Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 
Θηλιά από αγκάθια


Ένα μικρό χαμόγελο

ψελλίζω

μου ήταν αρκετό

κι όμως δεν ήταν…

ποτέ δεν ήταν…

τριάντα χρόνια κρυβόμουν

στο μακελειό του αγώνα

συνωμοτούσα εναντίον σου

παρίστανα τον σύμμαχό σου…



όταν ακούω τον εαυτό μου

η φωνή βγαίνει απ’τα συρτάρια

κι απ’τους ξυσμένους τοίχους

κι απ’τα βρόμικα παράθυρα

κι απ’ τα ελεεινά παπούτσια

δεν βγαίνει από στόμα αυτή η φωνή



κι όταν με αντικρίζω

βλέπω το πρόσωπο ενός άλλου

ενός που ντύθηκε το χώμα

ενός που πλύθηκε το αγοραίο

ενός που αγόρασε ακριβά το χθες

για να το ξεπουλήσει στο αύριο



ενός που αρκείται στο ίδιο ψέμα

για να κουβαλάει την κάθε νύχτα

ως το επόμενο πρωινό



και να σηκώνει απ’το κρεβάτι

μαζί με το λερό του σώμα

και μια θηλιά από αγκάθια…
D.P.

 

 


Ενδοφλέβια

Είναι αυτή η μοχθηρή σιγή

που ερωτικά γλύφει τις πέτρες

και το σώμα οργώνει





ενδοφλέβια ο νόμος

πάντα αλλοιώνει



είναι τούτη η σιωπή

σαν ηλιόλουστη μέρα

που υπόσχεται φως

και μόνο νύχτες σου δίνει…



κι ο χρόνος

όχι ορθωμένος απέναντι

να σε κοιτάει στα μάτια

ενδοφλέβια πάντα σκοτώνει
D.P.

 

Καταφύγιο




Πώς με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσα χέρια

κάτω από τόσα σώματα

πίσω απ’όλες αυτές

τις ασπρόμαυρες ημέρες…


κι όμως

με βρήκες…


και χωρίς να’χεις συντροφιά

ούτε τη σιωπή μου…


κι όμως

με βρήκες…


Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτης σιωπηλός…

Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…

Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…



…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…

Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…

Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…



…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…

Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…

Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…



…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…

Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…



Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…



…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…



Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…

μετράω κι εγώ

μαζί με τον εαυτό μου

ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου

και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος

δεν έχω άλλα μάτια

να με ξεγελάω περισσότερο

να με προσδοκώ

να με υπόσχομαι

αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου

ακέραιος

φωτεινός

και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου

μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…



Κι έτσι

θα ε ί μ α ι …





…πώς με βρήκες;


ανάμεσα σε τόσους εαυτούς

πίσω από όλους τους ανθρώπους

κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…


κι όμως

με βρήκες…
D.P.

 

Συλλαβές αγάπης…




Το βραδυνό φιλί σου

κρέμεται από το πρόσωπό μου

το αγγίζω απαλά

πονάω

στάζει έναν οργισμένο έρωτα

πάθος σταλάζει

απουσία




και νιώθω τις σταγόνες να δραπετεύουν στο πάτωμα




το βραδυνό φιλί σου

γραπωμένες έχει ακόμα

μερικές λέξεις

μικρές ανάσες απ’το στόμα σου

κλεμμένες

ανάπηρες

απελπισμένες

αγκιστρωμένες στα χείλη μου

οι συλλαβές τρεμοσβήνουν στο πρωινό φως

αργοπεθαίνουν




παλεύω να τις κρατήσω ζωντανές




το βραδυνό φιλί σου

δρόσισε τούτο το μοναχικό δωμάτιο

με συλλαβές αγάπης

καταλήξεις έρωτα

σύμφωνα ερεθισμένα

σερνικά

κι ερωτευμένα φωνήεντα

παιγνιδιάρικα

και θηλυκά

και μ’έναν τρόπο μαγικό

αληθινά στο λέω

μεταμορφώνονται ξανά

σε σώματα ονειρικά

όχι τεμαχισμένα πια

ολόκληρα

και φωτεινά




στο ταπεινό

δωμάτιό μου

δεν είναι υπέροχο;




εσύ κι εγώ ξανά…D.P.

 

ΠΡΩΤΟΓΩΝΗ ΟΡΜΗ




Σου γράφω σ’ αγαπώ

κι αισθάνομαι

κείνη τη πρωτόγονη ορμή

όπως το αίμα χτυπάει στην αρτηρία

το ανελέητο της ζωής

και το υπέροχό της

το κραυγάζω

το δονούν όλα μου τα εσώψυχα

όπως στα μάτια

στους πόρους του είναι μου

σπαρταράει όλη η αθανασία

από τ’ αγγίγματά σου..

κι έρχεται στα δάχτυλα μεγάλο

πλατύ

ολόκληρο

και απορώ

που έχω το θράσος

την αποκοτιά

να εγγράψω

το άπειρο

σ’ ένα χαρτί…D.P.

