Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ



Δε φοβόμαστε

Απλώς, πονάμε

Πίσω από τον απέναντι τοίχο

Ένας άλλος, ακόμη ψηλότερος

μας περιμένει…

Δεν είναι ότι κρυβόμαστε

Απλώς

Πληγή τη πληγή

μαθαίνουμε ακόμη

Ν’αγαπάμε…



Διαφυγές δε χρειαζόμαστε

Είναι η αλήθεια που αρνηθήκαμε

Κι ακόμη τη χρωστάμε

Πίσω από τον επόμενο σύντροφο

Ένας άλλος, πιο σκληρός

Με απουσία μας χαρακώνει…

Δεν είναι ότι θωρακιζόμαστε

Απλώς μαθαίνουμε ακόμη

Πως είναι να ζούμε

Χωρίς την πανοπλία του εγώ

Πως είναι να ζούμε

Χωρίς το αγορασμένο αίμα των άλλων

Να ζούμε αληθινά…



Στο άπειρο δεν απλωνόμαστε

Είναι η αφθαρσία ένα ρούχο

Που δεν έχουμε μάθει να φοράμε

Πίσω από τον επόμενο εαυτό

Ένας άλλος, ακόμη πιο μοναχικός

Το αιώνιο μας χρεώνει…

D.P.

 

Απέναντι


Μια σπουδαία ευκαιρία

να περάσουμε το ποτάμι

να πάμε απέναντι

απέναντι είναι όλα αυτά που ονειρευτήκαμε

απέναντι είναι όλα εκείνα που φανταστήκαμε

να περάσουμε τούτο το ποτάμι

το ποτάμι της θλίψης

το ποτάμι της ανάγκης…


Μια μεγάλη ευκαιρία

να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας

πώς είναι ολόκληρος

πώς είναι ακέραιος

πώς είναι «πραγματικά» ο εαυτός μας

όχι τούτος ο μικρόσωμος που μας φορτώσανε

όχι τούτος ο αναιμικός που κουβαλάμε

μα ο άλλος, ο αληθινός

ο ηρωικός εαυτός μας

απέναντι

στην απέναντι όχθη…


Μια σπουδαία ευκαιρία

να γιορτάσουμε την υπέρβασή μας

επιτέλους δικαιώθηκε η ζωή μας

και περιεχόμενο έχει

αυτό που πάντα πιστεύαμε

μονάχα ένα εμπόδιο έχει απομείνει

τούτο το στενό ποτάμι να διαβούμε

δέκα, είκοσι, σαράντα βήματα

να γίνουμε ό,τι ήταν να γίνουμε

να ορθώσουμε το ανάστημά μας

μονάχα λίγα βήματα

εκατό, διακόσια, χίλια τόσα…


Μια τελευταία ευκαιρία

πριν ο καιρός μας τελειώσει

στην απέναντι όχθη

ένας άλλος κόσμος

ένας άλλος εαυτός

όχι αυτός εδώ που χρόνια και αιώνες

σαν αλυσίδα σέρνουμε μαζί μας

όχι αυτή η άθλια, φτωχή σκιά

η σκοτεινιά του είναι μας

ένας άλλος άνθρωπος

ένας άλλος εαυτός

ναι, ένας άλλος

ολόφωτος, αθάνατος εαυτός!


απέναντι

στην απέναντι όχθη…D.P.

 

TO MONOΠΑΤΙ

θα πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων
μπόρεσα κάποτε
πριν πολύ καιρό
να αρχίσω την δική μου πορεία
μπορεί να μην αναγνώριζα τα βήματά μου
αλλά ήξερα πως είχα κι εγώ ένα βηματισμό
που ταίριαζε στο δικό μου χρέος
χρέος να με συναντήσω ξανά
κάποια στιγμή
μετά από μήνες, χρόνια, αιώνες
να με συναντήσω και να με δω
όπως αληθινά είμαι
κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις γραμμές
και αναζητάς την δική σου ατραπό
μη νομίζεις πως επειδή είσαι μόνος
είσαι καταραμένος
αλλά να ξέρεις
ότι τούτο το μονοπάτι
το άνοιξες κάποτε εσύ
το χαράζεις κάθε μέρα με τις σκέψεις σου
το περπατάς με την αγωνία, το φως
αλλά κυρίως το σκοτάδι σου
είναι δικό σου
το μόνο αληθινά δικό σου
πράγμα που είχες
και θα έχεις ποτέ...
κι έτσι
αν δεν φοβάσαι το ένδον σκότος
προχώρα...D.P.

