Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 



Μικρό μου ρόδο
πάλευες πάντοτε μόνο
μέσα στη φωτιά
και είχες ανάμεσα στα πέταλά σου
ένα που δεν το άγγιζε η φθορά
κι είχες
ανάμεσα στις πτυχές της όψης σου
μια που είχε ραντιστεί αθανασία

να πιω ζητούσες
απ’τη δροσιά σου
να πιω
με καλούσες…

και δεν είχα το πρόσωπο
για να προβάλεις πάνω του
τις μεταμορφώσεις του φωτός
κι εκείνη η βαθιά χαράδρα
στο μέτωπό σου
στεκόταν πάντα
μεγάλη

αλλά όχι πιο μεγάλη
απ’τη λαγνεία
να σε πιω…
D.P.

 

 

απόγευμα
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του απογεύματος
ίσα που άγγιζε σαν χάδι
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου
σκεφτόμουν
ένα κομμάτι τελειότητας
αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω
από την ευσπλαχνία Σου
να το γευτώ
έκοψες ένα μικρό σου θαύμα
και μου το προσέφερες
εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια
και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος
να μην τολμήσω να μιλήσω
να μην τολμήσω να σιωπήσω
να μην αδράξω ούτε τη στιγμή
να μην τη μαγαρίσω
να μην δειλιάσω
να μυρίσω τη ζωή
να μην σηκώσω ανάστημα
να αρπάξω αυτό το δώρο
εκστατικός
να μείνω
κι αυτό είναι...
ιχνηλάτη μ'εφερες
στην ατραπό των ρόδων
στην θάλασσα των προσευχών
με δοκιμάζεις;
με την ιέρεια της άπειρης στιγμής
να ξεκουράζεται
τόσο κοντά μου
που ανασταίνεται μέσα μου καινό
ατόφιο
στης δόξας το άκτιστο φως
ως και το παρελθόν μου!
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του δειλινού
ίσα που άγγιζε
σαν χάδι παιδικό
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
σ'εκλεβα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου........D.P.

 

 


Δεν μπορεί να είναι η ανάσα
πιο ακριβή απ’την πιο μικρή λέξη
μια δική σου λέξη
που μεταμορφώνει τα πάντα…

Βγήκα έξω
για μια βόλτα στον ήλιο
μακριά από ό,τι ανθρώπινο
όχι πως δεν αντέχεται η σάρκα και η σκέψη
απλά
μερικές φορές στέκονται εμπόδια
για να δω
αυτό που κοιτάζω…

για να δω
και ν’αγγίξω
ό,τι σκέφτομαι…

λέω πως θα σε συναντήσω

στις εσχατιές που περιπλανιέμαι
δεν προσδοκώ άλλο βλέμμα…
D.P.

 

 

η γλώσσα του ήλιου
τελικά
νιώθω τυχερός
στάθηκα κοντά σου
πολύ κοντά σου
τόσο
που η ανάσα σου με περιέγραψε
τόσο
που η ματιά σου με εξερεύνησε
τόσο
που το άγγιγμά σου με άλωσε
έχω ακόμη τη γεύση σου
θα την έχω για πάντα
το ξέρω