 

Aιωνιότητα

άπλωσα το βλέμμα μου
στον άδειο ουρανό
η φωνή δεν βγήκε
ούτε ο λυγμός
νομίζω μόνο
πως κάποια στιγμή
ούρλιαξα μέσα μου
τόσο δυνατά
που το αίμα για λίγο
σταμάτησε να τρέχει στις φλέβες

που βρίσκεσαι;

τα χέρια μου αισθάνονται περίεργα που δεν σε αγγίζουν
το στόμα που δεν σε φιλάει
τα μάτια μου που πέσαν σε φτωχές εικόνες του κόσμου
κι όχι στο άγιο πρόσωπό σου
η ανάσα μου που δεν μπερδεύεται με την δική σου
το σώμα μου που δεν εφελκύει το δικό σου...

το τελευταίο μου δάκρυ θα φυλάξω
σου είχα πει
να πλύνω την ψυχή μου
όταν δεν θα αντέχω άλλο πια...

τα δάχτυλά μου δεν αισθάνονται πια
δεν μου μεταφέρουν ερεθίσματα ουδέτερα
τα μάτια μου αρνούνται
να παροχετεύουν την ασχήμια ολόγυρα
στο είναι μου
τα βήματά μου
έμειναν εκκρεμή
και ακρωτηριασμένα...

τα χείλη μου όμως
ακόμη
επιμένουν
να ψελλίζουν τ'όνομά σου
και η ύπαρξή μου
συνηχείται με τη δική σου
στην αιωνιότητα πια αγάπη μου
και δεν μπορεί
ούτε θέλει να κάνει αλλιώς...
D.P.

 

Μέγιστο…




ένα κλεμμένο βλέμμα


στο νερό η φωτιά βαφτίζεται

και παίρνει τ’όνομά σου




ένα ριπαίο νεύμα


αρπάζεται η γη απ΄τον ουρανό

αλλά δεν αφανίζεται




ένα βαθύ τραύμα


διατρέχει ο ήλιος το στερέωμα

και ιχνεύει

τον αφανισμό του




ένα άδειο στρώμα


αγγίζουν τα χέρια το κενό

αλλά δεν απελπίζονται




μια επίκληση άηχη

στον έρωτα που δεν γονάτισε

στα δάχτυλα του φόβου

στέγνωσε το αίμα




αλλά κι ο νύχτιος πυρετός

καλοδεχούμενος κι αυτός

σε τούτο τον ασύνορο κόσμο…




(της ανάσας σου

καθώς πατάς τη νότα

στο ΄ν΄του ονόματός μου…



…της μουσικής στους φθόγγους σου

καθώς αφηγείσαι το ελάχιστο

πριν το αφομοιώσει το Όλο

και ήδη μέγιστο είναι…
D.P.

 

Αρνούμαι…

Είπες ότι μπορείς
ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο
μέσα στη χούφτα σου
να κλείσεις όλους τους ιλίγγους
να περπατήσεις το άπειρο
μέσα σε μια νύχτα
να σιωπήσεις δυνατά
και η σιγή σου να είναι αθανασία
δεν έμαθα ποτέ
αν είχες δίκιο
αλλά τούτα τα ασημόγκριζα πρωινά
δεν μπορώ να ψηλαφίσω άλλο τίποτε
από τον κενό μου αντίλαλο…

και αν εκκρεμώ ως προς τον εαυτό μου
αρνούμαι να σε εκμισθώσω
ούτε καν ως ανάμνηση
για ενός απογεύματος
φτηνή απόλαυση

κομμάτι κομμάτι
τη Νύχτα
στο είπα
δεν μπορώ να στην προσφέρω…

κι αν κράτησες το τελευταίο φιλί
για να εκβιάζεις την ευαισθησία μου
νομίζω σου οφείλω ακόμη ένα

κομμάτι κομμάτι
τον εαυτό μου
αρνούμαι να σου τον προσφέρω…D.P.

 

 





Κορδόνι
Το μαύρο κορδόνι
Έγινε λευκό σχοινί
Τυλίχτηκε γύρω απ’το λαιμό
Και στον επιθανάτιο ρόγχο
Είδα τον κόσμο
Όπως αληθινά είναι
Είδα χέρια αποσαρκωμένα
Αιδοία και πέη ματωμένα
Είδα υγιείς λερωμένους με ζωή
Και αρρώστους πρησμένους
Απ’το σφρίγος του θανάτου
Είδα παιδιά σκελετωμένα
Και υπέρβαρους φιλάνθρωπους
Να στάζουν λίπος και δάνειο οίκτο
Είδα ανθρώπους λουσμένους στο φως του έρωτα
Και είδα πως τούτο το φως
Ήταν γεμάτο φλύκταινες και πύο
Το μαύρο περιλαίμιο
Έγινε άσπρη λαιμαριά
Με τύλιξε ακόμη πιο σφιχτά
Καθώς ακόμη όλα δεν τα είδα
Γέροντες είδα που εκπόρνευαν τη σοφία τους
Και νέους που εκπόρνευαν το σώμα τους
Είδα χαμαιλέοντες με μορφή ανθρώπου
Και αγνούς σακάτηδες που σέρνονταν κοντά μου
Κοπέλες δρόσινες
Να ξεπουλιούνται για μια κίβδηλη ζωή
Και αγόρια που λάτρεψε ο ήλιος
Να σκάβουν το σκοτάδι
Με τα ωραία τους δάχτυλα
Μάτια βγαλμένα
είδα
Από τυφλούς
Που σιχάθηκαν να βλέπουν
Και σαν τον Ωριγένη
Ευνούχους που λάτρεψαν
Την αναπηρία τους
Πονούσα
Σχιζόταν η καρδιά μου
Και η μαύρη ζώνη
Έγινε λευκή φωτιά
Και λίγο πριν με αναλώσει ηδονικά
Είδα κι εμένα
Να περιφέρομαι
Σα να μην συμβαίνει τίποτα
Ανάμεσά τους…D.P.