 

Οξύ

Αυτός είναι ένας άρρωστος κόσμος

Χτυπάς τη γροθιά σου στο μαχαίρι και δεν ματώνεις
Γλείφεις το πύο απ’τα τραύματά σου
κι είναι γλυκό σαν μέλι
Θυμάσαι ό,τι σε πλήγωσε και δεν πονάς

Αυτός είναι ένας αλλοιωμένος κόσμος

Παντού μάτια δίχως βλέμματα
Παντού χέρια δίχως αγγίγματα
Παντού αρτηρίες δίχως αίμα

Έχεις παρελθόν
Και ξέρεις πως είσαι ζωντανός
Αγγίζεις το καρπό του έρωτά σου
Και αναρωτιέσαι για τη πηγή του φθόνου
Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο προσευχών
Και εύχεσαι να σε ραβδίσει ο χρόνος
Με το φραγγέλιο της απάθειας
Ένας πικρός καφές
Δεν είναι δηλητήριο
Ένα βλέμμα απόρριψης
Δεν είναι η μοναξιά…

Αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος

Σκίζεις τις φλέβες σου
Δεν έχεις αίμα
Οξύ τρέχει απ’το σώμα σου
Δεν το καταλαβαίνεις πια
Πόσο πολύ έχεις πεθάνει…D.P.

 

Προκυμαία

Προχωρούσα
στη προκυμαία της νύχτας
τα κύματα
ήταν άνθρωποι
στόματα ορθάνοιχτα
μάτια βγαλμένα
άδειες κόγχες
που αιμορραγούσαν

σφιχταγκαλιασμένοι
οι ζωντανοί
με τους νεκρούς
σε μια μολυσμένη ερωτική επαφή
του αιώνιου
με το φθαρτό
αντάλλαζαν ηδονικά
σπέρματα φρίκης
οράματα ριπαίου χρόνου
και ακαθαρσίες φωτός

φωνή δεν άκουγα
μονάχα γέμιζα
τον αρχαίο πόνο
που με πλημμύριζε σαν λάσπη
και δυσφορούσα

στη παλάμη μου ένιωσα
ένα χέρι παιδικό
γύρισα και είδα
ένα αγόρι
με στήθη γυναικεία
με ουρά ψαριού
να με κοιτάζει λαίμαργα
να με απορροφά
σ’ ένα φωτοστέφανο που ανάπνεε
είμαι ένας ανήλικος ήλιος
μου είπε
και ήταν η φωνή του συριγμός
σαν δελφινιών φωνή
που μου τρυπούσε το κεφάλι…

κάποια μέρα θ’ ανατείλω
όμως ο κόσμος θα είναι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα λουστώ όλο το ακριβό μου αίμα
δεν είναι ένας αφόρητος λυγμός;

τα λόγια του ακολούθησε
ένα γέλιο που σάρκαζε το χρόνο
ένας παραφρονικός ρυθμός
που άλλο δεν άντεχα

ξύπνησα έντρομος

το στόμα μου ήταν ανοιχτό
σ’ένα μορφασμό παράξενο
μάτια δεν είχα
αιμορραγούσα από τις μαύρες κόγχες μου
γύρω μου
παλλόταν
το ένιωθα
ένας ανθρωποκεανός
κάποιος νεκρός
το ήξερα
άγνωστο πως
σερνόταν ήδη
πάνω σε κάτι που έμοιαζε
με προκυμαία

ερχόταν
για να δεθεί αιώνια μαζί μου

ούρλιαξα
άηχος τρόμος
κλινικά νεκρός

μια μέρα
θα με περιμένεις;
θ’ ανατείλω
όμως θα είσαι πια νεκρός
κι έτσι μονάχος θα απλωθώ
ως τ’ακροδάχτυλα του εαυτού σου
θα το αντέξεις;

δεν είναι όλο τούτο
πες μου
ένας αφόρητος λυγμός;D.P.