έχω ακόμα το σχήμα σου
τούτο θα χάνεται αργά αργά
κάθε πρωινό


θα χάνεται


θα έχω το βλέμμα σου
τούτο
θα περάσει αργότερα μέσα στο καρδιακό μου σύμπαν
θα κουρνιάσει δίπλα στο μεγάλο μυ
και θα κοινωνεί
στο φλεβικό αιώνα
το ρυθμό που ξοδεύει το αίμα μου ο χρόνος
μέσα στο σώμα μου
τελικά
τυχερός είμαι αγάπη μου
έχω στα χέρια μου
όλο το πρόσωπό σου
κι όχι πως έμεινα ορφανός από νύχτες
και δεν το σπαταλάω
αλλά, να...
είναι που το'χω ατίμητο
και ακριβό
όσο δεν φαντάζεσαι
μέσα στο πένθος μου
και το ανασαίνω
δίχως αυτό
όλα περνούν σε μια νεκρική μαρμαρυγή
και αφομοιώνονται πια
από το Γνωστό...
δίχως αυτό
όλα εκλιπαρούν να ξεδιψάσουν
από μια σταγόνα
από μια λέξη
από ένα νεύμα
από μια συλλαβή φωτός
και δεν έχω ακόμη
ανακαλύψει
τη γλώσσα του ήλιου...D.P.

 

 

Αθέατος

Λέω καμιά φορά
τι καλύτερα που θα ήταν
να μην με αγγίζουν
των φώτων οι ανταύγειες
και κρυμμένος να είμαι
σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά
πόσο καλύτερα θα ήταν
αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι
πόση θλίψη περιέχει
και ο πιο στενός δρόμος
το πιο μικρό σπίτι
η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά
πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα
αν ήσυχος κοιμόμουν
που η μέρα πέρασε
χωρίς να τραυματίσει εμένα
χωρίς εμένα να σκοτώσει
κι αύριο αν είμαι τυχερός
θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι
πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα
πονάει κι εμένα
κάθε τι που εσένα ματώνει
ανοίγει μια πληγή και σε μένα
κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη
ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο
και μαζί του κι εμένα
και πετάω το σεντόνι από πάνω μου
και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού
και λέω
ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα
ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου
κι ευτυχία είναι να ξέρω
πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα…D.P.

 

 

Μια λέξη

Πρόλαβα να γράψω μια λέξη
μια μεγάλη λέξη που πάλεψα,
αλήθεια,
όλα να τα περιέχει
δεν ξέρω μόνο αν ζωγράφισα σωστά
κείνο το μελί θάνατο στο βλέμμα σου
δεν ξέρω αν φυλάκισα ακέραιο
μέσα σ΄αυτή τη λέξη
το ρίγος του κορμιού
τη δροσιά του απογεύματος
το ψύχος του αποχωρισμού
κι ακόμη δεν μπορώ να πω με σιγουριά
αν αποτύπωσα σωστά
μέσα σ’αυτή τη λέξη
το πρόσωπό σου
ολόκληρο…
το φως που έσβηνε στα όμορφά σου μάτια
παλλόμενο…
το πένθος του αγγίγματός σου
υγρό…
D.P.

 

 


Ένα ποτήρι αγιασμένο πρωινό
στο περβάζι σου

τα χείλη σου καίνε
μου είπες
πρόβες της Άνοιξης
στις αμμουδιές του κορμιού σου

δροσερό κρασί
έσταξε η ανάσα σου
βάγια στα κατώφλια του Ιερού σου
μου σκούπισες τα δάκρυα
με τα δάκρυά σου…

ένας σταυρωμένος έρωτας
που ανασταίνεται διαρκώς
μέσα στα ορειχάλκινα μάτια σου
D.P.

 

Φταίει αυτή η χθεσινή
μικρή σταγόνα απο βροχή
και μύρισε γλυκά το χώμα.

Φταέι αυτό το βιολετί
που χύθηκε μες στη στιγμή
κι έβαψε ο ουρανός με χρώμα.

Φταίει κι εκείνη η σιωπή
που περιφέρεται γυμνή
και να ντυθεί ψάχνει τα λόγια.

Sejanus.

