Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΑΓΑΠΗ (2η μου απόπειρα για ποίημα)

Ακροβατώ
ανάμεσα στα όνειρα
και δίπλα μου το χτες.
Πολλά βαρίδια και σκιές
δε με αφήνουν να ησυχάσω.
Κάποτε όμως λίγο φως
και λίγες λέξεις φιλικές
με κάνουν πάλι να γελώ.
Ένα λουλούδι μια φωνή
και ένα άγγιγμα ζεστό
με κάνουν πάλι να ξεχνώ
πως η ζωή είναι μικρή
πολλές φορές πολύ πικρή.

Θυμάμαι ακόμη
την υπόσχεση που δώσαμε
τα μεγάλα σχέδια
να γνωρίσουμε την πόλη
Σε περιμένω
να ρθείς με ένα χαμόγελο
και συμβιβάζομαι
για μια βόλτα τριγύρω

Μα η αγάπη είναι παράθυρο
που λέω αξίζει να το ανοίξω

 

<<Καβάφης>> by Just_Me posted 30 Αυγούστου 2021 at 23:55

 

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ




Πώς με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσα χέρια

κάτω από τόσα σώματα

πίσω απ’όλες αυτές

τις ασπρόμαυρες ημέρες…


κι όμως

με βρήκες…


και χωρίς να’χεις συντροφιά

ούτε τη σιωπή μου…


κι όμως

με βρήκες…


Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτης σιωπηλός…

Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…

Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…



…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…

Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…

Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…



…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…

Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…

Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…



…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…

Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…



Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…



…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…



Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…

μετράω κι εγώ

μαζί με τον εαυτό μου

ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου

και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος

δεν έχω άλλα μάτια

να με ξεγελάω περισσότερο

να με προσδοκώ

να με υπόσχομαι

αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου

ακέραιος

φωτεινός

και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου

μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…



Κι έτσι

θα ε ί μ α ι …





…πώς με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσους εαυτούς

πίσω από όλους τους ανθρώπους

κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…


κι όμως

με βρήκες…D.P.

 

Pagano superstitio crimen publicum
«Επειδή τινες εύρηνται
τη των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων
κατεχόμενοι πλάνη…»


Ο Ιεροφάντης σήκωσε
το γερασμένο βλέμμα του
στον ουρανό
τρεμάμενες λέξεις
παιδιά θανάτου κιόλας
βγαίναν στο φως της μέρας
έπεα πτερόεντα…
‘που ενοικείτε πια
αν μας εγκαταλείψατε;
αν από τα ιερά σας απέχετε
αν στις καρδιές μας
αρνείστε πια
να εδράζεστε;
Απέπτη θλίψις
και κει που είστε
μακάριοι όντες
θ’ ανταμώσουμε…’
και λίγο πριν
σβήσει για πάντα
το ιερό πυρ
στον πανάρχαιο βωμό
το δηλητήριο γεύτηκε
που είχε αποσώσει ο Σωκράτης
χίλια χρόνια πριν
για τους αδελφούς της Αλύσου
να μην ακούσει
βαρβαρικές ιαχές
το τελεστήριο να ρυπαίνουν
να μολύνουν το είναι του
και μελανειμονούντων το μαχαίρι
να μην του σκοτεινιάσει
τον ήλιο…
σπαρτάρισαν τα μέλη
ελαφρά μειδίασαν τα χείλη
και η φτερωτή ψυχή
στα Ηλύσια απεδήμησε
των Ηρώων ομοτράπεζη
συγκαθήμενη των φιλοσόφων
των αθανάτων όντων λατρευτή…
‘Το Εν
Το Άχρονο
Το Αδιάστατο
μας γέννησε από τις φτερούγες της Νύχτας
ήρθαμε
δειλοί
σαρκωμένοι το Όλο
πώς να το ξέρουμε
άνθρωποι
γιοι ανθρώπων
εντούτοις ήρθαμε
να περπατήσουμε σε μια κουκίδα γης
να ψηλαφήσουμε το άπειρο
με τα μικρά μας χέρια
και δεν αντέξαμε
να πεθαίνουμε διαρκώς
στης άγνοιας την άβυσσο…
…δεν αρνηθήκαμε το σώμα
δεν αφυδατώσαμε το πνεύμα
δεν στερηθήκαμε τους ωκεανούς
για μια σταλιά ησυχίας
στο διψασμένο στόμα
έχουμε βλέμμα
έχουμε αίμα
σάρκα έχει και η ψυχή
και γραπώνεται στο τώρα
σπουδάζουμε διαρκώς
του ανθρώπου το φθαρτό
του βροτού το εφήμερο
της μητέρας φύσης
το μέγιστο κάλλος
της Νέμεσης
το σκληρό μαχαίρι
της Αδράστειας
το λευκό χαμόγελο
και της Ανάγκης
το απέριττο δραν…
…Μητέρα Μεγάλη
Κόρη αγαπημένη
Χρυσό μου Ρόδο
δεκαεξαπέταλο
αν με ακούει κάποιος
από των όλβιων τα δώματα
ας κόψει με το δρέπανο
τον μίσχο του είναι μου
και ας με παραδώσει στην αχλύ του χρόνου
να κυκλωθώ ειρηνικά
από όλα που αγάπησα
ν’αναχωρήσω
ευγενικά
εναγκαλισμένος
το Ιερό Μηδέν
που με περιέχει…
αγαπώντας ήρθα
αγαπώντας φεύγω…’D.P.