 

 



Υετός

Ένιωσα τα χέρια σου
ζεστό ποταμό
να χύνεται στο είναι μου…

όλα όσα βρήκε
τα παρέσυρε

φύλλα ξερά
από σκέψεις
άκληρες
νεκρά λουλούδια
άγονων στοχασμών
αιώνων σκόνη
άνυδρο φως
αποκαΐδια μοναξιάς
πατημασιές θανάτου…

όλα που συνάντησε
και τράβηξε μαζί του

ένιωσα το βλέμμα σου
πύρινο υετό
ανάσα δράκου
ηφαιστείου βρυχηθμό

σου είπα
μην με λυπηθείς!
στο πέρασμά σου
να γυμνωθώ
λυτρωτικά
όλα μου τα σώματα
ανάλωσε
ώσπου σε μένα
φτάσε!

σε περιμένω!

να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου
ζωντανό…

ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα
το απόλυτο τώρα
διάπυρος
στο αεί
φιλοξενώ…D.P.

 

 


Επικοίτιο άσμα

Προχώρησε δειλά η ψυχή μου
Στις όχθες της δικής σου
Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι
Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό
Μυστικά και αθέατα
Δροσίζοντας
Δίνοντας ζωή
Σε κάθε τι ολόγυρα

Κι έσκυψε το είναι μου
Να πιει απ΄το δικό σου
Αθανασία να τρυγήσει
Απ’τη δική σου
Κι είχες τα χρώματα
Κι είχες τις μελωδίες
Κι είχες τις μυρωδιές
Και τις ανάσες
Της αγάπης μας…

Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε
Τόσο το είναι μου σκίρτησε
Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά

Και γίναμε ένα…D.P.

 

 


Βλέπεις;
Αυτό το μικρό παιδί
Το απισχνασμένο
Το λερό
Το μόνο;

Μην του γυρνάς την πλάτη
Όχι άλλο
Όχι πια…
Μην στρέφεις το βλέμμα
Και μην δειλιάζεις
Μπροστά στο σφίξιμο που νιώθεις στο στομάχι
Και στη μέγγενη που σου συνθλίβει το ρωμαλέο
Και πρησμένο καρδιακό σου μυ…

Βλέπεις λοιπόν;
Πως εκδικείται το Όλο
Την ηδονή του μερισμού;

Πως γιορτάζει το Αχώρητο
Όταν εσύ κλεισμένος ασφυκτιάς
Ανάμεσα
σε αναρίθμητα μικρά εγώ
Που φωνασκούν αδιάκοπα;

Σε κάθε βήμα
Η μεγαλειώδης μπέρτα του Ανεκδήλωτου
Γίνεται και μια ριπή ανέμου
Στα κόκκινα μάγουλά σου
Και αναπαριστά το μοναδικό της κάθε ακριβής στιγμής

Αρπάξου απ΄τον ποδόγυρο του απείρου!
Και όρμηξε στο φως!

Έρχεται ο τρισάθλιος μετανάστης
Να σου ζητήσει μια τυρόπιτα
Του ενός ευρώ
Έρχεται η πρόωρα γερασμένη
Κοπέλα
Με τα φωτεινά ακόμη μάτια
Να σου ζητήσει ένα τσιγάρο
Έρχεται ο αδελφός σου
Με την παλάμη ανοιχτή
Να διεκδικήσει απ’το πρωινό σου
Μια ακόμη μέρα
Στον εφιάλτη της ύπαρξης…

Σιώπησε τον εσωτερικό διάλογο
‘παρατάτε με όλοι σας’
Σήκωσε το βλέμμα απ΄το πεζοδρόμιο

Όσοι ακόμη ζουν
Και ανασαίνουν με θράσος
Δεν έγιναν ένα με το έδαφος…

Εκτός
Αν κάπου εκεί
Κρυμμένο ανάμεσα στις ρωγμές του δρόμου
Ψάχνεις να βρεις
Τον εαυτό σου…

Αυτόν που σου απλώνει το χέρι
Αυτόν να σηκώσεις…D.P.