 

 



Χορευτές

Είμαι τυφλός
όσο θυμάμαι τον εαυτό μου

έχω για μάτια δέκα δάχτυλα
και όλους του σώματος τους πόρους
ανοιχτούς
ν' απορροφώ τον κόσμο

δεν θα με πεις γυμνό
μόνο ανυπόδητο ίσως
θέλω να περπατώ στην απειρομήκη τούτη ερημιά
και να την νιώθω στο είναι μου
θέλω να περπατάει κι εκείνη μέσα
στο δικό μου απέραντο…

πάνε χρόνια
δεν θυμάμαι πόσα
που κάποια μέρα
περιπλανώμενος
η δουλειά μου είναι
έφτασα σε τούτο το Ναό
έτσι τον λέω κι ας μην είναι
χωμένος στο κόρφο του Αγνώστου
έρημο τον οσμίστηκα
να μην ανασαίνει
ούτε την αποφορά του χρόνου

δεν περιγράφεται η άφατη χαρά μου
όταν αγκάλιασα
κείνο τον χοντρό κίονα
με τις κάθετες ρυτίδες
να’ρχονται από τον ουρανό
και να μετρούν ως κάτω χαμηλά
το δέος μου
και την απαντοχή μου
έκλαιγα
σα μικρό παιδί
και αγκαλιά κοιμήθηκα κείνο το βράδυ
στη παγωνιά του Απείρου
αλλά ζεστός
στα μέσα μου
πρώτη φορά…

πέρασαν μήνες
πέρασαν λέω
χρόνια
και γύρισα τούτο τον περίπτερο ναό
ολόγυρα
μια θάλασσα από κίονες
ένας ωκεανός σκληρά ποδάρια

πιο μέσα
έλεγα
θα ρθει η στιγμή να πάω πιο μέσα
μπας κι αφουγκραστώ τα σώψυχά του
μπας και με αγγίξει η ανάσα του
κάνε το βήμα
έλεγα στον εαυτό μου
μην το φοβάσαι
το βήμα στα εντόσθιά του…

πέρασαν μήνες
λέω
και χρόνια
ποιος να μετράει το αμέτρητο
και δεν το αποφάσιζα
δειλός ο ερημίτης εαυτός μου
περίμενε την κλήση
κείνη τη μυστήρια αρχαία φωνή
που σε καλεί
που σε πέμπει
που σε ορμηνεύει…
περίμενα
γερνούσα
πέθαινα
για τούτο ζούσα…

τα πόδια μου άλλο δεν βαστούσαν
και ήρθε η ευλογημένη μέρα
που ξύπνησα σαν σε έκρηξη μιας θύελλας στο κεφάλι μου

έλα
το άκουσα ολοκάθαρα
έλα λοιπόν!

Προχώρησα
έψαξα
έβλεπαν τα κουρασμένα δάχτυλα
καλά ακόμα
το έμπα του ναού
σαν στόμα με περίμενε
ορθάνοιχτο
έστησα αυτί
άδειασα το θόρυβο από τα μέσα μου
σταμάτησα το χτύπο της καρδιάς μου
έστησα το είναι μου
και
άκουσα…

έλα
προχώρα!
και μπήκα

…με βήματα ισχνά
με πόδια βρόμικα
με τη ψυχή στο στόμα
μπήκα
και όλο το σύμπαν χόρευε γύρω μου
τούτος ο ναός
ήταν ακόμα ζωντανός!

Ένιωσα χρώματα
και μυρωδιές!
ένιωσα φωτιές
ένιωσα δίχτυα χρόνου
και ανθρώπων ιαχές
τίποτα δεν καταλάβαινα
μονάχα
τι παράξενο
τα πόδια μου αλαφρώναν
σηκώθηκαν από το πάτωμα
το σώμα μου σαν παιδιού μικρού
το ένιωσα να πλημμυρίζει ρώμη
χυνόταν μέσα μου ζωή
ζωή άγρια
με θράσος
με παφλασμό

είσαι έρωτας!
φώναξα
κι ήξερα
πρώτη μου φορά
για τι μιλούσα

τα χείλη μου
συσπάστηκαν σ’ένα μορφασμό πρωτόφαντο
που είχα ξεχάσει
χαμογελούσα
και ύστερα γελούσα
κι άρχισα να χορεύω
να στροβιλίζομαι
να πλημμυρίζω ποταμούς
στις φλέβες μου
να σκάσω πήγαινα
βούτηξα
σε χείμαρρο άστρων
και λίμνες από ασημένιες Νύχτες