 

METATRON

Πυρακτωμένο πνεύμα

διατρέχει το νυχτερινό στερέωμα

και οι καρδιές των Αγίων Όντων

πάλλονται σε συνήχηση



Μουσικές υπερ-ουράνιες

ντύνουν το μαύρο θόλο

καθώς ο Άρχοντας των Προσώπων

εργάστηκε για να εφελκύσει γύρω του

όλη τη θέρμη του Ισχυρού

όλη την δροσιά του Τέλειου

και τέσσερις εσθήτες έπλεξε

για να εισέλθουν ασφαλείς οι μύστες

στα Μυστήρια του Θρόνου

και την απρόσιτη Άμαξα

να αξιωθούν ν’αντικρίσουν…


καρδιές εκστατικές

που γλείφουν πύρινες ανάσες

χρειάζονται

και βλέμμα αγνό, καθάριο

και άγρυπνο

και νου

απ΄της επίκλησης το σφρίγος

ακονισμένο

για να Δουν

ν’αντέξουν…



μα ο πρώτος που εισήλθε

«είδε και πέθανε»

εκατομμύρια κύματα φωτός

τον σάρωσαν

και τον αγνόησε

ως και ο Χρόνος...



και ο δεύτερος

«είδε και χτυπήθηκε»

τα λογικά του σάλεψαν

καθώς στα Δώματα της Αγιοσύνης

ο αδύναμος δεν έχει θέση...



αλλά και ο τρίτος

«είδε και στράφηκε αλλού»

το βηματισμό του έχασε

το θάρρος του άδειασε γρήγορα

και βρέθηκε

στην άλλη όχθη της ματιάς του

να ξημερώνεται αιώνια

στα σωθικά του Φόβου…



μονάχα ο τέταρτος

«ανέβηκε ειρηνικά

και ειρηνικά κατήλθε»

το σκεύος του εαυτού του

χώρεσε, άντεξε,

δεν έσπασε

και ευλογημένος δεξιώθηκε

τη θέα της Άμαξας…



κι όμως

δεν του ήταν αρκετό…


φωτιά από σπέρματα

αγνώστων Ήλιων

και σαρκοφάγο Φως

το Αρχαίο Ρίγος των Δυνάμεων

το Αίμα των Τροχών…

δηλητήριο για τον επηρμένο…

στα Παλάτια της Σιωπής

πως τόλμησες να εισέλθεις

μιαρός

και ανέτοιμος;



ως το Έβδομο Ανάκτορο

τον ουρανό των Αβαρώτ

τόλμησε ο ευσεβής

να σύρει τη θνητή σκιά του

κι ύστερα θέλησε

να διαβεί

το Απαγορευμένο Κατώφλι

μα εκεί ο χολωμένος Χρόνος

τον έφερε γονυπετή

στη Θεϊκή Σοφία!

και τούτη η Δόξα

δεν ήταν για το αλαζονικό του αγγείο

τα χέρια γύρισαν

τα πόδια λύγισαν

τα μάτια βγήκαν απ΄τις κόγχες

η φτωχή καρδιά του έσπασε

και η φωνή του χάθηκε

ρυτίδες στα σεντόνια της Ύπαρξης

ο Άρχοντας της Παρουσίας

θέρισε το πνεύμα του

το φτηνό σαρκίο του

έριξε μακριά

στο χώμα των πρωτόπλαστων

και το αίμα του σοφού

πότισε τα διάφανα νερά

των γήινων αιώνων…


και οι αναρίθμητες νύχτες

που κληροδότησε ο Άνθρωπος

στον άνθρωπο

διαδέχονται η μια την άλλη

ποτισμένες απ΄το αίμα της φθοράς

και του θανάτου…D.P.

