όπου πρόσωπο και ύπαρξη
μπλέκονται, υφαίνονται το ένα μέσα στ’ άλλο
σαν χρυσά ζώα, βασιλείς της Θήβας
από τον θάνατο (που καταλύεται) ξεριζωμένοι.

Το όνειρο είναι ύφασμα ακριβό που κυλάει από πάνω σου,
το όνειρο είν’ ένα δέντρο, μια λάμψη που χάνεται, ένας φθόγγος –
ένα αίσθημα που μέσα σου αρχίζει και τελειώνει
είναι το όνειρο· ένα ζώο που στα μάτια σε κοιτάζει
είναι το όνειρο· ένας άγγελος που σε χαίρεται
είναι το όνειρο. Τ’ όνειρο είναι η λέξη που απαλά
στις αισθήσεις σου πέφτει σαν το πέταλο
που μένει κολλημένο στα μαλλιά σου: αραιό, συγκεχυμένο, ανίσχυρο –
τα χέρια σου υψώνεις: πάλι έρχεται όνειρο,
εισβάλλει μέσα σου σαν την μπάλα που πέφτει –
τα πάντα σχεδόν ονειρεύονται -,
κι εσύ τα φέρεις όλα.

Εσύ τα φέρεις όλ’ αυτά. Τι όμορφα που τα φέρεις.
Όμοια με των μαλλιών σου το φορτίο.
Κι από τα βάθη έρχονται, κι από τα ύψη
σε φτάνουν και στις χάρες σου προσθέτουν...

Όπου είσαι εσύ μάταιη ποτέ δεν είναι η προσμονή,
γύρω σου τα πράγματα πουθενά δεν ραγίζουν,
κι εγώ σαν να έχω δει καλά
πως μέσα στη ματιά σου ζώα κολυμπούν
και πίνουν το διαυγές παρόν σου.

Μόνο ποια είσαι: αυτό δεν γνωρίζω. Γνωρίζω
μόνο τη δόξα σου να ψάλλω: επικός κύκλος
γύρω από μια ψυχή,
κήπος γύρω από σπίτι,
που στα παράθυρά του είδα τον ουρανό – .

Κι όταν νυχτώνει – : τι μεγάλα αστέρια
θα καθρεφτίζονται σ’ ετούτα τα παράθυρα...

RAINER MARIA RILKE

 

Η απάντηση μου όταν με ρωτούν για σένα...

Το ξέρω.
Πώς το ξέρεις;

Το ξέρω από τις σκέψεις μου που πύκνωσαν, ταξίδεψαν κι αλήτεψαν και τώρα πια είναι ελεύθερες.
Από τα μάτια του που με διαπερνούν και με διαβάζουν και με καλούν το ξέρω.

Το ξέρω από τον τρόπο που χάνεται και παύει η φωνή μου σαν ακουστεί η δική του.
Κι από τα πόδια μου που καιρό τώρα
δεν ορίζω το γνωρίζω.

Το ξέρω από τον ύπνο που γαλήνεψε, τους εφιάλτες που διέλυσε και τα όνειρα που έφτιαξε.
Από την λαχτάρα για αποδοχή κι από τον πόθο του να με ποθεί το ξέρω.

Το ξέρω από τον τρόπο
που γέμισε τις μέρες μου.
Κι από τον τρόπο που τις
νύχτες μου έκαψε το ξέρω.

Κι έτσι η απάντηση γίνηκε πια απλή.
Το ξέρω όπως εσύ ξέρεις να μιλάς και να ανασαίνεις.
Έτσι το ξέρω...

Lavinia Pilgrim

 

Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Έρωτας τάχα, της Μυρτιώτισσας

 

Σουρεαλιστικ Ιστορικους Ρεαλιστικους

Βαριά η πίτα χυλομενη
Στης Άνοιξης την μέρα
Και ο Μιστρος
που ζει η Μαλβινα μέσα του
Βσρυγκομαει κάθε μέρα
Για πράγματα παλιά
Να μιλήσει ψάχνει τρόπο
Που ούτε να τον κατουρισουν
Δεν θα κάναν τον κόπο

Gangrel

 

 



Υπήρχε κάτι πένθιμο
σε τούτη τη σιωπή
σαν το χαρταετό
που κόβεται απότομα το νήμα του
αυτό που τον συνδέει με τον άνθρωπο
αυτό που τον συνδέει με το χαμόγελο
και ταξιδεύει για λίγο
όσο να ψελλίσεις ένα
‘μα, πως… πως γίναμε τόσο σιωπηλοί;’
κι ύστερα…
γκρεμίζεται στη γη
Ναι
υπήρχε κάτι πένθιμο
στο τρόπο που έλεγες ‘καλημέρα’
στο τρόπο που έστρωνες το τραπεζομάντηλο
στο τρόπο που ξάπλωνες στο κρεβάτι
για να με υποδεχθείς ερωτικά
Κι αυτός δεν ήταν έρωτας
ήταν μια πρόσκαιρη συμμαχία
με το εγώ μας
μια θορυβώδης παράσταση σκιών
τόσο ώστε να μη μας ξεκουφαίνει
η κραυγή της θλίψης
Εσύ να δώσεις στο γκρι
μια απόχρωση γαλάζιου
να δώσω εγώ στο σκοτάδι
μια ρυτίδα από φως…
Κι όταν δεν θα’χω;
αναρωτιόμουν
όταν δεν θα’χω πια;
εσύ μου απαντούσες με κείνο το δειλό
σα ρωγμή στον κατάλευκο τοίχο
πένθιμο χαμόγελό σου.D.P.