οράματα από κοπέλες δροσερές
χτύπησαν τον έφηβο εαυτό μου
κι ένιωσα το μυρμήγκιασμα εκείνο
της ζωής ανάμεσα στα πόδια μου
με διαπέρασαν
καταρράκτες άπληστοι
από εικόνες
πρόσωπα
γνωστά
μα περισσότερο άγνωστα
άνθρωποι
θεοί
άγγελοι
δαίμονες

ζωές
θάνατοι
το χτες
το αύριο
το μηδέν
το ένα…

γέμιζα
ολοένα γέμιζα
χόρευα
ολοένα χόρευα…

το τελευταίο που θυμάμαι
ο δόλιος
είναι το αίμα μου
να αχνοφέγγει
να αλλάζει χρώματα
σαν Βόρειο Σέλας
και να με περιγράφει
ένα δάχτυλο
στο στερέωμα
και κάτω
στο πάτωμα
το άδειο μου κουφάρι
εγώ!

έβλεπα!

σε κλάσματα απειροστών στιγμών
σε μια φωλιά του Άχρονου
ρουφήχτηκα
σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων
και έβλεπα
ξανά και ξανά
τον γέροντα εαυτό μου
στον πιο τρελό χορό
χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό
που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός

εμένα
και γύρω μου
χιλιάδες άνθρωποι
χορευτές ακίνητοι
ψηφίδες
κεφάλια
χαμόγελα
μάτια ορθάνοιχτα
χορευτές
όλοι μας χορευτές
κι όλοι ακίνητοι!

Είδα
και χαμογέλασα
ο Άνθρωπος
μέσα στο Είναι
ένας χορός

δεν μπόρεσα να μην αναλυθώ
σε κλάματα
σε γέλια
σε κραυγές επίγνωσης!

ο Άνθρωπος
μέσα στο Είναι
ένας χορός
ένας αέναος
τρελός
χορός…D.P.

 

 


Εκβολές

Στις εκβολές αυτού του ποταμού
με το ανθρώπινο αίμα
περιμένει
αν το βλέπεις
γυρτό αυτό το σώμα
«χωρίς σημάδια»
χωρίς γδαρσίματα ή μελανιές
«μονάχα με τις μαχαιριές του δολοφόνου»

κι ενώ ο ποταμός άγρια ουρλιάζοντας
κατεβαίνει αφρίζοντας
και αρδεύει τα πόδια μας
τ’αναφίλητά μας
τα όνειρά μας

το βλέμμα ακόμη ακίνητο
θολό
όλων το βλέμμα
όλων οι ανάσες

ακόμη ακίνητες
ακόμη ανύπαρκτες

τι περιμένουν;

τι περιμένουμε;D.P.

 

 


Άδακρυς μάχη

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες να με δεις
υπήρξα αόρατος για σένα
μιλούσα όταν κρυβόσουν στη σιωπή
κι όταν γεννούσες το χτες
στο σήμερα ερχόμουν

έτσι κι αλλιώς δεν ζητούσες να με δεις
στους αποθέτες των ονείρων ανταμώθηκαν μονάχα
σαν δειλοί προδότες
οι ψυχές μας
σκιές αγγιγμάτων
αλκυονίδες νύχτες
μέλαινας ευχής
ικετήριες ματιές

το σκοτάδι
δεν πολεμιέται
από πέτρινα σώματα
και δεν λυγίζει το βδελυρό στερέωμα
μπροστά σε τρέσαντες οπλίτες

έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες τίποτε να δεις

άδακρυς μάχη

μα έτσι ή αλλιώς
το τίποτε μονάχα
ικανώθηκες να δεις…D.P.

 

 



Γράμματα


Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P.