 

 




Κι έτσι λοιπόν

Είμαστε εδώ

Ως εκ θαύματος ίσως να πεις

Και ναι, μπορείς με ασφάλεια να πεις

Φτάσαμε εδώ



Στις διακέντρους

Που σχηματίζουν το μεγάλο τρίγωνο

Το ισοσκελές

Το ισόπλευρο

Το μαγικό τρίγωνο της ύπαρξής μας

Και τόσες φορές στοχαστήκαμε γι’αυτά

Και γι’άλλα

Που στην πραγματικότητα δεν ξέραμε

Αλλά τα νιώθαμε κρυφά

Στα σπλάχνα μας

Τα φιλοξενήσαμε

Στα ζεστά όνειρά μας

Τα φωλιάσαμε παιχνιδιάρικα

Στις παιδικές μας χούφτες…



Ήταν πνοές θεών

Ήταν ανάσες άστρων

Ήταν αγγίγματα από Νύμφες

Που ζαλιστήκαμε θα πεις

Χάσαμε το μυαλό μας



Και ο Νους

Ο Ηλιογενής

Όσο εμείς αλητεύαμε στο άπειρο

Σαν καλλιτέχνες της ύπαρξης

Μας κοιτούσε αυστηρά

Κι όμως χαμογελούσε

φωτεινά…

Και κρυφά μας οδηγούσε

Σε όλη τη ζωή μας…



Εδώ

Που σμίγουν όλα τα σημεία

Το έγκεντρο

Το βαρύκεντρο

Το ορθόκεντρο



Και γίνονται σβώλος λάσπης



Και σαν από θαύμα

Μπροστά στα σάρκινα μάτια μας



Ζεστή ανάσα πνέει από ψηλά

Και Χέρια του Όντος

Την μορφώνουν

σε έναν ακόμα από εμάς…

D.P.

 

i carry your heart with me
(i carry it in my heart)
i am never without it
(anywhere i go you go,my dear;and whatever is done by only me is your doing,my darling)
i fear no fate
(for you are my fate,my sweet)
i want no world
(for beautiful you are my world,my true)
and it’s you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart
(i carry it in my heart)

Μετάφραση

Κουβαλώ την καρδιά σου μαζί μου
(την κουβαλώ στην καρδιά μου)
δεν είμαι ούτε στιγμή χωρίς αυτήν
(όπου πηγαίνω εκεί πας, καλή μου· και ό,τι
καμώνεται από μονάχα εμένα είναι δικό σου κάμωμα, ακριβή μου)
δεν φοβάμαι καμία μοίρα
(γιατί εσύ είσαι η μοίρα μου, γλυκιά μου)
δεν θέλω κανέναν κόσμο
(γιατί ομορφιά μου εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο αληθινός)
και είσαι εσύ ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι
κι ό,τι ένας ήλιος πάντα θα τραγουδάει είσαι εσύ

να το βαθύτερο όλων μυστικό που ουδείς γνωρίζει
(να η ρίζα από την ρίζα και ο ανθός απ' τον ανθό κι ο ουρανός από τον ουρανό του δέντρου που λέγεται ζωή· που φύεται ψηλότερο απ' όσο μπορεί να ελπίζει η ψυχή ή το μυαλό να κρύψει)
και να το θαύμα εκείνο που κρατάει τα άστρα χωριστά

κουβαλώ την καρδιά σου
(την κουβαλώ στην καρδιά μου)

E. E. Cummings
Κουβαλώ την καρδιά σου μαζί μου

 

 



Κυριακές στους τοίχους
γδέρναμε το φως
και γράφαμε για τη μοναξιά
χωρίς μελάνι, χωρίς μπογιά
μονάχα με ουρανό…
μια δρασκελιά χωρίζει
το δίκλινο του ζευγαρώματος
απ΄το μονόκλινο της απατηλής
αυτάρκειας
όμως για σένα
σκληρό θα έχω το στρώμα της μνήμης
πάντα
για να μην νιώσεις ποτέ επισκέπτης
κι έτσι
για να σ’εκδικούμαι
δεν θα σου επιτρέψω
την πολυτέλεια της λησμονιάς...D.P.

 

Τα φώτα της πόλης
σαν μάτια κοιτάζουν
ποτέ δεν φωνάζουν
μα σιγομηλούν...

Τα φώτα της νύχτας
σου παίζουν παιχνίδια
σου λεν ιστορίες
και σου τραγουδούν...

Η πόλη τη νύχτα
σου κρύβει παγίδες
σου κλέβει τις σκέψεις
κι αυτά που πονούν.