 

ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ




Υπάρχει μια τελειότητα

μια παράλογη αρμονία

στις κινήσεις του πυρός

στ'άλματα του νου

στα δάκρυα της ιστορίας

ανάμεσά τους πάλλομαι

δυσανασχετώ και τείνω στο μηδέν

αφού το Όλο αγάπησε το Τίποτα

αφού το Τίποτα έχει εναγκαλιστεί το Αρνητικό...




Υπάρχει μια αδυσώπητη ακρίβεια

στη πορεία του ανθρώπου

στη Δημιουργία του Μεγάλου Όντος

στο γλυκό τραγούδι της Ποίησης

στο πιο απαλό βήμα ενός μυρμηγκιού

ανάμεσά τους στέκομαι

κι αισθάνομαι πως τεμαχίζομαι

επινοημένος από μένα

κι έχω αναιρέσει το Αύριο

κι έχω πλαγιάσει στην κοιλάδα του Ποτέ

κι έχω σφραγίσει το θάνατο με σένα...D.P.

 

Ολοκαύτωμα…



Μια καλοκαιριού αυγή

Σαν γαλαξίας από προσευχές

Σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς

Θα απλωθώ

Ως τα πέρατα του εαυτού μου

Θα απειρωθώ

Και θα τελειώσω…



Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν

Από ερωτευμένες ιαχές

Από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές

Από εκατομμύρια νύχτες

Και αθανασίες πρωινές

Γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας

Τη κάθε μια μου Ανοδο διακριτά

Γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη

Και σβήσαν στη καρδιά μου

Πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …



Μια αυγή καλοκαιριού

Αύγουστος θέλω να είναι

Θα τεντωθώ σαν του Φοίβου το τόξο

Θα κλείσω τα μάτια μου

Κι όλες τις αισθήσεις που μου απέμειναν

Θ’ανοίξω

Όμορφα

Και ρυθμικά

Σαν μουσική από

άστρων Ολοκαύτωμα

Και θ’αναλωθώ…

D.P.

 

Αποδόμηση





Ήρθες στη χώρα των χαλασμένων παιγνιδιών

Άνοιξε τ’αυτιά σου και άκουσε…

Ήρθες στη χώρα των έφηβων θεών

Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταξε…

Ήρθες απρόσκλητος στη χώρα που ο θάνατος είναι ένα κομμάτι κρύσταλλο

Άνοιξε τα χέρια σου και κράτησέ τον…

Μη φοβηθείς!

Άνοιξε το μυαλό σου και ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΕ…



Πριν από την αρχή της Ιστορίας

Κλείσαμε στο βίωμα μια στάλα ελευθερίας

Κλείσαμε στο θάνατο μια υπόσχεση ζωής

Κλείσαμε στη ποίηση ένα τριαντάφυλλο

Τίποτε από τούτα δεν αξίζατε

Χτίσατε πάνω στο βίωμα τη θρησκεία

Και το ληστέψατε

Χτίσατε πάνω στο θάνατο την αθανασία

Και τον φτωχύνατε

Χτίσατε πάνω στη ποίηση τη σκέψη

Και την ευνουχίσατε

Ήρθαμε τώρα να τα πάρουμε πίσω!

Οφείλετε να μας τα επιστρέψετε

Κρατήστε ό,τι έχετε «ανάγκη»

Το χρόνο

για να επινοείτε κόσμους μυθικούς

αλλά τερατόμορφους

Την επιστήμη

για να κατασκευάζετε μορφές και είδωλα

μιας τελειότητας που δεν έχει αίμα και σάρκα

Την λογική

μια να ξορκίζετε τη μοναξιά

με τη διάχυση στη γνώση

Είστε από αιώνες νεκροί

Και μεις πρέπει να πάρουμε πίσω

ό,τι με αγάπη σας δώσαμε..



Ήρθες στη χώρα της χαρούμενης φωτιάς

Ελεύθερος είσαι να χαμογελάς

Και να φροντίζεις τις πλαστές σου εικόνες

Πριν τις χάσεις για πάντα

Ήρθες στη χώρα των ωκεανών που χορεύουν

Βυθίσου μέσα τους

Και κλάψε για τις αιωνιότητες της ανοησίας σου…
D.P.