 

Σκήτη

Είσαι τόσο όμορφη!
Πήρες απ'τα μάτια μου
μια χούφτα σκοτάδι
κι έγινε μες τις παλάμες σου
ένας μικρός, ολόλευκος κρίνος
Πως το'κανες αυτό;
Δεν ξέρω

Σ'άκουσα μόνο που ψιθύριζες
"εσύ δεν είσαι αυτό"
κι ύστερα δε θυμάμαι...

Είσαι τόσο όμορφη!
Ξύπνησα απόψε ξαφνικά
κι ένιωσα να με χαϊδεύει τρυφερά
ένα σου βλέμμα
κι είχε ντυθεί
ένα πόθο από άλικο μετάξι
κι ύστερα χάθηκες
κι έγινε το δωμάτιο
μι'άγια σκήτη
και γέμισε Θεό...D.P.

 

 

Μανδύες

Είμαστε
χορευτές από φωτιά
σ'ένα χιονισμένο σεντόνι
σαλεύουμε
αέναα απροσανατόλιστοι
ερωτικά και λάγνα
λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε
ροές φωτός
πλεξούδες χρόνου
αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού
από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων
και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε
ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας
που χύνονται στις θάλασσες
θνητών προσδοκιών
βλέμματα ερωτευμένων θεών
και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε
κουρασμένοι πολεμιστές
από αναρίθμητες μάχες
νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων
στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε
φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα
περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης
και απλωνόμαστε ράθυμα
στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε
ολομέταξοι χιτώνες
που βάφτηκαν στο αίμα αθώων
η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά
υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας
ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά
έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε
πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν
ένα γενναίο όχι
για να ζουν δυστυχισμένοι
σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε
που έμαθαν αθώα να γελούν
μα είμαστε και οι δήμιοι
που θα μας μακελέψουν
D.P.

 

 


Να ακεραιωθείς…
Να μην φοβηθείς…
Να μην κερματιστείς…

Αλλά να μην πάψεις να δέχεσαι…

Να πυργωθείς
Πάνω απ’το αίμα
Να μην δωρίσεις στο εγώ
Το ακριβό σου σπέρμα
Να μην κλειδωθείς στο ενδέχεται

Αλλά να εμπειρωθείς
Τη φυσικότητα του ρυθμού σου…

Κι από το Αχανές να κλέψεις
Μονάχα όσα σου στερούν
Την δίψα για ολότητα…
D.P.

 

 



Το λάθος του Ορφέα
Εάν κάποτε επιστρέψεις
δε θα’θελα να είναι ένα ανοιξιάτικο πρωινό
με τον ήλιο χαμογελαστό
και την καρδιά μου ζεστή και έτοιμη
να σε υποδεχθεί ξανά
μα θα’θελα να είναι ένα βροχερό σούρουπο
με έρημους δρόμους
σιωπηλούς ανθρώπους
και λογισμούς θανάτου
στο μυαλό μου
και λόγια να μην ανταλλάξουμε
μονάχα να φωνάξουμε δυνατά
με τη σιωπή μας
και να ουρλιάξουμε αν το θέλεις
με τα ζεστά μας δάκρυα…
Εάν επιστρέψεις
κάποτε
δε θα’θελα να με ανταμώσεις
σε κάποιο πολύβουο σταθμό
στη πλατφόρμα του Μετρό
στη στάση κάποιου λεωφορείου
μα θα’θελα να είναι σε κάποια θλιβερή γωνιά
στη συμβολή δυο δρόμων ασήμαντων
και ερημικών
και ίσα που να διακρίνονται οι φιγούρες μας
στο σκοτεινό σοκάκι
και σκιές να μην έχουμε
καθώς οι ίσκιοι
δεν δικαιούνται σκιάς
Εάν επιστρέψεις
σε κάποια μακρινή
προβολή του χρόνου
σε κάποια αδιόρατη
μονάδα του απείρου
μην μου μιλήσεις
αν μπορείς
κι αν με κοιτάξεις
μη με δεις
καλύτερα άσε
το βλέμμα σου να με προσπεράσει
σαν φυσικό εμπόδιο να είμαι
και συνέχισε
το βλέμμα σου
κaι τάχυνε
το βήμα σου
και το λάθος του Ορφέα
να μην κάνεις
να κοιτάξεις πίσω…D.P.