Sejanus

 

 


Να σου αρνούνται το βλέμμα κι εσύ να μην ρίχνεις το φταίξιμο στα μάτια

Να ξημερώνει η νύχτα κι εσύ να μη θρηνείς την ημέρα

Να αρνείσαι πεισματικά να είσαι διάφανος ακόμα κι αν έχεις ενοχές που είσαι σκοτεινός

Να φυσά τόσο δυνατά που να πιστεύεις πως όλα θα εκριζωθούν κι εσύ να μην αγκιστρώνεσαι από πουθενά

Να έχεις την επιλογή να γίνεις αλλά να επιμένεις να είσαι

Να μη φοβάσαι το άγγιγμα

Να μάχεσαι τον κυνισμό στο πνεύμα όπως θα μαχόσουν τον καρκίνο στο σώμα

Να στέκεις όρθιος αλλά να μορφάζεις από πόνο αν το αισθάνεσαι

Να φιλοξενείς το χρόνο αλλά να μην οικειώνεσαι ποτέ μαζί του

Να δίνεις το χέρι σου σ’εκείνον που σου δίνει ένα χαμόγελο

Να σου αρνούνται το αυτονόητο κι εσύ να μην αυτοδικαιώνεσαι

Να έχεις δυο λόγους να πεις

και να λες τον ένα

Να βλέπεις στον καθένα το παιδί μέσα του

Να μην σηκώνεις κανένα σταυρό που δεν σου υπόσχεται τη σταύρωση

Να έχεις ένα λόγο να πεις

και να προτιμάς τη σιωπή…
D.P.

 

 


Τρυφερότητα



Σ’

έναν κόσμο από σακατεμένα εγώ που ανθίζουν πάνω στις μολυσμένες λίμνες του κυνισμού και της εαυτολατρείας, θα περίμενε κανείς πως εκείνο που θα δοξολογείται θα περιέχει τις ποιότητες μιας άλλης δύναμης. Μιας δύναμης ικανής να τα αλλάξει όλα. Να τα δικαιώσει όλα. Να τα ακεραιώσει. Δηλαδή να τα σώσει.



Κι όμως, δεν συμβαίνει.



Σ’έναν κόσμο που κινητροδοτείται και αιμοδοτείται από τον παρασιτισμό της εγωλαγνείας και του συναισθηματικού αυτισμού, θα ανέμενε κανείς πως εκείνο που θα αναζητείται είναι μια ανάσα φωτός και ανοιχτοσύνης.



Κι όμως, δεν συμβαίνει.



Γιατί αν υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να απαντλήσει όλα αυτά τα τοξικά λύματα της κεντρομόλου και εγωσυντονικής κούρσας προς τον ειναιικό θάνατο, είναι μονάχα η τρυφερότητα.



Κάποιοι πιστεύουν ότι η τρυφερότητα είναι μια εκδήλωση ασθενικής, αδύναμης, ηττοπαθούς φύσης. Πως ο τρυφερός άνθρωπος είναι κατά κάποιο τρόπο ανεπαρκής, ελλειμματικός, ενδοτικός και ευόλισθος στην συγκατάβαση, ακόμα και στο συμβιβασμό.



Δεν γνωρίζουν όσοι τα σκέφτονται ή τα πρεσβεύουν όλα αυτά πως η τρυφερότητα είναι η ισχυρότερη δύναμη του ανθρώπου! Δεν γνωρίζουν πως η τρυφερότητα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση και μαζί νίκη του ανθρώπου. Νίκη πάνω στον άπληστο εκτατισμό του βρυαρού υπερ-λυρικού και νοσηρού συγκινησιασμού, στην άλογη και έξαλλη προσπάθεια του υπετροφικού εγώ να κυριαρχήσει πάνω στους άλλους, πάνω σε οτιδήποτε δεν είναι μέρος του.



Πως ο τρυφερός άνθρωπος, τούτο δεν υποψιάζονται ακόμα, είναι σαν ένα υπέροχο και πανέμορφο δάσος που πάντοτε όμως κρύβει και σκληρά μυστικά και αρχέγονες δυνάμεις αντίστασης και δράσης! Δυνάμεις ως τα σήμερα ανίκητες, αξεπέραστες, ασύγκριτες!



Γιατί τη σκληρότητα δεν την αντιπαλεύεις με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα.



Τον κυνισμό δεν τον δαμάζεις με ακόμα ρυπαρότερο κυνισμό.



Ό,τι περιέχεις είναι μολυσματικό μονάχα αν έχεις δηλητηριαστεί πνευματικά.



Ό,τι εκφράζεις είναι βδελυρό μόνο αν πηγάζει από τις χαίνουσες πληγές της νοσηρότητας.



Δεν είναι εύκολο να εκδηλώνεις τρυφερότητα ακόμα κι αν είσαι τρυφερός. Γιατί όλο τούτο εύκολα χλευάζεται, συκοφαντείται, υπονομεύεται.



Μα είναι αναγκαίο γιατί η ψυχή μας διψά και αν ποτίζεται μόνο από τις ρηχές λίμνες της χυδαιότητας και του καθημέριου λυγμού δεν μπορεί παρά να επιστρέφει πόνο και λυγμό.



Κι αναζητά η ψυχή τους περήφανους καταρράκτες της τρυφερότητας για να ξεδιψάσει αληθινά. Και να προσφέρει έπειτα στον τολμητία που προσπέρασε το προφανές για να ανακαλύψει το κεκρυμμένο, ορίζοντες δροσιάς και ουρανούς γλυκύτητας…
D.P.

 

 


ΜΟΝΑΞΙΑ.

Εξετάζω την αφαίρεση… εξετάζω και μετρώ… ζυγίζω… τη σάρκα που αναλώθηκε για τη μετάβαση στο πνεύμα… το αίμα που χύθηκε για τη μετάβαση στο εργαστήριο… τη μοναξιά που απλώθηκε για να καλύψει το ψεύδος…



Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάποια δάνεια μοναξιά… τη μοναξιά σου πρέπει να την κερδίζεις… μονάχα τότε δεν σε τρομάζει, μονάχα τότε κι αν σε τρομάζει δεν σε σκοτώνει…

Κάθε απόδραση από το λαμπορατόριο σημαίνει ότι δανείζεσαι τη μοναξιά άλλων… και τελικά, του Θεού που γεννήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι…



Εξετάζω την ψυχόπτυση… πάνω στο μεγάλο στρώμα κείται ένα παραμορφωμένο είδωλο… δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς… δεν μου θυμίζει τίποτε, δεν μοιάζει με κανέναν… έχει περάσει ο τόπος από πάνω του, η ιστορία, ο χρόνος, το μέλλον… αυτό που γεννιέται από το αύριο δεν είναι το μέλλον, είναι ένα στοιχειωμένο παρελθόν… ο Θεός αυτός δεν είναι προικισμένος με αρετές… είναι ένα μοναχικό νύχτιο ον, σαν κι εμένα…



Δεν πρέπει να προσδοκάς το αύριο… το χθες να προσδοκάς… ό,τι δεν βίωσες, ό,τι αρνήθηκες, ό,τι έσφαξες στο θυσιαστήριο… τα θύματα εκδικούνται, το αίμα τους είναι στο βλέμμα σου… το χθες είναι το αύριο… κοιτάζεις στην αντίθετη κατεύθυνση…



Εξετάζω την τομή… ο Θεός αυτός γεννήθηκε νεκρός… κι έτσι πρόκειται να ζήσει… θα ζει νεκρός και θα ομορφαίνει κάθε μέρα… δεν θα γερνά, θα γίνεται νεότερος κάθε στιγμή… από τη νεκρότητα στη ζωή… κι όταν θα σβήσει το αποτύπωμά του από το εργαστήρι μου θα με πάρει μαζί του… θα γίνουμε ιαχή και ανάμνηση φωτός… θα γίνουμε ορατοί ξανά… θα γίνουμε θνητοί και θα φωλιάσουμε και οι δυο στη ρωγμή του επόμενου αδελφού μας… μέσα στην ψυχή μου υπάρχει το εκεί που θα μας φιλοξενήσει… απομένει απλά να ψιθυρίσω στο Θεό μου πως δεν τον αγαπώ, δεν τον μισώ, δεν τον λατρεύω, δεν τον αποποιούμαι… αρκεί να του ψιθυρίσω το όνομά του… κι έπειτα το τίποτα…



Γύρισε πλευρό, αναπαύσου… μην κοιμάσαι όμως… έρχονται οι μέρες που θα θέλεις να αφυπνιστείς και δεν θα μπορείς… έρχονται οι ασέληνες νύχτες… έρχονται οι θάλασσες που δεν διαπλέονται… έρχονται τα ποτάμια που δεν διαπεραιώνονται… έρχονται οι εαυτοί σου που δεν πρόλαβες να φονεύσεις…



Έρχεται το φως που δεν πρόλαβες να κάνεις σκοτάδι…D.P.